ΠΗΓΗ ΔΕΒΕΤΖΗ Ολυμπιονίκης με δανεικά και πείσμα

- Newsroom

Η Πηγή είναι αστείρευτη. Δίνει επιτυχίες σε δύσκολους καιρούς για τον ελληνικό αθλητισμό και αποτελεί σταθερή αξία ως ίνδαλμα, όταν πολλά ινδάλματα γύρω της καταρρέουν.

Συνέντευξη στον Ηλία Τάταλα

Ξεκούραστη πλέον, μετά την προσπάθεια που της απέφερε το χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς του Πεκίνου, η πρωταθλήτρια του τριπλούν επισκέφθηκε τις προηγούμενες μέρες τη Θεσσαλονίκη και μίλησε στη "ΜτΚ" για γνωστές και άγνωστες πτυχές της ζωής της. Αποκάλυψε τις δυσκολίες που πέρασε προκειμένου να ζήσει το όνειρό της, ανέλυσε το μεγάλο πρόβλημα του ντόπινγκ που ταλαιπωρεί τον ελληνικό αθλητισμό και εξέφρασε τα παράπονά της για τα κακώς κείμενα στο χώρο του στίβου. Παρά τη βαρύτητα των δύο Ολυμπιακών μεταλλίων που έχει κατακτήσει, η Πηγή Δεβετζή παραμένει το πιο απλό κορίτσι του ελληνικού αθλητισμού. Όπως λέει και η ίδια δεν ξεχνά ποτέ πώς ξεκίνησε και ποια εμπόδια υπερπήδησε μέχρι να φτάσει στην καταξίωση.

Αρκετός κόσμος νομίζει ότι ο πρωταθλητισμός είναι κάτι απλό. Στη δική σου περίπτωση ο δρόμος προς τα δύο Ολυμπιακά μετάλλια ήταν δύσκολος, έτσι δεν είναι; Πολύ δύσκολος. Έφυγα από την Αλεξανδρούπολη για την Αθήνα σε ηλικία 18 ετών με στόχο να σπουδάσω και να κάνω αθλητισμό. Άλλαξα πολλούς προπονητές, έκανα λάθη και κάπου έχασα το δρόμο μου. Σκέφτηκα να τα παρατήσω και να γυρίσω πίσω. Το 1997 τα πράγματα έγιναν πολύ δύσκολα. Ζήτησα από προπονητές να με αναλάβουν, αλλά με "έφτυναν" όλοι. Αργότερα, όταν ήρθαν οι επιτυχίες οι ίδιοι άνθρωποι μου πρότειναν να γίνουν προπονητές μου. Δεν κρατώ όμως σε κανέναν κακία. Επαναλαμβάνω, ότι και εγώ έκανα λάθη. Το 1997 βρέθηκα χωρίς σπίτι, δουλειά και προσανατολισμούς. Αποφάσισα να συνεχίσω τον αθλητισμό, αλλά με έδιωξαν από τους ξενώνες του Ολυμπιακού σταδίου, διότι δεν είχα επιτυχίες. Με φιλοξενούσαν κρυφά στους ξενώνες τους, ο Κώστας Γκατσιούδης και η Μαρίνα Βασαρμίδου, δύο από τα καλύτερα παιδιά του ελληνικού στίβου. Στη συνέχεια με φιλοξένησε μία θεία μου στο Περιστέρι. Ήταν ζόρικα χρόνια και αρκετοί αθλητές τότε τη βγάζαμε με δανεικά. Είχαμε όμως πείσμα για να πετύχουμε. Κάποια στιγμή έγινε προπονήτριά μου η Σοφία Μπακατσάκη, και μαζί φτάσαμε μέχρι το ασημένιο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς του 2004. Για να γίνει αυτό και να βελτιώσω τα άλματά μου, χρειάστηκε να χάσω δέκα κιλά μέσα σε έξι μήνες. Από 67 κιλά έπεσα στα 57 και ήρθαν οι μεγάλες επιδόσεις. Από 'κει και πέρα τα πράγματα έγιναν πιο απλά. Από το 2004 γυμνάζομαι με τον Θανάση Σιούντρη και σύντομα συμπληρώνουμε πέντε χρόνια συνεργασίας. Ποτέ δεν είχα για τόσο καιρό τον ίδιο προπονητή".

