Πρωϊνός καφές με τον πρόεδρο του ΟΑΣΘ Κώστα Ταγγίρη (βίντεο)

Μια ημερομηνία είναι κυκλωμένη έντονα στην ατζέντα του Κώστα Ταγγίρη για το επόμενο διάστημα. Η 1^η Ιανουαρίου του 2026 είναι κάτι που επανέρχεται σε πολλές από τις απαντήσεις που μας έδωσε ο πρόεδρος του ΟΑΣΘ στον σημερινό «πρωινό καφέ» και αφορά εκκρεμότητες που υπάρχουν για την καλή λειτουργία του Οργανισμού. Από την τηλεματική μέχρι το ηλεκτρονικό κόμιστρο. Κατά τα λοιπά η συζήτηση μαζί του ξεκίνησε από τις αναμνήσεις του από το πατρικό του στο Δημητρίτσι Σερρών και το γυμνάσιο στη Νιγρίτα, τις θύμησες από την περίφημη Βιομηχανική Θεσσαλονίκης, όπου σπούδασε και έφτασε στο σήμερα και στη θέση που κατέχει εδώ και πάνω από τρία χρόνια στον ΟΑΣΘ.

Κύριε Ταγγίρη, υπάρχει πρωινός καφές της ζωής σας;

Ξεκινώ κάθε μέρα με έναν καφέ. Όταν είναι καλοκαίρι πίνω έναν παραδοσιακό φραπέ.

Γλυκό, μέτριο;

Σκέτο. Από τον Σεπτέμβριο και μετά όταν αλλάζει ο καιρός πίνω έναν καφέ φίλτρου. Πάλι σκέτο.

Στο σπίτι ή εδώ;

Στο γραφείο. Στο σπίτι ξεκινώ πάντα το πρωινό με βάση το τσάι και ελιές Χαλκιδικής. Είναι κάτι που δεν το αλλάζω με τίποτα. Παρά το γεγονός ότι προέρχομαι από οικογένεια κτηνοτρόφων, ξεκινώ το πρωί με τσάι.

Εδώ στον ΟΑΣΘ κάνετε «πρωινό καφέ»; Με την έννοια των συναντήσεων για να συζητήσετε πώς θα πάει η μέρα;

Κάθε μέρα με το που έρχομαι εδώ στο γραφείο ξεκινάμε με τους βασικούς μου συνεργάτες να οργανώσουμε την ημέρα, βρίσκουμε τα θέματα, τα οποία πρέπει να δώσουμε ιδιαίτερη προσοχή. Και κάθε Τετάρτη έχουμε συνάντηση των διευθυντών, όπου επεξεργαζόμαστε τα θέματα, βλέπουμε που είμαστε, κοιτάμε τα προβλήματα, αλλά και τους στόχους που πρέπει να βάλουμε.

Με τι έρχεστε στη δουλειά; Φαντάζομαι με το υπηρεσιακό και όχι με το λεωφορείο του ΟΑΣΘ.

Εγώ έρχομαι με το προσωπικό μου ΙΧ, γιατί δεν υπάρχει δρομολόγιο από την Καλαμαριά που μένω για να με φέρνει εδώ. Γενικά δεν κυκλοφορώ με το υπηρεσιακό, αλλά προτιμώ το ΙΧ μου.

Από τότε που αναλάβατε τη θέση του προέδρου μπαίνετε σε λεωφορείο;

Ε, φυσικά. Μπαίνω στο λεωφορείο για να διαπιστώσω τα προβλήματα που υπάρχουν, να δω πώς αντιδρούν οι επιβάτες -που είναι οι πελάτες μας- στις καινοτομίες και στα προβλήματα που υπάρχουν, να δω με τα μάτια μου αν κόβουν εισιτήριο και να αφουγκραστώ το ζήτημα της εισιτηριοδιαφυγής. Είναι σημαντικό να ανεβαίνω στα λεωφορεία.

Μια και το θίξατε: πόσο μεγάλη είναι η εισιτηριοδιαφυγή;

Η εισιτηριοδιαφυγή στις μετακινήσεις των λεωφορείων στη Θεσσαλονίκη είναι εκτεταμένη, αλλά ταυτόχρονα είναι και ένα μεγάλο πρόβλημα για τον Οργανισμό. Μην ξεχνάμε ότι ο Οργανισμός, ως δημόσιος οργανισμός, στηρίζεται οικονομικά στην κρατική επιχορήγηση, αλλά ένα μέρος και στις πωλήσεις των εισιτηρίων. Όταν η εισιτηριοδιαφυγή δημιουργεί πρόβλημα στο στόχο που βάζουμε για τα έσοδα των πωλήσεων, τότε δημιουργείται πρόβλημα στην εκτέλεση του έργου μας.

Έχετε εικόνα πόσο είναι το ποσοστό;

Κοιτάξτε, δεν υπάρχουν μελέτες αξιόπιστες που να λένε πόσο είναι η εισιτηριοδιαφυγή, γιατί δεν καταμετράται. Καταμετρούμε αυτούς που κόβουν εισιτήρια, μετρούμε πόσα εισιτήρια κόβονται και πόσα ακυρώνονται. Πόσα δεν ακυρώνονται και πόσοι δεν αγοράζουν εισιτήρια δεν μπορούμε να το μετρήσουμε. Όμως από την εμπειρία μας για την πληρότητα των λεωφορείων και από την εμπειρία μας εδώ και χρόνια για τις μεταφορές επιβατών, θεωρούμε ότι μπορεί να προσεγγίσει και το 50%.

Μεγάλο νούμερο.

