Θεσσαλονίκη: Έρχεται η χοροθεατρική ερμηνεία «To ισοκράτημα ενός παιδιού» στο Αρχαιολογικό Μουσείο
Ο Αστυάνακτας, ένα παιδάκι που σκότωσαν οι Έλληνες φεύγοντας από την κατεστραμμένη Τροία, μιλάει για το άδικο του πολέμου
Τη δική του πορεία χαράσσει τα τελευταία χρόνια ο Γιώργος Αβραμίδης ο οποίος έχει μπει για τα καλά στο μονοπάτι της τραγουδοποιίας και απ’ ό,τι φαίνεται… σκοπεύει να το περπατήσει μέχρι τέλους. Μέλος των Εκμέκ, των Polkar και μέχρι προσφάτως γνωστός και ως «ο τρομπετίστας του Αγγελάκα», ο μουσικός παρουσίασε πριν λίγους μήνες τον πέμπτο δίσκο του με τίτλο «Αμήχανα Λάβαρα». Πρόκειται για μία προσωπική κατάθεση και, σύμφωνα με τον ίδιο, την πιο ολοκληρωμένη του δουλειά, αφού για πρώτη φορά ο ίδιος ερμηνεύει τα κομμάτια, ενώ έχει γράψει μουσική και στίχους στην πλειοψηφία τους.
Ο δίσκος είναι ροκ, αλλά ο ίδιος αρνείται να μπει στο καλούπι του ροκά, θέλει να διατηρήσει την ελευθερία του από τις ταμπέλες. Τα κομμάτια είναι κοινωνικά, πολιτικά και βαθιά προσωπικά. «Μ’ αρέσει που έγινα τραγουδοποιός. Τελικά, ήταν πολύ λίγο να παίζω μόνο τρομπέτα και δεν το ήξερα, το ανακάλυψα τελείως τυχαία», σημειώνει ο ίδιος στη «ΜτΚ». «Συνειδητοποίησα ότι με κάνει να νιώθω πιο ολοκληρωμένος. Πολλές φορές νομίζουμε ότι είμαστε γεμάτοι, αλλά στην πραγματικότητα συνηθίσαμε σε μία μέτρια κατάσταση και καμιά φορά κάτι γίνεται και συνειδητοποιούμε ότι έχουμε ακόμα ψηλότερο ταβάνι», τονίζει.
Πλέον βγαίνει ο ίδιος μπροστά στις συναυλίες, μία εμπειρία που περιγράφει ως πολύ διαφορετική και ταυτόχρονα πολύ ωραία. «Έχω πιο άμεση επαφή με τον κόσμο, ενώ πλέον με προσέχουν και όταν παίζω τρομπέτα, αυτό δεν συμβαίνει ποτέ, πάντα κοιτάνε τον τραγουδιστή», λέει χαριτολογώντας.
Τα Αμήχανα Λάβαρα, οι πειρατικές σημαίες και η ροκ που πέθανε
Ο τίτλος «Αμήχανα Λάβαρα» είναι εμπνευσμένος καταρχάς από τις πειρατικές σημαίες, σήμα κατατεθέν των καλοκαιρινών, κυρίως, φεστιβάλ τα τελευταία χρόνια. Όπως περιγράφει ο κ. Αβραμίδης αφορμή στάθηκε μία συζήτηση με τον Παύλο Παυλίδη και τον Γιάννη Αγγελάκα στο περσινό φεστιβάλ της λίμνης Πλαστήρα. «Το κοινό δεν μπορούσε να… αποφασίσει άμα κολλάει το να σηκώσουν πειρατικές σημαίες ή να ανάψουν πυρσούς, όπως έκαναν στις προηγούμενες εμφανίσεις. Φαινόταν σαν να το σκέφτονταν. Και οι καλλιτέχνες και το κοινό ένιωθαν αμήχανα. Εκεί πρωτοειπώθηκε η έκφραση ‘αμήχανα λάβαρα’. Στη συνέχεια, όμως, διευρύνθηκε ο συμβολισμός. ‘Αμήχανα λάβαρα’ είναι πάρα πολλά πράγματα: τα κόμματα, οι διαδηλώσεις, θρησκευτικές και εθνικιστικές και οτιδήποτε κάνει τον κόσμο να τρέχει από πίσω υπνωτισμένος. Με το να φωνάξεις συνθήματα, να σηκώσεις σημαίες και να ανάψεις πυρσούς, δεν αλλάζει ο κόσμος, αυτά τα θεωρώ λίγο υποκρισία, όχι επανάσταση».
