ΑΠΘ: Ανακατάληψη στο αυτοδιαχειριζόμενο κυλικείο Ιατρικής

- Newsroom

Ανακατάληψη από ομάδα ατόμων έγινε πριν από λίγο, στο κυλικείο της Ιατρικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης το οποίο είχε εκκενωθεί πέρσι.

Σήμερα το πρωί, ομάδα 30 – 40 ατόμων ανακατέλαβαν τον χώρο και μάλιστα, τοποθέτησαν δικές τους πόρτες, καθώς κατά την επιχείρηση που πραγματοποιήθηκε πέρσι, οι πόρτες είχαν ξηλωθεί.

Τα μέλη της ομάδας «Αυτοδιαχειριζόμενο Κυλικείο Ιατρικής - Α.Κ.Ι απθ» αναφέρουν σε ανάρτησή τους: «Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Παύλος Μαρινάκης, διαβεβαιώνει πως αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν ενεργές καταλήψεις στο ΑΠΘ. Σίγουρα, τους το αναγνωρίζουμε, έχουν βάλει τα δυνατά τους για να επιτεύξουν αυτόν τον στόχο. Όμως, δεν τους κάνουμε τη χάρη να "ξεμπερδέψουν" με τις καταλήψεις. Όσο περνάει από το χέρι μας θα φροντίζουμε η είδηση αυτή να παραμένει μακρινός εφιάλτης. Είμαστε -και θα είμαστε- εδώ να υπερασπιζόμαστε τους χώρους μας γι' αυτό και σήμερα προσθέτουμε άλλη μία στις "ενεργές καταλήψεις" του campus. Ως κορύφωση των δράσεων διεκδίκησης του τελευταίου χρόνου, επανακαταλάβαμε το Αυτοδιαχειριζόμενο Κυλικείο Ιατρικής, μετατρέποντάς το ξανά σε έναν ανοιχτό χώρο συνάντησης όπου οι αρνήσεις μας παίρνουν μορφή και γίνονται σχέδια ανατροπής.

Το χρονικό

Σις 8 Ιουλίου του 2024,το ΑΚΙ εκκενώνεται μετά από παρότρυνση της ΔΑΠ, εντολή του κοσμήτορα, και εισβολή των μπάτσων. Το πρόσχημά τους τότε ήταν η υποτιθέμεινη αξιοποίηση του χώρου προς όφελος των φοιτητών της σχολής- μια γενικόλογη δικαιολογία που από πίσω της κρύβεται το ευρύτερο πλάνο αποστείρωσης του πανεπιστημίου. Γι' αυτό και έναν χρόνο τώρα ο χώρος του ΑΚΙ, που τόσο τους ενδιέφερε, παραμένει κενός και αναξιοποίητος.

Εμείς όμως, από την μεριά μας, δεν τον αφήσαμε να ερημώσει. Ακόμα και χωρίς πόρτες, ακόμα κι αν απομάκρυναν όλα τα έπιπλα συνεχίσαμε να δίνουμε ζωή στον χώρο και καταφύγιο στις ιδέες μας. Όσο πιο συχνά μπορούσαμε τρυπώναμε και τον κάναμε δικό μας. Καθ΄όλη την διάρκεια της χρονιάς, πραγματοποιήσαμε παρεμβάσεις, αφισοκολλήσεις, συζητήσεις, εκδηλώσεις επανοικειοποίησης του χώρου αλλά και του campus συνολικότερα. Δεν πάψαμε να βρισκόμαστε για τις συνελεύσεις μας, να σκαρφιζόμαστε νέους τρόπους να υπάρχουμε στην σχολή, να κοινωνικοποιούμε τις δράσεις μας, να γινόμαστε περισσότερες. Όμως, όλα αυτά που για εμάς συντελούν αναπόσπαστα κομμάτια της φοιτητικής μας ζωής, άλλοι τα βλέπουν σαν απειλές που χαλάνε το "καθαρό" πρόσωπο του πανεπιστημίου. Έτσι, όπως ήταν αναμενόμενο, συναντήσαμε και την αντίστοιχη καταστολή σε αυτές μας τις απόπειρες, με πιο έκδηλο παράδειγμα,τον βανδαλισμό της έκθεσης που πραγματοποιήσαμε στο ΑΚΙ απο τους ΔΑΠιτες και την επακόλουθη καταστροφή της με εντολή του προέδρου.

