Φαιδρά Πορτοκαλέα#152: Το νέο όραμα, τέλος στο αστυνομικό θρίλερ, τ’ άσπρα σημάδια, η επιλεκτική κυβερνητική ευαισθησία, η πρωτόγνωρη εξωστρέφεια και η πολιορκία του πρωθυπουργού…

Και ξανά μανά το τραμ! Εκεί που νομίζαμε πως το σαρανταήμερο μνημόσυνο της ιδέας είχε γίνει προ πολλού, τσουπ, να το πάλι στο τραπέζι! Πάνω που η πόλη άρχισε να χαίρεται το ολοκαίνουριο, και επιτέλους υπαρκτό Μετρό της, έρχεται το νέο όραμα: ένα τραμ που θα γλιστράει ανάλαφρα πάνω από τις λακκούβες και τα σκαμμένα πεζοδρόμια, μεταφέροντας επιβάτες στο μέλλον... ή μάλλον στο παρελθόν. Διότι, αγαπητοί μου, δεν είναι η πρώτη φορά που ακούμε για τροχιόδρομους, σύγχρονες αστικές συγκοινωνίες και οικολογικά μέσα μεταφοράς, αν ήταν, θα λέγαμε «να μια ωραία ιδέα». Όμως εδώ έχουμε μπροστά μας τη γνωστή, καταραμένη συνταγή, μελέτες, αντιδράσεις, διαμάχες, φωνασκίες και στο τέλος... ένα μεγάλο τίποτα! Ή μάλλον κάτι, μερικά εκατομμύρια ευρώ σε μελέτες, μερικές πολιτικές καριέρες χτισμένες πάνω στη διαφωνία και η βεβαιότητα πως, ό,τι και αν γίνει, ο κόσμος θα συνεχίσει να περιμένει το λεωφορείο στην Τσιμισκή, σκεπτόμενος πως κάποτε υπήρχε μια πόλη που ονειρευόταν.

Ουδέν μονιμότερον του προσωρινού

Ηράκλειτος ο Εφέσιος

Προσωκρατικός φιλόσοφος

Δώδεκα χρόνια! Όχι, δεν μιλάμε για τον Τρωικό πόλεμο ούτε για τον Οδυσσέα που πάλευε με Κύκλωπες και Σειρήνες, μιλάμε για τη μετακόμιση του Αστυνομικού Τμήματος Λευκού Πύργου! Ναι, αυτό το μικρό «θαύμα» του ελληνικού Δημοσίου, όπου για να γίνει μία μεταφορά πρέπει πρώτα να συμβουλευτεί τη Νομική Υπηρεσία, το υπουργείο, την Τοπική Αυτοδιοίκηση, τη Μοίρα, τον Ερμή και πιθανώς τη μαντική τέχνη του καφέ. Η Κτηματική Υπηρεσία και η ΔΕΘ διαφωνούσαν, λέει. Γιατί να βιαστούμε, άλλωστε; Αν περιμέναμε λίγο ακόμα, ίσως το τμήμα θα μετακινούταν από μόνο του, όπως οι τεκτονικές πλάκες. Και κάπως έτσι, ενώ αλλάζουν κυβερνήσεις, δήμαρχοι και κινητά τηλέφωνα, το ΑΤ παρέμενε αγκυροβολημένο σαν καράβι που ξέχασε να σηκώσει άγκυρα.

Τελικά, η λύση ήρθε, αλλά όχι χωρίς τη βαριά παρέμβαση κορυφαίων υπουργών! Χρειάστηκε να εμπλακούν αυτοί που συνήθως διαχειρίζονται εθνικά θέματα για να λυθεί ένα τοπικό μπάχαλο. Η διοίκηση της ΔΕΘ, αντί να δείξει ευελιξία, προτίμησε τη μέθοδο του «να δούμε, να εξετάσουμε, να ξαναδούμε», μέχρι που οι πιέσεις έφεραν το αναπόφευκτο.

Και κάπως έτσι, ένα ελληνικό έπος φτάνει στο τέλος του. Μέχρι την επόμενη μετακόμιση ή… ανάπλαση…

Ένα τραγούδι καλές μου καρακάξες «Κρααα, κρααα, κραα…».

