Πολίτης και κράτος: σχέση εμπιστοσύνης

Η σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσα στον πολίτη και το κράτος είχε προχωρήσει τα τελευταία χρόνια. Μπορεί να μην είχε φτάσει στο επίπεδο που βρίσκονται άλλα ευρωπαϊκά κράτη αλλά σίγουρα είχαν καταγραφεί βήματα προς τα εμπρός. Σε κάθε περίπτωση φαίνεται πως βαδίζαμε προς τη σωστή κατεύθυνση. 

Το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη «διέλυσε» τη σχέση εμπιστοσύνης με το κράτος και την πρόοδο που είχε συντελεστεί. Απέδειξε ότι η κακιά νοοτροπία του δημοσίου είναι βαθιά ριζωμένη στη δημόσια διοίκηση και απαιτείται ακόμα μεγαλύτερη προσπάθεια για την εκρίζωση της. Το αίσθημα της ανασφάλειας είναι αρκετά έντονο στους πολίτες οι οποίοι απαιτούν λύσεις άμεσα. Απαιτούν από το πολιτικό σύστημα να μην επιτρέψει ξανά να θρηνήσουμε ανθρώπους από ανθρώπινα λάθη, ανεπάρκεια και ανικανότητα. 

Η απαίτηση των πολιτών για ένα κράτος που θα παρέχει ασφάλεια ξεπερνά τα στενά όρια των κομματικών επιλογών που κάνουν οι ίδιοι οι πολίτες. Είναι πέρα και πάνω από τα κόμματα, ενδεχομένως και από την ιδεολογική ταυτότητα που φέρει ο καθένας και η καθεμία. Είναι ένα στοιχειώδες αίτημα. Είναι το αυτονόητο που πρέπει να υπάρχει ανεξαρτήτως του ποιος αναλαμβάνει τη διακυβέρνηση της χώρας. 

Οι πολίτες είναι αποφασισμένοι να μην αφήσουν περιθώρια για «παιχνίδια» εις βάρος της ασφάλειάς τους. Και αναμένουν από το πολιτικό σύστημα να δράσει ουσιαστικά. Έχει κουράσει και πλέον εξοργίζει η κατάσταση με τα κομματικά ρουσφέτια, την «εξουσία» των συνδικαλιστών και την «ασυλία» του δημοσίου. Η αξιολόγηση των υπαλλήλων και των στελεχών του δημοσίου τομέα είναι επιτακτικό πλέον να εφαρμοστεί οριζόντια. Να γίνει αντιληπτό ότι η αξιολόγηση δεν είναι μια διαδικασία που θέλει να τιμωρήσει αλλά να δώσει κίνητρα για βελτίωση.

Για την αποκατάσταση της σχέσης των πολιτών με το κράτος θα πρέπει να εργαστούν όλα τα πολιτικά κόμματα. Ναι, η ευθύνη του δυστυχήματος τους βαραίνει όλους. Ο καθένας έχει διαφορετικό μερίδιο ευθύνης αλλά σίγουρα είναι υπεύθυνος στο βαθμό που του αναλογεί. Δυστυχώς δεν φαίνεται όλα τα κόμματα να αναλαμβάνουν το μερίδιο που αντιστοιχεί στη διακυβέρνησή τους. 

Το ότι αποτελεί μία χρόνια παθογένεια και ανεπάρκεια δεν σημαίνει ότι η ευθύνη είναι γενική και απρόσωπη. Και προφανώς δεν προσφέρεται το τραγικό δυστύχημα για πολιτικές αντιπαραθέσεις. Μετά την αναζήτηση και τον καταλογισμό των ευθυνών θα πρέπει να περάσουμε στην υλοποίηση όσων χρειάζονται για να έχουμε ασφαλείς μεταφορές. Έτσι μόνο θα επανέλθει η σιγουριά και η εμπιστοσύνη. Οφείλει το πολιτικό σύστημα να μετατρέψει το θυμό, την οργή και τη θλίψη σε εφαρμογή πολιτικών που θα εξυγιάνουν τη δημόσια διοίκηση. Το οφείλουμε στη μνήμη των αδικοχαμένων ανθρώπων.