ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΝΙΚΟΛΟΥΛΗ Από την τηλεόραση στις σελίδες του βιβλίου

- Newsroom

Πρέπει να είναι ένα από τα πλέον αναγνωρίσιμα πρόσωπα στην Ελλάδα. Δεν είναι ηθοποιός ή πολιτικός, αλλά συγκεντρώνει τα βλέμματα, τη σταματούν στο δρόμο, ακούει τα σχόλια των θαυμαστών της. Και είχε αποκτήσει πολλούς θαυμαστές η Αγγελική Νικολούλη, οι οποίοι είχαν εκτιμήσει όσα έκανε με τη γνωστή τηλεοπτική εκπομπή της. Η εκπομπή σταμάτησε και τώρα η Αγγελική Νικολούλη λέει στο κοινό «Ονειρεύτηκα το δολοφόνο σου».

Του Κώστα Μαρίνου
marinos@makthes.gr
Δεν πάει πολύς καιρός από τότε που χιλιάδες τηλεθεατές ξενυχτούσαν το βράδυ της Παρασκευής, αναμένοντας τη λύση ακόμη μιας υπόθεσης εξαφάνισης κάποιου ατόμου που είχε αναλάβει να βρει η Αγγελική Νικολούλη και οι συνεργάτες της. Τώρα θα τους κάνει να ξενυχτήσουν για να διαβάσουν το βιβλίο της, αφού συστήνεται πλέον και ως συγγραφέας.
«Πάντα με τραβούσε η ιδέα της συγγραφής» λέει σε μια συνάντησή μας στο πατάρι του «Ιανού». «Είχα στην άκρη του μυαλού μου όλα όσα έζησα και ζω ως γυναίκα στο αστυνομικό ρεπορτάζ αρχικά, στην εκπομπή στη συνέχεια, να τα γράψω αλλά δεν είχα το χρόνο, γιατί το βιβλίο απαιτεί χρόνο. Είναι μια κατάθεση ψυχής, ένας άλλος τρόπος έκφρασης, ένα μαγικό ταξίδι στο γραπτό λόγο, στον οποίο πρέπει να αφεθείς».
Στο εξώφυλλο του βιβλίου, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη, υπάρχει η φράση «βασισμένο σε αληθινή ιστορία». Δεν αποκαλύπτει ποια, αλλά είναι σίγουρο πως όσοι τηλεθεατές παρακολουθούσαν τις εκπομπές της, ξενυχτώντας κάθε Παρασκευή, θα τη θυμηθούν και θα παρακολουθήσουν στις σελίδες του βιβλίου όλα τα στάδια εξιχνίασης της υπόθεσης, με την οποία είχε ασχοληθεί. Όσοι δεν την είχαν δει, θα χαρούν μια αστυνομική ιστορία, με θύτες και θύματα, καλούς και κακούς, γρίφους και ένα όνειρο.
«Δεν είναι μυθοπλασία, είναι αλήθεια» και το τονίζει, και ο χαρακτηρισμός που δίνει στο βιβλίο της είναι «ρεαλιστικό μυθιστόρημα που βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία».

ΟΣΑ ΠΡΟΗΓΗΘΗΚΑΝ
Δημοσιογράφος γνωστή με θητεία στο δύσκολο αστυνομικό ρεπορτάζ, ξέρει καλά πως κάθε κείμενο είναι και μια αφήγηση μιας ιστορίας. Καθισμένη στο γραφείο της, όταν δούλευε στις εφημερίδες, εκμεταλλευόταν τη διορατικότητά της, αλλά και τις γνώσεις που αντλούσε από παλαιότερους δημοσιογράφους για να καταγράφει στο χαρτί τις υποθέσεις που κάλυπτε. Στη συνέχεια, είχε απέναντί της τις τηλεοπτικές κάμερες και δημοσιογραφικό υλικό που αντλούσε από τις αφηγήσεις των συγγενών των αγνοούμενων και τις δικές της έρευνες. Όταν οι εκπομπές σταμάτησαν, όλες αυτές οι εμπειρίες άρχισαν να αναδεύονται στο μυαλό της.
«Σκέφθηκα να αποκαλύψω το παρασκήνιο των υποθέσεων, αυτό που αγνοούσε το κοινό. Σκέψου ότι στους περίπου 1.600 αγνοούμενους που βρήκαμε, οι 18 ήταν δολοφονημένοι. Φωτίσαμε αυτές τις δολοφονίες, τις οποίες οι αρχές είχαν καταγράψει ως απλές εξαφανίσεις. Θέλησα να αρχίσω να τις καταγράφω. Με ωθούσαν και πολλοί φίλοι σ’ αυτό όταν τους μιλούσα για τις απειλές που δεχόμασταν, τον αγώνα που δίναμε. Και το χειμώνα που είχα πάει στο Χόλιγουντ, όπου βρίσκεται ο γιος μου, αμερικανοί παραγωγοί μου είπαν ‘αυτά τα αληθινά σενάρια ζωής που έχεις είναι συγκλονιστικά’. Έτσι η ιδέα άρχισε να ωριμάζει».

