Τα πρώτα βήματα της ΔΕΘ

Γενέθλιον έτος της Διεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης θεωρείται το 1926. Στην πραγματικότητα το ιδρυτικό της έγγραφο, το υπ’ αριθμ. 16968, τον Απρίλιο του 1925, ήταν αυτό που αποτέλεσε την απάντηση του υπουργείου Οικονομικών στο σχετικό αίτημα του επιστήμονα Νικολάου Γερμανού. Η έμπνευση του πολιτικού και σπουδαίου επιστήμονα, ο οποίος καταγόταν από τον Βάβδο της Χαλκιδικής, προήλθε από δύο πηγές. Η μία υπήρξε η ιστορία των εκθέσεων, των εμποροπανηγύρεων της βυζαντινής περιόδου και η τεράστια σημασία τους στην οικονομική ζωή μίας πόλης. Από τα αρχαία «Καβείρια» ως τα βυζαντινά «Δημήτρια», ανάλογου τύπου έκθεση εμπορικών προϊόντων, συγκέντρωνε το σύνολο των εμπόρων αλλά και των αγοραστών από τις γύρω περιοχές. Με τον τρόπο αυτόν η οικονομική ζωή γνώριζε μεγάλες δόξες, αφού εκθέτες και αγοραστές όχι μόνο δημιουργούσαν εντυπωσιακά αποτελέσματα στις μεταπραττικές συναλλαγές, αλλά άφηναν και πολύ χρήμα στα χάνια, στις ταβέρνες αλλά και σε κάθε τύπου δραστηριότητες οι οποίες θα συγκινούσαν έναν επαρχιώτη, που βρισκόταν ξαφνικά σε ενός άλλου τύπου κοινωνική ζωή. Χώροι διασκέδασης και εστίασης γνώριζαν παραδοσιακά μεγάλες πιένες, αυξάνοντας το εισρέον κεφάλαιο του τόπου. Ακόμη και σήμερα βλέπουμε ότι παράλληλες εκθέσεις, όπως αυτές που αφορούν την εμπορία ζώων ή τροφίμων, είναι αυτές που κερδίζουν το ενδιαφέρον, εντονότερο και από του κυρίως θεσμού, ο οποίος τρέχει τούτες τις ημέρες. Από τα παλαιότερα χρόνια, τα «ζωντανά» και τα τρόφιμα αποτέλεσαν το κέντρο συναλλαγής των εμπόρων και των αγοραστών.
Από την άλλη, ο Νικόλαος Γερμανός υπήρξε ένας κοσμοπολίτης και ιδιαιτέρως ανοιχτόμυαλος επιστήμονας αλλά και πολιτικός, έχοντας στενή επαφή με τον χώρο, επισκεπτόμενος συνεχώς τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Με το Παρίσι, από το 1888, να έχει την πρωτοπορία στον εκσυγχρονισμό των εμπορικών εκθέσεων, και έχοντας ακολουθήσει μία σειρά από δυτικές πόλεις της γηραιάς ηπείρου, ο Νικόλαος Γερμανός αντιλήφθηκε ότι αυτός θα ήταν ένας πολύ καλός τρόπος, ώστε να τονωθεί η οικονομία της προσφυγούπολης Θεσσαλονίκης. Ο ίδιος και η κόρη του, Ναταλία, εμπνεύσθηκαν κυρίως από την έκθεση της Βιέννης και με βάση αυτήν ο Βαβδινός υπέβαλε το σχετικό υπόμνημα στον Κωνσταντίνο Σπυρίδη, αρμόδιο υπουργό της κυβέρνησης Μιχαλακοπούλου. Δεν ήταν εύκολη η αποδοχή της πρότασής του, και μετά από μεγάλη εξέταση του θέματος, πολλές επιφυλάξεις και αντιρρήσεις, η πρόταση έγινε τελικά δεκτή. Ο πυρήνας των αντιδράσεων βρισκόταν στους κύκλους των επιχειρηματιών της Αθήνας, οι οποίοι θεωρούσαν μία ανάλογη κίνηση βλαπτική για τα συμφέροντά τους.