Πρωινός καφές με τον τριαθλητή Χρήστο Γαρέφη (βίντεο)

Με έντονο αθλητικό χρώμα ο σημερινός «πρωινός καφές». Καλεσμένος μας είναι ο τριαθλητής Χρήστος Γαρέφης και η συνάντησή μας έγινε στο καφενείο του Ποσειδωνίου. Εκεί κοντά γεννήθηκε, εκεί ο πατέρας του διέγνωσε για πρώτη φορά την ικανότητά του στην προπονητική και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα. Η κουβέντα περιείχε πολλές συμβουλές για τον αθλητισμό και φυσικά για την υγιεινή διατροφή και στο τέλος μια βουτιά στην πισίνα, καθώς ο Γαρέφης προετοιμάζεται για τον τελευταίο του τριαθλητικό αγώνα που θα γίνει στις 9 Νοεμβρίου στο παγκόσμιο στην ισπανική Μαραβέγια. Μαζί με την κόρη του Σοφία, επίσης τριαθλήτρια. Όπως μας είπε στην κουβέντα μας έχοντας πια πατήσει τα 70 πρέπει «να μάθεις να κάνεις άμυνα στην οπισθοχώρηση».

Υπάρχει πρωινός καφές στη ζωή ενός τριααθλητή;

Φυσικά, έτσι ξεκινάμε πάντα. Με καφέ.

Βοηθά ή φρενάρει τον αθλητισμό;

Όλα τα χρόνια που μαθαίνουμε και διδάσκουμε ως προπονητές λέμε ότι η καφεΐνη είναι πάντοτε ένας σύμμαχος στην αθλητική προσπάθεια. Η κατάχρηση είναι το πρόβλημα.

Πότε τον πίνετε τον καφέ;

Πίνω δύο την ημέρα, έναν το πρωί και έναν το μεσημεράκι.

Τι είναι συνήθως;

Νες καφέ ο πρώτος και ελληνικός ο δεύτερος.

Τι άλλο περιλαμβάνει το καθημερινό διαιτολόγιο; Βλέπω ότι είχατε μαζί σας και ένα αναψυκτικό.

Αυτό είναι κάποιες φορές η υπερβολή που κάνω (γελάει). Πιστεύω πάρα πολύ στη μικρή ποικιλία. Οι Σπαρτιάτες έτρωγαν 5 με 6 πράγματα. Μετά από κάποια ηλικία πρέπει να γίνεις Σπαρτιάτης, καλώς ή κακώς.

Αυτά τα 5 με 6 πράγματα ποια είναι;

Είναι ξηροί καρποί, είναι μέλι, είναι ψάρι, είναι λαχανικά και είναι φρούτα.

Και μικρές ποσότητες; Πολλά γεύματα;

Ναι, πολλά γεύματα, σε μικρές ποσότητες. Ένα σύνολο περίπου 2.000 θερμίδων που είναι και ο βασικός μεταβολισμός, οι γυναίκες έχουν λίγο μικρότερο. Αυτό πρέπει να παρακολουθούμε, τον βασικό μεταβολισμό και να προσθέτουμε τις θερμίδες της προπόνησης. Αν περπατήσεις μισή ωρίτσα, έχεις δικαίωμα να φας 200 με 300 θερμίδες περισσότερες. Οπότε καλό είναι να κρατάμε πάντα ένα ισοζύγιο.

Λίγα λόγια για τα παιδικά σας χρόνια: Γεννηθήκατε στη Θεσσαλονίκη, έτσι;

Γεννήθηκα εδώ, μέναμε στην παραλία, πάνω από το σημερινό «Αχίλλειο». Μετά ο πατέρας μου διορίστηκε νομάρχης στη Δυτική Μακεδονία και περάσαμε από τους νομούς της Καστοριάς, της Κοζάνης, των Τρικάλων, της Καρδίτσας, του Βόλου.

