Διογένης Δασκάλου: Είναι η κατάλληλη στιγμή για να ξαναδούμε στα μάτια τον εαυτό μας
Λίγο πριν εξελιχθεί ένας «Εκφύλιος Πόλεμος» στη σκηνή του club του Μύλου, ο μουσικός, κειμενογράφος και stand-up comedian μίλησε στη «ΜτΚ»
Πριν περίπου έναν χρόνο που έκανε τις εμφανίσεις του στο Καφωδείο Ελληνικό έλεγε στη «ΜτΚ» και στην υπογράφουσα ότι μάλλον ήρθε η ώρα να βάλει τελεία στο συγκρότημά του που έχει δεθεί με τη μουσικοθεατρική ιστορία της πόλης. Τη συζήτηση είχε τότε σκιάσει αυτή η δήλωση…
Έκτοτε τα πράγματα άλλαξαν άρδην για τον Διογένη Δασκάλου και τους Monie & Monie Conniente. Οι παραστάσεις συνάντησαν τεράστια επιτυχία και αποδοχή από το κοινό και εκείνος μαζί με τα μέλη του σχήματος αποφάσισαν τελικά να μην σταματήσουν τη λειτουργία του ιστορικού αυτού σχήματος. «Αυτό που συνέβη δεν το περίμενα ούτε εγώ. Είπαμε να βάλουμε μια τελεία σε μια ιστορία τριάντα χρόνων ξεκινήσαμε τις εμφανίσεις για κάποιους δικούς μας πολύ μαυροντυμένους θαυμαστές και όλο αυτό εξελίχθηκε σε κάτι ανέλπιστο. Μετά το πέρας των παραστάσεων υπήρξε πολύ γκρίνια γιατί είχαμε ανθρώπους που ήθελαν να δουν την παράσταση. Επειδή όμως το Καφωδείο Ελληνικό είναι πολύ προγραμματισμένο και πάρα πολύ συνεπές, δεν υπήρχαν ημερομηνίες», λέει στο makthes.gr ο γνωστός performer.
Έτσι, ανακοίνωσαν με το γνωστό χιούμορ τους το οξύμωρο: «οι τελευταίες παραστάσεις συνεχίζονται» και όπως λέει ο Διογένης Δασκάλου αυτό είναι κάτι που τους ανανεώνει και τους βάζει σε μια διαδικασία σαν να πετούν «ένα δέρμα τριάντα χρόνων ενός φιδιού και να βγαίνει από μέσα ένα νέο φίδι». Στο πάνω μέρος του Καφωδείου Ελληνικού για όλα τα Σάββατα του Φεβρουαρίου θα παρουσιάζουν τις παραστάσεις με τίτλο «Ρούφα και έρχεται» που θα είναι εντελώς διαφορετικές από τις τελευταίες. «Μη έχοντας πια καμία δέσμευση και κανένα άγχος για το τι θα ακολουθήσει, έχω αλλάξει όλο το πρόγραμμα γιατί πλέον με βαρέθηκα! Αντιμετωπίζω με μια εντελώς διαφορετική διάθεση ακόμη και τη Θεσσαλονίκη σε μια επίθεση αγάπης για το καινούριο πρόσωπο της πόλης, για τις νέες συμπεριφορές των ανθρώπων και με την πάγια κακία που δεν λέει να φύγει από μέσα μας, ενώ ευαγγελιζόμασταν ότι μετά την καραντίνα θα βγούμε καλύτεροι άνθρωποι και συνέβη ακριβώς το αντίθετο», τονίζει ο Διογένης.
Αντιμετώπιζαν την εποχή μετά την υγειονομική κρίση ως μια επόμενη μέρα με καλή πρόθεση, «αλλά αποδείχθηκε ότι γίναμε αβυσσαλέα κτήνη», υποστηρίζει ο μουσικός και performer. «Αυτό που συμβαίνει πλέον στη Θεσσαλονίκη είναι η μνήμη μιας ζεστής ερωτικής πόλης με καλό φαγητό, με άλλες συμπεριφορές. Τελικά, βγήκαμε μέσα από αυτή τη διαδικασία περισσότερο μιμούμενοι μια φαντασιακή Αθήνα, γιατί δεν είναι ακριβώς έτσι η πρωτεύουσα, και δημιουργήσαμε ένα νέο τέρας. Επέστρεψα λοιπόν πίσω στα προγράμματα που υπήρχαν στις μουσικές σκηνές όπως ο Ζυγός ή άλλοι χώροι όπου ζεσταινόταν ο κόσμος με άλλα ερεθίσματα και άλλα συναισθηματικά εφαλτήρια. Άνοιξα προγράμματα του ’80-’90 και τα μετέτρεψα με διασκευές που ακουμπάνε στο σήμερα».
Ένα από τα τραγούδια που ερμηνεύει και το «Υπάρχω», μάλιστα σε μια χρονική στιγμή που η ομώνυμη ταινία του Τσεμπερόπουλου έχει φτάσει εισπρακτικά στα ύψη. «Ερμηνεύω το συγκεκριμένο τραγούδι σε μια πιο σόουλ εκδοχή και δίνοντας και έναν επαυξημένο ρόλο και στο μπουζούκι. Αυτό που κάνουμε όμως δεν είναι να λοιδορήσουμε την εποχή, αλλά να την αγαπήσουμε εκ νέου γιατί φάνηκε ότι το είχαμε πραγματικά ανάγκη αυτό το οικογενειακό, ζεστό λαϊκό τραγούδι που έρχεται με έναν άλλο τρόπο να μας βρει. Μάλιστα, βγαίνει μέσα από έναν νέο performer όπως είναι ο Μάστορας, που νομίζω ότι το κάνει εξαιρετικά καλά όλο αυτό», υποστηρίζει.
Ο ίδιος, ως γνωστόν, κινείται σε δύο άξονες. Ο ένας είναι ο αυτοσαρκασμός, ο άλλος το υπαινικτικό. «Το ένα πολλές φορές οδηγεί στο άλλο. Στην παράσταση υπάρχουν νέες ορολογίες, όπως είναι το αριστερό πρόστιμο σε αντικατάσταση του αριστερού πρόσημου, αλλά και πολλά φαντάσματα. Ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχει ο λεγόμενος προοδευτικός χώρος που κανείς δεν μπορεί να τον περιγράψει με σαφή χαρακτηριστικά, αλλά όλοι τον επικαλούνται, και πολλές φορές υπάρχει και ένας συντηρητικός χώρος που κάνει πιο προοδευτικές κινήσεις. Αυτά βέβαια είναι απαγορευμένα πράγματα για έναν καλλιτέχνη. Ο καλλιτέχνης πρέπει να είναι μπαλκονάτα, προοδευτικά αριστερός, φωνάζοντάς το με την ντουντούκα, ακόμη και αν φοράει κάλτσες 1600 ευρώ. Σαν να είναι ένας αριστερός τράπερ δηλαδή…», καταλήγει ο Διογένης Δασκάλου.