Είπες ότι σε έδιωξαν από τους ξενώνες του ΟΑΚΑ. Προφανώς, πολλοί ταλαντούχοι αθλητές θα χάθηκαν επειδή δεν είχαν υποστήριξη είτε από το κράτος, είτε από την ομοσπονδία τους. Αυτό είναι αλήθεια. Συνειδητοποιώ ότι πέρασαν καλοί αθλητές από το στίβο και σήμερα δεν ξέρω ούτε πού μένουν, ούτε πώς ζουν. Δεν είχαν υποστήριξη και τα παράτησαν. Γι' αυτό σήμερα, τόσο ο ΣΕΓΑΣ όσο και κάποιοι αθλητές που δεν έχουμε ξεχάσει τι έχουμε περάσει μέχρι να γίνουμε πρωταθλητές, προσπαθούμε να βοηθήσουμε με κάθε τρόπο τα νέα παιδιά, ώστε να ζήσουν το όνειρό τους. Τώρα τα πράγματα είναι ακόμη πιο δύσκολα. Τουλάχιστον, πριν από τους Ολυμπιακούς της Αθήνα υπήρχαν χορηγοί στον αθλητισμό. Τώρα οι χορηγίες έρχονται με το σταγονόμετρο. Γενικότερα, όταν φέρεις την επιτυχία όλοι είναι δίπλα σου. Σε διαφορετική περίπτωση, ούτε που σε κοιτάζουν.

Γενικότερα, άλλαξε ο αθλητισμός τα τελευταία χρόνια. Μετά τα πρόσφατα σκάνδαλα ντόπινγκ δεν ένιωσες ποτέ ότι σε βάζουν στο ίδιο τσουβάλι με τους αθλητές που έκαναν χρήση απαγορευμένων ουσιών; Σίγουρα, υπάρχει κόσμος που και εμένα με κοιτά παράξενα. Αυτό είναι πολύ ενοχλητικό. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Πρωταθλητισμός γίνεται και χωρίς ντόπινγκ και το φωνάζω καθημερινά. Ό,τι έχει γίνει είναι πολύ κακό, όμως να πούμε και κάποιες αλήθειες. Τα γεγονότα που έχουν συμβεί δεν είναι αντιπροσωπευτικά του ελληνικού στίβου. Καταρχήν, δεν υπάρχει ισοτιμία με τα άλλα αθλήματα. Οι αθλητές του στίβου περνούν από περισσότερους ελέγχους σε σχέση με τους υπόλοιπους. Κάτι άλλο που με προβληματίζει είναι το εξής: στο ποδόσφαιρο, πεθαίνουν αθλητές 23 και 24 ετών από ανακοπή καρδιάς, αλλά το σύστημα που υπάρχει δεν αφήνει την παραμικρή υπόνοια για χρήση αναβολικών. Στις ΗΠΑ οι αθλητές των επαγγελματικών σπορ, όπως είναι το φούτμπολ και το μπάσκετ, δεν περνούν από ελέγχους και όλος ο κόσμος τους θαυμάζει για τα επιτεύγματά τους. Πού είναι λοιπόν η ισονομία; Πάντως, αν δούμε σφαιρικά το ζήτημα οι αθλητές είναι θύματα του όλου συστήματος. Το ζητούμενο είναι η Πολιτεία να μπορεί να κάνει διαχωρισμούς και να μην μας θεωρεί όλους ίδιους. Στο Πεκίνο πήραμε μετάλλιο αθλητές και αθλήτριες που είχαμε στεφθεί Ολυμπιονίκες και στην Αθήνα. Αυτό κάτι σημαίνει… Δείχνουμε ότι έχουμε διάρκεια και δεν επαναπαυόμαστε.

Ένα μεγάλο όνομα του στίβου, η Μάριον Τζόουνς μπήκε στη φυλακή για σκάνδαλο αναβολικών. Πόσο καλό κάνει αυτό στην εικόνα του στίβου; Πολύ μεγάλο καλό. Διότι από αυτή την ιστορία προέκυψε μία τιμωρία που θα αποθαρρύνει πολλούς να σκεφτούν τη λύση των αναβολικών. Πριν από τη φυλάκιση της Τζόουνς είχε γίνει μία έρευνα στις ΗΠΑ. Το 80% των γονέων απάντησαν ότι θα ήθελαν να δουν τα παιδιά τους Ολυμπιονίκες, έστω και αν πέθαιναν σε ηλικία 40 ετών από ντόπα. Το ποσοστό είναι συγκλονιστικό. Η περίπτωση της Τζόουνς πιστεύω ότι έφερε νέα δεδομένα στην καταπολέμηση του ντόπινγκ.

