Γιάννης Κωνσταντίνου,
Δικηγόρος
`Εχω διηγηθεί πολλές φορές σε οικεία μου πρόσωπα τη μία φορά που βρέθηκα από κοντά με τον Αντώνη Σαμαρά το 2010. Τότε ήμουν Πρόεδρος της ΔΕΘ και βρισκόμασταν στο δεύτερο Σάββατο, που επισκέπτεται την `Εκθεση ο αρχηγός της αντιπολίτευσης.
Η συνάντηση είχε οριστεί για πολύ νωρίς το πρωί -ίσως και πριν τις 8. Ο Σαμαράς ήρθε με τους συμβούλους του και όλους τους τοπικούς βουλευτές. Από την άλλη μεριά ήμασταν τα δύο ΔΣ της ΔΕΘ και της HELEXPO, μαζί με τα διευθυντικά στελέχη των εταιριών.
Ο Σαμαράς είχε την έκφραση που λέμε «σαν ανάποδο γαμώτο» μαζί με απίστευτη βαρεμάρα για το όλο τελετουργικό: της ενημέρωσης για τα εκθεσιακά (αυτό ήταν η δική μου δουλειά) και της ανταπάντησης για την αυτονόητη στήριξη του εθνικού εκθεσιακού φορέα (μάλλον αυτό ήταν που βαριόταν εκείνος).
Παρά την ελάχιστη εμπειρία μου, λόγω της μεγάλης μου αγάπης στο είδος θεώρησα ότι η στάση του Σαμαρά οφείλεται στον γνωστό πονοκέφαλο που δημιουργεί η έλλειψη καφεϊνης. Ποιος ξέρει τι ξέπλυμα (κι αν) ήπιε ο άνθρωπος στο αεροπλάνο, σκέφτηκα. Οπότε, μόλις κάτσαμε στο τραπέζι των συσκέψεων και τον είχα απέναντι, είπα «πριν ξεκινήσουμε, σας παρακαλώ έναν καφέ για τον Πρόεδρο κι ένα για μένα (Πρόεδρος ήμουν κι εγώ τρομάρα μου), να πιούμε δυο γουλιές και τα λέμε μετά».
Ακολούθησε ό,τι συμβαίνει με τους εξαρτημένους του καφέ: ο Σαμαράς συγκατένευσε με ανακούφιση και μετά τις πρώτες ρουφηξιές έβλεπες να φεύγουν από το βλέμμα του τα σημάδια της ημικρανίας.
Μίλησα με πολλή άνεση και, τουλάχιστον, έδειξε να με ακούει με προσοχή. Ανταπέδωσε με ευγένεια αφήνοντας έκπληκτους τους βουλευτές της ΝΔ της μικρής μας πόλης, οι οποίοι, ομού μετά των συναδέλφων τους της Μακεδονίας (μας) και της Θράκης, λίγες μέρες πριν είχαν καταθέσει ερώτηση στη Βουλή καταγγέλλοντας πόσο ανθέλλην και σκοπιανόψυχος είμαι και, επομένως, (εις μάτην) περίμεναν μια αιχμή από τον δισέγγονο της Πηνελόπης Δέλτα.
Μετά τη συνάντηση έμαθα ότι ρώτησε (Αθηναία) σύμβουλό του, με γνώση περί Θεσσαλονίκης, για μένα. Του είπε ότι δεν είμαι πασόκος και ότι συγκαταλέγομαι στα πρόσωπα που προσεγγίζει το επιτελείο του ΓΑΠ. Μου μεταφέρθηκε ότι θέλησε να μάθει γιατί τα `χουν μαζί μου οι τοπικοί παράγοντες και ότι έλαβε ως απάντηση τα περί της ιδιοτυπίας της ιθαγενούς πολιτικής σκηνής.
Δεν ξέρω αν όλα αυτά είναι αλήθεια, ξέρω όμως ότι προσκλήθηκα στην απογευματινή του ομιλία, από την οποία άκομψα είχα αποκλειστεί. Μάλιστα, τοποθετήθηκα τιμητικά στην πρώτη σειρά δίπλα στο `Ανθιμο (δυστυχώς την τελευταία στιγμή κάποιος νουνεχής με έβαλε από την άλλη μεριά κι έτσι μας έλειψε αυτή η διασκέδαση).
Τα χρόνια πέρασαν και όλη αυτή η ιστορία μετακινήθηκε από την προσωπική μου πολιτική μυθολογία στη μυθολογία του καφέ και του δεσμού που προκαλεί η αγάπη του σε ετερόκλητους ανθρώπους.
Την μοιράζομαι σήμερα ως ελάχιστη ένδειξη συμπόνιας προς έναν άνθρωπο, με τον οποίο φευγαλέα μας ένωσε μια απρόσμενη συμπάθεια - όσο κι αν στην πραγματικότητα μείναμε απολύτως ξένοι μεταξύ μας. Ξέρω ότι δεν προσφέρει τίποτε στον πόνο του. Είναι όμως το δικό μου «Κουράγιο Πρόεδρε».
