Ελευθερία Αράπογλου: Από τα Νέα Μουδανιά Χαλκιδικής στην πρωτοπορία της θεατρικής ενδυματολογίας και τα μεγάλα σαλόνια της μόδας

Ελευθερία Αράπογλου: ένα όνομα που θα πρέπει να θυμόμαστε καλά, αφού η σημαντική ως τώρα διαδρομή της διαγράφεται ακόμη πιο ανοδική και σπουδαία.

Ένα κορίτσι που μεγάλωσε στα Νέα Μουδανιά Χαλκιδικής. Ως πνεύμα ελεύθερο, με αναζητήσεις, κόρη γνωστών επιχειρηματιών με το πιο ιστορικό τουριστικό γραφείο της πόλης, επέλεξε συνειδητά να αφήσει πίσω την «ασφάλεια» της οικογενειακής επαγγελματικής πορείας για να χαράξει τη δική της, στον χώρο της μόδας και της τέχνης.

Έτσι, μόλις ολοκλήρωσε τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση προτίμησε να φύγει για το Λονδίνο, όπου σπούδασε μόδα στο Surrey Institute of Art & Design.

Λίγα χρόνια μετά ίδρυσε το Digitaria, επιθυμώντας να εξερευνήσει τη συνάντηση της μόδας, της τέχνης και του πολιτισμού με έναν πιο πειραματικό τρόπο από αυτόν που συχνά επιτρέπουν οι παραδοσιακές δομές. «Επιθυμούσα να δημιουργήσω μια πλατφόρμα για καινοτόμο σχεδιασμό και συνεργασίες. Το Digitaria είχε στόχο να ξεπεράσει τα όρια, να αμφισβητήσει τις συμβατικές αισθητικές και να ενθαρρύνει έναν διάλογο μεταξύ διαφορετικών δημιουργικών κλάδων», λέει στη «ΜτΚ».

Σήμερα, ζει στην Αθήνα και είναι ένα από τα επικρατέστερα και πολλά υποσχόμενα ονόματα στον χώρο της ελληνικής μόδας. «Η ανάγκη να ασχοληθώ με το σχέδιο μόδας ήρθε αρκετά οργανικά. Δεν ήταν μια ξαφνική αποκάλυψη, αλλά περισσότερο μια σταδιακή συνειδητοποίηση μιας έντονης επιθυμίας για τη δημιουργία. Πάντα με έλκυε η δημιουργική έκφραση και ο τρόπος με τον οποίο τα ρούχα μπορούν να επικοινωνήσουν ιστορίες και ιδέες. Αυτό το ενδιαφέρον εδραιώθηκε κατά τη διάρκεια των σπουδών μου και αναπτύχθηκε περαιτέρω καθώς εξερευνούσα διαφορετικές πτυχές του design», επισημαίνει.

Ποικίλοι τρόποι έκφρασης

Η διερεύνηση την οδήγησε σε ποικίλους τρόπους έκφρασης. Ένας από αυτούς είναι η θεατρική ενδυματολογία και οι χορογραφικές παραστάσεις, για τα οποία συνεργάζεται με τους μεγαλύτερους οργανισμούς και σκηνοθέτες. Έχει σχεδιάσει κοστούμια για θεατρικές παραστάσεις και χορογραφικά έργα στα: Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, θέατρο Τέχνης-Κάρολος Κούν, θέατρο του Νεόυ Κόσμου, θέατρο Οδού Κυκλάδων-Λευτέρης Βογιατζής, θέατρο Θησείον, Σύγχρονο θέατρο, Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, Οργανισμό Πολιτισμού και Ανάπτυξης ΝΕΟΝ κ.α. «Το ενδιαφέρον μου για τη θεατρική ενδυματολογία αναπτύχθηκε σταδιακά, ως μια λογική εξέλιξη της ενασχόλησής μου με το design και την αφήγηση ιστοριών. Ενώ το σχέδιο μόδας για συλλογές επιτρέπει ένα πιο προσωπικό και αυτόνομο δημιουργικό όραμα, η θεατρική ενδυματολογία είναι εκ φύσεως συνεργατική και καθοδηγούμενη από την αφήγηση. Στην ενδυματολογία, το επίκεντρο μετατοπίζεται από την προσωπική έκφραση στην υποστήριξη του οράματος του σκηνοθέτη, των αναγκών του έργου και της εξέλιξης των χαρακτήρων, προσφέροντας έτσι μια μοναδική δημιουργική πρόκληση και ικανοποίηση», τονίζει.

