- Newsroom
Στην αναβίωση της ελληνικής χειροτεχνίας μέσω της επαναλειτουργίας του ιστορικού Σουηδικού Σχολείου Υφαντουργίας στη Βλάστη, προχωρά το Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας. Το υφαντουργείο κατασκεύασε σουηδική μη κερδοσκοπική οργάνωση, τη δεκαετία του 1960 λειτούργησε υπό την εποπτεία της με υφάντρες τις γυναίκες της ορεινής Βλάστης, και σταμάτησε τη λειτουργία του το 1987.
Ο Δήμος Εορδαίας, πριν από μερικά χρόνια συντήρησε το εγκαταλελειμμένο κτίριο με τους αργαλειούς και σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο και το υπουργείο Πολιτισμού προχώρησαν στην αξιοποίησή του.
Η πρωτοβουλία κατάρτισης του ΠΔΜ, αποτελεί μέρος της δράσης «Αναζωογόνηση των τοπικών χειροτεχνικών μονάδων ως κινητήρια δύναμη της ανάπτυξης» που χρηματοδοτείται από το Ταμείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας, και συντονίζεται από το Υπουργείο Πολιτισμού. Μάλιστα, πριν από έναν μήνα, στη ΔΕΘ, η υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη ανακοίνωσε ότι το υπουργείο θα συνεχίσει να στηρίζει, με νέα χρηματοδότηση, τη λειτουργία των χειροτεχνικών δομών κατάρτισης στο Νεστόριο Καστοριάς, στη Βλάστη Κοζάνης. αλλά και σε άλλες περιοχές της χώρας.
Δεκαπέντε γυναίκες επιλέχθηκαν από το πρόγραμμα επιμόρφωσης που «τρέχει» το πανεπιστήμιο και παρακολουθούν μαθήματα υφαντικής και ταπητουργίας στους αργαλειούς του Σουηδικού σχολείου. Όπως δήλωσε ο Θοδωρής Ζυρπιάδης, ειδικό εκπαιδευτικό προσωπικό του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας και υπεύθυνος του Εργαστηρίου Υφαντικής, «η υφαντική τέχνη είναι σημαντικό κομμάτι της παράδοσής μας και θα μπορούσε να προσφέρει συμπληρωματικό εισόδημα στους κατοίκους της υπαίθρου και της ακριτικής Ελλάδας».
Η Νατάσα Μάγκου, εκπαιδευτικός Φυσικής Αγωγής που παρακολουθεί τα εργαστηριακά όσο και τα θεωρητικά μαθήματα, μέσω τηλεκπαίδευσης, δηλώνει ενθουσιασμένη από την εμπειρία της και «φιλοδοξεί να μεταφέρει τις γνώσεις της στο Σχολείο, όπου δραστηριοποιείται επαγγελματικά».
Από την πλευρά της, η Φιλιώ Ζησάκου εξομολογείται ότι νιώθει πολύ συγκινημένη επειδή βρίσκεται στον χώρο που ερχόταν μικρό κορίτσι, παρακολουθώντας τις μεγάλες γυναίκες του χωριού που υφαίναν υπέροχα υφαντά της εποχής. «Σήμερα μπορώ να πω ότι είμαι έτοιμη να φτιάξω το δικό μου υφαντό», αναφέρει χαρακτηριστικά.
