Πριν από λίγες ημέρες ο Θεσσαλονικιός Στέφανος Δημόπουλος χάρισε στο ελληνικό κανόε καγιάκ το πρώτο του μετάλλιο εκτός συνόρων, αφού σηκώνοντας στις πλάτες του όλη την Ελλάδα κατάφερε να ανέβει στη δεύτερη θέση του βάθρου στο παγκόσμιο πρωτάθλημα κανόε καγιάκ σπριντ. Μάλιστα, ο 27χρονος πρωταθλητής έμεινε ελάχιστα δευτερόλεπτα πίσω από τον Ολυμπιονίκη του Παρισιού Μάρτιν Φούσκα, αφήνοντας πολλές υποσχέσεις για το μέλλον. Το κανόε καγιάκ είναι μεν Ολυμπιακό άθλημα, αλλά στην Ελλάδα τυγχάνει χαμηλής αναγνωρισιμότητας με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους αθλητές.
Η ιστορία του Στέφανου διδάσκει πως όταν κάτι το αγαπάς με την ψυχή σου όσα εμπόδια και να συναντήσεις στο δρόμο σου θα βρεις τρόπο να τα ξεπεράσεις: Άλλωστε και το δικό του το μέλλον φάνταζε όχι μόνο αβέβαιο, αλλά και… μαύρο πριν από λίγα χρόνια: Ήταν το 2019, όταν ο Θεσσαλονικιός πρωταθλητής αποφάσισε με πόνο καρδιάς να κλείσει την πόρτα σε κάτι που λάτρευε, το κανό του. «Έχτισε» μια νέα καθημερινότητα, στην οποία ο ίδιος «μοιραζόταν» μεταξύ της πρωινής και της απογευματινής του εργασίας, αλλά και της οικογένειάς του.
Όσο περνούσαν τα χρόνια έδειχνε να το παίρνει απόφαση, αλλά ευτυχώς για τον ίδιο και για την Ελλάδα η ζωή είχε άλλα σχέδια για τον Θεσσαλονικιό. «Ξεκίνησα να ασχολούμαι με το κανό σε ηλικία 12 ετών. Νωρίτερα είχα δοκιμάσει λίγο μπάσκετ, κολύμβηση, τάε κβον ντο, αλλά το κανό ήταν αυτό που μου έκανε το ‘κλικ’», θυμάται ο Στέφανος Δημόπουλος και προσθέτει: «Πήγα αρχικά για την παρέα, αλλά τελικά μου άρεσε. Ο προπονητής μας στον Ιστιοπλοϊκό Όμιλο Θεσσαλονίκης, Ισαάκ Βερενίδης, ήταν απαιτητικός και ήθελε οι αθλητές του πάντα να πρωταγωνιστούν. Αυτός μου πέρασε το μικρόβιο του πρωταθλητισμού. Τον θυμάμαι να λέει ότι δεν θέλει να χάνει και κανείς να μην τα παρατάει».
Η πρώτη μεγάλη επιτυχία ήρθε στα 18 του χρόνια, όταν κατέκτησε την 3η θέση στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα U18 στην Ολυμπιακή απόσταση και ακολούθως την ίδια χρόνια επίσης το χάλκινο μετάλλιο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα. Όταν «ανέβηκε» κατηγορία λόγω ηλικίας αυξήθηκαν και οι απαιτήσεις. Τον πρώτο χρόνο δεν μπήκε σε κάποιον τελικό, ενώ τον δεύτερο κατέκτησε την 5η θέση στην Ευρώπη και την 6η παγκοσμίως.
Ακολούθησε μια μεταβατική χρονιά με πολλά εξωαγωνιστικά προβλήματα, που σε συνδυασμό με τον ερχομό του γιου του τον οδήγησαν στην απόφαση να απομακρυνθεί σιγά σιγά από αυτό που αγαπούσε. «Με τον ερχομό του γιου μου πήρα την απόφαση να σταματήσω γιατί έπρεπε να δουλέψω. Έκανα δύο δουλειές, μία το πρωί και μία το απόγευμα. Τα χρήματα που μου έδινε η ομοσπονδία ήταν ελάχιστα, μόνο για τα οδοιπορικά. Μπορεί να ήταν μια απόφαση βιαστική από πλευράς μου, αλλά δεν γινόταν αλλιώς τότε», παραδέχεται σήμερα.