Αν η ψήφος μας μπορούσε να αλλάξει κάτι, δεν θα μας την επέτρεπαν

Μαρκ Τουέιν

Και ξαφνικά, στη Θεσσαλονίκη, οι κίτρινες γραμμές έγιναν… λευκές κουκκίδες! Ήταν μία απόφαση μεγαλοπρεπής, αντάξια των μεγαλύτερων πολιτικών μεταστροφών της ιστορίας. Ο δήμαρχος Αγγελούδης, έχοντας στα χέρια του το πινέλο της εξουσίας, αποφάσισε ότι η πόλη δεν αντέχει άλλη αυστηρότητα και έσβησε το παλιό σχέδιο των κίτρινων γραμμών για τη χρήση των κοινόχρηστων χώρων, υιοθετώντας τελικά το σημειακό άσπρο μαρκάρισμα. Και ποιος βγήκε πραγματικά κερδισμένος; Η καλαισθησία της πόλης! Γιατί, μεταξύ μας, οι έντονες κίτρινες γραμμές θα έδιναν την αίσθηση ότι βρισκόμασταν σε τεστ οδήγησης ή σε πίστα για καρτ. Αντίθετα, το διακριτικό άσπρο μαρκάρισμα δεν θα προκαλεί πονοκέφαλο στους περαστικούς ούτε θα καταστρέφει την αρμονία των πλατειών και των πεζοδρομίων. Άλλωστε, η Θεσσαλονίκη έχει αρκετές οπτικές προκλήσεις…

Το πιο διασκεδαστικό της υπόθεσης; Η λύση που υιοθετήθηκε ήταν ακριβώς αυτή που είχε προτείνει εξαρχής ένας από τους παλαιότερους εστιάτορες του κέντρου! Τότε τον κοίταζαν με δυσπιστία, τώρα μοιάζει σχεδόν προφήτης.

Οι δημότες, σαστισμένοι, προσπαθούν να καταλάβουν, γιατί όλος αυτός ο θόρυβος για τις γραμμές, όταν τελικά το «γεωμετρικό θαύμα» περιορίστηκε σε άσπρες τελείες; Μα είναι απλό! Η πολιτική δεν είναι τίποτα άλλο από ένα επιδέξιο παιχνίδι με το χρώμα, σήμερα κίτρινο, αύριο άσπρο, μεθαύριο… αόρατο.

Η διαφορά μεταξύ τάξης και χάους είναι μερικά λευκά σημάδια και η σπάνια στιγμή που η λογική κερδίζει τη γραφειοκρατία

ΦΑΙΔΡΑ ΠΟΡΤΟΚΑΛΕΑ

Είναι πραγματικά συγκινητική η ευαισθησία της κυβέρνησης όταν πρόκειται για τις ρυθμίσεις χρεών. Όχι για όλους, φυσικά! Γιατί, βλέπετε, όταν οι οφειλές αφορούν τους δήμους, τότε στήνονται φιέστες και ανακοινώνονται 60 δόσεις. Όταν, όμως, οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, αυτοί οι… πεισματάρηδες που επιμένουν να δουλεύουν στην Ελλάδα, ζητούν μία ανάσα για τα χρέη τους στην εφορία και στα ασφαλιστικά ταμεία, τότε ξαφνικά η κυβέρνηση θυμάται τη δημοσιονομική πειθαρχία! «Δεν έχουμε δημοσιονομικό χώρο!» απαντούν με ύφος σοβαρό, λες και οι μικρομεσαίοι είναι πολυτέλεια και όχι η ραχοκοκαλιά της οικονομίας. Φαίνεται πως μόνο τα χρέη προς τους δήμους είναι άξια ρύθμισης, μάλλον γιατί εκεί κρύβονται ψήφοι και όχι απλώς φορολογούμενοι. Το κράτος προτιμά να περιμένει τους επιχειρηματίες να κλείσουν, να τους φορτώσει με κατασχέσεις και να τους αντικαταστήσει με αλυσίδες και πολυεθνικές. Γιατί να ρυθμίσει τα χρέη τους, όταν μπορεί απλώς να τους εξαφανίσει; Εξάλλου, στη θέση κάθε κατεστραμμένου μικρομεσαίου θα ανοίξει μία ωραιότατη… αλυσίδα!

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αδικία από το να φέρεσαι το ίδιο στους ίσους και στους άνισους

Αριστοτέλης

Το ΔΙΠΑΕ, δεν χρειάζεσαι GPS για να το βρεις, αρκεί να ακολουθήσεις τη λάμψη της εξωστρέφειάς του, που διαχέεται από κάθε πρωτοβουλία του πρύτανη του καθηγητή Σταμάτη Αγγελόπουλου. Σε ενάμιση μόλις χρόνο, κατάφερε να ενώσει πέντε πανεπιστημιουπόλεις, να ενισχύσει τη ακτινοβολία του ιδρύματος και να το μετατρέψει σε σημείο αναφοράς για την εκπαίδευση και την καινοτομία.