Νομάς δηλαδή;

Όλη μου η παιδική ηλικία για 11 με 12 χρόνια ήταν 3 και 4 νομοί. Γύρισα στη Θεσσαλονίκη 15 χρονών, δηλαδή στην τετάρτη τάξη, έβγαλα το Ε’ Γυμνάσιο και μετά πέρασα στη Σχολή Νομικών και Οικονομικών Επιστημών του ΑΠΘ.

Ήσασταν καλός μαθητής;

Ας πούμε ναι, it’s ok, ξέρεις. Τόσο όσο.

Τα αθλητικά υπήρχαν πάντα στην προσωπική σας ατζέντα;

Σε αυτό συνετέλεσε ο μπαμπάς μου. Παρόλο που ήταν νομάρχης και μετά νομικός σύμβουλος στην Εθνική Τράπεζα και ουσιαστικά οι σπουδές μου προς τα εκεί θα πήγαιναν, διέκρινε κάτι σε εμένα, εδώ σε αυτό το χώρο που βρισκόμαστε, όταν κάποια στιγμή μιλούσα σε μικρά παιδάκια, γιατί ήμουν αθλητής και κολυμβητής. Αυτός έπινε καφέ εδώ που είμαστε εμείς (δες τώρα σύμπτωση, απίστευτο), με άκουσε που μιλούσα χωρίς να το ξέρω ότι με παρακολουθεί και μου είπε: «Εσύ παιδί μου, έχεις προπονητικό ταλέντο. Να κάνουμε κάτι για να ακολουθήσεις την προπονητική».

Σε τι ηλικία συμβαίνουν όλα αυτά;

Αυτό έγινε το 1977, εγώ είμαι 22 χρονών και τελειώνω τις σπουδές μου. Πήγα στην Αμερική λοιπόν, όπου είχαμε συγγενείς, οι οποίοι και με βοήθησαν. Βοήθησα και εγώ τον εαυτό μου με αυτή την απόφαση και ο μπαμπάς μου με βοήθησε, με αποτέλεσμα να γίνω προπονητής κολύμβησης.

Διάβασα ότι κάποτε σας είπε ότι «όλα τα παιδιά θέλουν ένα αυτοκίνητο με πολλά άλογα, ενώ το δικό σου αυτοκίνητο είναι το σώμα σου».

Ισχύει, συνέβη αυτό και δεν είναι δική του η ρήση, αλλά του Καζαντζάκη. Ο μπαμπάς μου διάβαζε πολύ και ο Καζαντζάκης είχε πει ότι «ένα άλογο έχεις. Φρόντιζέ το, γιατί είναι το σώμα σου».

Δεν ξεκινήσατε όμως από την κολύμβηση.

Ξεκίνησα από ιστιοπλοΐα, στο Βόλο στα optimist και είχα ταλέντο εκεί. Η θάλασσα είναι ο τόπος μου, είναι η χαρά μου, εκεί αισθάνομαι άνετα.

Υπάρχει κάποια εξήγηση για αυτό; Κάνατε ιστιοπλοΐα, κολύμβηση, τρίαθλο.

Το 1968 άνοιξε το κολυμβητήριο στο Βόλο, γιατί από εκεί άρχισα την κολύμβηση. Να μνημονεύσω και τον πρώτο μου προπονητή, τον Φίλιππο τον Βάσσο. Αυτός μου είπε την απόλυτη ρήση της ιστιοπλοΐας ότι «ο αέρας έχει χρώματα. Μάθε να τα διακρίνεις». Αυτό έχει πολύ μεγάλη βάση: μπορείς να τα πάρεις τα χρώματα από τη θάλασσα, από τον ουρανό, από τα σύννεφα και να προβλέψεις.

