Ο Ηρακλής επέστρεψε στην ελίτ του ελληνικού μπάσκετ και το εντυπωσιακό φινάλε της σεζόν, που οδήγησε στην άνοδο, αναμφίβολα φέρει την υπογραφή του προπονητή του, Γιώργου Σιγάλα. Του ανθρώπου που, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, κατάφερε να «επανεφεύρει» μία ομάδα η οποία είχε μεν ποιότητα, αλλά έδειχνε να έχει χάσει τον δρόμο της.
Ο άλλοτε αρχηγός της Εθνικής ομάδας εξιστορεί στη «Μακεδονία της Κυριακής» και το emakedonia.gr το χρονικό της «επικίνδυνης αποστολής» που επανέφερε τους κυανόλευκους στην Basket League και εξηγεί γιατί δεν δίστασε στιγμή να αναλάβει μία βαριά ευθύνη που, κακά τα ψέματα, ελάχιστοι θα τολμούσαν να επωμιστούν.
Σημειωτέον, ότι ο «Ράμπο» παραχώρησε τη συνέντευξη 24 ώρες πριν η ΚΑΕ Ηρακλής ανακοινώσει τη συμφωνία για παραμονή του στον πάγκο των κυανόλευκων.
Πριν από δύο μήνες, λίγοι πίστευαν ότι το τέλος της σεζόν θα έβρισκε τον Ηρακλή στην Basket League. Αλήθεια, πώς εξελίχθηκε όλο αυτό και πώς βίωσες εσύ αυτήν τη χρονικά μικρή αλλά γεμάτη συγκινήσεις περίοδο;
Είχαμε ανέβει Θεσσαλονίκη με τη σύζυγό μου, που είχε λίγες μέρες άδεια από τη δουλειά της, για να δούμε τον μικρό μας γιο, τον Παναγιώτη, που παίζει μπάσκετ στο παιδικό του Άρη. Το πλάνο ήταν να μείνω εγώ κάποιες μέρες παραπάνω γιατί εκείνη θα επέστρεφε στη δουλειά αλλά στο μεταξύ έγινε η αλλαγή στον Ηρακλή και δέχτηκα το τηλεφώνημα του Γιώργου Πανταζόπουλου, που με ρώτησε αν θέλω να αναλάβω την ομάδα. Να σου πω την αλήθεια, δεν το σκέφτηκα πολύ. Είπα μέσα μου Γιώργο, ευκαιρία είναι, πάμε και βλέπουμε τι θα γίνει.
Δεν το φοβήθηκα καθόλου και θα σου πω γιατί. Ο μεγάλος μου γιος παίζει στη Νήαρ Ήστ, οπότε είχα σαφή εικόνα για το πρωτάθλημα και τη δυναμική των ομάδων. Είχα παρακολουθήσει και τον Ηρακλή αλλά έτσι κι αλλιώς γνώριζα αρκετά για την ομάδα, αφού κάποια από τα παιδιά που απαρτίζουν το ρόστερ ήταν πρώην παίκτες μου. Ήξερα ότι υπάρχει υλικό. Το μόνο που έμενε να δω ήταν πόσο γρήγορα θα ανταποκρίνονταν τα παιδιά σε όσα έπρεπε να αλλάξουν, ώστε η ομάδα να πετύχει τον στόχο της.
Ο στόχος αυτός ήταν ξεκάθαρα η άνοδος;
Ναι. Μολονότι δεν ήμασταν σε πλεονεκτική θέση σε ό,τι αφορά τη βαθμολογία, από την πρώτη στιγμή είπαμε με τον Γιώργο Πανταζόπουλο πως δεν υπάρχει άλλη σκέψη στο μυαλό μας. Πάμε να ανέβουμε από φέτος. Ξεκινάμε και στο τέλος θα δούμε τι πετύχαμε. Οι παίκτες χρειάζονταν ένα ταρακούνημα, κάτι να τους ιντριγκάρει, να τους ενθουσιάσει. Μπήκαν όμως αμέσως στο πνεύμα. Πίστεψαν ότι, παρά τις δυσκολίες, η άνοδος είναι εφικτή. Τα παιδιά ανταποκρίθηκαν λοιπόν αμέσως. Παίξαμε διαφορετικό μπάσκετ, ωραίο μπάσκετ, αξιοποιώντας στο έπακρο το μεγάλο μας ατού, που ήταν η άμυνα. Καταφέραμε να κρατάμε τους αντιπάλους στους 65 πόντους ενώ εμείς βάζαμε 90.
