Χιροσίμα - Ναγκασάκι: 80 χρόνια από τον πυρηνικό όλεθρο - Οι επιζώντες θυμούνται

- Newsroom

Ογδόντα χρόνια συμπληρώνονται αύριο, 6 Αυγούστου, από τη ρίψη της αμερικανικής ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα το 1945, ενώ στις 9 Αυγούστου ο πυρηνικός όλεθρος βρήκε και το Ναγκασάκι.

Ο βομβαρδισμός προκάλεσε σοκ σε όλο τον πλανήτη, όχι μόνο για την απόλυτη καταστροφικότητά του, αλλά και για τα ηθικά και δεοντολογικά ερωτήματα που έθεσε. Αποκάλυψε επίσης τις τρομακτικές δυνατότητες των πυρηνικών όπλων και προκάλεσε συζητήσεις σχετικά με τη χρήση τους και το μέλλον του πολέμου.

Μετά από τόσα χρόνια, οι Ιάπωνες επιζώντες θυμούνται και δείχνουν την απογοήτευσή τους για το γεγονός πως οι παγκόσμιοι ηγέτες σήμερα συνεχίζουν εξοπλίζονται με πυρηνικά όπλα. 

80 χρόνια μετά, περίπου 100.000 επιζώντες είναι ακόμα ζωντανοί. Δεν μιλούν εύκολα, όμως, για όσα έζησαν για να προστατέψουν τις οικογένειές τους, καθώς υπάρχουν και σήμερα διακρίσεις. Άλλοι δεν θέλουν να μιλούν λόγω του τραύματος που τους άφησε η ιστορική επίθεση.

Οι γηραιότεροι επιζώντες ξεκίνησαν να μιλούν τα τελευταία χρόνια για να στείλουν ένα μήνυμα στη διεθνή κοινότητα κατά των πυρηνικών όπλων.

60 χρόνια σιωπής  

Ο 83χρονος Kunihiko Iida είναι ένας από αυτούς. Κουβαλώντας πολλά προβλήματα υγείας, αφιέρωσε τα χρόνια της συνταξιοδότησής του στο να αφηγείται τα όσα έγιναν, αναφέρει το Associated Press. 

Είναι εθελοντής ξεναγός στο Πάρκο Μνήμης Ειρήνης της Χιροσίμα και θέλει να ευαισθητοποιήσει τους επισκέπτες, επειδή πιστεύει ότι δεν κατανοούν πλήρως τι επέφεραν οι βομβαρδισμοί.

Όταν οι ΗΠΑ έριξαν τη βόμβα ουρανίου στη Χιροσίμα, ο Iida βρισκόταν 900 μέτρα μακριά, σε ένα σπίτι όπου μεγάλωσε η μητέρα του.

Ήταν μόλις 3 ετών, αλλά θυμάται την ένταση της έκρηξης. Ήταν σαν να τον πέταξαν έξω από ένα κτίριο. Βρέθηκε μόνος του κάτω από τα συντρίμμια, αιμορραγώντας από τα θραύσματα των σπασμένων γυαλιών σε όλο του το σώμα.

Προσπάθησε να φωνάξει «μαμά, βοήθεια», αλλά η φωνή του δεν έβγαινε. Τελικά, τον εντόπισε και τον έσωσε ο παππούς του.

Μέσα σε ένα μήνα, η 25χρονη μητέρα του και η 4χρονη αδελφή του πέθαναν μετά από ρινορραγίες, δερματικά προβλήματα και κόπωση.

Ο Iida είχε παρόμοιες επιπτώσεις από την ακτινοβολία τα επόμενα χρόνια, ωστόσο σταδιακά ανέκτησε την υγεία του.

Ήταν σχεδόν 60 ετών όταν επισκέφθηκε το Πάρκο Ειρήνης, για πρώτη φορά μετά τον βομβαρδισμό. Έπειτα, αποφάσισε να διηγηθεί την ιστορία του.

Τον Ιούνιο, συναντήθηκε με φοιτητές στο Παρίσι, το Λονδίνο και τη Βαρσοβία στο πλαίσιο ενός προγράμματος ειρήνης που ανέθεσε η κυβέρνηση. Ανησυχούσε για το πώς θα δει ο κόσμος τις εκκλήσεις του για κατάργηση των πυρηνικών όπλων σε πυρηνικά εξοπλισμένα κράτη όπως η Βρετανία και η Γαλλία. Ωστόσο, στην ομιλία του έλαβε θερμά χειροκροτήματα και χειραψίες.

Ο Iida λέει ότι προσπαθεί να κάνει τους φοιτητές να φανταστούν τα επακόλουθα μιας πυρηνικής επίθεσης, πώς θα κατέστρεφε και τις δύο πλευρές και θα άφηνε πίσω της εξαιρετικά ραδιενεργή μόλυνση.