Η αντίφαση στον λόγο τους είναι πλέον προφανής: Δεν τους ενδιαφέρει να αξιοποιήσουν τον χώρο αλλά μονάχα να καταστείλουν τις δικές μας δράσεις εντός του, όπως ακριβώς επιτάσσουν τα σχέδια του κράτους.

Η συγκυρία

Σχέδια καταστολής, ελέγχου και εκτοπισμού που δεν περιλαμβάνουν μόνο εκκενώσεις καταλήψεων και στεκιών, αλλά επιθέσεις από παντού.

Μπάτσοι σε πανεπιστήμια και πλατείες - για να μην έχουμε πού να αράξουμε, για να κανονικοποιήσουμε και να εσωτερικεύσουμε το αίσθημα φόβου που μας δημιουργεί η παρουσία τους, για να είμαστε διαρκώς ύπο καθεστώς επιτήρησης.

Ιδιωτικά πανεπιστήμια - ώστε να έχουν πρόσβαση σε αυτά μόνο όσες μπορούν να το υποστηρίξουν οικονομικά, για να υποβαθμίσουν κι άλλο τον δημόσιο χαρακτήρα του πανεπιστημίου.

Πειθαρχικά, διαγραφές, κάμερες και συστήματα ελέγχου - για να γίνουμε καλοί και υπάκουοι φοιτητές (κι αργότερα εργαζόμενοι), ώστε η παρουσία μας στο πανεπιστήμιο να εξαντλείται σε παρακολούθηση ενός μαθήματος και ύστερα σπίτια μας, για να φοβόμαστε να δραστηροποιηθούμε πολιτικά, να αμφισβητήσουμε, να διαφωνήσουμε, να δημιουργήσουμε.

Εισβολές της κρατικής ασφάλειας στα σπίτια όσων δεν κατάφεραν να πειθαρχήσουν- για να μας τρομοκρατούν ακόμα παραπάνω αναβαθμίζοντας την αυθαιρεσία, την καταδίωξη, το αίσθημα ανασφάλειας.

Μιντιακά ψέματα, στημένες υποθέσεις, συκοφάντηση των φοιτητικών αγώνων- για να χειραγωγούν την κοινή γνώμη και να δικαιολογούν την βαναυσότητα των πρακτικών τους (όπως τρανταχτά έδειξαν τα παραδείγματα του ΑΚΝ και του ΕΜΠ τον περασμένο μήνα).

Ο στόχος τους είναι ένας: πανεπιστήμια για άριστους, πανεπιστήμια-εργοστάσια παραγωγής μισθωτών σκλάβων. Ελεγχόμενης σκέψης και κοινωνικοποίησης, αποστειρωμένης εκπαίδευσης και ανερέθιστης ύπαρξης.

Ο αγώνας μας ξεκάθαρος. Διεκδικούμε τους χώρους των πανεπιστημίων μας και τους αξιοποιούμε όπως ε μ ε ί ς έχουμε ανάγκη. Οι σχολές να μην γίνουν τα νεκροταφεία των ιδεών και των ελπίδων μας, αλλά να γίνουν η μήτρα της κοινωνικής, πολιτικής, δημιουργικής μας (συν)ύπαρξης. Μέσα από απλά αράγματα που νιώθουμε ελεύθερα, μέσα από τις μουσικές και τους χορούς μας, μέσα από τις συζητήσεις, τις εκδηλώσεις και τις δράσεις μας.

Σε όλο αυτό, εμείς...

...απαντάμε με κατάληψη ξανά. Για να μην επιτρέψουμε το πανεπιστήμιο που σπουδάζουμε ή η πόλη που μένουμε να μετατραπούν σε δυστοπία, για να σταματήσουμε να μένουμε αμέτοχοι μπροστά στις εξελίξεις, για να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Επιμένουμε να υπερασπιζόμαστε τα σημεία εκείνα που στον χώρο και στον χρόνο μας έφεραν κοντά, που μας έδωσαν τη δυνατότητα να ανασάνουμε σε μία ασφυκτική καθημερινότητα, που μας απέδειξαν πως παρέα καταφέρνουμε να σπάμε τον φόβο, που μας δίνουν κουράγιο να οραματιζόμαστε και να δημιουργούμε άλλες δικές μας διαδρομές. Από κάπου πρέπει να αρχίσουμε...».