Να πούμε το εξής. Και η μη έκδοση και η μη επικύρωση εισιτηρίου δεν έχει οικονομικό όφελος για τον παραβάτη. Έχουμε το πιο φθηνό εισιτήριο στον κόσμο, 0,60 λεπτά. Επειδή δε εκτεταμένα κοινωνικά στρώματα, όπως οι φοιτητές και οι άνεργοι, έχουν έκπτωση 50%, τότε μιλάμε για 30 λεπτά. Το να είσαι παραβατικός για 30 λεπτά είναι …Τι να πω. Για εμάς όμως τα 30 λεπτά είναι οικονομική ανάσα, γιατί το πολλαπλασιάζουμε επί πολλά εισιτήρια. Με την ευκαιρία να κάνω και μια έκκληση προς τον κόσμο. Να είναι πιο συνειδητός και να στηρίξει τις αστικές συγκοινωνίες της Θεσσαλονίκης και θα έλεγα τις μεταφορές γενικά.

Από την άλλη μόνο με την έκκληση δε γίνεται, χρειάζεται και κυνήγι, με την έννοια των ελεγκτών. Είστε ικανοποιημένος από τον αριθμό τους; Είναι αρκετοί;

Το 2024 για πρώτη φορά μέσα από σχετικό διαγωνισμό πήραμε 60 ιδιώτες ελεγκτές. Αυτοί μαζί με τους δικούς μας, δηλαδή τους δημόσιους υπαλλήλους ελεγκτές, έχουν δημιουργήσει ένα σώμα ελεγκτών αποτελεσματικό, είναι σε όλα τα λεωφορεία και σε όλες τις γραμμές. Σε αυτό τον πρώτο χρόνο λειτουργίας τους, αλλά και σε όλο το 2025, αποφεύγουν να είναι σκληροί και να επιβάλουν πρόστιμα και αυτό είναι μια συνειδητή κατεύθυνση που τους έχουμε δώσει. Συστήνουν στους επιβάτες που δεν εκδίδουν εισιτήριο να είναι εντάξει με τις υποχρεώσεις τους. Από 1^η Ιανουαρίου τους 2026 όμως έχουν προμηθευτεί τον κατάλληλο ηλεκτρονικό εξοπλισμό που θα έχουν μαζί τους και σε όλους τους παρανομούντες θα επιβάλλουν αυστηρά πρόστιμα.

Πόσο είναι το πρόστιμο;

Στους επιβάτες που µετακινούνται, χωρίς την καταβολή κοµίστρου, επιβάλλεται πρόστιµο στο 60πλάσιο των κανονικών ή µειωµένων (αν δικαιούνται) βασικών εισιτηρίων, όμως αν δεν το πληρώσουν μέσα σε ένα μήνα βεβαιώνεται στην ΑΑΔΕ και γίνεται περίπου 300 ευρώ. Και όταν θα χρειαστεί δε θα μπορείς να εκδώσεις και φορολογική ενημερότητα. Κατά τη γνώμη μου δε χρειάζεται να παίρνουν τόσο ρίσκο οι συμπολίτες μας και επισκέπτες της πόλης για ένα τόσο ευτελές ποσό.

Όλα αυτά που συζητάμε συμβαίνουν το 2025. Θα σας πάω αρκετά χρόνια πίσω, στο 1958. Τότε γεννηθήκατε στο Δημητρίτσι Σερρών, έτσι;

Είναι ένα από τα καπνοχώρια της Βισαλτίας.

Οι γονείς;

Αγρότες-κτηνοτρόφοι, όπως ήταν το σύνολο των οικογενειών σε αυτά τα χωριά.

Πόσοι κάτοικοι ζούσαν τότε εκεί;

Αυτό είναι μια δύσκολη ερώτηση.

Γιατί;

Γιατί μάς θυμίζει τον πληθυσμό που υπήρχε στην επαρχία εκείνα τα χρόνια. Το Δημητρίτσι είχε 2.500 κατοίκους, το δημοτικό σχολείο ήταν προφανώς εξατάξιο και είχε 250 παιδιά, η δε τάξη μου -και αυτά τα θυμάμαι γιατί όσα συμβαίνουν στα παιδικά μας χρόνια τα θυμόμαστε- είχε 35 παιδιά.

Το πατρικό είχε αυλή και κοτούλες;

Εννοείται. Ήταν ένα παραδοσιακό νοικοκυριό και στο οικόπεδο που ήταν χτισμένο το σπίτι υπήρχαν κότες, γουρούνι για να σφαχτεί τα Χριστούγεννα, μια κατσίκα με τα κατσικάκια (γελάει) για να προσφέρει και το κρέας για το Πάσχα. Η δικιά μας οικογένεια, το Ταγγιρέικο δηλαδή, ανάμεσα στη γεωργία και κτηνοτροφία έγερνε προς την κτηνοτροφία. Η οικογένειά μου είχε 40 αγελάδες που ήταν ένα μεγάλο νούμερο, ταυτόχρονα φρόντιζε και τη γεωργία. Εγώ όμως με εντολή του πατέρα μου είχα αναλάβει το κτηνοτροφικό μέρος, έβγαζα τις αγελάδες για βοσκή μαζί με τον παππού μου, ο οποίος ήταν ο ηγέτης της κτηνοτροφίας στην οικογένεια.

Αδέλφια;

Μια αδελφή που χαίρομαι που είναι καλά και ζει στη Θεσσαλονίκη με την οικογένειά της.