«Ο μόνος δρόμος για την ειρήνη είναι η κατάργηση των πυρηνικών όπλων. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος», τονίζει ο Iida.

Το τρένο που άργησε της έσωσε τη ζωή 

Η 86χρονη Fumiko Doi δεν θα είχε επιβιώσει από τον βομβαρδισμό του Ναγκασάκι, αν το τρένο της έφτανε στον προορισμό του στην ώρα του. Το τρένο ήταν προγραμματισμένο να φτάσει στον σταθμό Urakami γύρω στις 11 π.μ., ακριβώς όταν η βόμβα έπεσε πάνω από έναν κοντινό καθεδρικό ναό.

Λόγω καθυστέρησης, το τρένο βρισκόταν 5 χιλιόμετρα μακριά. Μέσα από τα παράθυρα, η 6χρονη τότε Doi είδε την έντονη λάμψη. Κάλυψε τα μάτια της και έσκυψε, καθώς τα θραύσματα των σπασμένων παραθύρων έπεφταν βροχή. Οι κοντινοί επιβάτες την κάλυψαν για να την προστατέψουν.

Οι άνθρωποι στον δρόμο είχαν καμένα τα μαλλιά τους. Τα πρόσωπά τους ήταν μαύρα από κάρβουνο και τα ρούχα τους ήταν κομμάτια, όπως λέει.

Η Doi διηγήθηκε στα παιδιά της γραπτώς την εμπειρία της, ενώ τους έκρυβε για χρόνια πως ήταν επιζήσασα, λόγω διακρίσεων. Η ίδια παντρεύτηκε έναν επίσης επιζώντα και ανησυχούσε ότι τα 4 παιδιά τους θα υπέφεραν από τις επιπτώσεις της ακτινοβολίας.

Η μητέρα της και δύο από τα τρία αδέλφια της πέθαναν από καρκίνο, ενώ δύο αδελφές της είχαν προβλήματα υγείας.

Ο πατέρας της, τοπικός αξιωματούχος, είχε συλλέξει τις σορούς των νεκρών και σύντομα εμφάνισε συμπτώματα ακτινοβολίας. Αργότερα έγινε δάσκαλος και περιέγραψε μέσω της ποίησης αυτά που είδε, τη θλίψη και τον πόνο του.

Η Doi ξεκίνησε να λέει δημόσια την ιστορία της μετά τον ισχυρό σεισμό και το τσουνάμι στη Φουκουσίμα το 2011.

Σήμερα, ταξιδεύει από το σπίτι της στη Φουκουόκα για να συμμετάσχει σε αντιπολεμικά συλλαλητήρια και στέλνει μηνύματα κατά των πυρηνικών όπλων.

«Κάποιοι άνθρωποι έχουν ξεχάσει τους ατομικούς βομβαρδισμούς... Αυτό είναι λυπηρό», δήλωσε, σημειώνοντας ότι ορισμένες χώρες εξακολουθούν να διαθέτουν και να αναπτύσσουν πυρηνικά όπλα πιο ισχυρά από αυτά που χρησιμοποιήθηκαν πριν από 80 χρόνια.

«Αν ένα χτυπήσει την Ιαπωνία, θα καταστραφούμε. Αν χρησιμοποιηθούν κι άλλα σε όλο τον κόσμο, αυτό θα είναι το τέλος της Γης», είπε. «Γι' αυτό αρπάζω κάθε ευκαιρία για να μιλήσω», σημείωσε.

Μαθαίνοντας από τους επιζώντες στη Χιροσίμα

Μετά τη συνάντηση των παγκόσμιων ηγετών της G7 στη Χιροσίμα το 2023 και το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης που απονεμήθηκε στην ομάδα επιζώντων της βάσης Nihon Hidankyo πέρυσι, οι επισκέπτες στα Μουσεία Ειρήνης της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι αυξήθηκαν κατακόρυφα, με το ένα τρίτο περίπου από αυτούς να προέρχεται από το εξωτερικό. 

Η Samantha Anne, μια Αμερικανίδα, δήλωσε ότι ήθελε τα παιδιά της να μάθουν για τον βομβαρδισμό. «Είναι μια υπενθύμιση του πόσο μεγάλη καταστροφή μπορεί να προκαλέσει μια απόφαση», λέει η ίδια στο AP.

Η Katsumi Takahashi, μια 74χρονη εθελόντρια που ειδικεύεται στις περιηγήσεις στην περιοχή, καλωσορίζει ξένους επισκέπτες, αλλά ανησυχεί για το γεγονός πως οι νέοι στην Ιαπωνία αγνοούν την ιστορία τους.