Τώρα, έχει μια ακόμη κορυφαία συνεργασία ως η ενδυματολόγος της Επιδαύρειας παραγωγής του ΚΘΒΕ «ζ-η-θ, ο Ξένος», που υπογράφει ο Μιχαήλ Μαρμαρινός. «Η συνεργασία μαζί του και με την ομάδα ήταν μια εξαιρετική εμπειρία. Ο Μιχαήλ είναι ένας σκηνοθέτης που διακρίνεται για τον βαθύ σεβασμό του προς το κείμενο, την αφοσίωσή του στην έρευνα και την ικανότητά του να δημιουργεί παραστάσεις που αγγίζουν τα όρια του θεάτρου και της performance. Η δουλειά μαζί του ήταν μια συνεχής πρόκληση και πηγή έμπνευσης. Εκτιμώ ιδιαίτερα την εμπιστοσύνη που έδειξε στο όραμά μου και την ελευθερία που μου έδωσε να συνεισφέρω δημιουργικά στην παράσταση. Η ατμόσφαιρα στην ομάδα ήταν εξαιρετικά συνεργατική και υποστηρικτική, και είμαι ευγνώμων για την ευκαιρία να συμμετάσχω σε ένα τόσο απαιτητικό και καλλιτεχνικά σημαντικό εγχείρημα».

Μια άλλη μορφή αναζήτησης είναι η εικαστική της εκφορά. Συμμετείχε σε ομαδικές εκθέσεις σε μουσεία στην Ελλάδα και το εξωτερικό, όπως το Μουσείο Μπενάκη, La Gaite Lyrique/ Paris, Centraal Museum / Utrecht, National Museum of Slovenia/ Ljubljana. Έχει παρουσιάσει δουλειές της σε πολιτιστικούς οργανισμούς όπως το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, Kunsthalle Athena, Atopos CVC κ.α. και σε χώρους τέχνης στην Έλλαδα και το εξωτερικό, όπως Kunsthaalle Basel, Onassis Cultural Centre, Μουσείο Μυλωνά, Athens Biennial, Remap 3, Thessaloniki Biennial, Art Rock festival / Paris κ.α. «Οι εικαστικές τέχνες σίγουρα προσφέρουν ένα διαφορετικό είδος δημιουργικής ελευθερίας. Ενώ το σχέδιο μόδας και η θεατρική ενδυματολογία συνεπάγονται περιορισμούς που σχετίζονται με τη φορητότητα, τη λειτουργικότητα και την αφήγηση, οι εικαστικές τέχνες επιτρέπουν μια πιο καθαρά εκφραστική εξερεύνηση ιδεών και εννοιών. Είναι ένας χώρος όπου μπορώ να πειραματιστώ με τη μορφή, το χρώμα και την υφή χωρίς τις ίδιες πρακτικές σκέψεις, επιτρέποντας μια πιο ανεμπόδιστη δημιουργική διαδικασία», υπογραμμίζει η σχεδιάστρια.