Η αλλαγή στο στιλ παιχνιδιού δεν ήταν δύσκολη, αφού οι παίκτες του Ηρακλή είναι παιδιά που ξέρουν μπάσκετ. Το μόνο που χρειάζονταν ήταν ένα μικρό σπρώξιμο. Και ξέρεις κάτι; Όλο αυτό απέδωσε γρήγορα, με αποτέλεσμα τα παιδιά να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση. Όσες ιδέες και να έχω εγώ, αν δεν βγαίνουν στο παρκέ, αν δεν οδηγούν σε νίκες, δεν έχουν νόημα. Στην περίπτωσή μας φάνηκε από την αρχή ότι ο νέος τρόπος παιχνιδιού αποδίδει και αυτό έδωσε μεγάλη ώθηση στα παιδιά.
Μίλησες για την αλλαγή που έκανε τη διαφορά. Είπες όμως παράλληλα πως δεν παρέλαβες «καμένη γη».
Ναι, το είπα από την πρώτη στιγμή και είναι αλήθεια. Εγώ παρέλαβα μία ομάδα που ήταν στην πρώτη πεντάδα και διεκδικούσε την άνοδο. Δεν πήρα την ομάδα στη δέκατη θέση. Είχε γίνει σημαντική δουλειά και πριν από μένα, από τους προκατόχους μου. Όλοι όσοι εργάστηκαν για την ομάδα από την αρχή της σεζόν συνέβαλαν στην άνοδο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε κανέναν.
Είναι σημαντικό να λες πάντα την αλήθεια και αυτό είπα από την πρώτη μέρα και στους παίκτες μου. Θέλω να σταθώ και στη δουλειά των συνεργατών μου, του Σωτήρη Καραποστόλου και του Κωνσταντίνου Ηλιάδη. Η συνεισφορά τους ήταν καθοριστική. Είναι άνθρωποι που έχουν πάθος για το μπάσκετ, όπως εγώ. Μαζί τους μπορώ να μιλάω για μπάσκετ όλη την ημέρα. Ανάλυση στην ανάλυση, χωρίς τέλος. Μέσα από εξαντλητική συζήτηση καταλήγαμε πάντα στην καλύτερη δυνατή λύση, στο βέλτιστο πλάνο.
Ο Ηρακλής είναι πολύ μεγάλο μέγεθος. Ο φόβος της αποτυχίας υπήρχε μέσα σας;
Όχι, δεν αισθανθήκαμε ποτέ πίεση του στιλ, τι θα γίνει αν δεν τα καταφέρουμε. Να σου πω την αλήθεια, εγώ το αντίθετο φοβήθηκα. Μετά την εμφάνισή μας στον ημιτελικό, καλλιεργήθηκε ένα κλίμα μεγάλης ευφορίας που θα μπορούσε να μας δημιουργήσει πρόβλημα ενόψει του αγώνα με τη Μεγαρίδα. Σε εκείνο το σημείο λοιπόν έπρεπε να διαχειριστούμε τον ενθουσιασμό ώστε να μη μας γυρίσει μπούμερανγκ. Βγήκα λοιπόν και είπα ότι στον τελικό το φαβορί είναι η Μεγαρίδα και όχι εμείς. Έπρεπε να το κάνω για να μην παρασυρθούμε από ένα κλίμα που θα μπορούσε να αποδειχθεί επικίνδυνο. Σε αμιγώς αγωνιστικό επίπεδο δεν φοβήθηκα ποτέ.
