Έκλεισε σήμερα τα 84 χρόνια του ο Μπόμπ Ντύλαν, η πιο επιδραστική, προφητική και διαχρονική «φωνή» της ποπ- ροκ κουλτούρας του εικοστού αιώνα.
Καθώς ο ίδιος έχει μεγαλώσει και έχει αλλάξει, έτσι έχουν «αλλάξει» ως απήχηση και τα τραγούδια του, αλλά τα βασικά στοιχεία της κληρονομιάς του παραμένουν αναλλοίωτα : ειλικρίνεια, σοφία και ελπίδα στο αίτημα του προσώπου να μιλά απευθείας με το πλήθος.
Kαι όλα με μια γκρινιάρικη, αληθινή φωνή που σε πείθει πως ακόμα και ξεκινώντας από την απόγνωση μπορείς να φτιάξεις ελπίδα.
Αν θέλεις να τον αποκρυπτογραφήσεις μια καλή αρχή είναι το σινγκλ των sixties “Like a Rolling Stone” του οποίου ο στίχος φαινομενικά απευθύνεται σε κάποια ανώνυμη πλούσια και αποδεκτή κοινωνικά που ξαφνικά αποκόπτεται από χρήματα και προνόμια.
Αυτό που εξακολουθούμε να ακούμε σε αυτό το τραγούδι είναι ένα μήνυμα από κάποιον που βρίσκεται στα μέσα της πρώιμης ενήλικης ζωής για το πώς είναι να ζει κανείς εκείνη την περίοδο της ζωής.
Ο καλύτερος τρόπος να είσαι νέος, φαίνεται να επιμένει ο Dylan, είναι να είσαι ανήσυχος, χωρίς αποσκευές και περιφρονητικός για τις οποιεσδήποτε συμβάσεις ή κανόνες και συμφιλιωμένος, όπως το θέτει περίφημα το Like a Rolling Stone, «με το να μην έχεις κατεύθυνση προς το σπίτι».
Τα τραγούδια του την τελευταία 20ετία έχουν μια μάλλον διαφορετική σχέση με το σπίτι, με την ιστορία και με το φορτίο που συσσωρεύουμε καθώς ζούμε. Σε αντίθεση με τόσους πολλούς μουσικούς, δεν έχει προσπαθήσει να αρνηθεί τα προχωρημένα του χρόνια, αλλά αντίθετα τα έχει αγκαλιάσει πλήρως
Οι λάτρεις του στην Ελλάδα που κατανέμονται σε τρεις γενιές, τον άκουσαν από κοντά στον Λυκαβηττό(1993), στο Καλλιμάρμαρο (1989, στου Φιλοπάππου , μαζί με τον Βαν Μόρισον(1989), στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης (2014), στο Rock Wave festival(2010).
Η δική μου εμπειρία, μοναδική χωρίς άλλο αφού είναι… άλλη διάσταση να δεις τον Ντύλαν από κοντά, ήταν τον Ιούνιο του 1989 στην πρώτη έλευσή του στην Ελλάδα για το διεθνούς ακτινοβολίας Φεστιβάλ Πάτρας τότε , το οποίο είχε ιδρύσει και διηύθυνε καλλιτεχνικά ο Θάνος Μικρούτσικος από το 1986.
Κάποιοι τον βρήκαν θυμάμαι υποτονικό, άλλοι μαγεύτηκαν και μόνο μα την αίσθηση Το πρόγραμμα περιλάμβανε τραγούδια όπως τα “να ακούς «Blowin’ in the Wind”, ”Mr. Tambourine Man”, “All Along the Watchtower”, από τον ίδιο τον θρυλικό δημιουργό τους.
Αλλά τι τα θες, ο Ντύλαν είναι από τα φαινόμενα που πάντα η κοινωνία τα αντιμετωπίζει «εν θερμώ». Από τις μεγάλες προσωπικότητες που από την πρώτη φορά που εμφανίζονται στο δημόσιο βίο, ο κόσμος διαιρείται σε δύο κατη4ιες. Σ αυτούς που τα αγαπούν και το παρακολουθούν και σ αυτούς που αμέσως γίνονται επικριτές ή και υβριστές τους.
Τούτο συνέβη άλλωστε και το 2016 με απίστευτης έκτασης αρθρογραφία και επιχειρήματα μετά τη βράβευση του Μπομπ Ντύλαν με το Νόμπελ Λογοτεχνίας, αλλά και το 2024 με την πολυσυζητημένη ταινία A Complete Unknown για τα πρώτα χρόνια της εκτυφλωτικής καριέρας του διάσημου τροβαδούρου.
Ποσό μακριά είναι τα πρώτα χρόνια του ´60 όταν καιροί ήταν ενδιαφέροντες με πρωταγωνιστές τους νέους που έφτιαχναν καινούργιους ήχους, στίχους, όνειρα , πολιτισμικές συγκρούσεις και «δημόσια πιστεύω» σε μια μουσική σκηνή που έρχονταν για να μείνει…
Αλλά και πόσο οικεία …