Η Ιζαμπέλ Ιπέρ στο 66ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

- Newsroom

Τις αμέτρητες εκδοχές ενός μοναδικού κινηματογραφικού ταλέντου εξερευνά το 66ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, προσκαλώντας την Ιζαμπέλ Ιπέρ, μία από τις πιο λαμπερές, τολμηρές και πολυβραβευμένες σταρ του παγκόσμιου σινεμά και θεάτρου. Το Φεστιβάλ μαζί με την Ιζαμπέλ Ιπέρ έχει επιλέξει να προβάλει 15 ταινίες, οι οποίες αποτυπώνουν την ικανότητά της να μεταμορφώνεται εσωτερικά για κάθε ρόλο, διατηρώντας πάντα την υποκριτική της ταυτότητα. Οι ταινίες διατρέχουν διαφορετικές εποχές και χώρες και τις υπογράφουν αγαπημένοι δημιουργοί.

Η Ιζαμπέλ Ιπέρ θα βρίσκεται τέσσερις ημέρες στη Θεσσαλονίκη, στη διάρκεια των οποίων θα παρευρεθεί σε μια σειρά εκδηλώσεων, προβολών και συζητήσεων. Συγκεκριμένα:

Την Τρίτη 4 Νοεμβρίου θα δώσει ένα μεγάλο masterclass, ανοιχτό για το κοινό, με τίτλο «Από τη σκηνή στην οθόνη», με θέμα τις διαφορές στην ερμηνευτική προσέγγιση ανάμεσα στο σινεμά και το θέατρο, το οποίο θα συντονίσει η συγγραφέας Έρση Σωτηροπούλου.

Παράλληλα, η σπουδαία ηθοποιός θα προλογίσει αρκετές από τις ταινίες του αφιερώματος, ενώ θα παρουσιάσει την πνευματώδη κωμωδία Copacabana (2010) του Μαρκ Φιτουσί, μαζί με την κόρη της, Λολιτά Σαμά, με την οποία συμπρωταγωνιστεί στην ταινία.

Κατά την παραμονή της στο Φεστιβάλ θα δώσει συνέντευξη Τύπου σε όλους τους διαπιστευμένους δημοσιογράφους από την Ελλάδα και το εξωτερικό.

Επιπλέον, ζήτησε να επισκεφτεί ιστορικά μνημεία της Θεσσαλονίκης, και γι’ αυτόν τον λόγο το Φεστιβάλ θα διοργανώσει μια ειδική ξενάγηση για την Ιζαμπέλ Ιπέρ, ενώ παράλληλα θα τη μυήσει στη συναρπαστική κουζίνα μιας πόλης με μεγάλη γαστρονομική παράδοση.

Σε μια ιλιγγιώδη κινηματογραφική σταδιοδρομία γεμάτη θριάμβους και επαίνους, η Ιζαμπέλ Ιπέρ έχει βρεθεί 16 φορές υποψήφια στα βραβεία Σεζάρ, κατέχοντας το απόλυτο ρεκόρ στην ιστορία του θεσμού. Κέρδισε το βραβείο για τις ερμηνείες της στις ταινίες Η τελετή (1995) του Κλοντ Σαμπρόλ και Εκείνη (2016) του Πολ Βερχόβεν. Με το Εκείνη απέσπασε, επίσης, Χρυσή Σφαίρα και υποψηφιότητα για Όσκαρ Α΄ Γυναικείου Ρόλου.

Παράλληλα, το όνομά της φιγουράρει στην προνομιακή ελίτ των ηθοποιών που έχουν βραβευτεί στα τρία πιο βαρυσήμαντα κινηματογραφικά φεστιβάλ του κόσμου: στις Κάννες για τις ταινίες Βιολέτ Νοζιέρ (1978) του Κλοντ Σαμπρόλ και Η δασκάλα του πιάνου (2001) του Μίχαελ Χάνεκε, στη Βενετία για τις ταινίες του Κλοντ Σαμπρόλ Μια υπόθεση γυναικών (1988) και Η τελετή

