Γράφει
Νίκος Ηλιάδης
Το έχουμε δει να συμβαίνει και σε επίπεδο ανθρωπίνων σχέσεων. Τις περισσότερες φορές που ένας γάμος, ή έστω, μια μακροχρόνια συμβίωση οδηγείται σε διαζύγιο, αυτό συμβαίνει ύστερα από πρωτοβουλία ενός εκ των δύο. Ο άλλος, κεραυνοβολημένος, νιώθει να χάνεται η γη κάτω από τα πόδια του. Αισθάνεται πως δεν υπάρχει «επόμενη μέρα» για εκείνον μετά το διαζύγιο. Γι' αυτό και εκλιπαρεί, ικετεύει, σέρνεται στα πατώματα, θυσιάζει κάθε ίχνος αξιοπρέπειας προκειμένου να αποτρέψει το μοιραίο. Εις μάτην. Το ραγισμένο γυαλί σπανίως ξανακολλά.
Στην πρώτη συνέντευξη, μετά την παραίτησή του από το βουλευτικό αξίωμα, στην Εφημερίδα των Συντακτών, ο Αλέξης Τσίπρας είχε δηλώσει ότι «η σχέση μου με τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν μια σχέση ζωής, αλλά έχει κλείσει». Ο άνθρωπος ο οποίος ηγήθηκε του κόμματος επί σχεδόν δεκαεπτά χρόνια αποφάσισε να τραβήξει άλλον δρόμο. Φαινόταν πολύ καιρό τώρα ότι το κουστούμι του απλού βουλευτή τού ήταν πολύ στενό. Ασφυκτιούσε. Τον έπνιγε. Το όχημα που τον οδήγησε ως και στην πρωθυπουργία, είχε φάει τα ψωμιά του. Αναζητούσε τρόπο να απεμπλακεί. Να δραπετεύσει από το πεπρωμένο του. Και το έπραξε.
Άφησε, όμως, πίσω του χιλιάδες «ορφανά» τα οποία είχαν συνδέσει την ύπαρξή τους -κάποιοι ακόμα και τον βιοπορισμό τους- αποκλειστικά με τον ίδιο. Γι' αυτό και τους είναι αδύνατον να συνεχίσουν τον πολιτικό βίο τους χωρίς αυτόν. Οι λύσεις που έχουν στη διάθεσή τους δεν είναι πολλές· είτε θα προσπαθήσει ο καθένας μόνος του να σκαρφαλώσει στο νέο όχημα με οδηγό ξανά τον «μεγάλο τιμονιέρη» ώστε να επιστρέψει στη γη της επαγγελίας είτε θα το επιχειρήσουν όλοι μαζί, συντεταγμένα. Στην Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ που συνεδρίασε μεσοβδόμαδα αποφασίστηκε το δεύτερο: να υπάρξει συμπόρευση με τον Αλέξη Τσίπρα.
Πρόκειται για μία απόφαση απελπισίας η οποία, όμως, υπαγορεύτηκε από τα ευρήματα των τελευταίων δημοσκοπήσεων, αλλά και από το κλίμα το οποίο επικρατεί στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Όλοι αντιλαμβάνονται, το έβλεπαν εδώ και καιρό, ότι το κόμμα έχει κλείσει τον κύκλο του. Η αποχώρηση του Αλέξη Τσίπρα απλώς επιτάχυνε το τέλος. Η δε απόφαση της Πολιτικής Γραμματείας επικύρωσε τη ληξιαρχική πράξη θανάτου. Ο ΣΥΡΙΖΑ που ξέραμε ουσιαστικά δεν υφίσταται πλέον. Ούτε καν αυτός του 3%. Το κόμμα με αυτήν την επωνυμία δεν πρόκειται να συμμετάσχει ξανά σε εκλογές.
Το μπαλάκι βρίσκεται τώρα στην πλευρά του Τσίπρα. Εάν όλος ο παλιός ΣΥΡΙΖΑ πιάσει στασίδι στο νέο κόμμα το εγχείρημα θα πάει στα βράχια. Ούτε, όμως, ο καθολικός αποκλεισμός όλων των πρώην συντρόφων αποτελεί λύση, διότι το νέο κόμμα χρειάζεται στελέχη, χρειάζεται και υποψήφιους για τα ψηφοδέλτιά του. Το είπε άλλωστε και ο ίδιος στη δήλωση με την οποία συνόδευσε την παραίτησή του από τη Βουλή: «Δεν θα είμαστε αντίπαλοι. Και ίσως σύντομα να ταξιδέψουμε πάλι μαζί σε πιο όμορφες θάλασσες». Έτσι, θα κληθεί τώρα να διαλέξει εκείνος ποιοι απ' όσους θα επιχειρήσουν να ανεβούν στο καράβι, θα πεταχτούν στη θάλασσα.
Το ξεδιάλεγμα δεν είναι εύκολο. Γι' αυτό, ίσως, ο Τσίπρας σκέφτεται και τη λύση ενός υβριδικού πολιτικού σχήματος, υπό μορφή εκλογικού συνδυασμού, σε πρώτη φάση, και μετά βλέπουμε. Όσο για τους «ναυαγούς», ναυαγοσωστικά, δόξα τω Θεώ, υπάρχουν μπόλικα (Πλεύση Ελευθερίας, ΜέΡΑ25 κ.ο.κ.). Το κακό είναι ότι υπάρχουν και πολλοί καπεταναίοι.