Η σχέση σας με τη θάλασσα…

…ήτανε πολύ καλή. Να φανταστείτε ότι κέρδισα σχεδόν στην αρχή έναν πολύ δύσκολο αγώνα και όλοι έλεγαν ότι θα πάω καλά και εγώ το ένιωθα ότι θα πάω καλά. Είμαι 13 χρονών παιδί, ανοίγει το κολυμβητήριο στο Βόλο και μας βάζουν όλους να τρέξουμε αγώνες, γιατί είχε έρθει η ομάδα του Παναθηναϊκού. Τρέξαμε πενηντάρια για τα εγκαίνια του κολυμβητηρίου και ήμουν ο μόνος που κέρδισα στα 50 μέτρα ύπτιο, γιατί ο Παναθηναϊκός δεν είχε βάλει κάποιον σπουδαίο αθλητή. Με μια μέτρια εμφάνιση κέρδισα, αλλά όλοι είπαν «να δείτε τη θέση που κέρδισε ο Χρήστος. Να τον κάνουμε κολυμβητή». Και αυτό ήταν το λάθος.

Λάθος; Γιατί;

Λάθος που άφησα την ιστιοπλοΐα και πήγα στην κολύμβηση. Εκεί ήταν το ταλέντο μου στην ιστιοπλοΐα, γι’ αυτό και πήγα και στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2004. Πού να πας στην Ολυμπιάδα με κολύμβηση; Με τίποτα.

Μετά ξεκίνησε μια μεγάλη πορεία στο κολύμπι και στην προπονητική.

Η προπονητική, ο ΠΑΟΚ, που πήρε το πρωτάθλημα το 1987 και τώρα είμαστε ακριβώς στο χώρο που πραγματοποιήθηκε αυτή η προσπάθεια, δηλαδή στο Ποσειδώνιο. Στον ΠΑΟΚ άρχισα το 1980 σαν προπονητής, αφού πρώτα πηγαινοερχόμουν για 7 χρόνια και ανά τρίμηνα στην Αμερική για διάφορα προπονητικά σεμινάρια. Εκεί απέκτησα πολύ ωραίες σχέσεις με τους Αμερικανούς συναδέλφους, με το πανεπιστήμιο που πήγα και δεν θα τους ξεχάσω, γιατί είχαν μια διαφορετική κουλτούρα.

Ποιο είναι το βασικό ατού; Τι πρέπει να έχει ένας προπονητής;

Ο προπονητής πρέπει να σέβεται το παιδί. Χωρίς σεβασμό δεν πάει πουθενά. Πρέπει να μη φωνάζει το παιδί. Αν άλλαζα κάτι στην προπονητική μου καριέρα θα ήταν οι φωνές. Ήμουν πράος, αλλά πολλές φορές παρασύρθηκα και εγώ από τη νιότη, την αυστηρότητα, τη σοβαροφάνεια που δείχνουμε. Όχι, όλα αυτά είναι άκαιρα για μένα.

Ήσασταν και πολλά χρόνια υπεύθυνος του δημοτικό κολυμβητήριο στο Πανόραμα. Πώς ήταν η εμπειρία εκεί; Ξέρουν κολύμβηση τα μικρά παιδιά;

Όχι. Επέμενα σε αυτό, αλλά με τα χρόνια άλλαξα τη στρατηγική μου στο κολυμβητήριο του Πανοράματος. Για 15 χρόνια 11.000 παιδιά του δήμου έμαθαν να μην κινδυνεύουν στη θάλασσα. Γιατί εκεί το γύρισα αλλιώς. Το γύρισα με έναν τρόπο 8 παραμέτρων, όπου τα παιδιά αντιμετωπίζουν τους πιθανούς κινδύνους στη θάλασσα. Την πατητή, την κράμπα, το στρώμα που αναποδογυρίζει, το κύμα που μας χτυπά στο πρόσωπο, κάποια βουτηχτή που μας κάνει ο φίλος μας και δεν προλαβαίνουμε να πάρουμε ανάσα. Προπονήσαμε λοιπόν 11.000 παιδιά και αυτό είναι στο βιογραφικό μου ένα πράγμα για το οποίο είμαι πολύ περήφανος. Είναι σημαντικό το ότι μπήκε η κολύμβηση στο σχολείο και παιδιά του Δημοτικού έρχονται στα κολυμβητήρια. Και εκείνο που με χαροποιεί είναι ότι βλέπω προγράμματα εδώ στο Ποσειδώνιο με δασκάλους που μπαίνουν μέσα στο νερό και οι οποίοι πραγματικά αποτελούν εθνικό κεφάλαιο. Και οφείλω να τους δώσω συγχαρητήρια σαν παλιός προπονητής.