(1995), αλλά και στο Βερολίνο (μαζί με ολόκληρο το γυναικείο καστ της ταινίας) για το 8 γυναίκες (2002) του Φρανσουά Οζόν. Η λίστα με τις διακρίσεις της Ιζαμπέλ Ιπέρ είναι ατελείωτη, καθώς η τροπαιοθήκη της επίσης περιλαμβάνει τρία βραβεία της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου, βραβεία BAFTA, Λουμιέρ και Νταβίντ ντι Ντονατέλο, αμέτρητες ακόμη βραβεύσεις σε δεκάδες κινηματογραφικά φεστιβάλ ανά τον κόσμο. Η Ιζαμπέλ Ιπέρ είναι, φυσικά, μία από τις κορυφαίες ηθοποιούς του θεάτρου παγκοσμίως και έχει λάβει το τιμητικό βραβείο Μολιέρ για τη συνεισφορά της στο θέατρο, ενώ έχει αποσπάσει εννέα υποψηφιότητες Μολιέρ – τις περισσότερες για γυναίκα ηθοποιό στην ιστορία του θεσμού.

Η Ιζαμπέλ Ιπέρ αρνείται να περιχαρακωθεί σε όρια και ταμπέλες ήδη από τα πρώτα της βήματα στον χώρο. Ακούραστη, με περισσότερες από 120 (!) ταινίες στο ενεργητικό της, έχει διαγράψει μια εκκωφαντική διεθνή πορεία, παραμένοντας την ίδια στιγμή αδιαμφισβήτητη ιέρεια του γαλλικού σινεμά. Έχει συνεργαστεί με εμβληματικούς δημιουργούς από όλο τον κόσμο, ανάμεσα στους οποίους οι: Μίχαελ Χάνεκε, Κλοντ Σαμπρόλ, Μπερτράν Ταβερνιέ, Μπενουά Ζακό, Ζαν-Λικ Γκοντάρ, Κλερ Ντενί, Αντρέ Τεσινέ, Κλοντ Σοτέ, Φρανσουά Οζόν, Ολιβιέ Ασαγιάς, αδελφοί Ταβιάνι, Αντρέι Βάιντα, Μάρκο Μπελόκιο, Πολ Βερχόβεν, Μάρκο Φερέρι, Ντέιβιντ Ο. Ράσελ, Χαλ Χάρτλεϊ, Χονγκ Σανγκ-σου. Πλουραλιστική και πολυσυλλεκτική στις επιλογές της, η Ιπέρ αποδεικνύει διαρκώς ότι η ακτινοβολία της δεν γνωρίζει γεωγραφικά στεγανά ή πολιτισμικούς και γλωσσικούς περιορισμούς.

Προικισμένη με το σπάνιο χάρισμα να αποδίδει μια τεράστια γκάμα από αισθήματα, διαθέσεις και καταστάσεις με τον πιο αβίαστο και ανεπιτήδευτο τρόπο, η Ιζαμπέλ Ιπέρ είναι ικανή να ταξιδέψει τον θεατή σε αχαρτογράφητες διαστάσεις ή να αποδομήσει ολοκληρωτικά κάθε βεβαιότητα. Σε ολόκληρη τη διάρκεια της καριέρας της, έχει διαπρέψει σε μια εντυπωσιακή ποικιλία από κινηματογραφικά είδη: από το θρίλερ και το δράμα μέχρι την κωμωδία, το ρομάντζο και τη σάτιρα. Ατρόμητη στις επιλογές των ρόλων της, έχει δώσει πνοή και υπόσταση σε αξέχαστες ηρωίδες, που σπάνε τα δεσμά της ηθικολογίας και της προβλεψιμότητας, σε μια κινηματογραφική παρακαταθήκη (ήδη) ανυπολόγιστης αξίας.

