Από γιορτή σε εφιάλτη: Το ταξίδι μαθητών για τους Παραολυμπιακούς Αγώνες που μετατράπηκε σε τραγωδία
Το τροχαίο στο «πέταλο» του Μαλιακού σόκαρε το πανελλήνιο
Η ιστορία της Μαδρίτης δεν γράφεται μόνο στους δρόμους της αλλά και στα γήπεδα της. Στις αρχές του 20ού αιώνα, όταν η μπάλα άρχιζε να κυλά στις σκόνες των ισπανικών γηπέδων, η Ρεάλ Μαδρίτης -τότε Madrid Football Club- κυριαρχούσε με συγχωνεύσεις, εξαγορές και την απορρόφηση των κορυφαίων παικτών από κάθε μικρότερο σωματείο. Τα περισσότερα από αυτά χάθηκαν στη λήθη. Όμως, μέσα σε αυτό το τοπίο, ένα σωματείο έμελλε να σταθεί όρθιο: η Ατλέτικο Μαδρίτης, με τις ρίζες της συνδεδεμένες με το Μπιλμπάο και την υποστήριξη της Βασκικής μητέρας-λέσχης.
Σύντομα, οι φίλοι των «χαμένων» συλλόγων βρήκαν νέο καταφύγιο στους ερυθρόλευκους, στρέφοντας το μίσος τους ενάντια στη «βασιλική» Ρεάλ -τίτλος που απονεμήθηκε το 1920 από τον βασιλιά, ανακλήθηκε από τη Δημοκρατία και επανήλθε επί Φράνκο. Από τότε, η κόντρα πήρε διαστάσεις πολύ μεγαλύτερες από ένα απλό παιχνίδι.
Αυτή η ποδοσφαιρική -και όχι μόνο- διαμάχη αναβιώνει σήμερα (17:15) στο «Μετροπολιτάνο», όπου η Ατλέτικο υποδέχεται τη Ρεάλ για την 7η αγωνιστική του ισπανικού πρωταθλήματος.
Το «παιχνίδι» του Φράνκο
Μετά τον Ισπανικό Εμφύλιο, η Ατλέτικο συνδέθηκε με την αεροπορία και μετονομάστηκε σε Ατλέτικο Αβιαθιόν. Για λίγα χρόνια κατέστη η κορυφαία δύναμη της χώρας, προτού το καθεστώς Φράνκο στραφεί στη Ρεάλ, βλέποντας στην ευρωπαϊκή της λάμψη ένα εργαλείο προπαγάνδας. Δεν είναι τυχαίο πως από τότε γεννήθηκε το σύνθημα που σιγοκαίει ακόμη στις κερκίδες: «Η ομάδα της κυβέρνησης, η ντροπή της χώρας».
Η πρώτη μεγάλη διεθνής μονομαχία ήρθε το 1959, όταν οι δύο αιώνιοι συναντήθηκαν στα ημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Η Ρεάλ επικράτησε, αλλά η Ατλέτικο πήρε την εκδίκησή της σε δύο συνεχόμενους τελικούς Κυπέλλου. Τη δεκαετία του ’70, οι «ροχιμπλάνκος» έλαμψαν ξανά, κατακτώντας τίτλους και υιοθετώντας με υπερηφάνεια το παρατσούκλι «Ινδιάνοι», μια ειρωνεία που είχε ξεκινήσει από τους οπαδούς της Ρεάλ.
Η ταξική διαμάχη
Η αντιπαλότητα, ωστόσο, δεν είναι μόνο αγωνιστική. Είναι και ταξική, κοινωνική. Η Ρεάλ έγινε το σύμβολο της άρχουσας τάξης, ενώ η Ατλέτικο κράτησε τη φλόγα της εργατιάς, της γειτονιάς, της πόλης που αντιστέκεται.
Από τη δεκαετία του ’60 έως το ’80, μόνο η Ατλέτικο μπορούσε να σταθεί εμπόδιο στη Ρεάλ που μονοπωλούσε τη Λίγκα. Στη σύγχρονη εποχή, το ντέρμπι της Μαδρίτης θεωρείται το δεύτερο μεγαλύτερο της Ισπανίας, πίσω μόνο από το «clasico». Η Ρεάλ, με τις 15 κατακτήσεις Champions League, δείχνει την υπεροχή της στην Ευρώπη, ενώ η Ατλέτικο, παρότι άτυχη σε τρεις τελικούς της διοργάνωσης, σήκωσε τρεις φορές το Europa League και τρεις το Σούπερ Καπ Ευρώπης.
Κι όμως, η μοίρα επιφυλάσσει πάντα στιγμές-σοκ. Όπως εκείνο το καλοκαιρινό βράδυ του 2019, όταν το ντέρμπι ταξίδεψε για πρώτη φορά εκτός Ισπανίας, στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το σκορ έγραψε 7–3 για την Ατλέτικο, σε μια ιστορική ταπείνωση της Ρεάλ που κανείς δεν θα ξεχάσει.
Έτσι είναι το μαδριλένικο ντέρμπι: μια μάχη που δεν τελειώνει ποτέ. Δύο σύλλογοι, δύο κόσμοι, δύο όψεις της ίδιας πόλης που συγκρούονται αιώνια κάτω από τον ίδιο ουρανό.
