Φαιδρά Πορτοκαλέα#155: Ο Εθνικός Κήπος, η απρόσμενη συνάντηση, η εκ νέου μάχη επανεκλογής, ο ιερός ανταγωνισμός και η επανένταξη…

Και φυσικά η στήλη μας τουλάχιστον έναν χρόνο πριν, είχε τοποθετηθεί περί του θέματος της ανάπλασης της ΔΕΘ που έχει μετατραπεί σε τουρκική σαπουνόπερα. Έτσι λοιπόν, αποφασίσαμε να αναδημοσιεύσουμε, αυτούσιο το κείμενο περί του θέματος από τη ΦΑΙΔΡΑ ΠΟΡΤΟΚΑΛΕΑ#102, άποψη που πιστεύουμε ότι καλύπτει την συντριπτική πλειοψηφία των Θεσσαλονικέων.

«Ο Εθνικός Κήπος της Αθήνας (πρώην βασιλικός) αποτελεί μία επιτυχημένη προσπάθεια της Βασίλισσας Αμαλίας για δημιουργία ενός μοναδικού πράσινου πνεύμονα στο κέντρο της πρωτεύουσας, φανταστείτε λοιπόν κάποια κυβέρνηση ν αποφασίσει να… χτίσει μέσα στον χώρο του ένα συνεδριακό κέντρο, ένα ξενοδοχείο αλλά και ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο, το απόλυτα φανταστικό αυτό σενάριο θέλει να σας δημιουργήσει νοερά την εικόνα της προτεινόμενης ανάπλασης του χώρου της ΔΕΘ. Μήπως μετά από τόσα χρόνια της δημιουργίας του Εθνικού Κήπου δίνεται η ευκαιρία στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, η ευκαιρία να δημιουργήσει το ανάλογο τοπόσημο και στην πολύπαθη Θεσσαλονίκη μας; Μήπως οι αρμόδιοι υπουργοί Σκέρτσος και Χατζηδάκης θέλουν να μείνουν εις τη μνήμη των Θεσσαλονικέων ως Μέγα Ευεργέτες εφόσον με τις ενέργειές τους δημιουργήσουν ένα μοναδικό πράσινο πάρκο που θα ανεβάσει το επίπεδο ζωής της πόλης μας; Είναι σίγουρο ότι αν η Βασίλισσα Αμαλία το 1839 είχε τη διορατικότητα να δημιουργήσει και να χαρίσει στους Αθηναίους ένα μοναδικό πάρκο, οι προαναφερθέντες υπουργοί αλλά και ο ίδιος ο πρωθυπουργός μπορούν να πράξουν το ίδιο και να χαρίσουν στους Θεσσαλονικείς ένα ανάλογο δώρο!

Ας είμαστε ευγνώμονες για τους ανθρώπους που μας κάνουν ευτυχισμένους. Είναι οι υπέροχοι κηπουροί που κάνουν τις ψυχές μας να ανθίζουν.

Μαρσέλ Προυστ

Γάλλος συγγραφέας

Σε μία απρόσμενη συνάντηση που θύμισε περισσότερο οικογενειακή συγκέντρωση παρά πολιτική επανασύνδεση, εθεάθησαν να δειπνούν μαζί στην γνωστή fisheria «Πσαράς» στην Άθωνος οι πρώην πρόεδροι της ΟΝΝΕΔ Θεσσαλονίκης, Ανδρέας Παπαμιμίκος και Λευτέρης Γεωργιάδης, συνοδευόμενοι από τη σύζυγο του υπουργού Νίκου Ταχιάου, επίσης πρώην προέδρου της ίδιας οργάνωσης.

Η εικόνα των τριών να μοιράζονται μεζέδες και αναμνήσεις προκάλεσε έκπληξη στους παρευρισκόμενους, δεδομένου του παρελθόντος και των ψυχρών σχέσεων μεταξύ Παπαμιμίκου και Γεωργιάδη. Φαίνεται πως ο χρόνος και η κοινή αγάπη… για την καλή κουζίνα λειτούργησαν ως καταλύτης για την επαναπροσέγγισή τους.