Ποιες είναι οι σχέσεις σου με τους υπόλοιπους αθλητές του ελληνικού στίβου; "Με όλους είναι καλές, αλλά τα τελευταία χρόνια η κατάσταση έχει αλλάξει. Παλιότερα υπήρχε ομαδικότητα και αλληλοϋποστήριξη. Όταν η Κατερίνα Βόγγολη κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 2002, είχα χαρεί περισσότερο για εκείνη παρά για το γεγονός ότι προκρίθηκα εγώ στον τελικό. Κάναμε μάλιστα ένα πάρτι που το θυμάμαι ακόμη. Σήμερα δεν είναι έτσι τα πράγματα. Αντί για συνεργασία και αγάπη, βλέπεις στα μάτια κάποιων ακόμη και το φθόνο, αν έχεις κάνεις μία επιτυχία.

Έχεις κάνει ποτέ απολογισμό για να δεις τι κέρδισες και τι έχασες από την ενασχόληση με τον αθλητισμό; "Με τον αθλητισμό ασχολούμαι 29 χρόνια. Είμαι 33 ετών και βρίσκομαι στα γήπεδα από μωρό. Ξεκίνησα με ενόργανη γυμναστική, πέρασα από το τμήμα βόλεϊ του Εθνικού Αλεξανδρούπολης και στο στίβο έκανα από 600 μέτρα μέχρι εμπόδια και πένταθλο, ώσπου να καταλήξω στο τριπλούν. Αυτό που έχασα είναι τα χρόνια πριν από το 2004. Θα μπορούσα να είχα πάρει και άλλες διακρίσεις. Κέρδισα, όμως πολλές εμπειρίες και ακόμη δε νοιώθω χορτάτη. Όταν πηγαίνω σε κάποιο μίτινγκ του εξωτερικού σκέφτομαι ότι τα χρόνια της αθλητικής μου καριέρας τελειώνουν και προσπαθώ να ευχαριστιέμαι τους αγώνες όσο μπορώ περισσότερο. Κέρδισα επίσης την αγάπη του κόσμου. Ανεκτίμητο...

Στο κυνήγι του χρυσού ως το Λονδίνο

Τους τελευταίους δύο μήνες η Πηγή Δεβετζή κάνει συντήρηση δυνάμεων. Βγήκε από τις προπονήσεις, αφοσιώθηκε στο... νοικοκυριό και στις κοινωνικές της υποχρεώσεις. Παράλληλα σχεδιάζει τους επόμενους αγωνιστικούς στόχους της, αναζητώντας το χρυσό μετάλλιο από μεγάλη διοργάνωση, που τόσο λείπει από τη συλλογή της.
"Φέτος θα ασχοληθώ μόνο με τον ανοικτό στίβο, για να είμαι όσο γίνεται πιο έτοιμη στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του Βερολίνου. Θα αγωνιστώ για το μετάλλιο, επειδή έτσι έμαθα τα τελευταία χρόνια και έτσι συνήθισα και τους Έλληνες φιλάθλους. Μακάρι να έρθει το χρυσό", τόνισε και έβαλε στο παιχνίδι τη Θεσσαλονίκη: "Επιπλέον υπάρχει ο τελικός των γκραν πρι που θα γίνει στο Καυταντζόγλειο, ενώ ήδη έχω ξεκινήσει διαδικασίες για να αγωνιστώ και στο μίτινγκ της Θεσσαλονίκης στις αρχές Ιουνίου. Γενικώς μου αρέσει πολύ η πόλη και θέλω να αγωνίζομαι στο Καυταντζόγλειο. Το καλοκαίρι έζησα κάτι καταπληκτικό βλέποντας εκατοντάδες ανθρώπους να έρχονται στην άλλη πλευρά των κερκίδων για να δουν τον αγώνα μου στο τριπλούν. Έτσι μου έφτιαξαν την ψυχολογία και μου βγήκε η κορυφαία επίδοση του κόσμου (15,22 μέτρα)".
Απώτερος στόχος της πρωταθλήτριας από την Αλεξανδρούπολη είναι η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, παρ’ όλο που το 2012 θα είναι 37 ετών: "Πιστεύω ότι μπορώ να φτάσω μέχρι το Λονδίνο, με την προϋπόθεση ότι θα βρίσκομαι σε επίπεδο διεκδίκησης μεταλλίου. Τουλάχιστον, θα προσπαθήσω για τις τελευταίες καλές εμπειρίες της καριέρας μου. Μετά θα αφοσιωθώ ήσυχη στην οικογένειά μου. Θέλω ένα παιδί και την ήσυχη ζωή. Αυτές τις μέρες, που δεν κάνω προπονήσεις, τις απολαμβάνω. Ουσιαστικά κάνω προπόνηση για τη ζωή μετά τον αθλητισμό".