Δήμος Κορδελιού - Ευόσμου: Με δύο παρελάσεις φέτος ο εορτασμός της 28ης Οκτωβρίου
Αναλυτικά το εορταστικό πρόγραμμα του Δήμου
Στην καρδιά της Ανάληψης, στην οδό Ιατρού Ζάννα, χτύπησε κάποτε η καρδιά μιας ολόκληρης εποχής. Εκεί μεγάλωσε ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο άνθρωπος που θα χάραζε με τα τραγούδια του τον δικό του δρόμο στη νεότερη μουσική ιστορία. Σ’ αυτή τη γειτονιά έζησε τα παιδικά του χρόνια, πήγε σχολείο, έγραψε τους πρώτους του στίχους και, όπως θυμούνται οι παλιοί κάτοικοι, επέστρεφε συχνά, με τη γνωστή του θέρμη, για να ξαναβρεί τα ίχνη της νιότης του.
Η «πυξίδα» του όπως έλεγε ο ίδιος «πάντα κοιτούσε προς τον Βορρά». Η Θεσσαλονίκη δεν έπαψε ποτέ να είναι το σημείο αναφοράς του, το κέντρο απ’ όπου αντλούσε μνήμες, ήχους και πρόσωπα.
Στις αφηγήσεις του, ο Σαββόπουλος περιέγραφε τη γειτονιά του ως έναν μικρό παράδεισο μέσα στη φθορά. Θυμόταν τα παλιά αρχοντικά της Ανάληψης, τα εγκαταλελειμμένα σιντριβάνια και τους κήπους με τα παγώνια, σημάδια μιας περασμένης, κοσμοπολίτικης Θεσσαλονίκης.
Ανάμεσα σ’ αυτά, το διώροφο σπίτι στην οδό Ιατρού Ζάννα όπου έμενε η οικογένειά του, με την αυλή γεμάτη πρασινάδα, μια μεγάλη ακακία και δύο ελαφάκια που όπως έλεγε «μεγαλώναμε μαζί τους, ενώ γύρω μας μαίνονταν οι εμφύλιοι».
Μιλούσε με νοσταλγία για τα σχολικά του χρόνια στο 12ο Δημοτικό και το 5ο Γυμνάσιο Αρρένων, κοντά στην εκκλησία της Αναλήψεως. Θυμόταν τις Μεγάλες Παρασκευές που, ως λυκόπουλο, κρατούσε το κοντάρι του Επιταφίου για να βάζει τάξη στη σειρά, και τις φιλίες που κράτησαν μια ζωή.
Αργότερα, απέκτησε κι ένα δεύτερο σπίτι στην οδό Μητροπολίτου Ιωσιφ στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Όμως, κάθε του επιστροφή είχε πάντα έναν ίδιο προορισμό. Τη βόλτα στην παραλία, τον Λευκό Πύργο και τη γειτονιά της Ζάννα. Εκεί όπου είχε γεννηθεί, ονειρευτεί και γράψει τα πρώτα του τραγούδια.
Εκεί όπου οι φίλοι του τον θυμούνται να γελάει δίπλα στον Νίκο Παπάζογλου. Σήμερα κάτοικοι της περιοχής φέρνουν στο νου τους ακόμα και σήμερα το επαναστατικό σύνθημα που έγραφε στους τοίχους :«ΕΟΖ – Επαναστάτες Οδού Ζάννα». Ένα σύνθημα που έσβησε το 1995 αλλά έμεινε ανεξίτηλο στη μνήμη όσων έζησαν τη Θεσσαλονίκη του Σαββόπουλου.
