Είχα καιρό να βρεθώ στην Τούμπα. Χρόνια, για την ακρίβεια. Και χθες, στον πρώτο επίσημο αγώνα της χρονιάς, ένιωσα ξανά αυτό που μόνο αυτό το γήπεδο μπορεί να σου προσφέρει: την ανατριχίλα, τη δόνηση, την αδρεναλίνη που ανεβαίνει από τα πόδια μέχρι το στήθος.
Ήταν 20:30, 30 βαθμοί Κελσίου και ο ιδρώτας έσταζε πριν καν ξεκινήσει το ματς. Το γήπεδο γεμάτο. Κυριολεκτικά γεμάτο. Οπαδοί σε κάθε γωνία, φωνές, συνθήματα και το χαρακτηριστικό «ντουμάνι» από τους μερακλήδες, πρόσθετε ένα αλλιώτικο «χρώμα» στην εμπειρία, όσο κι αν με δυσκόλεψε στιγμές.
Μια ατμόσφαιρα που σε ρουφάει, σε κάνει να ξεχνάς τον έξω κόσμο και να μένεις εκεί, παρών, σε κάθε φάση, σε κάθε κίνηση, σε κάθε ανάσα της ομάδας.
Η καρδιά μου δεν χτυπούσε απλώς. Έτρεχε. Σαν να κατέβαινα με ταχύτητα σε roller coaster. Αυτή η αγνή, παιδική αίσθηση αγωνίας και ενθουσιασμού μαζί. Αυτή είναι η αληθινή μαστούρα του γηπέδου!
Πριν από την έναρξη του αγώνα, το όνομα του Ιβάν Σαββίδη ακουγόταν ρυθμικά απ’ όλο το γήπεδο. Στήριξη φουλ, έντονη και ενστικτώδης. Δεν ήταν τυπικό, μάλλον ξεκάθαρο θα έλεγα.
Μέσα στο παιχνίδι.... Οι ασπρόμαυροι παρουσίασαν πολλά λάθη. Απροσεξίες, νευρικότητα, λες και κάποιοι παίκτες ξέχασαν που βρίσκονται. Και φυσικά, δεν άργησαν τα πρώτα «καντήλια». Όταν αγαπάς, απαιτείς. Και χθες το γήπεδο… απαιτούσε πολύ. Λες και αν μπαίναμε εμείς μέσα, θα το λύναμε το ματς. Ίσως…
Αλλά τι σημασία έχει; Μπορεί να μην είδα γκολ και να μην πανηγύρισα αλλά πέρασα υπέροχα. Γιατί ήμουν εκεί. Μέσα σε αυτή την καυτή, έντονη, γεμάτη ενέργεια Τούμπα. Και αυτό μου έφτανε.
Η σεζόν έχει δρόμο. Το ταξίδι μόλις ξεκίνησε. Πάμε ΠΑΟΚ!