Και ξαφνικά στα 57 σας ήρθε το τρίαθλο;

(Γελάει). Μιλάτε με έναν άνθρωπο που δεν άφησε μια μέρα να περάσει χωρίς να αθληθεί.

Πόση ώρα αθλείστε καθημερινά;

Δύο ώρες κάθε μέρα. Στα 57 μου που άρχισα με το τρίαθλο είχα ένα θέμα με το σώμα μου.

Συνειδητοποιήσατε ότι είχατε πιο πολλά κιλά;

Μη φανταστείτε πολλά. Με 1,83 ύψος είχα φτάσει 88 κιλά, αλλά αυτό με ενοχλούσε. Αυτή τη στιγμή είμαι 76 κιλά.

Θα μπορούσατε να κάνετε όμως άλλα πράγματα. Γιατί επιλέξατε το τρίαθλο;

Γιατί έχει μέσα το κολύμπι. Είναι πανάκεια η κολύμβηση, θεραπεύει. Καθώς μπαίνεις μέσα στο νερό, έχεις μηδενικό βάρος, αλλά οι αρτηρίες ανοίγουν, δεν έχεις το impact που έχεις στο τρέξιμο και το χτύπημα προς τα κάτω, οπότε όλη η κυκλοφορία μέσα μας είναι όμορφη, άνετη. Γι’ αυτό βλέπεις και όλοι οι κολυμβητές παγκοσμίως μπορεί να τρέξουν και ένα και δύο αγωνίσματα την ημέρα. Αυτό δεν μπορεί να γίνει στο στίβο.

Παρόλα αυτά είναι ένα εξτρίμ άθλημα.

Θα έλεγα ότι είναι ένα δύσκολο άθλημα, αλλά ακόμα είναι πίσω σε επιδόσεις απέναντι στο κολύμπι ή στο ποδήλατο ή στο στίβο μεμονωμένα. Αυτό είναι λογικό βέβαια γιατί τα υπόλοιπα αθλήματα έχουν 100 χρόνια ιστορίας και το τρίαθλο μόλις 25. Είναι βέβαια πλέον ένα ολυμπιακό άθλημα, έχει 1.500 μέτρα κολύμπι, 40 χιλιόμετρα ποδήλατο και 10 χιλιόμετρα τρέξιμο. Κρατάει δηλαδή, περίπου 100 λεπτά.

Πως πήρατε την απόφαση για το τρίαθλο;

Ήταν γιορτές και πήγαμε στο Μπάνσκο, όπου γινόταν το παγκόσμιο πρωτάθλημα του διάθλου. Και μπήκανε δύο Γάλλοι αθλητές και λέω στη γυναίκα μου: «Τι μπήκε εδώ μέσα; (Γελάει). Ήταν αυτό το κλικ που όλοι το παθαίνουμε και έτσι από την άλλη μέρα ξεκίνησα τα πάνω κάτω με το ποδήλατο.

Υπάρχει και ένα μετάλλιο που κερδίσατε στα 60 σας στο παγκόσμιο πρωτάθλημα τριάθλου στην κατηγορία 60+.

Έχω πολλές επιτυχίες. Δύο χρυσά στο παγκόσμιο πρωτάθλημα, 4 πανευρωπαϊκές νίκες, άλλη μια παγκόσμια τρίτη θέση. Γενικά πάντοτε είμαι στο βάθρο. Δεν έχει όμως σημασία αυτό. Σε αυτές τις ηλικίες δεν κυνηγάμε βάθρα. Σε αυτές τις ηλικίες -και αν είναι και η δουλειά μας κιόλας-προσπαθούμε να πούμε στον κόσμο ότι πλέον είναι μονόδρομος η ενασχόλησή του με τα αθλητικά.

Γιατί;

Γιατί η ταχύτητα αίματος είναι το ελιξίριο της ψυχοσωματικής υγείας. Είμαστε βιοχημικά όντα, και με το που θα βάλεις ταχύτητα αίματος μέσα σου έχεις σερετονίνη. Και αυτό γίνεται αυτόματα.