Ξεκινώντας από την αγορά ξενοδοχείου στη Σίνδο για τη στέγαση των φοιτητών, μέχρι τις συνεργασίες με τον Όμιλο ΤΙΤΑΝ και το ΕΚΕΤΑ για ψηφιακές λύσεις στον κατασκευαστικό τομέα, το ΔΙΠΑΕ δείχνει πως η ανάπτυξη είναι μονόδρομος. Και αν αυτό δεν αρκεί, η σύμπραξη με την PADI ΕΜΕΑ LTD στον καταδυτικό τουρισμό επιβεβαιώνει ότι το πανεπιστήμιο δεν φοβάται να βουτήξει σε βαθιά νερά. Παράλληλα, το ΔΙΠΑΕ συνδιοργάνωσε με την ΑΛΛΗΛΟΝ εκδήλωση για την Τεχνητή Νοημοσύνη στον χώρο εργασίας και εγκαινίασε το πρόγραμμα «Σύγχρονη Εκπαίδευση και AI». Οι διεθνείς διασυνδέσεις ενισχύονται, όπως φάνηκε και από την πρόσφατη ανακήρυξη του προέδρου της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης, Δαυίδ Σαλτιέλ, σε επίτιμο διδάκτορα.

Η εκπαίδευση είναι το πιο ισχυρό όπλο που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε για να αλλάξετε τον κόσμο

Νέλσον Μαντέλα

Αν νομίζετε πως η πιο σκληρή πολιορκία στην ιστορία ήταν αυτή της Κωνσταντινούπολης το 1453, ξανασκεφτείτε το. Γιατί αν ο Μωάμεθ Β’ ο Πορθητής είχε τα κανόνια του Ουρβανού, ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, έχει να αντιμετωπίσει κάτι χειρότερο, την ανελέητη πολιορκία ύβρεων, λάσπης και ασύστολων ψεμάτων που εκτοξεύονται με ρυθμούς πολυβόλου. Οι «πολιορκητές» αυτοί δεν έχουν σπάθες και καταπέλτες, αλλά πληκτρολόγια και μικρόφωνα. Στήνουν ενέδρες σε τηλεοπτικά πάνελ, εξαπολύουν δηλητηριώδη σχόλια στα social media και αναπαράγουν κάθε φανταστική ιστορία, αρκεί να βλάπτει τον «εχθρό». Στο στόχαστρο δεν βρίσκεται μόνο ο ίδιος ο πρωθυπουργός, αλλά και η οικογένειά του, λες και τα πολιτικά λάθη μεταβιβάζονται κληρονομικά, σαν κάποιο μεσαιωνικό ανάθεμα. Η σύζυγός του Μαρέβα, «Φταίει» που υπάρχει, τα παιδιά του, «Φταίνε» για ό,τι κι αν κάνουν… Ακόμα και το σπίτι της οικογένειας στα Χανιά γίνεται στόχος, λες και τα ντουβάρια συνωμοτούν κρυφά υπέρ της κυβέρνησης. Και η πολιτική αντιπαράθεση; έχει κατρακυλήσει σ’ ένα θέατρο του παραλόγου, όπου οι «πολιορκητές» πιστεύουν πως, αν πετάξουν αρκετή λάσπη, θα γκρεμίσουν τα τείχη. Μα η Ιστορία διδάσκει: η Κωνσταντινούπολη έπεσε από μέσα, όχι από τα εξωτερικά χτυπήματα. Και το ερώτημα είναι, μήπως κάποιοι χτυπούν με τόση μανία την κυβέρνηση, που τελικά υπονομεύουν το ίδιο το κράτος; Γιατί, αν η δημόσια ζωή καταντήσει μία αρένα ατελείωτης ανθρωποφαγίας, τότε όλοι μαζί θα ζούμε σε μία πολιορκημένη πόλη χωρίς σωτηρία.

Η Ιστορία δεν θυμάται αυτούς που πέταξαν λάσπη, αλλά εκείνους που περπάτησαν μέσα της και έμειναν όρθιοι.

Ουίνστον Τσόρτσιλ

*Δημοσιεύθηκε στη «ΜτΚ» στις 06.04.2025