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΟΘΟΝΗ ΤΟΥ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ
Η συνέχεια δεν ήταν δύσκολη. Ανοίγει τον υπολογιστή και αρχίζει να κτυπά τα πλήκτρα. «Και εγώ που ήμουν του μολυβιού και του χειρογράφου, ένιωσα να φεύγει ο λόγος, να γράφω όλα όσα είχα ζήσει τόσο έντονα. Όταν είσαι δημοσιογράφος, γιατί εγώ ρεπόρτερ νιώθω, δεν έχεις ανάγκη τη μυθοπλασία. Διάλεξα την υπόθεση αυτής της αγνοούμενης, γιατί με τραβούσε, με έδενε κάτι μαζί της, χωρίς να ξέρω τι, και άρχισα να γράφω».
Ο αναγνώστης του βιβλίου θα καταλάβει ποιος ήταν ο βασικός κρίκος που συνδέει την Αγγελική Νικολούλη με τη συγκεκριμένη υπόθεση, αλλά ας κρατηθεί μυστικός. Μπορεί όμως να ειπωθεί ότι η έγνοια της για τις υποθέσεις που έφθαναν στο τηλεοπτικό πλατό κυριαρχούσε μέσα της, και το υποσυνείδητο παίζει συχνά περίεργα παιχνίδια.
Μια από τις τόσες υποθέσεις. Και σίγουρα όχι η μοναδική που κέντρισε τόσο έντονα το ενδιαφέρον της Αγγελικής Νικολούλη. Έτσι θα ακολουθήσουν και άλλα βιβλία με την υπογραφή της, «αστυνομικά θρίλερ, βασισμένα σε πραγματικά γεγονότα», όπως τα χαρακτηρίζει.

ΜΙΑ ΖΩΗ ΡΕΠΟΡΤΕΡ
Τη χαρακτηρίζει το πείσμα, η σκληρή δουλειά. Δυο εφόδια που την έφεραν από τις εφημερίδες της Πάτρας, όπου άρχισε τη σταδιοδρομία της, στην Αθήνα.
«Ήμουν δοσμένη στη δουλειά, σεβόμουν τους μεγάλους δημοσιογράφους όπως τον Πασαλάρη ή τον Βούλτεψη, που τους είχα δασκάλους, πήγαινα και το Σαββατοκύριακο στη δουλειά χωρίς να πληρώνομαι, την αγαπούσα».
Τότε ήρθαν και οι πρώτες δημοσιογραφικές επιτυχίες.
«Άρχισα να βοηθάω στο αστυνομικό ρεπορτάζ. Με έστειλαν να καλύψω ένα έγκλημα. Λέω στον Πασαλάρη ότι πρέπει δράστες να ήταν η σύζυγος του θύματος και ο εραστής της, έστω κι αν η αστυνομία πιστεύει ότι το έκανε διαρρήκτης. Μου λέει γράψε το δικό σου κείμενο». Ακολούθησε η υπόθεση Παπαχρόνη και η καθιέρωση ήρθε για να ακολουθήσει και η πρόταση για συμμετοχή σε τηλεοπτική εκπομπή. «Ρεπορτάζ στην ομίχλη» ως συνεργάτης του Κώστα Χαρδαβέλα και μετά μόνη στο «Φως στο τούνελ». Μαζί με τη δημοσιότητα, έρχονται και τα σχόλια, σατιρικά ή και σαρκαστικά.
«Τότε που φορούσα σιδεράκια, ψαχνόμουν κι εγώ, φόραγα και άλλα ρούχα, αλλά τα δεχόμουν με χιούμορ» απαντά και θυμάται το κόστος αυτής της εκπομπής που επί 17 χρόνια παρουσίαζε.
«Ήταν ψυχοφθόρα δουλειά, αλλά καταλάβαινα την αγωνία αυτών των ανθρώπων. Τους σεβόμουν και ήθελα να τους προστατεύσω».
Όχι, δεν της λείπει η τηλεόραση τώρα. Αλλά δεν αρνήθηκε και τις προτάσεις για να συνεχίσει. Εν τω μεταξύ την περιμένει η συγγραφή των υπόλοιπων ιστοριών, άρα πολλή δουλειά και πάλι.