Στη Νιγρίτα κάνατε το Γενικό Λύκειο: πώς ήταν εκείνα τα χρόνια το σχολείο; Τι θυμάστε;

Το εξατάξιο ήταν στη Νιγρίτα και έπαιξε ένα καθοριστικό ρόλο στη ζωή μου.

Γιατί;

Γιατί εμείς που δε μέναμε στην έδρα που ήταν το γυμνάσιο σηκωνόμασταν 2 ώρες πιο μπροστά για να πάρουμε το λεωφορείο του ΚΤΕΛ και να μάς πάρει. Και εκεί είτε στο δρόμο είτε μέσα στο λεωφορείο αναπτύσσονταν μια συντροφικότητα, ήταν ένα ταξίδι καθημερινό. Μια απόσταση 10 χιλιομέτρων, αλλά εμάς μάς φαινόταν ένα μεγάλο ταξίδι. Ήταν ένα καθημερινό χαρακτηριστικό σημείο της ζωής μας.

Πώς γίνεται από μια τέτοια καταγωγή και σε μια τέτοια οικογένεια να γίνεται κανείς όπως εσείς οικονομολόγος; Πολλές φορές η Βιομηχανική ως επιλογή ήταν μια σχολή που δεν ήταν η πρώτη, αλλά η δεύτερη ή τρίτη. Έτσι έγινε;

Η Βιομηχανική ήταν για μένα η πρώτη μου επιλογή και θα σας πω πως την επέλεξα. Κάποια στιγμή και ενώ πήγαινα στην έκτη γυμνασίου είχα γνωρίσει στο ευρύτερο οικογενειακό περιβάλλον έναν που τελείωσε Βιομηχανική, τον οποίον τον θαύμαζα. Και για την επαγγελματική του σταδιοδρομία και για τη γενικότερη παρουσία του στην κοινωνία και έτσι σκέφτηκα ως παιδί ότι «εγώ σαν αυτόν θα γίνω». Η συγχωρεμένη η μάνα μου μού λέει το 1978: «Ρε Κώστα: αυτός που περνάει στο Μαθηματικό τον λέμε μαθηματικό, αυτός που μπαίνει στην Ιατρική το λέμε γιατρό, εσύ στη Βιομηχανική πως θα σε αποκαλούμε (γελάει)».

Να φανταστώ ότι η οικογένεια στις Σέρρες ήταν δεξιά. Και καραμανλικιά.

Ήταν μια οικογένεια δεξιά, όντως. Ο πατέρας μου συμμετείχε στον εμφύλιο από τη μεριά του Εθνικού Στρατού και όπως όλοι οι πατεράδες εκείνο τον καιρό μιλούσαν για τις δράσεις τους και για αυτά που έζησαν. Μεγαλώσαμε με τις ιστορίες του πατέρα μου.

Τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τον γνωρίσατε;

Δεν τον γνώρισα εγώ. Ο πατέρας μου, που όπως όλοι οι δεξιοί Σερραίοι, εκτός από δεξιοί ήταν και καραμανλικοί (γελάει), ναι. Ήταν δεμένοι βασικά με τον Αχιλλέα.

Μπαίνετε στη Βιομηχανική που ήταν εκείνα τα χρόνια μια ιδιαίτερα σκληρή σχολή με την έννοια της πολιτικής αντιπαράθεσης. Τότε η σχολή στεγαζόταν στο χώρο απέναντι από τη Μητρόπολη και ήταν ξεκομμένη από το υπόλοιπο ΑΠΘ. Και όλα αυτά συμβαίνουν τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης.

Η Βιομηχανική ήταν μια σχολή που ήταν και χωροταξικά ξεκομμένη από το Αριστοτέλειο. Είμαστε στη δεκαετία του ‘70 και η γενιά μας είναι -θα έλεγα- μια αδικημένη γενιά. Δεν είμαστε η γενιά του Πολυτεχνείου, που είχε την αίγλη της αποκατάστασης της δημοκρατίας, όπου και έπαιξε ένα σημαντικό ρόλο. Eπίσης μιλάμε για μια σκληρή πολιτικά περίοδο και αυτό είναι κάτι που τότε δεν το συνειδητοποιούσαμε, αλλά ίσως ούτε και τώρα πολλοί το συνειδητοποιούν. Γιατί είμαστε μόλις 25 χρόνια μετά τον εμφύλιο και οι πρωταγωνιστές ζουν και είναι δρώντες. Την ίδια στιγμή η Αριστερά θεωρεί το πανεπιστήμιο ως ένα χώρο όπου έχει πρωταγωνιστικό ρόλο, η αριστερή άποψη κυριαρχεί και εμείς είμαστε μια μειοψηφία που δεν παίζει κανέναν ρόλο, ενώ υφιστάμεθα μια αφόρητη πίεση κατά τη λειτουργία των συνδικαλιστικών μας υποχρεώσεων.

Τότε είχαμε και επεισόδια το βράδυ στις αφισοκολλήσεις.

Η αφισοκόλληση και όλη η συνδικαλιστική δράση ήταν πολύ δύσκολη. Όχι μόνο γιατί κυριαρχούσε η αριστερή αντίληψη και οι αριστερές οργανώσεις στο πανεπιστήμιο, αλλά και γιατί οι ίδιοι πολίτες δεν είχαν αποδεχτεί τη διαδικασία της αφισοκόλλησης. Οπότε θυμάμαι περιστατικά που βγαίναμε για αφισοκόλληση και μάς έκραζαν οι απλοί πολίτες γιατί δεν είχαν αποδεχτεί ότι αυτό είναι μια μέθοδος διακίνησης ιδεών.

Οπότε τα βράδια ήταν δύσκολα.

