Κώστας Παπαδόπουλος. O θρύλος του μπουζουκιού

- Newsroom

Πρόσφατα θαυμάσαμε τον δεξιοτέχνη του μπουζουκιού Κώστα Παπαδόπουλο σε μία εμφάνισή του στη «Βάρδια», μαζί με τον ερμηνευτή Παναγιώτη Καραδημήτρη. Το ίδιο πρόγραμμα θα επαναληφθεί στις 28 Ιανουαρίου.

Συνέντευξη στην Κυριακή Τσολάκη

Ο Κώστας Παπαδόπουλος πρωταγωνιστεί από μικρό παιδί στη σκηνή της ελληνικής μουσικής. Πλάι στους μεγαλύτερους λαϊκούς δημιουργούς από το 1954, έχει παίξει σε όλα τα ιστορικά λαϊκά κέντρα διασκέδασης και σε άπειρες ηχογραφήσεις σπουδαίων δημιουργών όπως ο Τσιτσάνης, ο Παπαϊωάννου, ο Βαμβακάρης, ο Μπαγιαντέρας, ο Καλδάρας, ο Πάνου. Μοναδικό ήταν το ντουέτο που έκαναν με τον Λάκη Καρνέζη, ενώ γνωστή είναι και η μακρόχρονη συνεργασία του με τον Μίκη Θεοδωράκη στις πρωτόγνωρες για την εποχή τους λαϊκές συναυλίες του συνθέτη.

Συναντιέστε συχνά με τον Παναγιώτη Καραδημήτρη...
Είναι η πέμπτη φορά που εμφανιζόμαστε μαζί στη «Βάρδια». Τον γνώρισα όταν ήρθε για ακρόαση σε έναν χώρο όπου είχαμε συναυλία με τον Θεοδωράκη. Όταν ο Μίκης ζήτησε τη γνώμη μου, απάντησα ότι είναι πολύ καλός τραγουδιστής. Μετά συνεργάστηκαν, αλλά ήταν η εποχή που οι δικές μου εμφανίσεις με τον Θεοδωράκη είχαν αραιώσει. Παρ’ όλα αυτά κρατήσαμε επαφή και όποτε μας δίνεται η ευκαιρία βρισκόμαστε. Κάναμε διάφορες συναυλίες κι έχουμε προοπτική να συνεργαστούμε και στο μέλλον.

Πέραν της συνεργασίας σας με τον Μίκη Θεοδωράκη δουλέψατε και με άλλους σπουδαίους δημιουργούς, όπως ο Τσιτσάνης, ο Καλδάρας. Θα ξεχωρίζατε κάποιον από όλους αυτούς;
Συγκροτημένοι και οικογενειάρχες ήταν και ο Τσιτσάνης και ο Καλδάρας. Θυμάμαι ότι αρκετά συχνά, μέχρι να βρω τον δικό μου τρόπο παιξίματος, προσπαθούσα να μιμηθώ το παίξιμο του Τσιτσάνη, γιατί για μένα ήταν κορυφαίος. Όταν συνεργάστηκα μαζί του ήμουν πάρα πολύ μικρός.

Ο Μπιθικώτσης σάς αποκαλούσε «Παγκανίνι του μπουζουκιού»...
Δεν ξέρω γιατί, αλλά το έλεγε συνέχεια. Τελικά το έγραψε και ο Νέαρχος Γεωργιάδης στο βιβλίο με τη βιογραφία μου που κυκλοφόρησε, αλλά δεν μου αρέσει. Ο Παγκανίνι ήταν ένα τέρας της παγκόσμιας μουσικής και έπαιζε άλλο όργανο, σε άλλη εποχή. Εγώ είμαι απλά ένας καλός μουσικός για τα ελληνικά πράγματα. Ο Γεωργιάδης επέμενε να γραφεί επειδή κυρίως το ανέφερε ο Μπιθικώτσης σε μια συνέντευξή του.

Από τον Μπιθικώτση τι θυμάστε;
Με τον Μπιθικώτση ξεκίνησα συνεργασία το 1961, και όσον καιρό ήταν γερός δουλεύαμε μαζί. Επίσης είχα κάνει μαζί του μια δουλειά το 1956, τότε που ήταν ακόμη άγνωστος. Ήμασταν πολύ φίλοι. Είναι πολλές οι αναμνήσεις μου από εκείνον, όπως και από τον Κόκοτα και από τη Μοσχολιού. Δεν θα μπορούσα να ξεχωρίσω κάποιες. Θα έλεγα ότι ήμουν τυχερός γιατί ξεκίνησα με πολύ καλούς τραγουδιστές, που οι ερμηνείες τους θεωρούνται πλέον διαχρονικές.

