Φαιδρά Πορτοκαλέα#150: Η μάχη των Βουκελάριων, ώθηση ή τρικλοποδιά, το αουτσάιντερ, το εθνικό σπορ και οι αποσυντονισμένοι...

Όπως ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου έβγαζε το πρωί ένα χρυσόβουλο και το απόγευμα το ακύρωνε, έτσι και εδώ, ξυπνήσαμε με μία κυβέρνηση και κοιμηθήκαμε με άλλη. Ο ανασχηματισμός θύμισε τη θρυλική Μάχη των Βουκελαρίων (για την οποία κανείς δεν θυμάται λεπτομέρειες!, αλλά ξέρουμε ότι έγινε σαματάς). Οι υπουργοί παρατάχθηκαν σαν τους θεοφύλακτους στρατηγούς, άλλοι έπεσαν ηρωικά (χωρίς να καταλάβουν το γιατί), άλλοι μετακινήθηκαν στρατηγικά και κάποιοι έμειναν στις θέσεις τους σαν τα βυζαντινά κάστρα που δεν κυριεύονται εύκολα. Ο πρωθυπουργός, σαν άλλος αυτοκράτωρ, έδειξε ότι η στρατηγική του έχει βάθος ή τουλάχιστον το προσπαθεί. Οι παλιοί υπουργοί αναζητούν τώρα νέους ρόλους, όπως οι πρώην αυλικοί που μετά από κάθε ήττα πήγαιναν να γίνουν μοναχοί στο Άγιον Όρος. Οι καινούριοι απολαμβάνουν τη δόξα τους, αγνοώντας πως σύντομα μπορεί να τους βρει η μοίρα των προκατόχων τους.

Όπως και τότε, έτσι και τώρα, ο λαός παρακολουθεί το θέαμα από την τάφρο του κάστρου, αναρωτώμενος αν θα αλλάξει τίποτα. Μέχρι τον επόμενο ανασχηματισμό, που θα είναι η νέα… Μάχη των Βουκελαρίων!

Η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς

Βιργίλιος

Ρωμαίος ποιητής

Παραμένουμε στον ανασχηματισμό, ο οποίος ήρθε, σάρωσε υπουργούς, διόρθωσε αδικίες (ή δημιούργησε νέες) και άφησε πίσω του το αιώνιο ερώτημα: «Ώθηση ή τρικλοποδιά»; Από τη μία, οι αλλαγές έδωσαν φρεσκάδα, όπως όταν αλλάζεις θέσεις στα… ίδια έπιπλα και νιώθεις ότι ανακαίνισες το σπίτι. Από την άλλη, κάποιοι υπουργοί κατσούφιασαν σαν παιδιά που έχασαν τη σειρά τους στο Λούνα Παρκ. Οι σχολιαστές διχάστηκαν, οι μισοί είδαν «restart» και οι άλλοι «crash». Ο πρωθυπουργός πάντως χαμογελάει ή από σιγουριά ή γιατί σκέφτεται ότι τα δύσκολα τα κρατάει πάντα για τους επόμενους.

Και ο λαός; Κλασικά, άλλοι αναρωτιούνται αν θα αλλάξει τίποτα και άλλοι απλώς ψάχνουν σε ποιον νέο υπουργό θα στείλουν το επόμενο αίτημα…

Η πολιτική είναι η τέχνη του να εμποδίζεις τους ανθρώπους να ανακατεύονται σε ό,τι τους αφορά

Πολ Βαλερί

Γάλλος ποιητής και φιλόσοφος

Έχουν ειπωθεί πολλά για το ελληνικό εκλογικό σώμα, αλλά ένα πράγμα είναι σίγουρο: όταν νομίζεις πως όλα είναι δρομολογημένα, έρχεται η κάλπη και σου κάνει νεύμα τύπου «έλα να σου πω κάτι...».

Έτσι έγινε και στις πρόσφατες εκλογές της Κεντρικής Ένωσης Επιμελητηρίων, όπου όλοι προεξοφλούσαν πως το φαβορί, ο Γιάννης Μπρατάκος, θα έπαιρνε τη θέση του προέδρου με συνοπτικές διαδικασίες. Άλλωστε, είχε την αναγνωρισιμότητα, το «βάρος» του ονόματος και τη στήριξη των ισχυρών. Ε, λοιπόν, η κάλπη είχε άλλα σχέδια! Όταν άνοιξαν τα κουτιά, η αριθμητική των επιμελητηρίων θύμισε... φυσική του χάους. Ξαφνικά, ο Γιάννης Βουτσινάς του Επιμελητηρίου Πειραιά, επίσης μητσοτακικός και φιλοκυβερνητικός, αλλά χαμηλότερων τόνων, πήρε το «εισιτήριο» για την προεδρία, αφήνοντας πολλούς να κοιτάζονται απορημένοι. Και να σου τα τηλέφωνα, τα «μα καλά, πώς έγινε αυτό;», τα «μήπως να ξαναμετρήσουμε;» και τα χαμόγελα όσων είχαν καταλάβει ότι το παιχνίδι δεν ήταν τόσο σίγουρο όσο φαινόταν. Ο Βουτσινάς, που μάλλον τον είχαν υποτιμήσει, έπαιξε το χαρτί του «ήσυχου αουτσάιντερ» και τελικά... τσουπ! πέρασε πρώτος στη γραμμή του τερματισμού. Η ιστορία, βέβαια, διδάσκει ότι τα επιμελητήρια δεν είναι ποτέ τόσο «σφιχτοδεμένα» όσο φαίνονται, ούτε οι εκλογές τους προβλέψιμες. Γιατί μπορεί τα φαβορί να έχουν τη στήριξη των ισχυρών, αλλά στο τέλος πάντα μετράει το πόσοι σε ψηφίζουν, και όχι το πόσοι νομίζεις ότι θα σε ψηφίσουν! Αξίζει να σημειωθεί ότι εκτός Διοικητικής Επιτροπής έμεινε και ο πρώην πρόεδρος της ΚΕΕΕ και πρόεδρος του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Θεσσαλονίκης, Γιάννης Μασούτης, γεγονός που προσθέτει μία ακόμη διάσταση στην ανατροπή των προβλέψεων…

Μην εμπιστεύεσαι ποτέ εκείνους που ξέρουν το πως να σε… πουλήσουν

Φαιδρά Πορτοκαλέα

Στην Ελλάδα, όπου η διαφθορά έχει γίνει σχεδόν εθνικό σπορ, οι συλλήψεις υπαλλήλων πολεοδομίας για δωροδοκία προκαλούν έκπληξη, αλλά μόνο σε εκείνους που δεν γνωρίζουν πώς λειτουργεί το σύστημα. Αυτοί οι «αφοσιωμένοι» δημόσιοι λειτουργοί, που εργάζονταν ακούραστα για το κοινό καλό (και το προσωπικό τους πορτοφόλι), τώρα βρίσκονται στο επίκεντρο των αποκαλύψεων.

Ο κύριος Μήτσος, ο εργολάβος με πολυετή πείρα στη «διαχείριση» πολεοδομικών θεμάτων, δήλωσε: «Είμαι σοκαρισμένος! Πάντα νόμιζα ότι τα φακελάκια ήταν απλώς ένας τρόπος να ευχαριστήσουμε τους υπαλλήλους για την ταχεία εξυπηρέτηση...».

Η κυρία Μαρίκα, που προσπαθεί εδώ και χρόνια να νομιμοποιήσει το αυθαίρετο εξοχικό της, αναρωτιέται: «Τώρα που τους συνέλαβαν, ποιος θα με βοηθήσει να ‘τακτοποιήσω’ τα χαρτιά μου;».

Ακόμη και οι συνάδελφοι των συλληφθέντων δηλώνουν έκπληκτοι. « Μα ήταν πάντα τόσο εξυπηρετικοί και πρόθυμοι να βοηθήσουν... ». Ωστόσο, δεν είναι μόνο οι δημόσιοι υπάλληλοι που επωφελούνται από αυτή την κατάσταση, πολλοί πολίτες, γνωρίζοντας πώς να «λαδώσουν» τα γρανάζια του συστήματος, βρίσκουν τρόπους να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους, συμβάλλοντας έτσι στη διαιώνιση της διαφθοράς.

Νομίζουμε ότι είναι η ώρα για ένα χορωδιακό τραγούδι από τις καρακάξες μας: «Κρααα, κρααα, κρααα...».

Όσο πιο διεφθαρμένο είναι το κράτος, τόσο περισσότεροι νόμοι υπάρχουν

Τάκιτος

Ρωμαίος ιστορικός

Στη Θεσσαλονίκη, όπου η δημόσια συζήτηση συχνά θυμίζει παρτίδα τάβλι, γεμάτη ενθουσιασμό, αλλά χωρίς ξεκάθαρο νικητή, πραγματοποιήθηκε άλλη μία συνάντηση του δημάρχου Στέλιου Αγγελούδη με τους εστιάτορες και ιδιοκτήτες καφέ-μπαρ του κέντρου της πόλης. Για ακόμα μία φορά, ο δήμαρχος εμφανίστηκε πλήρως προετοιμασμένος, έχοντας στη διάθεσή του όλα τα απαραίτητα στοιχεία για να αποδείξει πως όχι μόνο δεν πολεμά τον κλάδο, αλλά αντιθέτως εργάζεται για να τον στηρίξει. Παρουσίασε συγκεκριμένες ενέργειες, ελαφρύνσεις και παρεμβάσεις που έχουν ήδη δρομολογηθεί προς όφελος της αγοράς. Με ψυχραιμία και μεθοδικότητα, προσπάθησε να ξεκαθαρίσει τις παρεξηγήσεις και να φέρει στο τραπέζι έναν ουσιαστικό διάλογο. Από την άλλη πλευρά, οι επαγγελματίες του χώρου επιβεβαίωσαν για μία ακόμη φορά την αδυναμία τους να συντονιστούν. Πολλοί από αυτούς δεν γνώριζαν καν τι είχε συμφωνηθεί στις προηγούμενες συνεδριάσεις, ενώ άλλοι διαμαρτύρονταν για ζητήματα που είχαν ήδη λυθεί... Η έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ τους έγινε εμφανής, οδηγώντας σε έναν φαύλο κύκλο παρανοήσεων. Και έτσι, η συζήτηση κατέληξε σε ένα γνώριμο συμπέρασμα: ο δήμαρχος ξέρει τι κάνει, αλλά το ερώτημα είναι αν οι ενδιαφερόμενοι ξέρουν τι θέλουν...

Κανένας δεν είναι πιο αδιόρθωτα σκλαβωμένος από αυτόν που λανθασμένα πιστεύει ότι είναι ελεύθερος

Γκαίτε

Κλείνουμε μ’ ένα κουίζ: Ποιος εργοδοτικός οργανισμός που υποτίθεται «μάχεται» για τα συμφέροντα των επαγγελματιών, απουσίαζε (γεγονός που δεν έχει ξανασυμβεί τουλάχιστον τα τελευταία… 30 χρόνια) από την συνάντηση των εστιατόρων με τον δήμαρχο Θεσσαλονίκης;

*Δημοσιεύθηκε στη «ΜτΚ» στις 23.03.2025