Δύσκολα. Θυμάμαι και περιστατικά με τραυματισμούς.

Από εκείνα τα χρόνια προέκυψε και η περίφημη «Σχολή των Βιομηχάνων», που είχε μια πιο εσωκομματική λογική και ιδεολογία.

Πρακτική θα έλεγα (γελάει). Είπαμε ότι χωροταξικά ήμασταν ξεκομμένοι από το Αριστοτέλειο και ότι απέναντι στην πίεση των αριστερών οργανώσεων έπρεπε από μόνοι μας να αμυνθούμε και να κινητοποιηθούμε. Έπρεπε να στηριχτούμε στις δυνάμεις εντός της Βιομηχανικής. Δημιουργήθηκε έτσι -όπως σε όλες τις σχολές -η οργάνωση της ΔΑΠ Βιομηχανικής και εμείς απέναντι στην πίεση της Αριστεράς αντιτάξαμε τη δική μας πίεση. Αυτό ήταν αποτελεσματικό, για αυτό ήμασταν μια οργάνωση που μάς εκτιμούσαν η ΔΑΠ όλης της Ελλάδας. Να πούμε ότι αν αφαιρούσαμε αυτή τη διαδικασία της πίεσης από τη μεριά των αριστερών οργανώσεων, όπου υπήρχε ένας ανταγωνισμός μεταξύ τους για το ποια οργάνωση θα είναι η πιο αντιδεξιά και πιο «αντι-ΔΑΠ», θεωρώ από την άλλη ότι ήταν και χρόνια όπου γίνονταν μια πάλη ιδεών, που μπορεί σήμερα αυτή η αντιπαράθεση να μην είναι τόσο ισχυρή. Εμείς προωθούσαμε τον εξευρωπαϊσμό της ελληνικής κοινωνίας και του ελληνικού πανεπιστημίου με τη συμμετοχή της χώρας στην ΕΟΚ, ενώ τότε όλοι οι άλλοι ήταν απέναντι. Και μια και η κουβέντα μας έχει και ένα προσωπικό χαρακτήρα θα ήθελα να πω ότι ήταν ίσως η πιο χαρακτηριστική περίοδος της ζωής μου, όπου τότε σφυρηλατήθηκαν φιλίες που υπάρχουν ακόμα. Όπως με το Θόδωρο τον Καράογλου, που ήμασταν και συγκάτοικοι, τον Νίκο τον Φώτο, την Έφη την Κυβρακίδου, το Δημήτρη τον Καραμπέτσο, αλλά και άλλους.

Και μετά ήρθε η επαγγελματική πορεία στα λογιστικά. Εδώ βλέπω δύο σταθμούς. Την εταιρία «Ορθολογισμός» και την «Εκπαιδευτική Παρέμβαση», ένα Κέντρο Δια Βίου Μάθησης. Αυτά τι έδωσαν στον Κώστα Ταγγίρη μετά το πανεπιστήμιο;

Μετά το στρατό και για 5 χρόνια διδάσκω στο ΤΕΙ Σερρών και αυτό φάνηκε ότι δεν μπορεί να συνεχιστεί, γιατί είχα άλλες επαγγελματικές ανησυχίες. Έτσι ξεκινάμε σιγά σιγά τη δημιουργία μιας εταιρείας που θα παρέχει χρηματοοικονομικές, συμβουλευτικές και λογιστικές υπηρεσίες στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Αυτός ήταν «Ο Ορθολογισμός». Ταυτόχρονα κάπου το 1995 δημιουργήθηκε η ανάγκη για τη συνεχιζόμενη επαγγελματική κατάρτιση είτε για εργαζομένους που ήθελαν να αποκτήσουν περισσότερες δεξιότητες είτε για ανέργους που έπρεπε να αποκτήσουν δεξιότητες για να βρουν δουλειά. Ιδρύσαμε την «Εκπαιδευτική Παρέμβαση», ένα Κέντρο Δια Βίου Μάθησης και δραστηριοποιηθήκαμε σε αυτό τον τομέα.

Και μανατζερίστικο πρότζεκτ αλλά και εκπαιδευτικό.

Σωστά. Σε αυτές τις επιχειρήσεις έδωσα την ψυχή μου. Ήταν σχολεία που η επιρροή τους και η προίκα που απέκτησα εκεί μού είναι χρήσιμες μέχρι και σήμερα. Και θα ήθελα να το πω αυτό: ο μάνατζερ μπορεί να είναι πολλά πράγματα. Κατά τη γνώμη μου ένα είναι το πιο βασικό. Μάνατζερ είναι αυτός που παίρνει αποφάσεις, όχι ντε και καλά σημαντικές αποφάσεις, αλλά μικρές αποφάσεις που παίρνει όλη τη μέρα και κάθε μέρα. Φυσικά κάποια στιγμή θα χρειαστεί να πάρει και μεγάλες αποφάσεις, να προσλάβει προσωπικό, να αγοράσει καινούργια λεωφορεία ή να επεκτείνει τη δραστηριότητα και αλλού. Αυτές είναι όμως αποφάσεις που θα τον απασχολήσουν λίγες φορές κατά το έτος. Συνήθως οι αποφάσεις είναι μικρές που όμως πρέπει για λαμβάνονται. Γιατί αν δεν λαμβάνονται, δημιουργούν ένα τέλμα, καθώς δε λύνονται οι εκκρεμότητες.