Στη σύγχρονη Ελλάδα είστε ικανοποιημένος από τον τρόπο που αντιμετωπίζεται το μπουζούκι; Κάποτε ο κόσμος πήγαινε να ακούσει τον Καζαντζίδη. Τώρα πηγαίνει στις μεγάλες πίστες...
Στα μεγαλοσκυλάδικα δηλαδή. Μαγαζιά μεγάλα με αξιοπρεπές πρόγραμμα δεν υπάρχουν. Όταν ήμουν στα «Δειλινά» εμφανιζόμουν μαζί με τον Μπιθικώτση, τη Μοσχολιού, τον Κόκοτα, τη Γαλάνη και τον Χρηστάκη... Όλοι αυτοί είχαν τραγούδια εκείνης της εποχής, τα οποία ήξερε όλος ο κόσμος. Τώρα δεν προλαβαίνεις καν να ακούσεις ένα τραγούδι, γιατί με το που αρχίζει, το διαδέχεται αμέσως το άλλο. Πέρα από όλα αυτά, σήμερα όλοι οι τραγουδιστές είναι οι ίδιοι, ενώ οι στίχοι των κομματιών είναι άθλιοι. Δεν αντιπροσωπεύουν τον έρωτα και μάλλον τα κομμάτια αυτά θέλουν... ψυχολόγο. Πιστεύω ότι για τον ρόλο του μπουζουκιού στην πίστα φταίνε περισσότερο οι τραγουδιστές, που έχουν επαφή με μαέστρους οι οποίοι είναι ανάξιοι και επειδή δεν ξέρουν καλά το μπουζούκι το εντάσσουν απλά στο πρόγραμμα σαν μυρωδιά. Επίσης, τα παιδιά που παίζουν μπουζούκι προσπαθούν να κλείσουν μια δουλειά με τους τραγουδιστές αυτούς και βάζουν την ουρά στα σκέλια. Έτσι, δεν ρισκάρουν κάποια προηγούμενη εμπειρία τους ή κάποια συνεργασία και πέφτουν κατευθείαν σε μια αδιάφορη δουλειά.

Οι δισκογραφικές εταιρείες πόσο ευθύνονται γι’ αυτή την κατάσταση;
Πάρα πολύ, γιατί όλοι αυτοί είναι μεγαλομπακάληδες και δεν έχουν σχέση με το τραγούδι. Ακόμη κι αν οι παραγωγοί έχουν κάποια άποψη, δεν μπορούν να περάσουν τη φωνή τους και τελικά παραμένουν απλοί μεσάζοντες κάνοντας αυτό που θέλει η εταιρεία.

Πώς βλέπετε το μέλλον του ελληνικού τραγουδιού;
Αν προχωρήσει έτσι όπως συνεχίζεται, δεν θα είναι ευοίωνο. Κάποτε, πριν χρόνια, είχαμε επίσης προβληματισμό γιατί δεν υπήρχαν καλά τραγούδια. Θυμάμαι όμως ότι ενδιαμέσως έβγαιναν και μερικά κομμάτια ως αντιπρόταση. Τώρα ούτε αυτά δεν υπάρχουν. Δηλαδή βγαίνει κάποιος κι επειδή έχει ωραίες... φαβορίτες ή επειδή είναι κολλητός με κάποιον στην τηλεόραση τον βάζουμε και τραγουδάει. Γίνονται περίεργα και αψυχολόγητα πράγματα. Όλη αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να έχει μέλλον.

Διδάσκετε σε ωδείο και μέσα από αυτή την ενασχόλησή σας έρχεστε σε επαφή με νέους ανθρώπους. Πώς αντιμετωπίζουν το μπουζούκι;
Μακάρι αυτοί οι νέοι να μπορούσαν να έχουν κι άλλους ομοϊδεάτες. Έχουν πιάσει το νήμα από εκεί που ξεκίνησε. Το καλό μπουζούκι παίζει με κομμάτια που δεν χρειάζεται να διαφημιστούν, τα διαφημίζει ο ίδιος ο κόσμος που τα τραγουδάει. Τέτοια μουσική παίζουμε. Έχω 15 μαθητές που έχουν μανία με το τρίχορδο, πράγμα που μπορεί να διορθώσει πολλά πράγματα. Το κακό όμως είναι ότι τα παιδιά αυτά δεν έχουν τι να παίξουν.

Από τους σύγχρονους μουσικούς που παίζουν μπουζούκι θα ξεχωρίζατε κάποιον;
Θα ξεχώριζα αυτή την τελευταία φουρνιά -μέσα στην οποία είναι και ο γιος μου, ο Δημήτρης Παπαδόπουλος-, που όσο καλύτεροι είναι τόσο βρίσκονται χωρίς δουλειά. Οι μαγαζάτορες προτιμούν να πάρουν κάποιον με φτηνό μεροκάματο που είναι νέος, παρά έναν έμπειρο που έχει μια ηλικία και παίζει καλά. Φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο...