Γειτνίαση

#μένουμε_ασφαλείς και εμβολιαζόμαστε!

Πρέπει να σας εξομολογηθώ τη χαρά μου φίλτατες αναγνώστριες και φίλοι αναγνώστες που την προηγούμενη εβδομάδα η όμορφη γειτονιά της Κυριακής και η δική μου διαπλατύνθηκε και στην διπλανή σελίδα την οποία λάμπρυναν η ομορφιά και το ταλέντο της γνωστής τραγουδίστριας, της Γλυκερίας. Κι ήταν απόλυτα ενσωματωμένη θεματικά κι έτσι δημιουργήθηκε ένα ωραιότατο δισέλιδο αποτελούμενο από την συνέντευξη της πασίγνωστης λαϊκής τραγουδίστριας αναφορικά με τον νέο δίσκο της και την προσφυγιά, αλλά και το όνειρο της Κυριακής και την δική μου μνεία του Νίκου Γκάτσου και το όραμά μου μιας πλατείας Ελευθερίας απελευθερωμένης από τα σταθμευμένα οχήματα, μιας πλατείας διαμορφωμένης σε πάρκο μνήμης που θα αποτελέσει επιτέλους το κομβικό σημείο που πάντα ήταν στη μνήμη αυτής της πόλης, μιας πόλης που ανάξιοι Δήμαρχοί της επί δεκαετίες την πληγώνουν. Μάθαμε ότι ο νέος δίσκος της Γλυκερίας εγγράφεται ιδανικά στην μέχρι τώρα δισκογραφία της που είναι γεμάτη με ακούσματα σμυρναίικα, προσφυγικά και λαϊκά. Οι στίχοι των νέων τραγουδιών γραμμένοι από την Κύπρια Μαρία Χατζηαυξέντη είναι απόσταγμα μιας ευαισθησίας που έχει τραφεί από διπλή προσφυγιά. Αυτή των Μικρασιατών που το 1922 βρίσκουν καταφύγιο στην Κύπρο κι υποχρεώνονται το 1974 να ξεριζωθούν εκ νέου. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η Γλυκερία έχει κάνει λαμπρή καριέρα στο Ισραήλ όπου είναι από τα πιο γνωστά ονόματα σύγχρονων, εν ζωή, Ελλήνων καλλιτεχνών του πενταγράμμου. Το Ισραήλ σαν χώρα έχει την ιδιαιτερότητα η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων του να αποτελείται από πρόσφυγες. Οι Ισραηλινοί που μπορούν να διεκδικήσουν το ότι οι παππούδες ή και οι προπάπποι τους γεννήθηκαν στην τότε Παλαιστίνη και νυν Ισραήλ είναι ελάχιστοι. Όλοι από κάπου ήρθαν, είτε αυτοί είτε οι γονείς τους. Και ήρθαν από τις πέντε ηπείρους σε αυτό το μικρό κρατίδιο που για τους Εβραίους του κόσμου όλου αποτελεί ελπίδα καταφυγής. Μια ελπίδα που δεν την έχουν οι πρόσφυγες που σήμερα προσπαθούν να φτάσουν στην «πολιτισμένη» Ευρώπη ερχόμενοι, ρισκάροντας τη ζωή τους, στη χώρα μας.

Βέβαια το Ισραήλ και η γειτονιά του διόλου δεν μοιάζουν με το δικό μας δισέλιδο της προηγούμενης «ΜτΚ». Εμείς ονειρευόμαστε, στις απογοητεύσεις του μεσημεριού έχουμε το βράδυ το βάλσαμο μιας υπέροχης συναυλίας της Κρατικής Ορχήστρας της πόλης μας και επιπλέον μας χαρίζονται νέα όμορφα τραγούδια με στίχους πονεμένους ερμηνευμένα εξαίσια από μιαν αγαπημένη φωνή. Στην Μέση Ανατολή η ειρήνη είναι όνειρο τρελό κι απατηλό, η ποιότητα ζωής των μεν είναι αδύνατη για τους δίπλα γείτονες, ο θάνατος ελλοχεύει σε κάθε γωνιά. Τα νέα παλληκάρια σκοτώνονται ένθεν κι ένθεν από τις δύο μεριές των συνόρων, οι άμαχοι υποφέρουν κι αυτό για να μπορούν οι δυνατοί αυτού του πλανήτη να συνεχίζουν να παράγουν όπλα και να πλουτίζουν αδιαφορώντας αν τα χιλιάρικά τους είναι βαμμένα με το άλικο αίμα αθώων. Οι λαοί της περιοχής δεν έχουν τίποτε να χωρίσουν και διόλου δεν επιθυμούν να πενθούν τον χαμό των παιδιών τους. Συνεχίζουν όμως να υποκύπτουν στο τραγούδι των πολεμοχαρών σειρήνων και να εκλαμβάνουν τους γείτονές τους, τα αδέλφια τους, για προαιώνιους εχθρούς. Και να διαιωνίζουν μια κατάσταση η οποία κάθε μέρα που περνά γίνεται όλο και πιο περίπλοκη και όλο και πιο δυσεπίλυτη.

Δεν είμαι αφελής αλλά δεν παύω να αισιοδοξώ ότι μια μέρα, μέρα κοντινή, από αυτές που ελπίζω να αξιωθώ να την ζήσω, στην περιοχή αυτή θα εξαφανιστούν τα σύνορα, στο πρότυπο της Ευρώπης μας και μάλιστα δίχως την ευρωπαϊκή υποκρισία των «δύο ταχυτήτων».