Ούτε όταν ο αντίπαλος πήρε προβάδισμα 14 πόντων;
Ούτε τότε και στο λέω με απόλυτη ειλικρίνεια. Και ξέρεις γιατί; Γιατί πίστευα ότι η διαφορά αυτή ήταν συγκυριακή και όχι το αποτέλεσμα εμφανούς υπεροχής του αντιπάλου. Η διαφορά αυτή προέκυψε επειδή, σε κάποιο διάστημα του αγώνα, στη Μεγαρίδα έβγαιναν όλα και σε μας τίποτα, ακόμη και τα πολύ εύκολα. Ήμουν βέβαιος ότι αυτή η συνθήκη δεν θα κρατούσε πολύ. Ήμουν σίγουρος ότι θα αντιδρούσαμε και έτσι έγινε. Μέσα σε λίγα λεπτά το είχαμε γυρίσει. Κάποιοι λένε ότι ήμασταν τυχεροί επειδή ο Τσιακμάς έβαλε συνεχόμενα τρίποντα.
Μιλάμε για έναν πολύ καλό σουτέρ που αυτά τα σουτ δεν τα έβαλε στην τύχη, ήταν σουτ που ταιριάζουν στα χαρακτηριστικά και στον τρόπο με τον οποίο σουτάρει. Υπάρχουν πολλά είδη μακρινού σουτ που σχετίζονται και με το πώς παίζει η ομάδα, με το αν το σουτ γίνεται ύστερα από σκριν ή αν είναι spot up. Τα σουτ του Τσιακμά, που στο προηγούμενο ματς είχε 1/10, ήταν «δικά» του σουτ. Δεν ήταν θέμα τύχης. Αυτό που έλεγα πάντα στα παιδιά όταν βλέπαμε βίντεο ήταν ότι πρέπει να επικεντρώσουμε στο δικό μας παιχνίδι, στο πώς μπορούμε να παίξουμε εμείς, ανεξαρτήτως αντιπάλου.
Τι ρόλο έπαιξε ο κόσμος; Η εντυπωσιακή στήριξή του ήταν μόνον ώθηση ή και πηγή άγχους;
Η συμβολή του κόσμου στην άνοδο ήταν καθοριστική αλλά έχεις δίκιο. Δεδομένου ότι ο Ηρακλής είναι μεγάλο κλαμπ με πολλούς και αφοσιωμένους οπαδούς, οι νίκες μπορεί να προκαλέσουν ενθουσιασμό που κάποιες φορές μετεξελίσσεται σε μη δημιουργική πίεση για τους παίκτες. Αυτός ήταν ένας φόβος που είχα μέσα μου, αλλά τα παιδιά ήταν έμπειρα και ήξεραν πώς να διαχειριστούν την κατάσταση. Ως τελικό συμπέρασμα μπορώ να σου πω ότι η στήριξη του κόσμου είχε μόνο θετική διάσταση. Ήταν μία μεγάλη ώθηση και όχι παράγοντας πρόκλησης άγχους.
Μετά το τέλος του ματς με τη Μεγαρίδα είπες στους παίκτες πως αυτή είναι μία από τις μεγαλύτερες στιγμές της καριέρας σου. Μήπως ήταν υπερβολή, δεδομένης της πολύ μεγάλης καριέρας σου στο μπάσκετ; Τι θα απαντούσες αν σου έλεγε κάποιος ότι απλώς προσπαθείς να γίνεις αρεστός στον κόσμο του Ηρακλή;
Ξέρω καλά τι ρόλο παίζουν ο Τύπος και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στην εποχή μας. Ξέρω ότι υπάρχουν άνθρωποι που λειτουργούν παρασιτικά, ασχολούμενοι με τη δουλειά των άλλων. Γνωρίζω όμως και να ξεχωρίζω τους καλοπροαίρετους από τους κακεντρεχείς. Για να σκεφτεί κάποιος ότι αυτή η ατάκα ήταν απλώς δημόσιες σχέσεις με τον κόσμο του Ηρακλή, πρέπει να έχει πλήρη άγνοια σε ό,τι αφορά τον χαρακτήρα μου. Όσοι, έστω και στοιχειωδώς, γνωρίζουν ποιος είμαι και τι πρεσβεύω, ξέρουν ότι ήμουν απολύτως ειλικρινής.
