- Newsroom
Μνήμες οδυνηρές του παρελθόντος αλλά και μνήμες αγώνα και πάλης για πολιτικά δικαιώματα, ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη ξύπνησαν χθες το μεσημέρι στο εγκαταλελειμμένο κτίριο της Βαλαωρίτου 11-13.
Δεκάδες πρώην κρατούμενοι της χούντας “εισέβαλαν” στο πρώην κολαστήριο της δικτατορικής ασφάλειας, για να ξαναθυμηθούν και κυρίως για να θυμίσουν στο σήμερα σκοτεινές περιόδους της σύγχρονης ιστορίας της χώρας.
Ο χώρος άδειος σήμερα, σκοτεινός και βρόμικος, στενός και ανήλιος. Η εγκατάλειψή του, μία εικόνα ερημιάς που απορροφούσε αχόρταγα το λίγο φως των κεριών που τοποθέτησαν οι πρώην κρατούμενοι, μέλη σήμερα του Συλλόγου Φυλακισθέντων Εξορισθέντων Αγωνιστών, της περιόδου 1967-74, για να φωτίσουν τους διαδρόμους και τους χώρους όπου παλιότερα ήταν τα κελιά. Ένα τάμα ίσως τα κεριά, ένα ανάθημα στον πόνο και στην αντίσταση και ένα ανάθεμα στη βαναυσότητα που κάποτε γνώριζαν χωρίς όρια ανάμεσα στους τοίχους και τους διαδρόμους του ψυχρού τσιμέντου. Συναντήσαμε τον Βασίλη Δερμουτζίδη, πρώην κρατούμενο στα υπόγεια της Βαλαωρίτου, να κοιτά τα δύο κελιά που απομένουν. “Εδώ μείναμε 35 ημέρες σε ένα στενό κελί χωρίς ήλιο και αέρα. Στον 4ο όροφο ήταν το χειρουργείο. Εκεί γίνονταν τα βασανιστήρια, φάλαγγα και ηλεκτροσόκ και άλλα. Μετά μας έφερναν ξανά εδώ”.
Ο Τριαντάφυλλος Μηταφίδης, στέλεχος της Δημοκρατικής Άμυνας, που φιλοξενήθηκε στα υπόγεια της Βαλαωρίτου, επισημαίνει το πάθος των βασανιστών της ασφάλειας. “Η ανάκριση ήταν ξυλοδαρμοί, φάλαγγα και ό,τι άλλο μπορούσαν να φανταστούν τα κτήνη βασανιστές μας. Το έκαναν με πάθος, δεν είχαν κανένα μέτρο”, λέει και κοιτώντας το χώρο προτείνει η πολιτεία να μεριμνήσει, ώστε ένα μικρό μέρος του κτιρίου να διατηρηθεί. “Να κρατήσουν τα κελιά και να εντοιχιστεί μία πλάκα με δύο λόγια. Η μνήμη να γίνει επισκέψιμος τόπος, είναι σημαντικό”, τονίζει. Χθες πολλοί από τους πρώην φιλοξενούμενους των κελιών της Βλαωρίτου ήταν εκεί, όπως οι Γιάννης Κατσαρός, Ντίνος Τριαρίδης, Τάκης Πετρίδης, Μηνάς Σφυριδάκης, Γρηγόρης Κοκοζίδης, Κυριάκος Υψηλάντης, κ.ά.
