Παρουσίες, απουσίες και τα φάλτσα

Πολλά τα ενδιαφέροντα συμπεράσματα από τη σημερινή νεκρώσιμη ακολουθία για τον Διονύση Σαββόπουλο. Που ήταν ένας από τους μεγαλύτερους τραγουδοποιούς της χώρας, που τα χρόνια της μεταπολίτευσης αγαπήθηκε όσο λίγοι από την Αριστερά. Ανανεωτική (κυρίως) αλλά και Κεντροαριστερά.

Στη σημερινή τελετή τον τίμησε με την παρουσία τους σχεδόν το σύνολο του καλλιτεχνικού κόσμου της χώρας, καθώς και το ονομαζόμενο «συντηρητικό» κομμάτι της πολιτικής σκηνής της χώρας. Με παρόντα τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Τασούλα και τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, τη φιλελεύθερη και την προερχόμενη από το ΠΑΣΟΚ κυβέρνηση (μεταξύ των άλλων Γεραπετρίτης, Μενδώνη, Σκέρτσος, Χατζηδάκης), συν οι Νίκος Δένδιας, Νίκη Κεραμέως και Άδωνις Γεωργιάδης. Για τον πρωθυπουργό ο σημερινός επικήδειος στον Διονύση Σαββόπουλο σήμαινε τρία στα τρία από παρόμοιες παρουσίες και επικήδειους που εκφώνησε στις κηδείες του Κώστα Σημίτη και του δικού μας Γιάννη Μπουτάρη. Το κρατάμε αυτό. Γιατί ως γνωστόν η διείσδυση στο Κέντρο της ΝΔ επί Μητσοτάκη δεν είναι μόνο μεταγραφές και πολιτικές, αλλά και το να γίνεσαι απαραίτητος στους χώρους αυτούς σε σημαντικές στιγμές.

Από εκεί και πέρα το ΠΑΣΟΚ εκπροσωπήθηκε από τους μη επίσημους. Δηλαδή μεταξύ των άλλων την Άννα Διαμαντοπούλου, τον Ευάγγελο Βενιζέλο, τον Κώστα Λαλιώτη. Παρών και ο Χάρης Δούκας, που προφανώς δεν ήταν από τη μεριά του προέδρου του κόμματος Νίκου Ανδρουλάκη, που έλαμψε δια της απουσίας του. Όποιος και αν ήταν ο λόγος της απουσίας ήταν φάλτσο.

Φάλτσα, ήταν οι απουσίες των εκπροσώπων της Αριστεράς. Ξεκινώντας από τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Σωκράτη Φάμελλο (θα μείνει η φωτογραφία με τις κενές καρέκλες των αρχηγών του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ) και την πιο ριζοσπαστική Αριστερά (Νέα Αριστερά και Μέρα 25) και φτάνοντας μέχρι τον πιο μετριοπαθή κλάδο της, όπως αυτός που θέλει να εκπροσωπήσει ο Αλέξης Τσίπρας.

Είναι όλοι αυτοί που γαλουχήθηκαν με τα τραγούδια του Νιόνιου και δεν μπόρεσαν να χωνέψουν τη μετέπειτα πολιτική του στροφή. Όμως η πολιτική σημαίνει και να μπορείς να κάνεις υπερβάσεις. Και να ξεπερνάς. Να βλέπεις το δάσος (το τεράστιο έργο του Σαββόπουλου) και όχι το δένδρο (η πολιτική του μεταστροφή). Στα συν της Κωνσταντοπούλου ότι έδωσε το παρών.