Γράφει
Χάρης Τσιόκας
Βιώνουμε ένα διαφορετικό κόσμο.
Η «ολικού χαρακτήρα» στρατιωτική επέμβαση -εισβολή δεν πρόκειται να διαμορφώσει «νικητές», παρά μόνο επιπτώσεις .
Ήδη το προαναγγέλλουν οι αποτυχημένες επεμβάσεις στο Ιράκ, τη Συρία, το Αφγανιστάν κτλ. Το καταγράφουν οι συνέπειες του πολέμου στην Γιουγκοσλαβία!
Και όλα αυτά καθιστούν ολοένα και πιο διακριτό τον στόχο του αγγλοσαξωνικούς αιώνα να ανοίξει τις κλειστές οικονομίες συγκεκριμένων περιοχών και να εκμεταλλευθεί άνευ όρων τους ενεργειακούς πόρους.
Τόσο η απόφαση του Πούτιν για την ολοκληρωτικού χαρακτήρα εισβολή ,όσο και των ηθικών αυτουργών που δημιούργησαν το περιβάλλον για αυτή τη αποτρόπαια επέμβαση οξύνουν επιπτώσεις οικονομικές και πολιτικές.
Η ενεργειακή και όχι μόνο κρίση πολλαπλασιάζει την ακρίβεια που οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές δημιουργούσαν.
Ανακατανέμονται μερίδια ανταγωνισμού ολιγοπωλίων
Ένας νέος πολυπολικός κόσμος διαμορφώνεται με την Ευρώπη όχι απλώς παρακολούθημα αλλά θύμα αυτού του ψυχροπολεμικού ανταγωνισμού .
Τα γεγονότα δείχνουν -φωτογραφίζουν την αντιπαράθεση γεωπολιτικών επιδιώξεων που έχουν μετατοπίσει το κέντρο βάρους της σύγκρουσης από τον ατλαντικό στην Ανατολή, τον Ειρηνικό .
Οι εξελίξεις αποκτούν και γεωπολιτικό γεωστρατηγικό χαρακτήρα.
Οι ΗΠΑ επιχειρούν να διαμορφώσουν την νέα παγκόσμια αρχιτεκτονική μονομερώς ,γεγονός που σπρώχνει πιο κοντά την Κίνα με τη Ρωσία και αυτό δεν αφήνει αδιάφορες τις BRIGS (Ινδία ,Ν Αφρική ,Βραζιλία κτλ ). Δημιουργούνται ανεξέλεγκτες ψυχροπολεμικές εντάσεις. Θύματα οι λαοί ,οι πολίτες οι περιφερειακές κυρίως οικονομίες.
Το χειρότερο απ' όλα είναι ότι σ’ αυτό το περιβάλλον η Ευρώπη ως συλλογική οντότητα η καλλίτερα η «Γερμανική Ευρώπη» δείχνει να βγαίνει ηττημένη, εξαρτημένη από τη στρατηγική των ΗΠΑ και των οικονομικών δυνάμεων που στηρίζει .
Η Ευρώπη εμφανίζει έλλειμμα ηγεσίας και ταυτότητας. Δείχνει να έχει εγκαταλειφθεί ο στόχος της ολοκλήρωσης ,για να έχει δική της ενιαία αμυντική και εξωτερική πολιτική. Ούτε καν σχέδιο για την οικονομική της ολοκλήρωση.
Είναι ανύπαρκτη σε δράσεις συμβολής , ως διακριτού πόλου ,για τη διαμόρφωση παγκόσμιου θεσμικού πλαισίου για τον ανταγωνισμό και την επίλυση διαφορών με ειρηνικό τρόπο.
Η λύση βρίσκεται στην ενδυνάμωση της διπλωματικής οδού. Σ’ αυτό το περιβάλλον η Ελλάδα φαίνεται άβουλη.
Χάνεται σε επικοινωνιακές τακτικές προκειμένου να «χρεώσει» την πολύπλευρη οικονομική και κοινωνική κρίση που προϋπήρχε στον πόλεμο !
Και όλα αυτά ενώ θα έπρεπε να εμπνεύσει αίσθημα σιγουριάς, ασφαλείας, στους πολίτες, αντιμετωπίζοντας το πολεμικό περιβάλλον με στάση αρχών τόσο απέναντι στον πόλεμο, όσο και στον αναθεωρητισμό που υφέρπει .
Και αυτό ακριβώς προϋποθέτει να καθίσταται διακριτό πως δεν πρέπει να εξαντλεί τον ρόλο της ως προκεχωρημένο και άνευ όρων «φυλάκιο» της «Δύσης», αλλά ως γέφυρα της Ευρώπης και σύνδεσμος στη Δύση για την ειρηνική διευθέτηση και την ανάπτυξη στην περιοχή
Το επιχειρούν άλλες χώρες (Τουρκία, Ισραήλ κτλ). Πρέπει τώρα να αναληφθούν πρωτοβουλίες πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής που φωτίζουν έναν άλλο ρόλο για την Ευρώπη με κέντρο βάρους στη διπλωματία. Ρόλος συμβολής στη διπλωματική διέξοδο αντί να στέλνει όπλα.
Ας θυμηθούμε πόσο επίκαιρος γίνεται ο Ανδρέας Παπανδρέου όταν στη πολεμική σύρραξη της Λιβύη, τότε, κάλεσε στην Ελούντα της Κρήτης τον πρόεδρο Μιτεράν και τον Καντάφι συμβάλλοντας στη διπλωματική διέξοδο!
Ας θυμηθούμε και τα οφέλη της Ελλάδας .
Οι εξελίξεις τρέχουν και διαμορφώνουν την επόμενη μέρα. Στο νέο περιβάλλον η Ελλάδα με τις πρωτοβουλίες της πρέπει να αποτρέψει πολιτικές αναθεωρητισμού που κρύπτονται πίσω από την εικόνα του «χρήσιμου» (είτε αυτές εκδηλώνονται από Τουρκία ακόμη και από Γερμανία). Και αυτό προϋποθέτει ενεργή και πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική.
Η καταδίκη της ρωσικής εισβολής και του υφέρποντος αναθεωρητισμού πρέπει να συνδυαστεί και με το αίτημα διαμόρφωσης μιας Ευρώπης που θα στηρίζει ενεργά τις κοινότητες που πλήττονται συμβάλλοντας τόσο σε ειρηνικές λύσεις όσο και στη δίκαιη διαχείριση της πολύπλευρης κρίσης που τροφοδοτεί. Μιας Ευρώπης που επιλέγει το δρόμο της οικονομικής και κοινωνικής ολοκλήρωσης.