Γράφει
Μάρνη Χατζηεμμανουήλ
Αν θα καθόμουν στην «πολυθρόνα με την Εύχαρις» στην εκδήλωση με τίτλο «Εγώ… ο Μπαμπάς μου» που διοργανώνεται αύριο με αφορμή την γιορτή του πατέρα θα ξεκινούσα κάπως έτσι την αφήγησή μου: «Είναι αλήθεια πως έχω πάρει κάμποσα χούγια του και σίγουρα κουβαλώ πλήθος αναμνήσεων που καθημερινά μου δίνουν αφορμές για συζήτηση με τον εαυτό μου…».
Στις άλλες πολυθρόνες της Ανοιχτής Ψυχοθεραπείας-Συνεδρίας που θα γίνει στην σκηνή του Βασιλικού Θεάτρου στις οχτώ το απόγευμα της Δευτέρας 16 Ιουνίου πρόκειται να καθίσουν επώνυμοι μπαμπάδες της πόλης μας καθώς και ο σεναριογράφος, ηθοποιός, παρουσιαστής, και στιχουργός Γιώργος Καμπουτζίδης, ο αρχαιολόγος και βραβευμένος συγγραφέας Θοδωρής Παπακώστας και ο τραγουδιστής πολλών επιτυχιών Χάρης Βαρθακούρης. Όλοι τους θα μιλήσουν για τον μπαμπά τους, αλλά και για τον εαυτό τους απαντώντας στην Ψυχολόγο Εύχαρις Παναγοπούλου για το εάν ο πατρικός ρόλος είναι έμφυτος ή μαθαίνεται, αν σχέση τους με τον πατέρα τους καθόρισε την ζωή τους, αλλά και ποια συναισθήματα καθόρισαν την κοινή τους πορεία με τον μπαμπά τους και ακόμη αν υπάρχουν κουβέντες που δεν ειπώθηκαν, λόγια που δεν εκφράστηκαν, στιγμές που θα ήθελαν να φέρουν πίσω ή να τις ξεχάσουν.
«Σε θυμάμαι να περνάς από τα χρόνια άλλοτε γελαστός, άλλοτε σκυθρωπός, να υπάρχεις εκεί, με γεύση αρμύρας από τη θάλασσα, σκόρδου από το φαγητό, γλυκάνισου από το ποτό και εγώ πλάι σου να ξεγελώ το πεπρωμένο ότι είμαστε αιώνιοι γιατί η φιγούρα μας δεν σβήνει ποτέ από τις θύμισες, οι κουβέντες μας μένουν ακοίμητοι φρουροί και είναι όλα αυτά μικρές λόγχες στα χέρια μας που άλλοτε μεταμορφώνονται σε εκκλησιαστικό εργαλείο τεμαχίζοντας τον άρτο της προθέσεως μας και άλλοτε αιχμηρό όπλο που κεντρίζει την ψυχή μας…». Έτσι θα σου μιλούσα από την ασφάλεια της πολυθρόνας γνωρίζοντας πως με καταλαβαίνεις…
Και έπειτα θα σιωπούσα και θα ακολουθούσα όλους τους παρευρισκόμενους στο ταξίδι της εκδήλωσης που θα συνεχίζονταν με όλα αυτά τα ωραία που έχουν σχεδιαστεί για τον κόσμο που θα παρακολουθήσει την εκδήλωση συμμετέχοντας ενεργά καθώς κάποια μέρη της είναι διαδραστικά. «Η εκδήλωση πλαισιώνεται από θεατρική αφήγηση, μουσική και χορό, συνθέτοντας έτσι την Πολιτιστική Ψυχοθεραπεία, μία μοναδική καινοτόμο προσέγγιση που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη τον Απρίλιο που μας πέρασε, και αγκαλιάστηκε με μεγάλο ενθουσιασμό από το κοινό της», μας λέει η PHD καθηγήτρια στο Τμήμα Ιατρικής στο ΑΠΘ, Εύχαρις Παναγοπούλου, Διευθύντρια του ΠΜΣ «Εφαρμογές της ψυχολογίας στην υγεία» στο ΑΠΘ και πρόεδρος του Κέντρου Επιστήμης, Τέχνης και Οικογένειας «ΣύΖευξη» που διοργανώνουν την εκδήλωση με στόχο την υποστήριξη του προγράμματος STORY DADS, ένα πρόγραμμα που στην πραγματικότητα είναι ένα πολιτιστικά θεραπευτικό ταξίδι που στοχεύει στην ενίσχυση της σχέσης πατέρα και παιδιού, χρησιμοποιώντας την τεχνική του storytelling (ιστοριογραφία) και την ενίσχυση της ψυχοθεραπείας. Το πρόγραμμα αυτό διοργανώνεται από το Κέντρο Επιστήμης, Τέχνης και Οικογένειας «ΣύΖευξη» με στόχο να βοηθήσει πατέρες και παιδιά να ανακαλύψουν και να ενισχύσουν την σχέση τους μέσα από μία δημιουργική και θεραπευτική διαδικασία. «Μέσα από το συνδυασμό επιστημονικών δεδομένων, ψυχοθεραπείας και πολιτιστικής δημιουργίας, το κοινό συμμετέχει χωρίς να εκτίθεται, μαθαίνει, ταυτίζεται, ψυχαγωγείται και ανακαλύπτει...».
Η πρώτη «Ημέρα του Πατέρα» γιορτάστηκε στο Φέαρμοντ της Δυτικής Βιρτζίνια των Ηνωμένων Πολιτειών στις 5 Ιουλίου 1908. Τη διοργάνωσε η Γκρέις Γκόλντεν Κλέιτον προς τιμήν των 210 νεκρών πατέρων που έχασαν τη ζωή τους σε ορυχείο στην τραγωδία του Μόνονγκα. Η Κλέιτον πιθανώς να επηρεάστηκε από τον πρώτο εορτασμό της Ημέρας της Μητέρας την ίδια χρονιά και διάλεξε την πιο κοντινή Κυριακή στα γενέθλια του εκλιπόντα πατέρα της. Η συγκεκριμένη μέρα όμως δεν έλαβε τη δέουσα προσοχή, αφού επισκιάστηκε από άλλα σοβαρά γεγονότα της ίδιας ημέρας στην πόλη.
Δύο χρόνια αργότερα η Σονόρα Ντοντ από το Σποκέιν της Ουάσιγκτον διοργάνωσε τη γιορτή του πατέρα, για να τιμήσει τον πατέρα της, βετεράνο του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου (1861-1865) μαζί και όλους τους υπόλοιπους βετεράνους πατέρες του συγκεκριμένου πολέμου. Το πρώτο νομοσχέδιο που πήγε στο αμερικανικό Κογκρέσο και αφορούσε στην επισημοποίηση της Γιορτής του Πατέρα το 1913 καταψηφίστηκε λόγω φόβων περί εμπορευματοποίησης της γιορτής η οποία τελικά επισημοποιήθηκε το 1972, από τον Πρόεδρο Ρίτσαρντ Νίξον ως μόνιμη εθνική εορτή των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής.
Στην Ελλάδα γιορτάζεται κάθε χρόνο την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου. Κάθε χρόνο αυτή την ημέρα οι αγαπημένες παρουσίες των πατεράδων είναι εκεί για να λειάνουν τις αντιπαλότητες, να ενισχύσουν τις προσδοκίες, να αγκαλιάσουν τα όνειρα…
*Δημοσιεύθηκε στη «ΜτΚ» στις 15.06.2025