Άρα, ο μάνατζερ…

… πρέπει να αποφασίζει. Πρέπει να μη φοβάται να αποφασίζει. Και δεύτερον, και αυτό είναι κάτι που είπα την πρώτη μέρα που ήρθα στον ΟΑΣΘ, στην αρχή ξένος μεταξύ όλων των ανθρώπων και είναι η πεποίθηση που έχω όλα αυτά τα χρόνια. Ότι σημαντικό ρόλο για να εκπληρωθούν οι στόχοι και να τρέξει μια επιχείρηση, ιδίως όταν είναι δημόσιος οργανισμός, είναι να συμμετέχουν στην προσπάθεια οι εργαζόμενοι. Το πιο σπουδαίο καθήκον του μάνατζερ είναι να εμπνεύσει, να πείσει όσο γίνεται περισσότερους εργαζομένους, να στρατευθούν στην εκπλήρωση των στόχων. Οι εργαζόμενοι αντιλαμβάνονται ότι δεν μπορείς να τους λύσεις όλα τα προβλήματα, γιατί δεν είναι και στις αρμοδιότητές σου να το κάνεις και γιατί κάποια ζητήματα, όπως τα μισθολογικά, είναι αρμοδιότητα της κυβέρνησης. Αντιλαμβάνονται όμως αν καταλαβαίνεις τα προβλήματά τους και αυτό είναι το σημαντικό. Αν μπορούσα λοιπόν λόγω και της ηλικίας μου να δώσω μια συμβουλή στους νέους μάνατζερ και ιδιαίτερα σε αυτούς που ξεκίνησαν τη δραστηριότητά τους στα χρόνια της οικονομικής κρίσης, όπου υπήρχε μια πίεση για μείωση των εξόδων: Θα τους έλεγα με ειλικρίνεια ότι οι δαπάνες για το προσωπικό είτε για μισθολογικές είτε για μη μισθολογικές παροχές δεν είναι έξοδα, αλλά επένδυση. Ο ευχαριστημένος εργαζόμενος θα βγάλει τη δουλειά, θα βάλει πλάτη, θα δραστηριοποιηθεί. Ο εργαζόμενος που δεν είναι ευχαριστημένος και αντιλαμβάνεται ότι δεν καταλαβαίνεις τα προβλήματά του, δε θα συμμετέχει και τελικά δε θα φτάσει στο στόχο που πρέπει.

Πάμε στα του ΟΑΣΘ: Αύγουστο του 2022 ξεκινήσατε;

26 Αυγούστου του 2022.

Τι έγινε; Κτύπησε το κινητό σας εκείνες τις ημέρες και σας ειδοποίησαν; Αν και πια δε γίνονται όλα με ένα τηλεφώνημα.

Υπήρχε ένα φλερτ πολύμηνο για να έρθω στον ΟΑΣΘ. Για να πω την αλήθεια δεν ήμουν σίγουρος ότι έπρεπε να έρθω.

Γιατί;

Γιατί ήμουν σε μια ηλικία, όπως είπαμε γεννήθηκα το 1958, που έπρεπε να ολοκληρώνω και όχι να ξεκινάω κάτι καινούριο, το οποίο μάλιστα δε δημιούργησα και δεν ήξερα. Όμως το επιχείρημα να έρθω να βοηθήσω την πόλη ήταν καταλυτικό. Όλοι μας έχουμε μια φιλοδοξία εκτός από το να είμαστε πετυχημένοι επαγγελματίες να βοηθήσουμε. Αυτό έπαιξε ένα σημαντικό ρόλο και για αυτό ήρθα. Πρέπει να πω μάλιστα ότι μετά από το διάστημα προσαρμογής και παρά το γεγονός ότι υπάρχει μια έντονη δραστηριότητα, άρα και κούραση, τον αγάπησα τον Οργανισμό. Τον αγάπησα και θεωρώ ότι ήταν από τα πιο σημαντικά πράγματα που έκανα στη ζωή μου. Και θέλω να το πάμε μέχρι τέλους.

Πάμε λίγο στα πιο καθημερινά; Πόσα λεωφορεία διαθέτει ο ΟΑΣΘ αυτή τη στιγμή;

Σήμερα μπορούμε να πούμε με υπερηφάνεια ότι από το χειμερινό πρόγραμμα του 2025, δηλαδή από την 1^η Σεπτεμβρίου, βγάζουμε κατά μέσο όρο 310 λεωφορεία ανά βάρδια. Το σκορ αυτό είναι καταπληκτικό, αρκεί να πούμε ότι πριν από λίγα χρόνια σε όλη την πόλη κυκλοφορούσαν 245 λεωφορεία. Σήμερα κυκλοφορούν τα 310 του ΟΑΣΘ και περίπου 200 του άλλου ιδιώτη παρόχου. Καταλαβαίνετε ότι υπάρχει μια σημαντική διαφορά στην ποιότητα των αστικών συγκοινωνιών της Θεσσαλονίκης.

Από τα 310 πόσα είναι τα καινούργια;

Είναι το 50%. Και όταν λέμε καινούργια εννοούμε καινούργια. Με ημερομηνία πρώτης κυκλοφορίας το 2024 και το 2025. Από αυτά τα 110 είναι τα ηλεκτρικά λεωφορεία που τα παραλάβαμε την άνοιξη του 2024 και αφού φτιάξαμε και το σταθμό φόρτισης κυκλοφορούν στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, αλλάζοντας ουσιαστικά τα δεδομένα και άλλα 46 καινούργια λεωφορεία τα οποία αποκτήσαμε με τη μέθοδο του leasing. Συν 5 που πήραμε πρόσφατα. Άρα, 156 λεωφορεία είναι εντελώς καινούργια και κυκλοφορούν στους δρόμους, δηλαδή πάνω από το 50%. Δε σταματάμε όμως εδώ.

