200 πρωινοί καφέδες: Τα πρόσωπα, οι ατάκες...

Ήταν Φεβρουάριος του 2022 όταν έγινε ο πρώτος «πρωινός καφές» για το site της Μακεδονίας. Η ιδέα τριγυρνούσε εδώ και χρόνια στο μυαλό μου για μια συνέντευξη προσωπική και εκ βαθέων που δε χωρούσε εύκολα στη σελίδα μιας εφημερίδας, αλλά θα εύρισκε φιλόξενη θέση στο διαδίκτυο.

Κάπως έτσι προήλθε ο πρώτος «πρωινός καφές» με τον τότε δήμαρχο Θεσσαλονίκης Κωνσταντίνο Ζέρβα. Από τότε ήπιαμε πολλούς καφέδες. Για την ακρίβεια σήμερα φτάσαμε αισίως τους 200 και το στομάχι μας δείχνει να αντέχει ακόμη. Για άλλους 200. Σε όλες αυτές τις συζητήσεις γνωρίσαμε  ανθρώπους, μάθαμε μυστικά και παρουσιάσαμε με σεβασμό -και όχι με κίτρινο τρόπο- την πορεία ζωής κάθε συνεντευξιαζόμενου. Και συχνά γελάσαμε πάρα πολύ.

Φυσικά και συνεχίζουμε. Και μια και ο σημερινός «πρωινός καφές» έρχεται επάνω στην αλλαγή της χρονιάς, οι πιο θερμές ευχές για υγεία, δημιουργικότητα, αλληλεγγύη. Και εμείς υποσχόμαστε πολλούς σαββατιάτικους πρωινούς καφέδες.

Στη συνέχεια μερικά από τα αποφθέγματα που καταγράφηκαν το 2025.

Τάσος Τζήκας (πρώην πρόεδρος της ΔΕΘ)

Για την εμπειρία του με τη «Μαύρη Θύελλα»:

Ήταν στις αρχές της δεκαετίας του ’70, ο ΠΑΟΚ της μεγάλης ομάδας του Λες Σάνον και του Γιώργου Κούδα αποφάσισε να οργανώνει κάθε χρόνο ένα μεγάλο τουρνουά στο οποίο συμμετείχαν ομάδες εφήβων από όλες τις γειτονιές της πόλης. Προφανώς για να ανακαλύπτει ταλέντα.

Σ’ αυτό το τουρνουά, νομίζω ήταν το 1974 ή το 1975 κερδίσαμε στον τελικό τον Οδυσσέα Κορδελιού με 1-0. Το γκολ θυμάμαι το είχε βάλει ο παιδικός μου
φίλος Σπύρος Πελαγίδης.

Ο τελικός έγινε πριν το παιχνίδι ΠΑΟΚ–ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ 3-1 Όταν λοιπόν σηκώσαμε το κύπελλο του τουρνουά η Τούμπα είχε 30.000 κόσμο που
μας χειροκροτούσε.

Την επόμενη μέρα τα «Σπορ του Βορρά» δημοσίευσαν την κοινή φωτογραφία του ΠΑΟΚ και της πρωταθλήτριας του τουρνουά με τον υπότιτλο «Οι δύο Μαύρες Θύελλες». Εγώ βέβαια πρόλαβα να στηθώ δίπλα στον Γιώργο Κούδα. Αυτή ήταν η κορυφαία στιγμή στην μικρή ερασιτεχνική μου καριέρα στο
ποδόσφαιρο.

Μιχάλης Μπλέτσας (Διοικητής της Εθνικής Αρχής Κυβερνοασφάλειας)

Για τη σχέση του με την Ελλάδα:

Καταρχήν δεν έφυγα ποτέ τελείως. Γιατί από τη στιγμή που πήγα εκεί είχα αυτό το πράγμα που λέγεται ίντερνετ. Έχω όλα τα email που έχω στείλει από το 1990 (χαμογελάει). Και αυτά που έχω στείλει και αυτά που έχω λάβει. Τα έχω κρατήσει όλα. Επομένως για μένα το ίντερνετ ήταν κυρίως μια σύνδεση με την Ελλάδα, η οποία μου επέτρεψε να μη φύγω και να κρατήσω την επαφή μου. Καθώς περνούσε ο καιρός και η τεχνολογία γινόταν όλο και καλύτερη, άρχισα να εκπαιδεύω τους φίλους μου πώς να κάνουν videoconference. Τότε με έβριζαν οι περισσότεροι που τους ταλαιπωρούσα, αλλά τους λέω: «παιδιά, τζάμπα τηλέφωνο».

