«Άνοιξε» για τα καλά η σαιζόν. Πολλές λοιπόν και οι νέες ταινίες, αλλά φυσικά ήλθε και η ώρα της επιλογής και του ξεσκαρταρίσματος.
Υπάρχει αρχικά μια απλή, όμορφη, χαλαρή, καλοκαιρινή ελληνική ταινία η «ΡΙΒΙΕΡΑ» του Ορφέα Περετζή. Ένας άρρωστος φοίνικας, μια μαμά σε κρίση, μια ευαίσθητη κοπελίτσα ψάχνει τον δρόμο της σ΄ ένα τοπίο χαλαρό, καλοκαιρινό, που όλοι περιμένουν τις ανατροπές. Πολύ συμπαθής.
Το καλλιτεχνικό «πυροβολικό» εκπροσωπείται μια ταινία από την Σουηδία τους «ΔΕΣΜΩΤΕΣ», που απασχολείται με τα προβληματικά αγόρια (εκεί από ην εφηβεία και πάνω) των αστικών δυτικών κοινωνιών και τα θέματα με τα οποία βαρύνουν αφόρητα τις μάνες τους. Τις πληγώνουν, τις πικραίνουν. Στην μυθοπλασία η μια 50άρα μαμά (δεσμοφύλακας στο επάγγελμα) έχει χάσει τον γιό της σε καυγά και η άλλη, συνομήλική της, που τον έχει φυλακισμένο, είναι η μητέρα του έφηβου που δολοφόνησε τον γιό της πρώτης. Πολύ αργοί ρυθμοί, ειλικρίνεια, πειστικότητα αλλά πολύ καταθλιπτική αυτή η καλών προθέσεων ταινία.
Πολύ πιο ωραία περνάς με τις «ΤΡΕΙΣ ΦΙΛΕΣ», με το γνωστό ανάλαφρο αλλά και διεισδυτικό γαλλικό στυλ. Η Τζοάν βαρέθηκε τον Βίκτωρ, η ΄Αλις έχει προβλήματα με τον΄Ερικ κι εκεί πάμε στην ανατροπή. Έρχεται μια τρίτη γυναίκα, η Ρεμπέκα, που τα φτιάχνει με τον Έρικ, ενώ ο Βίκτωρ εξαφανίζεται. Πολύ γνωστά πράγματα αλλά φινετσάτα και περνάς καλά.
Στο αμερικανικό στυλ και στην νεωτερικότητα παίζει ο «ΚΛΕΦΤΗΣ ΑΠΟ ΣΠΟΝΤΑ» του αγαπημένου Ντάρεν Αρονόφσκι. Ενδιαφέρον.
Σκληρό το «ΚΑΛΕΣΜΑ 2», παραψυχολογικό θρίλερ με το ζευγάρι που επιχειρεί να εντοπίσει πνεύματα. Με πολύ καλά ειδικά εφέ, ατμόσφαιρα, αλλά αλλοτριωμένο ως θέμα. Για μικρούς και μεγάλους, θα πέσει πολύ γέλιο με το Bad guys 2, καλοφρτιαγένο αμερικανικό κινούμενο σκίτσο. Αρέσει και το δεύτερο πάρα πολύ στην Αμερική κι εδώ έχει και το κοινό του με την καλή αισθητική του.
Αφήνω για το τέλος «ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΤΣΑΚ», που δικαιολογημένα έχει αρέσει στις ΗΠΑ και πάει και πολύ καλά στις εισπράξεις. Τηρουμένων των αναλογιών, είναι η πιο feel good σκεπτόμενη αμερικανική ταινία τον τελευταίο καιρό. Παρακολουθούμε τρία «κεφάλαια» από τη ζωή ενός τύπου και τι θα μας πει. Σημασία έχει η κινηματογράφηση που είναι σαφώς ρευστή, αμφίσημη, γεμάτη μελαγχολία αλλά και με νέα οπτική και αισθητική αντίληψη. Το σενάριο είναι από το βιβλίο του Στίβεν Κίμγκ.
Ωστόσο κάτι από το παρελθόν και το ΄80, κάτι τεράστιο έρχεται να «καλύψει» όλο το κινηματογραφικό φάσμα. Σε επανέκδοση το «ΡΑΝ» του Ακίρα Κουρουσάουα, διασκευή του «Βασιλιά Ληρ» του Σαίξπηρ. Πέρα από τις υψηλές αισθητικές αξίες είναι το απόλυτο σχόλιο για τις σχέσεις εξουσίας, υποταγής, της συναλλαγής προδοσίας.