Έχετε πει ότι το τρίαθλο είναι ψυχοθεραπεία.

Ισχύει. Το στρες που βιώνει ο κόσμος σήμερα -και εγώ έχω στρες- είναι πολύ μεγαλύτερο από ό,τι τα παλαιότερα χρόνια. Αυτό πρέπει να το αναγνωρίσουμε όλοι, αλλιώς ήταν η ζωή και αλλιώς είναι. Έχουμε ταχύτητα και ταχύτητα σημαίνει στρες. Μόλις μπεις σε μια διαδικασία προπονητικής, αυτοσυγκεντρωμένης όμως προπόνησης και όχι να είσαι χαλαρός, αυτό λειτουργεί στο νευρικό και στο κυκλοφορικό σύστημα ως λησμονιά. Δηλαδή, ξεχνάς. Παίρνεις ένα διάλειμμα. Αυτό το διάλειμμα ο εγκέφαλος το διαβάζει σαν ανακούφιση.

Να και η ψυχοθεραπεία.

Ο λόγος που ο κόσμος έχει πάει στα μεγάλα είναι η ψυχοθεραπεία ωρών. Αυτός που κάνει ένα μεγάλο αγώνισμα, όπως ο μαραθώνιος που τον κάνουν οι περισσότεροι σε 4 ώρες και η ελίτ σε 2, δε σκέφτεται τίποτα αυτό το διάστημα. Είναι εκεί. Ε, αυτό είναι χάπι.

Ποιο κομμάτι είναι πιο δύσκολο στο τρίαθλο; Το τρέξιμο, η κολύμβηση ή το ποδήλατο;

Για μένα είναι σίγουρα το τρέξιμο. Για τον κόσμο το πιο δύσκολο κομμάτι είναι η κολύμβηση που δεν την έμαθε μικρός. Αλλά για να κερδίσεις μια Ολυμπιάδα πρέπει να τα έχεις και τα τρία στο έπακρο. Αδύνατο σημείο δεν υπάρχει.

Είναι λίγο εξτρίμ άθλημα όμως έτσι δεν είναι; Θα το συνιστούσατε ένα παιδί;

Θα το συνιστούσα γιατί ένα παιδί που θα αρχίσει τρίαθλο δεν θα πει εύκολα «βαρέθηκα». Το παιδί στην κολύμβηση μπορεί να σου πει εύκολα «βαρέθηκα». Και δεν θα το πει στο τρίαθλο, γιατί εκεί έχει αλλαγές παραστάσεων και το παιδί το χρειάζεται αυτό και το θέλει.

Όντως έχετε κάνει 4000 αγώνες;

Αν πείτε ότι έχω 60 χρόνια στον αθλητισμό, δηλαδή 3.000 εβδομάδες. Αλλά λίγα λέμε, γιατί κάθε εβδομάδα έχουμε προπονητικό τεστ ή τεστ ή αγώνα. Μια εβδομάδα ιστιοπλοΐας έχει 10 κούρσες.

Τι είναι πιο σημαντικό σε έναν αγώνα; Η νίκη, η συμμετοχή ή η αποχώρηση;

Σημαντικό είναι το δικαίωμα. Με τι δικαίωμα μπαίνεις σε έναν αγώνα, είναι οι αριθμοί σου. Αυτό μόνο ο προπονητής σου μπορεί να το δώσει, δεν μπορείς να το κάνεις μόνος σου. Πρέπει να σε παρακολουθεί κάποιος. Απορώ γιατί ο κόσμος τα κάνει μόνος του.

Εσείς έχετε προπονητή;

Ανταλλάσσω πολλές πληροφορίες και απόψεις με τον Βασίλη τον Κρομμύδα, που είναι φίλος, ήταν κάποτε εδώ αθλητής και στη συνέχεια έγινε η μεγάλη μορφή του ελληνικού τριάθλου. Και στην κολύμβηση με τον Γιώργο τον Μαυρίδη.

