Χωρίς χαρτιά αλλά με καρδιά

Του Θεόφιλου Σιχλετίδη

 

Το απόγευμα της περασμένης Τετάρτης πολύς κόσμος ήταν στην τσίτα περιμένοντας την είδηση. Όταν αυτή βγήκε, το τέλος της απεργίας πείνας των 300 μεταναστών που διεκδικούσαν τη νομιμοποίηση όλων των χωρίς χαρτιά οικονομικών προσφύγων στην Ελλάδα, κυκλοφόρησε σαν σπίθα σε ταχύκαυστο φιτίλι. Στο Εργατικό Κέντρο άναψαν τα φώτα σε όλους τους ορόφους και από το δρόμο μπορούσες να ακούσεις τα συνθήματα και τα τραγούδια, στα ελληνικά και τα αραβικά, από τον 7ο όροφο. Στην είσοδο οι (εννοείται υποχθόνιοι και μυστήριοι) αλληλέγγυοι ήταν πολλοί, άλλοι έκλαιγαν, άλλοι γελούσαν και όλοι γιόρταζαν το τέλος της απεργίας πείνας. Αρκετοί οι «βετεράνοι» του κινήματος, περισσότεροι όμως οι βαριά, βαριά 25άρηδες, η πρώτη γενιά που θα πάει εντελώς χαμένη εξαιτίας της οικονομικής κρίσης σύμφωνα με τους διεθνείς οργανισμούς. Εδώ μία παρένθεση. Κατά μία τρίτη εκδοχή ο μόνος αγώνας που είναι χαμένος είναι αυτός που δεν δίνεται, οπότε ας μην είναι και τόσο βέβαιοι οι διεθνείς οργανισμοί. Ανεβαίνοντας τους ορόφους στον 5ο έπεσα πάνω στον Αμπντουραχίμ, ένα από τα «λιοντάρια του Μαγκρέμπ», που πήραν άδεια παραμονής για ανθρωπιστικούς λόγους έπειτα από απεργία πείνας το Νοέμβριο του 2008. Ο Αμπντουραχίμ ήταν ένας από τους δύο συνοδούς των 50 απεργών πείνας και από το λίγο που τον γνώρισα κατάλαβα ότι είναι από τους τύπους που θέλεις να έχεις δίπλα σου σε έναν αγώνα. Στον 7ο επικρατούσε πανικός από τον κόσμο και τα πανηγύρια. Όσοι απεργοί πείνας κατάφεραν να σηκωθούν είχαν ήδη εξαντλήσει τα αποθέματα μελιού. Εκεί ήταν ο Γάνι, ο δεύτερος συνοδός των 50, που σε όλη τη διάρκεια της απεργίας πείνας τούς εκπροσωπούσε σε συναντήσεις και συνεντεύξεις Τύπου, ο Ανδρέας, από τους αλληλέγγυους, που έμεινε στον 7ο από τις 23 του Γενάρη και έμαθε μέχρι και να κλίνει ρήματα στα αραβικά, και η Σταυρούλα, που τόσες μέρες την πάλεψε με τις παραξενιές όσων δημοσιογράφων ασχολήθηκαν με την απεργία πείνας. Με το που άρχισαν τα δελτία των 8, ο κόσμος μαζεύτηκε μπροστά σε μία τηλεόραση, που τόσες μέρες -η συσκευή- δέχτηκε πολλές κατάρες στα αραβικά γι’ αυτά που έλεγαν διάφοροι στα δελτία και τις ενημερωτικές εκπομπές. Περίμεναν όλοι να δουν τον υπουργό Εσωτερικών να ανακοινώνει δεσμεύσεις, όμως αντί για τον Ραγκούση στο γυαλί φάνηκαν οι απεργοί πείνας της Αθήνας να βγαίνουν από την Υπατία, σαν οι πρώτοι από χίλιους αναστημένους νεκρούς, και να πανηγυρίζουν. Οπότε ποιος Ραγκούσης… Τα πανηγύρια και τα τραγούδια άρχισαν και πάλι στον 7ο του ΕΚΘ. Πολλοί αναρωτήθηκαν πώς γίνεται να χοροπηδάς έπειτα από 44 ημέρες απεργίας πείνας. Δύο πράγματα. Πρώτον, ο άνθρωπος, όταν αγαπάει, διασχίζει θάλασσες, ανεβαίνει βουνά, οδηγεί όλη νύχτα και δεν τον νοιάζει ούτε ο ύπνος ούτε το φαγητό. Ε, οι απεργοί πείνας πολύ την αγαπούν τη ζωή και σηκώθηκαν να πανηγυρίσουν ότι δεν θα πεθάνουν. Υπάρχει κάποιο κίνητρο έτσι; Αλλά και από ιατρικής άποψης η καρδιά είναι ο πιο δυνατός μυς, και αν πάρει μπρος, πας νηστικός να τρέξεις και κατοστάρι. Δεύτερον, πολλοί από αυτούς που ασχολήθηκαν με τους πανηγυρισμούς δεν πρόσεξαν τα πρόσωπα των απεργών πείνας, που θύμιζαν έγκλειστους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Το δέρμα κολλημένο στο κρανίο. Δεν πρόσεξαν ακόμη ότι όλοι οι μετανάστες έπλεαν μέσα στα ρούχα τους, σαν να μην ήταν δικά τους, δύο και τρία νούμερα μεγαλύτερα. Μετά τα πανηγύρια ήρθε η ώρα των γιατρών -περισσότεροι από 20 παρακολουθούσαν τους μετανάστες- να δώσουν οδηγίες για την επανασίτισή τους. Το πρώτο γεύμα, το πανηγυρικό, ήταν μία πατάτα μεσαίου μεγέθους για τον καθένα. Λογικό, γιατί, αν το τελευταίο γεύμα των μελλοθάνατων είναι ιδιαίτερα πλούσιο, τότε το πρώτο γεύμα των μελλοζώντανων πρέπει να είναι απόλυτα φτωχό. Όμως μέχρι και σήμερα οι μετανάστες στον 7ο του ΕΚΘ τρώνε φιδέ και σούπες, οπότε κατά έναν τρόπο η απεργία πείνας, για τα νεοελληνικά διατροφικά δεδομένα, συνεχίζεται...
Στην τελική οι 50 του ΕΚΘ και οι 250 της Υπατίας κέρδισαν για τους εαυτούς τους τα λιγότερα που θα μπορούσαν να κερδίσουν. Ένα καθεστώς λιγότερο γκρίζο από αυτό που ζούσαν, πριν να αρχίσουν την απεργία πείνας. Χωρίς χαρτιά έφυγαν από τα Χανιά και χωρίς χαρτιά θα επιστρέψουν σε λίγες ημέρες. Απέδειξαν όμως ότι έχουν την καρδιά να συνεχίσουν τον αγώνα τους, για να πάρουν άδειες παραμονής, έπειτα από δύο ή τρία χρόνια, αν η κυβέρνηση κρατήσει τη δέσμευσή της και μειώσει τα χρόνια από τα δώδεκα που απαιτούνται, ώστε ένας μετανάστης χωρίς χαρτιά να μπορέσει να ζητήσει τη νομιμοποίησή του. Για όλους τους άλλους, ντόπιους και μετανάστες, οι απεργοί πείνας του ΕΚΘ και της Υπατίας κέρδισαν πολύ περισσότερα, από λιγότερα ένσημα για θεωρήσεις βιβλιαρίων υγείας και ανανεώσεις αδειών παραμονής έως και πολύ πιο σημαντικά πράγματα για αυτήν την εποχή, όπως η προσμονή για κάτι καλύτερο.