Clotheslines και εκδόσεις

Πολυπράγμων και δραστήρια η Ελευθερία Αράπογλου είναι παράλληλα και συνιδρύτρια του πολιτιστικού, αστικού μη κερδοσκοπικού φορέα Clotheslines, μιας πολιτιστικής πρωτοβουλίας που ίδρυσαν στην Αθήνα το 2021 με την ερευνήτρια-ενδυματολόγο Μέτυ Τσουκάτου, με σκοπό την έρευνα, την παραγωγή και την προώθηση εναλλακτικών και βιώσιμων προσεγγίσεων στο ένδυμα και τη μόδα, εστιάζοντας στην πολιτιστική τους αξία. «Μέσα από την παραγωγή εκδόσεων, την ανάπτυξη και διαχείριση αρχείων, τη συμμετοχή σε διακαλλιτεχνικά και διεπιστημονικά έργα, καθώς και τον σχεδιασμό εκθέσεων και εκπαιδευτικών προγραμμάτων, επιδιώκουμε να αναδείξουμε την πολιτιστική διάσταση και τις δημιουργικές δυνατότητες της μόδας, οι οποίες συχνά επισκιάζονται από τους ταχείς κύκλους παραγωγής, κατανάλωσης και διάδοσης που χαρακτηρίζουν τη βιομηχανία της», μας γνωστοποιεί.

Στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας έχουν εκδοθεί δύο βιβλία. Το πρώτο είναι η συλλεκτική έκδοση «Something that Should Have Remained Hidden Has Come to Light», που αναδεικνύει την ταυτότητα, τα σχεδιαστικά χαρακτηριστικά και γενικότερα τη φιλοσοφία του Digitaria για 13 χρόνια μέσα από τη φωτογραφική ματιά του Γιώργου Μαυρόπουλου, σε επιμέλεια του εικαστικού Hope, αποτυπώνοντας την εξέλιξη του brand και τις επιρροές του από την ελληνική κοινωνία και κουλτούρα. «Το έναυσμα για αυτή την έκδοση ήταν αφενός η επιθυμία για μια δημιουργική αποτίμηση με το κλείσιμο 13 χρόνων αυτής της σχεδιαστικής πορείας αφετέρου η επιθυμία διάσωσης πλαισίωσης και προβολής του αρχειακού υλικού του Digitaria», τονίζει η Ελευθερία Αράπογλου.

Το δεύτερο είναι το λεύκωμα «Ένστολα Σώματα», μια συλλογική έκδοση τέχνης, μόδας και λόγου που μέσα από τα κείμενα και έργα είκοσι τριών καλλιτεχνών και άλλων ειδικών, εστιάζει στην πολιτισμική και κοινωνική σημειολογία της στολής, εξετάζοντας πώς η στολή διαμορφώνει την ταυτότητα, την εξουσία και την αντίληψη του σώματος. Σχεδιαστές μόδας, εικαστικοί, ιστορικοί του ενδύματος, μουσειολόγοι, φωτογράφοι, επιμελητές τέχνης, θεωρητικοί, περφόρμερς, ερευνητές και νομικοί διερευνούν διαφορετικά είδη στολών επανερμηνεύοντας θεματικές που προκύπτουν από την ανάλυση των λειτουργιών τους.

Μέσα σε όλα αυτά η ίδια συνεχίζει να εξερευνά τις διάφορες πτυχές της δημιουργικότητας που την ενδιαφέρουν, από τη μόδα και τις εικαστικές τέχνες μέχρι τη θεατρική ενδυματολογία και τα χορογραφικά έργα. Ελπίζει, μέσα στο 2025-2026, να υλοποιήσει μια νέα capsule συλλογή Digitaria, χωρίς φύλο και εποχή, εστιάζοντας στον πυρήνα του brand και αναθεωρώντας κάποια παλιότερα σχέδια σαν σε μικροσκόπιο. Παράλληλα, σχεδιάζει να συμμετάσχει σε ερευνητικά έργα και να συμβάλει στην επέκταση της δράσης της Clotheslines μέσω του νέου project «Αρχείο Ελληνικής Μόδας: Νέοι Δημιουργοί και Εκπαιδευτικό Υλικό». Της το ευχόμαστε!

«ζ-η-θ, ο Ξένος»

23/8 Ανοιχτό Θέατρο Νέων Μουδανιών

31/8 Θέατρο Δάσους Θεσσαλονίκη

Δημοσιεύτηκε στη Μακεδονία της Κυριακής 17 Αυγούστου