Ένα σώμα που αποτυπώνεται σε αρχιτεκτονικά ερείπια των Βρυξελλών, που «αφηγείται» ιστορίες από άλλους τόπους, που επιστρέφει στον οικείο τόπο – τη Θάσο και το Παγγαίο όρος – που στέκει στη μέση της θάλασσας πάνω σε ένα παλιό πολυβολείο κρατώντας μια ανοιχτή μαύρη ομπρέλα ως μια σιωπηλή ποιητική αναφορά στον Rene Magritte…
Είναι το σώμα του Αλέξανδρου Πλωμαρίτη στην έκθεσή του με τίτλο «Becoming a Ghost» που περιλαμβάνει φωτογραφίες, βίντεο και εγκαταστάσεις. Η ιδέα ξεκίνησε από ένα κείμενο που έγραψε πριν από δυόμισι χρόνια με τον ίδιο τίτλο. «Το κείμενο παρουσιάζεται και μέσα στην έκθεση, θέτοντας το ερώτημα: πώς είναι να ζεις σε μια πόλη χωρίς ταυτότητα — όπως οι Βρυξέλλες; Από κοινού με την επιμελήτρια της έκθεσης Ειρήνη Παπακωνσταντίνου, αποφασίσαμε πως αυτός ο τίτλος πρέπει να παραμείνει και για την έκθεση», λέει στο emakedonia ο καλλιτέχνης.
Παράλληλα μέσα από τον τίτλο αναφέρεται στα παιδιά με τα οποία συνεργάζεται, νεαρούς πρόσφυγες, που βιώνουν καθημερινά την αίσθηση της αορατότητας. «Μου λένε συχνά πως οι κάτοικοι της πόλης τούς αντιμετωπίζουν σαν ‘φαντάσματα’ — δεν τους κοιτούν στα μάτια, δεν τους ακούνε πραγματικά, ούτε τους αναγνωρίζουν ως ισότιμους συνομιλητές. Αυτή η εμπειρία του ‘να υπάρχεις χωρίς να φαίνεσαι’ ήταν η αρχική σπίθα για τον τίτλο και το περιεχόμενο της δουλειάς», προσθέτει ο Αλέξανδρος Πλωμαρίτης.
Μέσα από την επιτελεστικότητα του σώματός του, ο ίδιος θέτει διαχρονικά ερωτήματα για την ταυτότητα, την πατρίδα, την απώλεια, και την ετερότητα και παράλληλα εστιάζει στην ενεργοποίηση του σώματος ως αρχείου, ως τόπου εγγραφής και φορέα μνήμης, ιστορικής συνέχειας και πολιτικής σύγκρουσης. «Με ενδιέφερε από την αρχή να διερευνήσω και να θίξω τη συνθήκη του οικονομικού μετανάστη σε αντιπαραβολή με εκείνη του πρόσφυγα . Ταυτόχρονα, ήθελα να εστιάσω στο πώς το σώμα — το ίδιο μας το σώμα — διαχειρίζεται την παρουσία του μέσα σε ένα ξένο, μη οικείο περιβάλλον», επισημαίνει.
Άλλωστε, το σώμα είναι απόλυτα και πολυδιάστατα παρόν στην εικαστική πορεία του καλλιτέχνη. «Με γοητεύει το γεγονός ότι το σώμα δεν ψεύδεται. Αντιδρά άμεσα στον χώρο και στο παρόν — δεν μπορεί να κρυφτεί. Αυτός είναι και ο λόγος που επέλεξα να ασχοληθώ με την περφόρμανς και όχι με την υποκριτική: γιατί το σώμα του performance artist είναι απολύτως παρόν, εκτεθειμένο, ενεργό. Αντιδρά στο περιβάλλον και στο κοινό όχι μέσα από έναν ρόλο, αλλά μέσα από μια αληθινή εμπειρία. Ταυτόχρονα, το σώμα είναι και πολιτικό και κοινωνικό σύμβολο. Γίνεται συχνά ένας τόπος δημόσιας διαπραγμάτευσης — κουβαλάει τις ταυτότητές μας, τις επιλογές μας, τις αντιστάσεις μας», υπογραμμίζει.
Η έκθεση παρουσιάζεται στο MOMus – Πειραματικό Κέντρο Τεχνών (Αποθήκη Β1, Προβλήτα Α΄, Λιμάνι Θεσσαλονίκης). «Το MOMus είναι ένας οργανισμός με τον οποίο έχω συνεργαστεί πολλές φορές στο παρελθόν, και αυτή η σχέση μάς επιτρέπει πλέον να δουλεύουμε με εμπιστοσύνη, αμοιβαίο σεβασμό και δημιουργική ελευθερία. Ως αποτέλεσμα, η συνεργασία μας ήταν εύκολη, χωρίς τριβές, και ταυτόχρονα ευχάριστη», τονίζει ο Αλέξανδρος Πλωμαρίτης.
Είναι απόλυτα αφοσιωμένος στην τρέχουσα έκθεση και στην περφόρμανς που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιό της στις 27 Σεπτεμβρίου σε συνεργασία με την εικαστικό Μαρία Κρεμέτη. Αμέσως μετά, θα συνεργαστεί για τρεις μέρες με μια ομάδα φοιτητών της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ και μαζί θα παρουσιάσουν μια δράση στις 4 Οκτωβρίου στο MOMus Πειραματικό Κέντρο Τεχνών. «Δεν συνηθίζω να κάνω μακροπρόθεσμα σχέδια — όπως λέει κι ένας φίλος, ‘αύριο άλλη μέρα’. Αυτό που είναι ήδη προγραμματισμένο, είναι η συμμετοχή μου σε μια ομαδική έκθεση που θα πραγματοποιηθεί τον χειμώνα, στη γκαλερί της Λόλας Νικολάου, εδώ στη Θεσσαλονίκη», καταλήγει.
Έως τις 25 Οκτωβρίου