Τον Ιούνιο του 2026 θα πάρουμε άλλα 50 αρθρωτά, τα λεγόμενα 18μετρα λεωφορεία, ηλεκτρικά που θα κυκλοφορήσουν στην Ελλάδα για πρώτη φορά. Ο διαγωνισμός αυτός είναι σε εξέλιξη, συμμετέχουν 3 κινεζικές εταιρείες και θα έχουμε σίγουρα αποτέλεσμα τον Ιούνιο του 2026, ενώ χρησιμοποιώντας και άλλα χρηματοδοτικά εργαλεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και με συγχρηματοδότηση, ο στόχος μας είναι το τέλος του 2027 το 100% του στόλου μας να είναι καινούργια και αντιρρυπαντικής κατεύθυνσης. Αυτό είναι πολύ σημαντικό για την πόλη μας, για το περιβάλλον και για την αισθητική. Θέλω να πω το εξής: ότι η απόκτηση νέων λεωφορείων δημιουργεί μια νέα αισιοδοξία στην πόλη. Γιατί οι αστικές συγκοινωνίες ήταν ουσιαστικά παρατημένες, παρηκμασμένες και προκαλούσαν την οργή και το θυμό του κόσμου. Σήμερα είσαι στο πεζοδρόμιο της Τσιμισκή και της Εγνατία και σε προσπερνά ένα θόρυβο καινούριο όμορφο ηλεκτρικό λεωφορείο και χαίρεσαι. Αυτό δημιουργεί μια νέα αισιοδοξία στην πόλη ότι μπορούμε στη Θεσσαλονίκη να κάνουμε πράγματα με βάση την καινοτομία και τις σύγχρονες αντιλήψεις για τις συγκοινωνίες και όχι μόνο.

Οδηγοί: Έχει λυθεί το θέμα;

Οι οδηγοί είναι το μεγάλο μας πρόβλημα και είναι πρόβλημα όχι μόνο εδώ, αλλά και στην Ευρώπη. Μάλιστα επειδή είναι μεγάλο πρόβλημα και έξω έρχονται γερμανικές εταιρείες και δίνουν καλύτερα μεροκάματα και μισθούς και παίρνουν και τους λίγους οδηγούς που έχουμε. Ας είναι καλά βέβαια οι άνθρωποι και τα εισοδήματά τους. Προσπαθούμε μαζί με τους μόνιμους οδηγούς που έχουμε που φυλλοροούν λόγω συνταξιοδότησης…

Πόσοι είναι αυτοί σήμερα;

Οι μόνιμοι οδηγοί είναι 650. Είναι το μίνιμουμ που θα μπορούσαμε να έχουμε. Το 2024 πήραμε 190 οδηγούς σε 2 φάσεις και φέτος το καλοκαίρι πήραμε και είναι στο τιμόνι άλλους 150 οδηγούς. Το πρόγραμμα με τους οδηγούς αποτελεί για εμάς μια καθημερινή πίεση, έχουμε λύσει το πρόβλημα μέχρι 31.12 του 2025 και μέσα στους επόμενους 3 μήνες έχουμε δρομολογήσει δράσεις και πρωτοβουλίες έτσι ώστε από την 1^η Ιανουαρίου του 2026 να είμαστε ακόμα πιο καλά.

Τηλεματική: Πότε θα είναι παντού;

Δε θέλω να κρύβομαι ούτε να ωραιοποιώ πράγματα. Για το 2025 είμαστε σε μία μεταβατική περίοδο όσο αφορά στην τηλεματική, όπου ουσιαστικά παρακολουθούμε ό,τι συμβαίνει στους δρόμους της Θεσσαλονίκης σε σχέση με τα λεωφορεία μας, την ασφάλειά τους, την κατάστασή τους, την οδηγική συμπεριφορά. Καταγράφουμε ταχύτητες και η τηλεματική είναι ένα απαραίτητο εργαλείο. Είμαστε σε ένα μεταβατικό στάδιο λόγω του ότι επειδή υλοποιούμε ένα πρόγραμμα για την ψηφιακή αναβάθμιση του Οργανισμού έχουμε ταυτόχρονα και την παλιά και τη νέα τηλεματική. Αυτοί που ξέρουν από μηχανογράφηση αντιλαμβάνονται το πρόβλημα και ότι πρέπει σταδιακά να απαλλαγούμε από την παλιά τηλεματική και αυτό θέλει πιλοτικές εφαρμογές και δοκιμασίες, αλλά έχουμε πει ότι από την 1^η Ιανουαρίου του 2026 θα έχουμε τηλεματική και τέλειο μηχανισμό κομίστρου. Γιατί και εκεί έχουμε προβλήματα: έχουν τοποθετηθεί μηχανήματα και μηχανισμοί στα λεωφορεία (και όχι μόνο) για να εκδίδουν το νέο ηλεκτρονικό εισιτήριο. Είμαστε σε συνεργασία και με τον ΟΣΕΘ και με την ανάδοχο εταιρεία που τα προμηθεύει και τα λειτουργεί, έτσι ώστε από τις 1.1.26 να λειτουργήσουν όλα...

Καταργείται και το χάρτινο εισιτήριο;

Το χάρτινο εισιτήριο έπαιξε τον ρόλο του και τώρα μάς βοηθάει που δε λειτουργεί ακόμη το καινούργιο ηλεκτρονικό κόμιστρο στηριζόμαστε στο χάρτινο. Όμως το χάρτινο σιγά σιγά αποσύρεται. 1^η Ιανουαρίου του 2026 δε θα υπάρχει και θα είναι μουσειακό είδος.