Όπως τονίζει η ροκ πέθανε, όπως και οι συναυλίες. «Πλέον ο κόσμος το έχει γυρίσει προς τη ραπ, τη λαϊκή και την παραδοσιακή μουσική. Πολλοί μουσικοί ακολουθούν τη μόδα. Το ροκ πέθανε. Μπορεί να γυρίσει στη μόδα κάποτε, δεν ξέρω. Είμαστε λίγο ζόμπι, ζωντανοί-νεκροί όσοι παίζουμε ροκ. Η παράδοση για μένα είναι το συντηρητικό, το παλιό. Όλη η κοινωνία γίνεται συντηρητική, δεν υπάρχει πρόοδος, το βλέπουμε και, φυσικά, συμπεριλαμβάνονται και οι νέοι μέσα σε αυτό. Από το 2010 άρχισε να φθίνει η ροκ - σε αυτό, σαφώς, επηρέασε και η κρίση. Η ροκ είναι πιο… επανάσταση, δεν έχει πολλούς ‘κυρ Παντελήδες’. Υπάρχουν, φυσικά, και διαμάντια στην παραδοσιακή μουσική, αλλά όλος αυτός ο χαμός δεν εξηγείται αλλιώς. Για μένα αυτά δεν είναι συναυλίες. Αυτές που γίνονται, πλέον, είναι πανηγύρια. Σε μία ροκ συναυλία κάποιος μπορεί να φύγει και να είναι διαφορετικός, μπορεί αυτό να γίνει αν χορεύει νησιώτικα; Δύσκολα. Στη ροκ θα ακούσεις στίχους που μπορεί να σου αλλάξουν τη ζωή. Οπότε, ίσως, τα παραδοσιακά, άθελά τους, βολεύουν και το σύστημα, γιατί δεν ξυπνάνε τον κόσμο. Ούτως ή άλλως βλέπεις κανέναν να αντιδρά σε όσα γίνονται; Υπήρχε μία κινητοποίηση με τα Τέμπη αλλά μετά τι;» αναρωτιέται, για να καταλήξει στο ότι «η μουσική είναι καθρέφτης της κοινωνίας μας. Επιλέγουμε το εύκολο. Φοβόμαστε να είμαστε ο ευατός μας και να τσαλακωθούμε. Παρασυρόμαστε στο να παίξουμε περίεργα πράγματα και χάνουμε τη μουσική καθαυτήν. Πιο λαϊκά, πιο απλά, πιο μελωδικά. Ο κόσμος κουράζεται και είναι λογικό, του λείπει η μελωδία. Άρα φταίμε κι εμείς οι μουσικοί».
Η πρώτη συναυλία στα 9 και ο Αγγελάκας που δεν γνώριζε
Όπως περιγράφει, ήθελε να γίνει μουσικός «από πάντα». Θυμάται ότι μικρός έπαιζε τύμπανα με τις κατσαρόλες στο σπίτι του. Έβλεπε τον μεγάλο του αδερφό στη φιλαρμονική και τον είχε πρότυπο. Ξεκίνησε κλασική κιθάρα και τρομπέτα ταυτόχρονα σε μικρή ηλικία. Τον κέρδισε η δεύτερη. Δεν θεωρεί, όμως, τον εαυτό του τρομπετίστα. «Έτυχε να είναι αυτό το μέσο με το οποίο θα εκφραστώ. Δεν είμαι ερωτευμένος με την τρομπέτα, με τη μουσική είμαι. Στην τρομπέτα τρως πολύ χρόνο στην τεχνική και λιγότερο στην έκφραση που είναι η ουσία. Είναι ένα μοναχικό όργανο, μόνη της χωρίς συνοδεία δεν λέει τίποτα».
Το πρώτο του κομμάτι το έγραψε στα 9 του σε στίχους της μητέρας του. Εκείνη τη χρονιά ήταν και η πρώτη του συναυλία, με μία κιθάρα ηλεκτρική που ήταν πιο μεγάλη από τον ίδιο, σε ένα φεστιβάλ στα Γιαννιτσά με 3.000 κόσμο. Αργότερα, ήρθε στη Θεσσαλονίκη και δεν έφυγε ποτέ από εδώ, γιατί δεν χρειάστηκε: είχε δουλειά και προτιμάει τη ζωή σε αυτήν την πόλη.
Τέλος, η επιρροή του Γιάννη Αγγελάκα είναι εμφανής στο στιλ του, κάτι που είναι λογικό και το παραδέχεται και ο ίδιος. Άλλωστε, συνεργάστηκαν για 20 χρόνια, από το 2005 με τους Επισκέπτες και στη συνέχεια με τους 100°C μέχρι το 2024, όταν και ο παλαί ποτέ frontman στις θρυλικές Τρύπες σταμάτησε τις συναυλίες του. Η ειρωνεία της υπόθεσης είναι πως αν και ήταν έφηβος, όταν η ελληνική ροκ ήταν στα καλύτερά της, δηλαδή τη δεκαετία του 90’, ο ίδιος τότε δεν άκουγε Τρύπες. Άκουγε, κυρίως, τζαζ, επειδή ασχολούνταν με την τρομπέτα και επειδή λατρεύει τους αυτοσχεδιασμούς. Τον δε Αγγελάκα; Δεν ήξερε καν το πρόσωπό του! Ήξερε, βέβαια, κάποια τραγούδια του, αλλά δεν γνώριζε την «πατρότητά τους». Μάλιστα, θυμάται την πρώτη φορά που πήγε να τον γνωρίσει. «Έψαξα φωτογραφία, για να μη χαιρετήσω λάθος άνθρωπο», λέει χαρακτηριστικά. Ήταν μόλις 27, όταν ξεκίνησαν τη συνεργασία, και όπως εξομολογείται αυτά τα χρόνια τού δίδαξαν πολλά για τη ζωή, για τη μουσική, τη δημιουργία.
Ο Γιώργος Αβραμίδης θα κάνει λάιβ όλο το καλοκαίρι τόσο μόνος του όσο και με τους Εκμέκ και τους Polkar, ενώ ετοιμάζει και τον επόμενο δίσκο του ο οποίος θα κυκλοφορήσει σύντομα. Τα «Αμήχανα Λάβαρα» είναι διαθέσιμα στο youtube και σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες.
* Φωτογραφία από Αλέξη Αρχοντή.
*Δημοσιεύθηκε στη «ΜτΚ» στις 20.07.2025