Ναι, έχω ζήσει μεγάλες στιγμές στην καριέρα μου και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Αυτό που έζησα όμως στον Ηρακλή ήταν τόσο δυνατό, τόσο έντονο. Ήταν τόσο σημαντικό, όχι μόνο για μένα, αλλά κυρίως για χιλιάδες ανθρώπους που αγαπούν τον σύλλογο, που επαναλαμβάνω, χωρίς δισταγμό, ότι συγκαταλέγεται στις καλύτερες στιγμές της καριέρας μου. Δεν έχω πει ποτέ κάτι από ενθουσιασμό ή επειδή θέλω να δημιουργήσω εντυπώσεις. Ίσως ένα πολύ νέο παιδί να μην ξέρει ποιος είμαι. Αλλά οι μεγαλύτεροι ξέρουν ότι αυτό που λέω, το εννοώ. Πάντα.
Έχεις περάσει και από τις τρεις μεγάλες ομάδες της πόλης. Ποιες είναι οι διαφορές τους;
Όντως έχω περάσει και από τους τρεις και έχοντας ζήσει πολλά χρόνια εδώ, μπορώ να σου πω ότι έχω αγαπήσει πολύ τη Θεσσαλονίκη. Έχει γίνει η δεύτερη πόλη μου και δεν αποκλείεται να γίνει και η πρώτη. Εγώ, βέβαια, δεν κορόιδεψα ποτέ κανέναν. Ολυμπιακός είμαι και το ξέρουν όλοι. Έζησα όμως και τις τρεις ομάδες και ξέρω τα χαρακτηριστικά τους. Ο ΠΑΟΚ είναι προσανατολισμένος κυρίως στο ποδόσφαιρο, αλλά κάθε φορά που χτίζεται κάτι καλό, ο κόσμος είναι κοντά στην ομάδα μπάσκετ. Είδαμε ότι φέτος επιβράβευσε τον Καντσελιέρι και τους παίκτες του γεμίζοντας, από ένα σημείο και μετά, το γήπεδο. Αυτό που λείπει είναι η άνευ όρων στήριξη, ακόμη κι όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά.
Ο κόσμος του Άρη και του Ηρακλή είναι πιο πιστός. Είναι εκεί, βρέξει - χιονίσει, ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων. Στον Άρη υπάρχει ασφαλώς και μία τεράστια παράδοση που περνά από γενιά σε γενιά. Οι φίλοι του Άρη έχουν το μπάσκετ μέσα τους. Ο κόσμος του Ηρακλή είναι αξιοθαύμαστος. Η αφοσίωσή του είναι συγκινητική, παρά τις πολλές και μεγάλες απογοητεύσεις που έχει βιώσει.
Ας μιλήσουμε λίγο και για την επόμενη μέρα. Μπορεί ο Ηρακλής να επιστρέψει ως πραγματικός πρωταγωνιστής;
Το βέβαιο είναι ότι ο Ηρακλής πρέπει να έχει πάντα όλα του τα τμήματα στη μεγάλη κατηγορία. Αυτό επιτάσσει το μέγεθος του συλλόγου. Το ποιος θα είναι ο στόχος θα εξαρτηθεί από τον σχεδιασμό, επομένως δεν μπορώ να δώσω σαφή απάντηση. Θα σου πω όμως κάτι που πρέπει να ισχύει πάντα. Ο Ηρακλής οφείλει να παρουσιάζει μία ομάδα που ο κόσμος θα χαίρεται να βλέπει. Μία ομάδα που θα πείθει τους φιλάθλους ότι, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, καταβάλλει τη μέγιστη δυνατή προσπάθεια. Οι οπαδοί αυτό απαιτούν, τίποτα άλλο.
Από κει και πέρα, πρέπει να είμαστε ρεαλιστές. Ξέρουμε ποιοι είναι οι οικονομικοί και αγωνιστικοί συσχετισμοί στο ελληνικό μπάσκετ. Όταν δεν διαθέτεις το πολύ μεγάλο μπάτζετ, πρέπει να κάνεις έξυπνες επιλογές. Κι αυτό όμως εμπεριέχει ρίσκο. Για παράδειγμα, τη μία σεζόν μπορεί να σου βγουν όλοι οι ξένοι, την άλλη κανένας. Σε κάθε περίπτωση είμαι βέβαιος ότι οι άνθρωποι του Ηρακλή θα κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να φτιάξουν μία ομάδα που θα κάνει περήφανο τον κόσμο της.