Τι θα γίνει την περίοδο που σταματήσει το μέτρο; Θα έχουμε αλλαγές δρομολογίων;

Θα κάνουμε αλλαγές, στόχο έχουμε για το χρονικό διάστημα μέσα στο Νοέμβριο, που θα ξεκινήσει η απενεργοποίηση του μετρό, αλλά και σε αυτή που θα γίνει στα μέσα Ιανουαρίου μέχρι τα μέσα Φεβρουαρίου, το ρόλο της εξυπηρέτησης των πολιτών να τον αναλάβουμε εμείς. Θα τους πάμε από τις συνοικίες στο κέντρο και από το κέντρο στα σπίτια τους. Ετοιμάζουμε ξεχωριστές γραμμές για υποστήριξη των ήδη υφιστάμενων γραμμών. Θεωρώ ότι όπως βοηθήσαμε και ελαχιστοποιήθηκαν τα προβλήματα με το flyover και σε αυτή τη δοκιμασία θα ανταπεξέλθουμε και ο κόσμος δε θα κουραστεί.

Είπαμε πολλά. Έχουμε αφήσει κάτι έξω από τα σχέδια που υπάρχουν από δω και πέρα;

Θα πω κάτι ως μάνατζερ, αλλά και σαν άνθρωπος που αντιλαμβάνεται τη σπουδαιότητα αυτού που θα πω. Στηρίζουμε και μάς στηρίζουν οι γυναίκες και οι νέοι στον Οργανισμό. Για αυτό και από τη στιγμή που ήρθα, τοποθετήθηκαν σε σημαντικά διευθυντικά πόστα και θέσεις γυναίκες που είχαν και τα τυπικά και τα ουσιαστικά προσόντα και νέοι άνθρωποι που έχουν ζήλο και που θέλουν να στηρίξουν την προσπάθεια.

Τελειώνουμε τα υπηρεσιακά με μια ερώτηση για το μετρό. Στη Θεσσαλονίκη υπήρχε ένας μύθος, ότι ο ΟΑΣΘ μποϋκοτάρει το μέτρο και ότι δε θέλει να γίνει και ότι κάποιες φορές ήταν και οι μέτοχοι από πίσω. Το μετρό ξεκίνησε. Εσείς πώς αισθάνεστε;

Αισθανόμαστε ότι έχουμε έναν σύμμαχο στην προσπάθειά μας να μεταφέρουμε κόσμο. Δεν υπάρχει αντιπαλότητα πουθενά στον κόσμο και ιδίως στη Θεσσαλονίκη. Σε μια πόλη όπου είναι αλήθεια ότι αυτό το βάρος του μοναδικού μέσου μεταφοράς που κουβαλούσε ο ΟΑΣΘ μάς βάραινε τόσο πολύ και συχνά προκαλούσε την οργή του κόσμου. Δεν μπορεί μια μεγάλη πόλη να εξυπηρετείται μόνο από ένα μέσο. Θεωρούμε λοιπόν ότι όχι μόνο δεν είμαστε αντίθετοι, αλλά όσο μπορούμε εργαζόμαστε και για την επιτυχία του μετρό. Βάλαμε πλάτη τον πρώτο καιρό όταν ήταν δύσκολα τα πράγματα για το μετρό, με την τεχνογνωσία μας, με το ανθρώπινο δυναμικό. Λέω με δυνατή φωνή ότι το μετρό είναι ο σύμμαχός μας. Κανένας από τον ΟΑΣΘ, κανένας παράγοντας, κανένας από τους εργαζομένους, από τη διοίκηση και τα διευθυντικά μας στελέχη, δεν είναι απέναντι στο μετρό. Ίσα ίσα θέλουμε να πετύχει και αν κάποιο άλλο μέσο σχεδιάζεται από την τοπική αυτοδιοίκηση σε συνεργασία με την κυβέρνηση μακάρι και να γίνει και θα το στηρίξουμε. Θέλω να πω και κάτι ακόμη. Ο οργανισμός αυτός…

…από το 1957 σε λειτουργία…

..από το 1957. Ο Οργανισμός πέρασε δύσκολες περιόδους ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια. Η παρακμή του ξεκίνησε τα χρόνια που δραστηριοποιούνταν με τη μορφή του ιδιωτικού φορέα. Όμως παρά την παρατεταμένη παρακμή του για ένα πράγμα πρέπει οι Θεσσαλονικείς να είναι υπερήφανοι: κανένας στην Ελλάδα δεν ξέρει καλύτερα τις αστικές συγκοινωνίες από τα στελέχη και τους εργαζομένους του ΟΑΣΘ. Ξέρω ότι είναι βαρύ αυτό που λέω, αλλά το καταθέτω.

Να σας πάω λίγο στα προσωπικά σας: πόσα χρόνια παντρεμένος;

(Σκέφτεται). Ευτυχώς που δεν είναι η γυναίκα μου μπροστά.

Στην ερώτηση αυτή όλοι δεν απαντούν αμέσως.

Από το 1997. Πόσο είναι; 28 χρόνια;

28. Πως μανατζάρετε ο γάμος;

Όπως συμβαίνει σε όλα τα ελληνικά σπίτια: η γυναίκα μου έχει το μάνατζμεντ του σπιτιού και εγώ είμαι ο άνθρωπος που ενδιαφέρεται να είναι όλα ισορροπημένα. Ιδίως όσο μεγαλώνει και η θυγατέρα μας, Θωμαή.

Και αυτό είναι δύσκολο μάνατζμεντ.