Οι ταινίες του αφιερώματος στην Ιζαμπέλ Ιπέρ:

Στο πολιτικών αποχρώσεων Η πιο πλούσια γυναίκα του κόσμου (The Richest Woman in the World, 2025, ελληνική πρεμιέρα) του Τιερί Κλιφά, ελαφρώς εμπνευσμένο από την υπόθεση Μπετανκούρ, ένα από τα πιο γνωστά πολιτικά σκάνδαλα της Γαλλίας, η Ιζαμπέλ Ιπέρ δίνει μια εντυπωσιακή ερμηνεία ως Μαριάν Φαρέρ, υποδυόμενη μια πλούσια κληρονόμο της οποίας τα υπερβολικά δώρα σε έναν πολύ νεότερο καλλιτέχνη προκαλούν την οργή του κοινού. Αυτό που αρχικά φαίνεται ως μια ιδιωτική υπόθεση, γρήγορα εξελίσσεται σε εθνικό σκάνδαλο, αποκαλύπτοντας κατηγορίες για χειραγώγηση, διαφθορά και εμπλοκή πρώην πολιτικών ηγετών. Με άξονα τη μαγνητική παρουσία της Ιπέρ, η ταινία διερευνά τις αρνητικές πτυχές του τεράστιου πλούτου και τη διαβρωτική διαπλοκή μεταξύ χρήματος, τέχνης και πολιτικής. Η κομψή σκηνοθεσία του Κλιφά μετατρέπει μια πραγματική ιστορία σε μια οξεία και συναρπαστική μελέτη χαρακτήρων.

*Παρουσίαση της ταινίας από την Ιζαμπέλ Ιπέρ και τον σκηνοθέτη Τιερί Κλιφά

Στο Η Σιντονί στην Ιαπωνία (Sidonie in Japan, 2023) της Ελίζ Ζιράρ, μια διάσημη Γαλλίδα συγγραφέας ταξιδεύει απρόθυμα στην Ιαπωνία για την επανέκδοση του πρώτου της βιβλίου, το οποίο είχε εκτοξεύσει τη φήμη της στη μακρινή δεκαετία του ’70. Πέρα από ένα επίμονο τζετ λαγκ, εκεί την περιμένει το φάντασμα του συζύγου της (το οποίο φροντίζει να πραγματοποιεί τακτικές εμφανίσεις), αλλά κι ένα ανέλπιστο φλερτ με τον τοπικό εκδότη της. Με την παροιμιώδη άνεση που τη διακρίνει επί της οθόνης, η Ιπέρ ενσαρκώνει μια ηρωίδα που αρνείται να μείνει εφ’ όρου ζωής χαμένη στη μετάφραση και στο παρελθόν της. Η ταινία δημιουργεί ένα τοπίο αστείο, ρεαλιστικό και ανερυθρίαστα ρομαντικό, καθώς αντικρίζει τα φαντάσματα του χθες και αναδεικνύει τη σπουδαιότητα της επανεκκίνησης.

Στο Φράνκι (Frankie, 2019) του Άιρα Σακς, η Ιζαμπέλ Ιπέρ ενσαρκώνει τη Φρανσουάζ Κλεμόντ, ή αλλιώς Φράνκι, μια διάσημη γαλλίδα ηθοποιό που γνωρίζει πως δεν της απομένουν παρά μόνο λίγοι μήνες ζωής. Έτσι, συγκεντρώνει την οικογένειά της στην ηλιόλουστη Σίντρα της Πορτογαλίας για να περάσουν μαζί τις τελευταίες διακοπές της. Η Ιπέρ ερμηνεύει με ήρεμη δύναμη και αφοπλιστική ευαισθησία την κεντρική ηρωίδα, μια γυναίκα με έντονη προσωπικότητα που συνειδητοποιεί με οδύνη ότι ο χρόνος της τελειώνει. Γύρω της όμως, η ζωή συνεχίζεται: γάμοι διαλύονται, νέοι έρωτες αχνοφαίνονται, φιλίες δοκιμάζονται και αλήθειες που είχαν θαφτεί εδώ και καιρό, βγαίνουν στην επιφάνεια. Ο Άιρα Σακς με έμπνευση από τον Ερίκ Ρομέρ διαστέλλει τον κινηματογραφικό χρόνο για να χωρέσει ένα πυκνό 24ωρο από τη ζωή στην ύπαιθρο. Μια ταινία για τις μικρές, ασήμαντες, καθημερινές στιγμές, εκεί όπου συμβαίνουν τα πάντα και τίποτα ταυτοχρόνως.