Δίνετε όμως μεγάλη σημασία και στις αποχωρήσεις από έναν αγώνα;

Είναι σημαντικές γιατί αν παραβιάσεις το δικαίωμα σου ή αν το σύμπαν συνωμότησε εναντίον σου για αυτό τον αγώνα, πρέπει να μάθεις να κάνεις πάσο. Γιατί αν δεν κάνεις πάσο και τερματίσεις, υπάρχει περίπτωση για 6 μήνες να τρέχεις στα φυσιοθεραπευτήρια. Αν κάνεις όμως πάσο, μπορείς την άλλη εβδομάδα να ξανατρέξεις με περισσότερη επιτυχία. Το λάθος που θέλω να αποφεύγει ο κόσμος και είναι σημαντικό να ακουστεί αυτό, είναι να μην εγκλωβίζεται σε έναν αγώνα σαν να είναι ο μοναδικός αγώνας της ζωής του. Γιατί αυτό το παθαίνει και πέφτει σε αυτή την παγίδα. Και λέει ότι πρέπει να τερματίσει. Όχι, αυτό δεν είναι σωστό.

Τι φέρνει το αύριο για το Χρήστο Γαρέφη; Έχετε μπροστά σας κάποιον αγώνα;

Για μένα σε 3 εβδομάδες τελειώνει ο κύκλος του τριάθλου.

Γιατί;

Γιατί δε θέλω να τρέχω πια. Το τρέξιμο με ενοχλεί και δεν μου ταιριάζει. Πλέον έχω μεγαλώσει, τα πόδια μου είναι ταλαιπωρημένα, δεν αντέχουν την κάθετη επιβάρυνση του τρεξίματος. Όμως έχω έναν αγώνα στο Costa Navarino, τον οποίον θα τον κάνω έτσι όμορφα και ωραία, για να τρέξω στις 9 Νοεμβρίου στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Μαρβέγια στην Ισπανία. Εκεί θα κάνω τον τελευταίο μου τριαθλητικό αγώνα. Θα πάρω τις επιδόσεις των 70 χρονών, θα πάρω και τις επιδόσεις των 60 χρονών, θα τις βάλω κάτω και θα τις αφήσω παρακαταθήκη στην τρίτη ηλικία. Φυσικά δε θα είναι ενδεικτικές γιατί θα προέρχονται από έναν άνθρωπο που μόνο με αυτό ασχολήθηκε. Όμως θα βγάλουν ένα αποτέλεσμα, θα βγάλουν ένα δικαίωμα οπισθοχώρησης. Δηλαδή, να μην αφήσεις τον εαυτό σου να πέσει πολύ από τα 60 στα 70. Και αυτό γίνεται, γίνεται δηλαδή να μάθεις να κάνεις άμυνα στην οπισθοχώρηση.

Με τι τρόπο;

Πρώτα απ’ όλα με την ανάσα σου. Γιατί το πρώτο πράγμα που πέφτει ύπουλα είναι η ανάσα, ο πνευμονικός αερισμός. Πρέπει να κάνεις ασκήσεις στους πνευμονικούς μυς και στην ευλυγισία σου, που επίσης σε αφήνει ύπουλα και δεν το καταλαβαίνεις. Αλλά ξαφνικά ενώ έφτανες στις μύτες των ποδιών σου, πας μετά από δύο χρόνια και λες «ώπα, τι έγινε εδώ;».

Πως γίνεται αυτή η άμυνα στην οπισθοχώρηση;

Θέλει προγράμματα και θέλει άσκηση δύο φορές την εβδομάδα.

Μετά την Ισπανία τι θα έχουμε από τον Χρήστο Γαρέφη;

Ίσως σκυταλοδρομίες, ίσως ποδηλασία, θα έχουμε κολύμβηση, αλλά όχι τρέξιμο.

Τι έχει καλό η Ελλάδα στον αθλητισμό;

Το ταλέντο της Ελλάδας ποιο είναι;

Τι τής λείπει και ποιο είναι το συν της; Μας λείπει η οργάνωση, η φροντίδα από την πολιτεία ή τι άλλο;.