Αγάπιος Σαχίνης (πρώην δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης)

Για τις φυλακές και τα βασανιστήρια που υπέστη στη ζωή του:

Δεν κλαίω και δε λυπάμαι για τα χρόνια της φυλακής και της εξορίας. Ένα το κρατούμενο. Και δεύτερον. Δε με υποχρέωσε κανείς να κάνω ότι έκανα. Γνώριζα πολύ καλά τις συνέπειες αυτής της αντιδικτατορικής μου δράσης, είναι συνέπειες τις οποίες έχω ακόμα στο κορμί μου.

Χρυσόστομος Σταμούλης (ο αείμνηστος θεολόγος)

Για το τι θα άλλαζε στην Ορθόδοξη Εκκλησία:

Θέλω μια Εκκλησία -και αναφέρομαι πάντα στους ανθρώπους της Εκκλησίας, -έτσι- με ανοιχτότητα. Να παραδώσουμε τον εαυτό μας στην αγάπη και να απομακρυνθούμε από το φόβο. Αυτό θα άλλαζα, να μην προηγείται ο
φόβος, αλλά η αγάπη, η οποία έξω βάλλει το φόβο. Μόνο η αγάπη μπορεί να εξορίσει το φόβο. Νομίζω ότι τα τελευταία χρόνια έχουμε παραδοθεί στο φόβο και αυτό δημιουργεί τεράστια προβλήματα. Ο Χριστιανισμός δεν είναι η Εκκλησία του φόβου, είναι η Εκκλησία της Αναστάσεως που σημαίνει της Αγάπης, της έκρηξης της ελπίδας, της προσδοκίας. Προσδοκώ Ανάσταση νεκρών, θέλω χαρούμενους και φωτεινούς Χριστιανούς, που να χαμογελάνε. Το είπε και ο καλός φίλος και σπουδαίος ποιητής, Κυριάκος Χαραλαμπίδης, «Ο Θεός εν αρχή εποίησε ένα χαμόγελο».

Αντώνης Οικονόμου (Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας)

Για την πορεία της Θεσσαλονίκης:

Δεν είναι η πορεία της τέτοια όπως πολλών άλλων πόλεων. Θεωρώ ότι δεν είναι θέμα προσώπων, αλλά συνολικά όλων μας. Η νοοτροπία της Θεσσαλονίκης είναι αυτή που βάζει χειρόφρενο στην εξέλιξή της. Μας
φταίει μονίμως η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη είναι αδικημένη, μάς φταίνε όλοι και εμείς δεν κάνουμε τίποτε. Ή νομίζουμε ότι κάνουμε κάτι και μόνοι μας χύνουμε την καρδάρα.

Κάθε πόλη έχει μια βελτίωση. Εδώ δεν την βλέπω και αυτό με στεναχωρεί.

Κώστας Αϊδινίου (βετεράνος ποδοσφαιριστής)

Για την πρώτη του προπόνηση με τον Κώστα Καραπατή:

Πήγα στην πρώτη προπόνηση με μακρύ μαλλί. Με βλέπει ο Καραπατής και μου λέει: «Δεν θα κάνεις προπόνηση, αν δεν κόψεις το μαλλί». Εγώ έφυγα, ξαναπήγα και ξαναέφυγα. Κάποια στιγμή παίζουμε ένα παιχνίδι με τον Μέγα
Αλέξανδρο και ο Καραπατής με έβαλε αλλαγή και πέτυχα 3 γκολ μέσα σε 10 λεπτά και μετά σηκώθηκα και έφυγα. Έτσι σιγά σιγά αναγκάστηκε να με χρησιμοποιεί.