Στο Εκείνη (Elle, 2016), ένα αιχμηρό ψυχολογικό δράμα που διερευνά την εξουσία, τον πόθο και την επιβίωση, από τον πάντα τολμηρό κινηματογραφικά Πολ Βερχόβεν, η Ιζαμπέλ Ιπέρ ερμηνεύει την Μισέλ Λεμπλάν, διευθύντρια μιας παρισινής εταιρείας βιντεοπαιχνιδιών. Αφού βιάζεται άγρια στο σπίτι της από έναν μασκοφόρο εισβολέα, η Μισέλ αρνείται να γίνει θύμα. Αντίθετα, αρχίζει να καταδιώκει τον δράστη, έως ότου τα όρια μεταξύ εκδίκησης, εμμονής και ελέγχου, γρήγορα μπλέκονται. Ο Βερχόβεν δημιουργεί μια ταινία που δεν μπορεί να κατηγοριοποιηθεί εύκολα, καθώς είναι ταυτόχρονα θρίλερ, σάτιρα και μελέτη χαρακτήρων. Η ταινία, η οποία έκανε πρεμιέρα στις Κάννες, κέρδισε Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας και Καλύτερης Ηθοποιού σε Δραματική Ταινία για την Ιπέρ, ήταν υποψήφια για έντεκα Βραβεία Σεζάρ, ενώ η ηθοποιός απέσπασε υποψηφιότητα για Όσκαρ Α΄ Γυναικείου Ρόλου.

Η κοιλάδα της αγάπης (Valley of Love, 2015) του Γκιγιόμ Νικλού είναι μια καθηλωτική ταινία για τον θρήνο, που λειτουργεί ως ελεγεία για τη μνήμη και τη συμφιλίωση. Η Ιζαμπέλ Ιπέρ και ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ πρωταγωνιστούν σε αυτό το μεταφυσικό road movie, υποδυόμενοι δύο αποξενωμένους γονείς που επανενώνονται στα τοπία της Κοιλάδας του Θανάτου στην Καλιφόρνια, μετά από την αινιγματική επιστολή του γιου τους, του Μάικλ, που στάλθηκε έξι μήνες μετά την αυτοκτονία του. Παρασυρμένοι σε ένα παράξενο ταξίδι μύησης που έχει σχεδιάσει ο γιος τους για εκείνους, αντιμετωπίζουν όχι μόνο τον απόηχο της απώλειάς τους, αλλά και τις σκιές της δικής τους διαλυμένης σχέσης. Η Ιπέρ, σε μια βαθιά συγκινητική ερμηνεία, αποδίδει με ακατέργαστη ευαισθησία και αποφασιστικότητα τον ρόλο της μητέρας που προσπαθεί να αντιμετωπίσει το αδύνατο. Η αυστηρή, απόκοσμη ομορφιά της Κοιλάδας του Θανάτου αποτυπώνεται σε εικόνες που κόβουν την ανάσα, γεγονός που χάρισε στην ταινία το βραβείο Σεζάρ για την Καλύτερη Φωτογραφία.

