Γ. Βυθούλκας: Η ομοιοπαθητική προλαμβάνει την εξέλιξη των ασθενειών

- Newsroom

“Δεν μου αρέσει καθόλου να κυκλοφορώ σε μεγάλες πόλεις. Έκανα μια εξαίρεση για να έρθω στη Θεσσαλονίκη και θεωρώ ότι έχω κάνει πολύ μεγάλο ταξίδι”. Με αφορμή την πρόσφατη παρουσίαση του τελευταίου βιβλίου του ο διεθνώς διακεκριμένος κορυφαίος έλληνας ομοιοπαθητικός Γεώργιος Βυθούλκας μιλά στη "ΜτΚ".

Αντικείμενο της συζήτησης η παθολογία της κοινωνίας, οι αντικοινωνικές συμπεριφορές και φυσικά η ομοιοπαθητική: τα οφέλη που εγγυάται, οι παρεξηγήσεις στις οποίες εμπλέκεται, αλλά και η αξιόλογη προοπτική της.

Συνέντευξη στη Μαρία Τερζούδη

Τι είναι η ομοιοπαθητική και σε τι διαφέρει από την κλασική ιατρική;
Η συμβατική ιατρική αναζητά την αιτία μιας πάθησης χτυπώντας το μικρόβιο, τον ιό, το βακτηρίδιο και επιδιώκοντας έτσι ένα αποτέλεσμα αποδεκτό βάσει των αρχών της. Η ομοιοπαθητική προσπαθεί να διεγείρει τον αμυντικό μηχανισμό με τέτοιο τρόπο, ώστε ο ίδιος ο οργανισμός με το αμυντικό του σύστημα να αντιμετωπίσει τον ιό ή το μικρόβιο. Η κλασική ιατρική εφαρμόζεται τοπικά, δηλαδή αν υποφέρει η καρδιά ή οι πνεύμονες θα προτείνει ένα αντιβιοτικό που θα αντιμετωπίσει την καρδιοπάθεια ή την πνευμονία. Η ομοιοπαθητική, αντίθετα, εστιάζει στη διέγερση του οργανισμού, τον ενδυναμώνει, ώστε να αντιμετωπίζει ο ίδιος οποιαδήποτε διαταραχή σε επίπεδο συνόλου του οργανισμού, σε επίπεδο ολιστικής ιατρικής.

Για ποιες ασθένειες ενδείκνυται και πόσο διαρκεί μια θεραπεία;
Για όλες τις παθήσεις αλλά όχι για όλα τα στάδιά τους. Ενδείκνυται κυρίως για παθήσεις εκφυλιστικές ή χρόνιες, που βρίσκονται σε σχετικά πρώιμο στάδιο. Για μια εκφυλιστική πάθηση στα τελευταία της στάδια δεν μπορεί κανείς να κάνει τίποτε. Στην αρχή των παθήσεων η ομοιοπαθητική έχει εντυπωσιακά αποτελέσματα. Αρκεί η πάθηση να μην έχει προχωρήσει σημαντικά.
Μια θεραπεία μπορεί να διαρκέσει από μία εβδομάδα έως αρκετά χρόνια. Υπάρχουν βαριές παθήσεις που αντιμετωπίζουμε χωρίς να πετυχαίνεται ολοκληρωτική θεραπεία ακόμη και μετά από χρόνια θεραπευτικής αγωγής, είτε γιατί η πάθηση είναι βαριά ή γιατί έχει προχωρήσει πολύ πριν ο ασθενής έρθει σε εμάς.

Πρόκειται για ολοκληρωμένη θεραπεία ή υπόκειται σε περιορισμούς και ποιοι είναι αυτοί;
Η ομοιοπαθητική είναι ένα ολοκληρωμένο θεραπευτικό σύστημα. Υπάρχουν αναμφισβήτητα περιορισμοί, όπως είναι τα τελευταία στάδια των παθήσεων. Εκεί και να παρέμβουμε ακόμη και για πολλά χρόνια είναι άσκοπο. Επιπλέον, υπάρχει περιορισμός όταν κρίνεται απαραίτητη η χειρουργική επέμβαση. Η ομοιοπαθητική δεν υποκαθιστά τη χειρουργική. Κατά κάποιον τρόπο συμπαρίσταται στη θεραπευτική αγωγή, δηλαδή παρεμβαίνει θεραπευτικά σε περιπτώσεις που υπάρχει η δυνατότητα ο οργανισμός να ανακτήσει την υγεία του. Για παράδειγμα, όσον αφορά το παιδικό άσθμα τα αποτελέσματα είναι πάρα πολύ καλά. Αν όμως αυτό το παιδάκι έρθει όταν γίνει 25 ετών, είναι δύσκολο να το θεραπεύσουμε. Ενώ ως παιδάκι θα χρειαζόταν θεραπεία μερικών μηνών, όταν περάσουν 20 χρόνια δεν μπορούμε να έχουμε τα ίδια αποτελέσματα. Το ίδιο ισχύει και για ένα επιληπτικό παιδί. Αν έρθει αμέσως μετά την πρώτη επιληπτική κρίση, τα αποτελέσματα θα είναι πάρα πολύ καλά, αν όμως ξεκινήσει τα αντιεπιληπτικά φάρμακα και γίνει 30 ετών δεν μπορούμε να διακόψουμε τα φάρμακα, γιατί από εκεί που έχει μια κρίση κάθε έξι μήνες θα έχει τέσσερις κρίσεις την ημέρα. Εκεί παρεμβαίνει η συμβατική ιατρική και κρατά τους ασθενείς σε μια ισορροπία. Η ομοιοπαθητική, και αυτό είναι που έχει μεγάλη σημασία, είναι ένα καταπληκτικό σύστημα προληπτικής ιατρικής. Δηλαδή προλαμβάνει τις καταστάσεις, προλαμβάνει την εξέλιξη όλων των παθήσεων.