Και αυτό είναι δύσκολο (γελάει).

Η θυγατέρα με τι ασχολείται;

Η Θωμαή, πήρε του πατέρα μου το όνομα, προσπαθεί να πάρει το πτυχίο της Γαλλικής Φιλολογίας στο ΑΠΘ και ταυτόχρονα τα τελευταία χρόνια εργάζεται.

Σας κάνει κριτική για τον ΟΑΣΘ;

Τα νέα τα παιδιά κάνουν κριτική. Είναι μια γενιά που πρέπει να κάνουμε μια προσπάθεια για να τους καταλάβουμε. Οι επιρροές τους δεν είναι οι κλασικές επιρροές που είχαμε εμείς παλιά, από τον παππού ή από το θείο ή από το οικογενειακό περιβάλλον, αλλά από το ίντερνετ. Ακούω ότι έχει φίλους από το Λίβανο, από την Αυστραλία, όλων των χρωμάτων, των φύλων και των θρησκειών και συζητάνε ώρες. Οπότε πρέπει να τους καταλάβουμε. Οι επιλογές της είναι κατά βάσιν απέναντι από τις δικές μου, αλλά την δικαιολογώ, όχι υποκριτικά, και λέω ότι όπως εγώ έκανα τις επιλογές μου και είμαι περήφανος για αυτές, έτσι λέω ότι μπορεί και αυτή να κάνει τις δικές της χωρίς να πάρει υπόψη την οικογενειακή παράδοση. Έχουμε μια ισορροπημένη σχέση.

Είναι αλήθεια ότι σάς αρέσει ο Άκης Πάνου;

(Γελάει). Να πω ότι με τα καλλιτεχνικά δεν έχω μεγάλη σχέση, αλλά όπως σε όλους έτσι και σε μένα κάποια ακούσματα μιλούν περισσότερο στην καρδιά μου και στο μυαλό μου. Τα τραγούδια του Άκη Πάνου, οποιοσδήποτε και αν είναι ο ερμηνευτής, μού αρέσουν και μού αρέσει να τα τραγουδάω. Εάν δημιουργηθούν δε οι συνθήκες χορεύω και κανένα ζεϊμπέκικο με τα τραγούδια του.

Αγαπημένο τραγούδι υπάρχει;

Το «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου».

Ομάδα;

Είμαι Πανσερραϊκός (γελάει). Όταν ο Πανσερραϊκός κερδίζει το Σάββατο ή την Κυριακή είμαι χαρούμενος, κάτι δηλαδή με επηρεάζει. Αν χάσει, που συνήθως αυτό γίνεται, είμαι λίγο άκεφος.

Με τι χαλαρώνει ο πρόεδρος του ΟΑΣΘ; Εκτός από τα τραγούδια του Άκη Πάνου.

Με την ερώτηση αυτή ξαναγυρνώ στην εποχή της Βιομηχανικής, τότε που στα διαλείμματα από τα μαθήματα ή τις συνδικαλιστικές δραστηριότητες υπήρχε ένα καφενείο κοντά στη σχολή, το Μajestic.

Το θυμάμαι στην παραλία. Θρυλικό.

Στην παραλία. Εκεί έπαιζε η παρέα ένα τεχνικό παιχνίδι χαρτιών, το μπουρλότ. Αυτό το παιχνίδι η παρέα η τότε το παίζουμε και σήμερα.

Θέλει 4.

Θέλει 4 και είναι ομαδικό παιχνίδι. Σήμερα βέβαια δυστυχώς καφενεία δεν υπάρχουν, αν και ξέρουμε μερικά στην Καλαμαριά, ενώ μέχρι πρόσφατα υπήρχε ο Λευκός Πύργος, αλλά και αυτό έγινε πια ταβέρνα. Βρίσκουμε όμως χώρο. Και είναι καταπληκτικό με τι πάθος το παίζουμε αυτό το παιχνίδι για να αναδειχθεί ο νικητής της βραδιάς.

Το παίζω και εγώ σταθερά με άλλους 3 συμμαθητές μου. Άρα, ξέρω για τι πράγμα μιλάτε. Κλείνουμε με το μότο ζωής. Υπάρχει;

Μια λέξη που υπάρχει και την έχω στα βασικά μου χαρακτηριστικά είναι η αξιοπρέπεια. Πιστεύω στην αξιοπρέπεια του ανθρώπου, την αξιοπρέπεια των διαδικασιών, των θεσμών. Αξιοπρέπεια θα έλεγα. Αυτή η λέξη βλέπω ότι μπορεί να βοηθήσει κοινότητες και ανθρώπους και εγώ προσωπικά την υπηρετώ.

Για το τέλος η ερώτηση με το μαγικό ραβδί: αν το είχατε τι θα αλλάζατε στον ΟΑΣΘ, αλλά και γενικότερα στη δημόσια συμπεριφορά στους δρόμους που δεν αλλάζει εύκολα;

Ευτυχώς ή δυστυχώς τίποτα δεν αλλάζει με το μαγικό ραβδί, αλλά με δουλειά, με σχέδιο και με επιμονή. Αν όμως θέλαμε κάτι να λυθεί πιο εύκολα και να βοηθήσουν και οι ευχές, θα έλεγα η συμπεριφορά των πολιτών. Όταν είναι οδηγοί να μην παρκάρουν στις λεωφορειολωρίδες, να ακυρώνουν το εισιτήριο οι επιβάτες μας, να υπάρχει ένας σεβασμός στις δημόσιες αστικές συγκοινωνίες. Τόσο από τους Θεσσαλονικείς όσο και από τους επισκέπτες της πόλης.