Έχουν ανοίξει οι συζητήσεις για κοινή κάθοδο στις εκλογές των κομμάτων της Αριστεράς. Πού βρίσκεται το πρόβλημα; Πως η όλη συζήτηση αφορά δύο κόμματα: τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Αριστερά. Η Πλεύση Ελευθερίας και τα κόμματα των Κασσελάκη και Βαρουφάκη δεν πρόκειται ποτέ να συμμετάσχουν σε έναν κοινό σχηματισμό με τους πρώην συντρόφους τους. Τους χωρίζουν ιδεολογικές αλλά και προσωπικές διαφορές που καθιστούν τη συμπόρευση αδύνατη. Άρα πολλή φασαρία για το τίποτα. Αλλά και στον ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει ομοθυμία σε μία τέτοια προοπτική. Η ομάδα Πολάκη επιζητεί και υπερασπίζεται την ιδεολογική καθαρότητα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, κυρίως απέναντι στο ΠΑΣΟΚ.
Σε αυτό το περιβάλλον στερείται κάθε νοήματος η συζήτηση για το αν θα συμπεριληφθεί σε αυτή τη διαδικασία διαλόγου και το ΠΑΣΟΚ. Εδώ δεν μπορούν να συνεννοηθούν οι πρώην σύντροφοι, θα ανοίξουν κουβέντα και με αυτούς που αποκαλούσαν «γερμανοτσολιάδες»; Και κάπως έτσι θα πορευθούμε, εκτός δραματικού απροόπτου, μέχρι τις εκλογές, κάτι που αποτελεί ένα δώρο στη Νέα Δημοκρατία του Μητσοτάκη.
Κι όμως θα έκανε καλό στο πολίτευμά μας αν τα κόμματα που βρίσκονται στα αριστερά της Νέας Δημοκρατίας μπορούσαν να συζητήσουν και να συντάξουν ένα κοινό πρόγραμμα για τη διακυβέρνηση της χώρας. Να δείξουν στους πολίτες ότι υπάρχει εναλλακτική πρόταση απέναντι στις πολιτικές του κυβερνώντος κόμματος. Συγχρόνως θα έκαναν καλό και στην ίδια την κυβέρνηση που θα αισθανόταν ότι απειλείται η κυριαρχία της. Είναι κανόνας πως ο ανταγωνισμός φέρνει τη βελτίωση.
Το ΠΑΣΟΚ προφανώς δε θέλει και δεν μπορεί να εμπλακεί σε τέτοιες συζητήσεις για έναν απλό λόγο. Διότι διακυβεύεται η ενότητά του στην κορυφή και στη βάση. Αυτό το γνωρίζει η ηγετική του ομάδα και απορρίπτει εκ προοιμίου τη στρατηγική της συνεργασίας των αποκαλούμενων προοδευτικών δυνάμεων. Η μοναχική πορεία είναι η μοναδική επιλογή του Νίκου Ανδρουλάκη και των συνεργατών του. Άλλωστε, ιστορικά, το ΠΑΣΟΚ πάντα είχε ευκρινή τη γραμμή που το χώριζε από την παραδοσιακή Αριστερά.
Φυσικά άλλοι ήταν τότε οι καιροί, με το ΠΑΣΟΚ από εμφανή θέση ισχύος να ηγεμονεύει και σε ένα σημαντικό τμήμα της παραδοσιακής Αριστεράς. Οι καιροί άλλαξαν και σήμερα βλέπει πως η δεύτερη θέση, σε όλες τις δημοσκοπήσεις, είναι διαφιλονικούμενη. Η Πλεύση Ελευθερίας επελαύνει σκουπίζοντας την αντισυστημική ψήφο και την ψήφο των νέο-αγανακτισμένων και είναι άγνωστον αν αυτή η εκτόξευση των ποσοστών της είναι συγκυριακή ή θα προσλάβει μόνιμα χαρακτηριστικά. Έτσι, είναι απολύτως λογικό και η κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου να προσπερνά τις εκκλήσεις Φάμελλου για κοινό ψηφοδέλτιο. Γιατί να μπλέξει σε συζητήσεις, γιατί να διαπραγματευτεί, όταν καλπάζει; Εξάλλου με τον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ έχει ξεκόψει πλήρως από το 2015.
Όπως διαμορφώνεται το πολιτικό τοπίο αυτή την εποχή φαίνεται πως η Νέα Αριστερά, αν δε συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ, δε θα επιβιώσει. Ο Στέφανος Κασσελάκης θα το παλέψει, το ίδιο και ο Βαρουφάκης, αυτός όμως με λιγότερες ελπίδες. Τέλος η Ζωή θα κτυπηθεί με το ΠΑΣΟΚ για τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και για να μην παρεξηγηθώ, αυτή είναι η ακτινογραφία αυτής της περιόδου.
*Δημοσιεύθηκε στη «ΜτΚ» στις 13.04.2025