Κώστας Σημίτης

Νίκος Οικονόμου
Γράφει Νίκος Οικονόμου Δημοσιογράφος

Με τον Κώστα Σημίτη έχουμε κοινά σημεία. Το πιο κρίσιμο είναι ότι κατά κάποιον τρόπο οι πορείες μας συνδέονται. Όταν στις αρχές του 1996 εκλέχθηκε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και μετέπειτα πρωθυπουργός της χώρας εγώ ξεκινούσα τη δημοσιογραφική πορεία μου στο πολιτικό ρεπορτάζ.

Όλα αυτά τα χρόνια τον έζησα σε πολλά γεγονότα που επηρέασαν την πορεία και της Ελλάδας και της Θεσσαλονίκης. Εδώ στον Βορρά είχε πάντοτε ζόρια και αυτός αλλά και ο εκάστοτε υπουργός Μακεδονίας-Θράκης που κάθε Αύγουστο ξεκινούσε την προετοιμασία της έκθεσης. Η Θεσσαλονίκη ήταν πάντοτε ιδιαίτερα επιφυλακτική για να μην πούμε εχθρική στο στίγμα γραφής του Σημίτη. Λίγο οι καθυστερήσεις στην Εγνατία Οδό, λίγο οι παλινωδίες του Μετρό, λίγο το γεγονός ότι ο Άκης ήταν εδώ κυρίαρχος -όλα αυτά έφτιαξαν ένα παζλ συχνά εκρηκτικό για τον Κώστα Σημίτη. Έτσι η άνοδος του Σεπτεμβρίου για τη ΔΕΘ είχε πάντοτε δημοσιογραφικό ζουμί. Τη μία οι βουλευτές της ΝΔ αποφάσισαν να μποϊκοτάρουν την ομιλία του στα εγκαίνια της Έκθεσης διαμαρτυρόμενοι για την εγκατάλειψη της πόλης, την άλλη οι φορείς της πόλης του παρέδωσαν το ίδιο υπόμνημα με την προηγούμενη χρονιά, υποστηρίζοντας ότι τίποτε στην πόλη δεν προχωρά. Όταν δε ο Σημίτης σε μία σύσκεψη είπε το ιστορικό (και πλήρως ρεαλιστικό) ότι τα μεγάλα έργα στην Ελλάδα για να ωριμάσουν χρειάζονται μία δεκαπενταετία οι σχέσεις του με τη Θεσσαλονίκη έφτασαν στο ναδίρ.

Παρ’ όλα αυτά ο Σημίτης έκανε πράγματα για την πόλη. Όχι από κάποια υποχρέωση ή επειδή εδώ δεν είχε δικούς του ανθρώπους και γι’ αυτό θα έπρεπε να είναι πιο γενναιόδωρος. Αλλά γιατί έτσι ήταν η λογική του. Έργα παντού ανεξαρτήτως προβλημάτων. Και με βάση το μπλοκάκι του…

Τα χρόνια του ακυρώθηκε η υποθαλάσσια, καθυστέρησε χαρακτηριστικά η Εγνατία (αλλά τελικά εγκαινιάστηκε), το Μετρό άρχισε σιγά σιγά να γίνεται ανέκδοτο, ενώ ξεκίνησε η κατασκευή του δημαρχείου Θεσσαλονίκης.

Από την άλλη, τα χρόνια του η Βόρεια Ελλάδα έχασε την ευκαιρία να κερδίσει τη μάχη στα Βαλκάνια, ίσως και γιατί μπήκε πολύ επιθετικά στο παιχνίδι, αλλά και επειδή εκκρεμούσε για πολύ καιρό το πρόβλημα με την ονομασία των Σκοπίων. Ο Σημίτης μπορεί στην περιοχή να έχασε σε ψήφους, αλλά κέρδισε σε πόντους εκσυγχρονισμού με την αποφασιστικότητα που έδειξε στην υπόθεση με τις ταυτότητες.

Προφανώς και το συνολικό πρόσημο του Κώστα Σημίτη είναι θετικό. Όχι μόνο λόγω των επιτευγμάτων του, με κυριότερο την απόλυτη προσήλωσή του στην ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, αλλά και εξαιτίας του προφίλ πολιτικού που πέρασε στον κόσμο. Που στηρίζεται στη δουλειά και την αξιοπιστία των λόγων του και όχι στις κραυγές και τις προεκλογικές υποσχέσεις. Που είναι διανοούμενος, που μπαίνει στη σειρά για να κάνει το εμβόλιο, που έχει δύο κόρες των οποίων τα ονόματα μάθαμε με τον θάνατό του.

Και στο κάτω κάτω δεν είναι και λίγο στους επικήδειους της κηδείας ενός πρωθυπουργού να ακούς τους φίλους του να μιλούν για Μαξ Βέμπερ, Νίκο Πουλαντζά και στίχους του Τίτου Πατρίκιου…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 12.01.2025