Πώς μπορεί κάποιος να γίνει ομοιοπαθητικός γιατρός;
Προϋπόθεση είναι να έχει σπουδάσει συμβατική ιατρική. Δεν απαιτείται να έχει πάρει ειδικότητα. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν διάφορες ιδιωτικές σχολές, από τις οποίες η πιο επίσημη είναι το μεταπτυχιακό πρόγραμμα στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου για γιατρούς και οδοντιάτρους. Υπάρχει και η Διεθνής Ακαδημία, την οποία εκπροσωπώ, η οποία εκπαιδεύει κυρίως ξένους γιατρούς από όλο τον κόσμο, περίπου 1.000 κάθε χρόνο. Πρόκειται για δύσκολη εξειδίκευση, δεδομένου ότι ένας γιατρός πρέπει να εκπαιδευτεί για περίπου πέντε χρόνια.

Για ποιο λόγο πιστεύετε ότι η ειδικότητα της ομοιοπαθητικής δεν προσφέρεται στα ελληνικά πανεπιστήμια;
Αυτή είναι και η δική μου απορία. Η ομοιοπαθητική, βλέπετε, θεωρείται ανταγωνιστική και δημιουργεί αντιπαράθεση. Ακούει, δηλαδή, κάποιος έναν γιατρό να λέει ότι, για να θεραπεύσουμε μια πνευμονία, θα χορηγήσουμε ένα αντιβιοτικό. Στη συνέχεια έρχεται ο ομοιοπαθητικός και λέει ότι θα δώσουμε το τάδε φάρμακο σε πολύ μεγάλη αραίωση. Επομένως, ένας φοιτητής εύλογα θα αναρωτηθεί τι από τα δύο πρέπει να κάνει. Έτσι, και τα μεταπτυχιακά δεν εντάσσονται σε ιατρικές σχολές. Στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου το τμήμα όπου εντάσσεται το μεταπτυχιακό είναι το τμήμα συστημικής θεωρίας. Άλλωστε και εμείς μελετάμε ένα σύστημα, τον ανθρώπινο οργανισμό και το πώς μπορούμε να τον διεγείρουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Μέσα από τρόπους μελέτης και ανάλυσης των δεδομένων κάθε ασθενούς καταλήγουμε ουσιαστικά στο προσωπικό του φάρμακο. Αυτό αναζητά τα τελευταία χρόνια και η γενετική: Ψάχνει το προσωπικό φάρμακο του καθενός, έχοντας καταλάβει ότι ένα φάρμακο για όλους δεν είναι πάντα το σωστό.

Εχει αρχίσει να αλλάζει η αντιμετώπιση της ομοιοπαθητικής από τους γιατρούς της συμβατικής ιατρικής; Είναι ακόμη επιφυλακτικοί και δύσπιστοι;
Πάρα πολλοί από τους ασθενείς μας έρχονται πλέον μετά από προτροπή γιατρών που έχουν προσπαθήσει να τους θεραπεύσουν, αλλά δεν μπόρεσαν. Πολλοί έντιμοι και σωστοί γιατροί, που συχνά έχουν και οι ίδιοι σχετική εμπειρία, στρέφουν ασθενείς στην ομοιοπαθητική. Υπάρχουν βέβαια και γιατροί που για τους δικούς τους λόγους την πολεμούν. Γίνεται μια διαμάχη, όπως και για την ψυχιατρική παλιότερα, την οποία τελικά αποδέχθηκαν όλοι.

Πιστεύετε ότι θα είχαμε οφέλη αν η ομοιοπαθητική εντασσόταν στο Εθνικό Σύστημα Υγείας;
Το όφελος θα ήταν η καλύτερη υγεία μας. Όταν διατηρούμε μια ισορροπία από την παιδική ακόμη ηλικία, αναπτύσσεται ένας υγιής πληθυσμός. Αυτό προσφέρει η ομοιοπαθητική. Και το άτομο και η κοινωνία και το κράτος επωφελούνται από ένα σύστημα που επαναφέρει ολιστικά την υγεία. Η μεγάλη παρεξήγηση όμως είναι η εξής: Πίσω από την ομοιοπαθητική υπάρχουν και κακοί επιτηδευματίες, οι οποίοι διατείνονται ότι είναι ομοιοπαθητικοί χωρίς να είναι, αλλά και ένα σωρό άλλοι που εφαρμόζουν νεοεποχίτικες θεραπευτικές, ό,τι τρέλα του κατέβει του καθενός. Λένε ανεβάστε το ένα πόδι, κατεβάστε το άλλο, γυρίστε το κρεβάτι αριστερά ή δεξιά, κάντε το ένα, κάντε το άλλο. Μέσα σʼ αυτήν την τρέλα, λοιπόν, ορισμένοι έχουν εντάξει και την ομοιοπαθητική. Δεν είναι έτσι.