Πιστεύω ότι οι Έλληνες αθλητές όλες αυτές τις δεκαετίες που είμαι και εγώ στο προσκήνιο έχουν πετύχει πράγματα, τα οποία είναι υπεράνω των εγκαταστάσεων της χώρας. Αυτό γίνεται γιατί ο Έλληνας αθλητής έχει ταλέντο. Πιστεύω ότι σε αυτή τη χώρα έχουμε πάρα πολύ αυξημένη αθλητική νοημοσύνη, όπως και ότι ο Έλληνας είναι πολύ έξυπνος άνθρωπος. Απλά δεν μπορεί να λειτουργήσει συλλογικά. Αυτό το μεμονωμένο ταλέντο του μυαλού του, του κατ’ άτομον, ίσως είναι και ο λόγος που δεν μπορεί να κάτσει σε ένα τραπέζι και να τα βρει με τον διπλανό του. Έχει το εγώ του. Αυτό όμως στα ατομικά αθλήματα, αλλά και στα ομαδικά, αν είναι ένας καλός προπονητής, μπορεί να το πάρει και να το κάνει αποτέλεσμα. Δείτε τι γίνεται στο μπάσκετ, στο πόλο, ακόμα και στο ποδόσφαιρο, όπου πήραμε το πανευρωπαϊκό, δείτε τι γίνεται στα ατομικά αθλήματα. Είμαστε λαός με πολύ μεγάλο ταλέντο σε όλες τις τέχνες. Και στον αθλητισμό. Γιατί και ο αθλητισμός τέχνη είναι.

Μας λείπουν οι υποδομές και η οργάνωση;

Ε, μας λείπουν.

Η Θεσσαλονίκη αυτή τη στιγμή έχει ένα κολυμβητήριο.

Τώρα έκλεισε και το Εθνικό και όλο το βάρος έχει πέσει στο Ποσειδώνιο. Τι να κάνει ο Θεσσαλονικιός προπονητής κολύμβησης;

Αν είχατε δίπλα σας τον αναπληρωτή υπουργό αθλητισμού τι θα του λέγατε;

Είμαι ευχαριστημένος από τις προσπάθειες που γίνονται από τα πρόσωπα όλο αυτό τον καιρό. Τι να πω για τον Γιώργο Μαυρωτά, που είναι λίγο πιο μικρός από μένα και ήταν και συνάδελφος πολίστας; Έχει κάνει φοβερό έργο. Ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης είπε για την κατασκευή ενός προκάτ κλειστού κολυμβητηρίου εδώ στο Ποσειδώνιο. Αυτό να γίνει και είναι πολύ καλό και θα ανακουφίσει πολύ. Το κολύμπι πρέπει να προσεχθεί. Είμαστε ο δεύτερος λαός στον κόσμο με τόσους πολλούς κατά κεφαλή πνιγμούς στη θάλασσα. Η δική μας θάλασσα είναι πανέμορφη, μπαίνεις εύκολα μέσα, αλλά δεν ξέρεις κολύμπι. Αυτό είναι πρόβλημα.

Πάμε στον ιδιώτη Χρήστο Γαρέφη: Παντρεμένος έτσι;

Με την Αθηνά Κουρκουτίδου.

Πόσα χρόνια;

Περίπου 30 χρόνια γνωριμίας έχουμε.

Παιδιά;

Παιδιά δύο. Η Σοφία κάνει τρίαθλο. Και το νέο είναι ότι ο μπαμπάς και κόρη έχουν προκριθεί και οι δύο στο παγκόσμιο της Μαρβέγια και θα πάμε μαζί.

Θα πάτε μαζί και θα τρέξετε μαζί;

Έχει πάρει πρόκριση το θηρίο και θα δώσει τη μάχη της. Ο Πέτρος είναι καθηγητής τένις, παίζει ωραίο τένις και διαχειρίζεται το Salonica Tennios Club που ανακαινισμένο θα ξεκινήσει από τις αρχές του χρόνου.