Κατά τη διάρκεια του δείπνου, οι συζητήσεις κινήθηκαν γύρω από παλιές ιστορίες της ΟΝΝΕΔ, με τους τέως προέδρους, να θυμούνται τις ένδοξες ημέρες της «γαλάζιας» νεολαίας, η ατμόσφαιρα ήταν χαλαρή και φιλική, με τα πειράγματα να δίνουν και να παίρνουν, όπως παλιά. Ίσως τελικά, σε μία εποχή όπου η πολιτική συχνά χωρίζει, ένα πιάτο φρέσκα ψάρια, να μπορεί να ενώσει και αν όχι, τουλάχιστον προσφέρει μία ευχάριστη βραδιά με παλιούς γνώριμους.

Ο χρόνος δοκιμάζει τους φίλους, όπως η φωτιά δοκιμάζει το χρυσάφι.

Μένανδρος

Αρχαίος Αθηναίος κωμικός ποιητής

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρόσφατα ανακοίνωσε πως θα διεκδικήσει και τρίτη τετραετία, και μπορεί ορισμένοι να απόρησαν, αλλά στην πραγματικότητα η είδηση εξέπληξε λιγότερο και από την εμφάνιση του ήλιου στην Ελλάδα τον Ιούλιο. Ο πρωθυπουργός, πιο σταθερός και από το δελτίο της ΕΡΤ, αποφάσισε να πάει ξανά στη μάχη, με το ίδιο χαμόγελο, την ίδια φωνή και κυρίως το ίδιο manual διαχείρισης κρίσεων που μέχρι στιγμής τον έχει κρατήσει όρθιο, εκεί που άλλοι κάηκαν για πολύ λιγότερα. Φυσικά, το ζητούμενο πλέον δεν είναι μόνο να συνεχίσει αλλά και να πάει παρακάτω, γιατί αν υπάρξει ένα πεδίο που μπορεί να τον εκτοξεύσει πολιτικά, αυτό είναι η προσωπική του εμπλοκή με τα προβλήματα των μικρομεσαίων. Εκεί που πονάει η ελληνική οικονομία, εκεί που ο ΕΦΚΑ είναι πιο αργός και από επιτροπή σε συνέδριο του ’80, εκεί που ο ΦΠΑ και η γραφειοκρατία κάνουν τα ταμεία να κλαίνε, και οι επαγγελματίες να ψιθυρίζουν «ας ήμουν δημόσιος υπάλληλος».

Απέναντί του, το θέατρο της αντιπολίτευσης συνεχίζει σε πλήρη σύνθεση. Ο ΣΥΡΙΖΑ θυμίζει πλέον κάτι ανάμεσα σε reality επιβίωσης και ανοιχτό group therapy που εναλλάσσεται διαρκώς μεταξύ εσωστρέφειας και αλλοπρόσαλλων δηλώσεων, προσπαθώντας να μας πείσει ότι ακόμα είναι αξιωματική αντιπολίτευση, με επιχειρήματα που δεν πείθουν ούτε τους ίδιους.

Το ΠΑΣΟΚ ζει σε μία κατάσταση «αν ζούσε ο Ανδρέας», περιμένοντας να έρθει η αναλαμπή από το παρελθόν, χωρίς να βλέπει το παρόν, ούτε το ποσοστό του. Η Πλεύση Ελευθερίας έχει μπερδέψει τη ρητορική με το θέατρο μονολόγου, και η Ελληνική Λύση επιμένει να κάνει αντιπολίτευση λες και είμαστε στην Πολιορκία του Μεσολογγίου.

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, ο Μητσοτάκης δείχνει όχι απλώς ανώτερος, δείχνει διαφορετικός και αυτό, στην Ελλάδα του 2025, είναι ήδη αρκετό για να κερδίσει.

Όταν οι τρελοί οδηγούν την πόλη, ο λογικός μοιάζει με ξένο.

Διογένης ο Κυνικός

Φέτος, η Μεγάλη Παρασκευή στη Θεσσαλονίκη είχε κάτι από… ατμόσφαιρα gala. Πέντε επιτάφιοι συναντήθηκαν στην πλατεία Αριστοτέλους, έθιμο που ανάλογο του υπάρχει στη Χαλκίδα και μας το έφερε φρέσκο-φρέσκο ο νέος μητροπολίτης, μετά το «φεστιβάλ φανουρόπιτας», ιδού το «πανελλήνιο των επιταφίων».