Ποιος είναι ο στόχος του τελευταίου βιβλίου σας, που παρουσιάστηκε πρόσφατα;
Το βιβλίο απευθύνεται στο ευρύ κοινό και μιλά για το τι είναι η ομοιοπαθητική και τι ακριβώς μπορεί να κάνει. Έχουν γραφτεί πολλά ως τώρα, αλλά δεν έχει αποδοθεί η σημασία και το βάθος της ομοιοπαθητικής, η αντιμετώπιση είναι μάλλον επιπόλαιη. Το βιβλίο αυτό γράφτηκε με σκοπό να δώσει μια ολοκληρωμένη εικόνα και κυρίως να δηλώσει ότι η κοινωνία είναι άρρωστη γιατί το άτομο είναι άρρωστο. Και η κοινωνική του συμπεριφορά πηγάζει από την αρρώστια του. Βλέπουμε κάποιον να εκνευρίζεται και να φτάνει ακόμη και στο έγκλημα. Αυτό δεν οφείλεται στο χαρακτήρα, αλλά πρόκειται για παθολογία. Τα άτομο αυτό ίσως αργότερα παρουσιάσει καρκίνο ή κάποια άλλη πάθηση. Οι ανασφάλειες, οι φοβίες αναγκάζουν τον άνθρωπο να συμπεριφέρεται αντικοινωνικά. Όλα αυτά λοιπόν ισορροπούν με την ομοιοπαθητική και αυτός είναι ο σπουδαίος ρόλος της, να προλαμβάνει την αντικοινωνική συμπεριφορά των ατόμων. Αν ένα άτομο, πριν προβεί σε μια αντικοινωνική, ενδεχομένως και μοιραία πράξη, αν είχε ισορροπήσει ορμονικά, δεν θα έφτανε στο έγκλημα.  

• Ποιος είναι. Ο Γεώργιος Βυθούλκας είναι ιδρυτής και διευθυντής της Διεθνούς Ακαδημίας Κλασικής Ομοιοπαθητικής, που εδρεύει στην Αλόννησο, και έχει βραβευθεί με το Εναλλακτικό Βραβείο Νομπέλ το 1996. Είναι τακτικός καθηγητής στην έδρα της Ομοιοπαθητικής στην Ιατρική Ακαδημία του Κιέβου, επίτιμος καθηγητής της Ιατρικής Ακαδημίας της Μόσχας και συνεργάτης καθηγητής στην Ιατρική σχολή των Βάσκων στην Ισπανία, τακτικό μέλος της Academy of Science της Νέας Υόρκης και της American Association for the Advancement of Science.

___________________________________________________

ΕΛΛΑΔΑ Περίπου το 30% του πληθυσμού έχει επισκεφθεί ομοιοπαθητικό γιατρό

Περίπου 30% του ελληνικού πληθυσμού έχει επισκεφτεί ομοιοπαθητικό τουλάχιστον μία φορά. Το ποσοστό αυτών που ακολουθούν πιστά ομοιοπαθητική θεραπεία κυμαίνεται μεταξύ 3%-5%. Σύμφωνα με τον ομοιοπαθητικό Βασίλη Φωτιάδη, μια επίσκεψη κοστίζει 50-100 ευρώ, ενώ στο εξωτερικό το κόστος είναι δεκαπλάσιο. Τα φάρμακα προέρχονται από τη φύση και δεν κοστίζουν ακριβά. Ενδεικτικά, μια μηνιαία φαρμακευτική αγωγή δεν ξεπερνά τα 15-20 ευρώ. Οι επισκέψεις σε ομοιοπαθητικούς καλύπτονται από όλα τα ασφαλιστικά ταμεία, ενώ η φαρμακευτική περίθαλψη από τα περισσότερα (π.χ. τραπεζών, ΤΣΜΕΔΕ, ΤΥΔΚΕ κ.ά.) Ήδη από το 1986, με απόφαση του τότε υπουργού Υγείας Γιώργου Γεννηματά, η ομοιοπαθητική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη καλύπτεται πλήρως για τους δημοσίους υπαλλήλους. “Στην Ελλάδα η ομοιοπαθητική δεν έχει θεσμοθετηθεί όπως θα έπρεπε, το επίσημο κράτος δεν έχει ξεκαθαρίσει τι είναι ομοιοπαθητική και ποιοι είναι ομοιοπαθητικοί, ώστε να υπάρχει αίσθημα ασφάλειας στο ευρύ κοινό. Έτσι ο καθένας είναι ό,τι δηλώνει. Σήμερα, ωστόσο, τα πράγματα αλλάζουν”, αναφέρει ο κ. Φωτιάδης.