Πάνος Τσακλόγλου (πανεπιστημιακός, πρώην υφυπουργός Εργασίας)

Για την πρώτη οικονομική σκέψη που έκανε στη ζωή του:

Ο πρώτος ξάδερφός μου, ο οποίος πέρασε στο πανεπιστήμιο ήταν στην Αρχιτεκτονική και είναι αρκετά μεγαλύτερος από μένα. Θυμάμαι όμως ότι ήμουν στο δωμάτιο του όταν ήρθε εκεί η τότε φίλη του, κατόπιν σύζυγος και
τώρα πρώην σύζυγος και με ρώτησε: «Πάνο, τώρα που πηγαίνεις σχολείο, τι μαθήματα σου αρέσουν;» Είπα λοιπόν ότι μου αρέσει η αριθμητική, η ιστορία και η γεωγραφία. Και γύρισε στον ξάδερφό μου και του είπε: «Α, αυτός θα γίνει οικονομολόγος». Οπότε λέω εγώ: «Τι είναι ο οικονομολόγος;» Και μου
δίνουν τον ορισμό ότι ο οικονομολόγος είναι εκείνος που πάει σε διάφορα μέρη και τους λέει τι πρέπει να κάνουν για να γίνουν πλούσιοι. Τότε όλα τα παιδιά στο σχολείο μου ήθελαν να γίνουν ποδοσφαιριστές, αστροναύτες, γιατροί. Εγώ ήθελα να γίνω οικονομολόγος. Όταν με ρώταγαν τι είναι
αυτό το πράγμα έδινα αυτό τον ορισμό.

Ρεβέκκα Παιδή (πανεπιστημιακός)

Για το αν έχει αγαπημένο πολιτικό:

Νομίζω ότι αυτό είναι η μεταπολιτευτική φάση του Κωνσταντίνου Καραμανλή που τη θεωρώ ότι είναι πάρα πολύ σημαντική, εάν μιλάμε για σχετικά κοντινή απόσταση. Καθόρισε την Ελλάδα το «Ανήκομεν εις τη
δύση». Νομίζω ότι είναι η μεγαλύτερη παρακαταθήκη που άφησε και η οποία
με τον έναν ή τον άλλο τρόπο συνεχίστηκε. Και ο πατριωτισμός του ήταν παράδειγμα προς μίμηση γιατί θέλει να δημιουργήσει αξία για την Ελλάδα.
Είχε πατριωτισμό και όχι πατριδοκαπηλία όπως κάποιοι άλλοι.

Γιώργος Λυσσαρίδης (μαθηματικός, πρώην Γενικός Γραμματέας ΥΜΑΘ)

Για τις συμπτώσεις της ζωής:

Και δέστε τώρα ένα άλλο παιχνίδι της ζωής και της τύχης. Ήμουν ο μοναδικός μαθητής στην Ελλάδα, εκείνη τη σχολή χρονιά, που πήρα ακέραιο 20 και τότε επί χούντας, γιατί όλα αυτά γίνονται τον Ιούνιο του 1967 καθώς
είχα το προνόμιο να είμαι γεννημένος σε μήνα που επέτρεπε να κερδίσω μια χρονιά. Τότε με βράβευσε η Διοίκηση Βορείου Ελλάδος, το μετέπειτα Υπουργείο δηλαδή, ως το μοναδικό μαθητή και Θεσσαλονικιό που έβγαλε 20
ακέραιο και 20 σε απολυτήριες εξετάσεις, οι οποίες τότε γινόταν σε Επιτροπή του δημοσίου. Πού έγινε η απονομή; Σε αυτό το γραφείο που μετέπειτα και ύστερα από πολλά χρόνια εργάστηκα ως Γενικός Γραμματέας του υπουργείου.

Η ζωή, λοιπόν κάνει πολλά παιχνίδια. Είναι αυτό που λέει ο Καζαντζάκης
στην Ασκητική του Ότι η ζωή είναι ένας πόλεμος και ο κόσμος είναι το πεδίο της μάχης. Σε αυτό το πεδίο, λοιπόν εγώ βρέθηκα στο υπουργείο Μακεδονίας Θράκης.

Δημήτρης Φινοκαλιώτης (πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης)

Για τα τηλεφωνήματα που δέχεται:

Λέω μεταξύ σοβαρού και αστείου, αλλά είναι πραγματικό γεγονός, ότι το πρώτο τρίμηνο της θητείας μου πρέπει να είχαν έρθει τουλάχιστον
6 συνάδελφοι για να μου πουν ότι έχει  τελειώσει το χαρτί στις τουαλέτες στο Δικαστικό Μέγαρο (γελάει). Δεν με ενοχλεί αυτό, γιατί δείχνει μια λογική ότι ο Σύλλογος πρέπει να λύσει όλα τα προβλήματα.