Ο κόσμος μαζεύτηκε μαζικά άλλοι με ευλάβεια, άλλοι με κινητό. Ήταν τόσοι οι επιτάφιοι, που κάποιοι ψάχνανε τον δικό τους όπως ψάχνεις φίλο σε συναυλία.

Οι κουκουβάγιες μας με κάμερα που έκαναν διακοπές στην Χαλκίδα, μας πληροφόρησαν ότι εκεί φέτος μαζεύτηκαν εφτά και έτσι άρχισε ο σιωπηλός ιερός ανταγωνισμός. Του χρόνου, δεν αποκλείεται να δούμε συνάντηση επιταφίων στη Θεσσαλονίκη τουλάχιστον από... δέκα ενορίες, για να ανέβουν οι αριθμοί.

Μέσα σ’ όλα αυτά, ο Βασίλης Γάκης έτρεξε την οργάνωση με τέτοια ακρίβεια, που για λίγο τον πέρασαν για… διάκονο, φώτα, μικρόφωνα, κυκλοφορία, ψάλτες, όλα στην εντέλεια.

Ο Έλληνας και στον Επιτάφιο θέλει πρωτοκαθεδρία. Αν δεν τον δουν, τι να τον κάνει η Ανάσταση.

Νίκος Τσιφόρος

Ήταν μία φορά κι έναν καιρό… ένας εξωδικαστικός μηχανισμός, ο οποίος σαν άλλο club πολυτελείας είχε αφήσει στην πόρτα αρκετούς μικρομεσαίους με την επιγραφή «Δυστυχώς χάσατε δύο δόσεις, αλλά ευχαριστούμε που προσπαθήσατε».

Κι εκεί που οι μικροεπαγγελματίες είχαν αρχίσει να το παίρνουν απόφαση, σαν τον φοιτητή που δεν πέρασε το μάθημα αλλά είπε «δε βαριέσαι, πάμε για τον Σεπτέμβρη», ήρθε το φως στο τούνελ που ήταν το φως από το γραφείο του Πιερρακάκη, απ’ όπου διαρρέουν φήμες για επικείμενη εγκύκλιο που θα φέρει... την επανένταξη όλων ανεξαιρέτως που έχασαν τον προηγούμενο, σχεδόν σαν τηλεοπτικό reunion παλιών reality. Η φράση «όλοι ανεξαιρέτως» ακούστηκε πιο ελπιδοφόρα και από το «δώρο Χριστουγέννων» τον Νοέμβρη, σουβλατζίδικα, καφεκοπτεία, μαγαζιά με είδη δώρων και εκείνη η boutique με τις ροζ πιτζάμες που είχε μείνει εκτός επειδή έχασε κάποιες δόσεις, ετοιμάζονται να ξαναμπούν στο παιχνίδι.

Η εγκύκλιος, λένε, θα είναι τόσο γενναιόδωρη που αν την έγραφε η γιαγιά σου, θα έβαζε και καραμέλες μέσα. Όλοι μέσα λοιπόν! Αν ο Πιερρακάκης τελικά υπογράψει την εγκύκλιο, όπως φημολογείται, προτείνουμε να την τυπώσει σε χαρτί με χρυσή μπορντούρα, να παίζει μουσική υπόκρουση όταν την ανοίγεις και στο τέλος να γράφει: «Καλώς ήρθες πίσω. Είσαι πλέον και πάλι μέλος του εξωδικαστικού club, Dress code: οικονομική επιβίωση».

Γιατί, φίλες και φίλοι, στην Ελλάδα μπορείς να χάσεις τα πάντα… εκτός από την ελπίδα πως κάποια εγκύκλιος, κάπου, κάποτε, θα σε σώσει.

Αν βλέπεις την αδικία και δεν την κατονομάζεις, είσαι και εσύ κομμάτι της.

Nassim Nicholas Taleb

Οικονομολόγος, στοχαστής

*Δημοσιεύθηκε στη «ΜτΚ» στις 27.04.2025