«Η πίεση του πρωταθλητισμού είναι από μόνη της πολύ μεγάλη. Ωστόσο, όταν απείχα από το άθλημα είδα τι ήταν αυτό που πραγματικά ήθελα και δεν ήταν άλλο από το να τραβάω κουπί μέχρι να μην μπορώ να τραβήξω άλλο. Η δίψα μου είχε γίνει τόσο μεγάλη» εξομολογείται ο 27χρονος Θεσσαλονικιός πρωταθλητής και συμπληρώνει: «Είχα επενδύσει σε αυτό στη ζωή μου και όταν το αφήνεις τόσο άδοξα και γρήγορα σε τρώει μέσα σου. Έβλεπα ότι με στενοχωρούσε το γεγονός ότι έκανα κάτι άλλο. Αυτό σε συνδυασμό με το ότι με πίστεψαν κάποια άτομα εκείνη την περίοδο μού δυνάμωσαν την όρεξη και πάλι για το κανό. Σιγά σιγά άφησα την απογευματινή δουλειά και πήγαινα μόνο στην πρωινή, ώστε να κάνεις προπονήσεις τα απογεύματα. Γρήγορα στους πρώτους αγώνες διαπίστωσα ότι το σώμα θυμάται. Αρχές του ’23 ξεκίνησα να κάνω κανονικά 2-3 προπονήσεις τη μέρα. Ήταν τότε που πήρα την απόφαση να σταματήσω και την πρωινή δουλειά και να αφοσιωθώ στο κανόε καγιάκ».
Δεν το μετανιώνει ούτε λεπτό παρά τις δυσκολίες που μπορεί να βίωσε. «Πιστεύω ότι σε όλα τα αθλήματα εάν είναι κάποιος αθληταράς μπορεί να φτάσει ψηλά. Εγώ έβλεπα ότι έχω ταλέντο και ότι μπορώ να κάνω πράγματα. Ωστόσο, ήταν ένα ρίσκο για μένα η διετία 2023-2025 και νιώθω δικαιωμένος που το πήρα τότε. Την πρώτη χρονιά έμεινα εκτός τελικού στο παγκόσμιο πρωτάθλημα για μία θέση, αλλά δεν με πτόησε. Το 2024 ήταν μία καλή χρονιά για εμένα, ενώ είχα και σημαντική βοήθεια και από την Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή, που μου έδειξε εμπιστοσύνη. Μέχρι που φτάσαμε στο ασημένιο μετάλλιο το 2025».
Τις τελευταίες ημέρες βιώνει πρωτόγνωρα για τον ίδιο συναισθήματα, ενώ το τηλέφωνό του χτυπάει διαρκώς. Ο ίδιος, όμως, αρέσκεται να πει: «Νιώθω περηφάνια για τους δικούς μου ανθρώπους και για όσους έχουν τραβήξει κουπί και καταλαβαίνουν. Αυτό το μετάλλιο είναι η στιγμή που τελειώνουν και αρχίζουν όλα. Είναι κάτι που σε λυτρώνει διότι μια φορά το έκανα, αλλά από εκεί και πέρα χρειάζεται διάρκεια για να είσαι στην κορυφή. Τώρα που έγινε μια φορά και με τη στήριξη που περιμένω αναλογικά να έχω, θεωρώ ότι εάν έχω συνοδοιπόρο την υγεία θα έρθουν μεγάλα πράγματα στο μέλλον».
Ο Στέφανος Δημόπουλος έχει αποδείξει ότι μπορεί να καταφέρει πολλά και αυτό που επιζητά είναι η διάρκεια στην κορυφή, η οποία μόνο με την ανάλογη στήριξη μπορεί να έρθει: Ο ίδιος δηλώνει αισιόδοξος και έτοιμος για να ανταποκριθεί στις υψηλές απαιτήσεις του πρωταθλητισμού.
*Δημοσιεύθηκε στη «ΜτΚ» στις 31.08.2025