Όταν το ζούσα εκείνη τη στιγμή αισθανόμουν λίγο περίεργα και έλεγα «μα γι’ αυτό εκλέχτηκα». Σε παίρνουν τηλέφωνο για υποθέσεις, για δικαστήρια, για νομικές ερωτήσεις ακόμα και σε αντικείμενα τα οποία δεν μπορώ να τα
γνωρίζω. Το τηλέφωνο είναι μια δύσκολη διαχείριση και οι ερωτήσεις γενικότερα (γελάει).

Χρήστος Γαρέφης (τριαθλητής)

Για το πιο είναι πιο σημαντικό: Η νίκη, η συμμετοχή ή η αποχώρηση;

Σημαντικό είναι το δικαίωμα. Με τι δικαίωμα μπαίνεις σε έναν αγώνα, είναι οι αριθμοί σου. Αυτό μόνο ο προπονητής σου μπορεί να το δώσει, δεν μπορείς να το κάνεις μόνος σου. Πρέπει να σε παρακολουθεί κάποιος. Απορώ
γιατί ο κόσμος τα κάνει μόνος του.

Πέτρος Παππάς (βουλευτής του ΠΑΣΟΚ)

Για το γιατί απέτυχε ο υπαρκτός σοσιαλισμός

Απέτυχε γιατί νομίζω ότι το σύστημα αυτό είναι ασύμβατο με την ίδια την ανθρώπινη φύση. Καταρχήν ήταν ένα σύστημα που λειτουργούσε ολοκληρωτικά και μονοκομματικά, απαγόρευε ανθρώπινες ελευθερίες και αυτό από μόνο του είναι ήδη καταπιεστικό. Επίσης σε συνθήκες παγκόσμιας οικονομίας που είναι καπιταλιστική ένα τέτοιο σύστημα δεν μπορεί
να επιβιώσει. Μάλιστα από τη στιγμή που δεν επενδύει στον ανταγωνισμό και στην ιδιωτική πρωτοβουλία, οτιδήποτε μπαίνει κάτω από έναν απόλυτο κρατικό προστατευτισμό και έλεγχο, βαλτώνει. Νομίζω ότι ήταν ένα
δίδαγμα για όλους αυτούς που πιστεύουν ότι τα καθεστώτα οποιουδήποτε τύπου μπορούν να επιβιώσουν στη διεθνή σκηνή.

Δημήτρης Βασιλειάδης (ιδιοκτήτης εταιρίας δημοσκοπήσεων)

Για το αν πίνει καφέ:

Όχι, δεν πίνω καφέ, πίνω τσάι (γελάει). Έκοψα το τσιγάρο και γιατί το τσιγάρο με τον καφέ ήταν συνυφασμένο. Όταν έκοψα το ένα έκοψα
και το άλλο. Έχω να πιώ καφέ από το 2018.

Σύνθια Σάπικα (πρώην Γενική Διευθύντρια της ΕΡΤ3)

Για τη σχέση της με τη θάλασσα:

Η αγαπημένη μου εικόνα της θάλασσας είναι από τα έιτις, με τη Θεσσαλονίκη να είναι καταχνιασμένη, εγώ να είμαι κλασικά ερωτευμένη, να θέλω να γίνω δημοσιογράφος και σκηνοθέτης και να κοιτάω τη θάλασσα μόνη μου.

Ευκλείδης Τσακαλώτος (πρώην υπουργός Οικονομίας)

Για την πολιτική καταγωγή της οικογένειάς του:

Ο πατέρας μου ήταν αριστερός. Ήταν από τους παράξενους ανθρώπους. Πως λένε πως όταν μεγαλώνεις πηγαίνεις προς τα δεξιά, αυτός όσο μεγάλωνε πήγαινε προς τα αριστερά (γελάει).

Είναι η εξαίρεση του κανόνα. Θυμάμαι κάπου στα μέσα του ‘80 είχε
πει ο Θρασύβουλος Τσακαλώτος, ο στρατηγός, στον πατέρα μου: «να τον
προσέξουμε τον Ευκλείδη, γιατί αν δεν τον προσέξουμε θα μας γίνει φιλελεύθερος» (γελάει).
Μέχρι εκεί ήταν ο φόβος του στρατηγού (γελάει).