Ο ήχος της σιωπής (Louder Than Bombs, 2015), η πρώτη αγγλόφωνη μεγάλου μήκους ταινία του Γιοακίμ Τρίερ, είναι ένα καλοδουλεμένο οικογενειακό δράμα για τη μνήμη, τον θρήνο και τις ιστορίες που αφηγούμαστε για όσους χάνουμε. Τρία χρόνια μετά τον ξαφνικό θάνατο της διάσημης φωτορεπόρτερ Ιζαμπέλ Ριντ (Ιζαμπέλ Ιπέρ), μια αναδρομική έκθεση φέρνει τον μεγαλύτερο γιο της πίσω στο σπίτι. Εκεί συναντά ξανά τον πατέρα του και τον μικρότερο αδελφό του, η σιωπή του οποίου κρύβει μια βαθιά αναταραχή. Καθώς βρίσκονται ξανά κάτω από την ίδια στέγη, προσπαθούν να γεφυρώσουν τις μεταξύ τους αποστάσεις, με τον καθένα να βασανίζεται από αντικρουόμενες αναμνήσεις της γυναίκας που διαμόρφωσε τη ζωή τους. Με πρεμιέρα στο Διαγωνιστικό Τμήμα του Φεστιβάλ των Καννών 2015, Ο ήχος της σιωπής αναδεικνύει το ταλέντο του Τρίερ στη συναισθηματική ακρίβεια και την πολυεπίπεδη αφήγηση, με εξαιρετικές ερμηνείες που φωτίζουν μοναδικά την διερεύνηση του έρωτα, της απουσίας και των εύθραυστων δεσμών ανάμεσα σε γονείς και παιδιά, ανάμεσα σε εκείνους που έφυγαν και σε όσους μένουν πίσω.

Στην κωμωδία Copacabana (2010) του Τιερί Κλιφά, η Ιζαμπέλ Ιπέρ υποδύεται την Μπαμπού, μια αδέσμευτη γυναίκα που ζει με τους δικούς της όρους, αδιαφορώντας για τις δουλειές, τις ευθύνες ή τις συμβάσεις. Όταν όμως ανακαλύπτει ότι η κόρη της, η Εσμεράλντα (την οποία υποδύεται η πραγματική κόρη της Ιπέρ, Λολιτά Σαμά) ντρέπεται να την προσκαλέσει στον γάμο της, η Μπαμπού αποφασίζει να αποδείξει ότι μπορεί να αλλάξει. Αναλαμβάνοντας μια δουλειά ως πωλήτρια χρονομεριδίων στο Βέλγιο, αναδεικνύεται απροσδόκητα σε πρότυπο υπαλλήλου, μέχρι που η ανήσυχη φύση της αντιδρά στην πρόσκαιρη αυτή σταθερότητα. Ο Μαρκ Φιτουσί δημιουργεί το πορτρέτο μιας γυναίκας που εναντιώνεται στις κοινωνικές συμβάσεις, διψά για ζωή και συγκρούεται με το ανιαρό περιβάλλον του κόσμου γύρω της. Η ερμηνεία της Ιπέρ, που βραβεύτηκε στα Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Καΐρου και της Φιλαδέλφειας το 2010, προσδίδει στην Μπαμπού έναν ακαταμάχητο μαγνητισμό, ενσαρκώνοντας τόσο την τρέλα, όσο και το ελεύθερο πνεύμα της ηρωίδας.

*Παρουσίαση της ταινίας από την Ιζαμπέλ Ιπέρ και τη Λολιτά Σαμά

Στη Λευκή υπεροχή (White Material, 2009), μια στοιχειωτική δημιουργία της Κλερ Ντενί που έχει ψηφιστεί ως μία από τις καλύτερες ταινίες του 21ου αιώνα, η Ιζαμπέλ Ιπέρ υποδύεται μια Γαλλίδα ιδιοκτήτρια φυτείας καφέ σε μια γαλλόφωνη αφρικανική χώρα, τη στιγμή που ξεσπά εμφύλιος πόλεμος. Η Ιπέρ ενσαρκώνει μια γυναίκα που διχάζεται μεταξύ αποφασιστικότητας και αυταπάτης, ενώ η Ντενί, με τη γνώριμη ικανότητά της να συνδυάζει την ομορφιά με τη βία, πλαισιώνει την ιστορία με ονειρικές εικόνες, ηθική αμφισημία και την κατάρρευση των αποικιακών βεβαιοτήτων. Η ταινία έκανε πρεμιέρα στο Διαγωνιστικό Τμήμα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας (2009) και αποτυπώνει με κινηματογραφική δεινότητα τις μετα-αποικιακές εντάσεις και την ανθρώπινη ανθεκτικότητα.