Αγαπημένο τραγούδι υπάρχει;

Ναι, είναι του Αζναβούρ. «Όταν ήμουν νέος».

Σαββόπουλος;

Αγαπημένος. Και του Ε’ Γυμνάσιου. Θυμάμαι ότι τον είχαμε συναντήσει εδώ στο Μέγαρο Μουσικής την τελευταία φορά που τον είχα δει και ήταν καταπληκτικός.

Από αυτόν υπάρχει αγαπημένο τραγούδι;

Όλα.

Υπάρχει κάτι με το οποίο χαλαρώνετε εκτός από τον αθλητισμό;

Θα φανώ ίσως λίγο γραφικός, αλλά πιστεύω στο μεσημεριανό εικοσάλεπτο. Χωρίς αυτό δεν πάμε πουθενά. Μια νάρκη 20 λεπτών ή ακόμα και 10 λεπτών με αναζωογονεί τόσο πολύ που το προτείνω απερίφραστα. Αν μπορείς να το κάνεις αυτό είναι πολύ σημαντικό. Δείτε τι γίνεται σε όλα τα προηγμένα κράτη που στέλνουν για λίγο τους εργαζόμενους να ξαποστάσουν και να κάτσουν. Στο Πανόραμα όταν ήμουν στο δημοτικό κολυμβητήριο έστελνα όλους τους εργαζομένους για 20 λεπτά να πάνε σε ένα δωματιάκι για να πάρουν μια ανάσα και γύριζαν πίσω φρέσκοι. Και δεν είναι ανάγκη να έχουμε ύπνο, αρκεί αυτή η χαλάρωση, σαν να είναι μια νάρκη. Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου.

Μότο ζωής;

Είναι η φάση του Έλιοτ. Είχε πει ότι αν ψάχνεις τον προορισμό σου, κάντο με τρεις τρόπους: να κάνεις το χρήσιμο, να λες τον καλό λόγο και να θαυμάζεις το ωραίο. Αυτά τα τρία φτάνουν για μια ολόκληρη ζωή. Και ξέρετε τι ήθελε να πει με το τελευταίο; Μη φθονείς.

Αν είχατε το μαγικό ραβδί τι θα αλλάζατε που δεν αλλάζει εύκολα στην ελληνική εκπαίδευση που αφορά στους μαθητές και το οποίο θα τους βοηθούσε και να γράψουν καλύτερα, αλλά και να δουν από πιο κοντά τον αθλητισμό;

Είναι πολύ ωραία αυτή η ερώτηση. Έχω σκεφτεί μερικά tips, όπως τα λέμε εμείς οι προπονητές. Αν κάνουμε μια φανταστική μεταφορά για τα τέλη του Μαΐου που θα δίνουν οι μαθητές της τρίτης λυκείου εξετάσεις, θα έλεγα ότι πολλές φορές μπαίνουν μέσα με πολύ μεγάλο άγχος και ξεχνούν ακόμη και αυτά που διάβασαν και που ξέρουν. Θα πρότεινα, λοιπόν στο υπουργείο Παιδείας, αλλά και στους γονείς, να είναι υποχρεωτικό να κάνουν ένα ελαφρό τζόκινγκ πριν μπουν να γράψουν. Για να ανέβουν λίγο οι σφυγμοί της καρδούλας τους. Αυτομάτως το αίμα θα κυκλοφορήσει και αυτομάτως το αποτέλεσμα θα είναι το εξής: θα γράψουν το ίδιο ή καλύτερα. Χειρότερα δεν πρόκειται να γράψει κανείς. Όπως προτείνω στους γονείς να μη μένουν μόνο στο διάβασμα, θέλει και λίγο αθλητισμό. Είκοσι λεπτά την ημέρα, δέκα λεπτά την ημέρα, μια αερόβια άσκηση- αυτό να κάνουν όλα τα παιδιά που πάνε να δώσουν εξετάσεις. Νομίζω ότι θα βοηθούσε πάρα πολύ και αυτό πραγματικά θα το ευχόμουν να ισχύσει κάποια μέρα.