Γράφει
Μάρνη Χατζηεμμανουήλ
Έχει ο καιρός γυρίσματα. Πραγματικά, όχι αστεία. Να, την εβδομάδα που μας πέρασε, ο καύσωνας μέσα σε δυο- τρεις μέρες γύρισε σε μπουρίνι από αυτά που δεν γίνονταν παλιά αλλά τα τελευταία χρόνια τα συνηθίσαμε.
Είχαμε στήσει λοιπόν, την ομπρέλα μας στο Ποσείδι Χαλκιδικής, -ξέρετε εκεί με την θάλασσα πισίνα. Πήγαμε αμέσως, μετά την πρωινή βροχή και αφού βουτήξαμε στα δροσερά νερά σκεφτήκαμε «δεν κάνουμε μια βόλτα προς την “μύτη” που έχουμε να πάμε κανένα χρόνο». Και ξεκινήσαμε. Ο καιρός δεν φαινόταν να έχει στρώσει εντελώς, ο ήλιος μπαινόβγαινε στα σύννεφα, ένα ελαφρύ ευχάριστο αεράκι σήκωνε μικρό κύμα όσο πλησιάζαμε και βλέπαμε σταδιακά τις ομπρέλες να πληθαίνουν, καθώς οι λουόμενοι όπως τα σαλιγκάρια έπαιρναν την θέση τους στην βρεγμένη αμμουδιά. Με την συζήτηση φτάσαμε στον Φάρο του Ποσειδίου όταν: «κοίτα ο ουρανός άρχισε να μαυρίζει», «θα βρέξει», «πάμε να φύγουμε» και τότε …τρεχάτε ποδαράκια μου.
Για την ιστορία ο Φάρος -πόλος έλξης- λόγω της αρχιτεκτονικής και της αξεπέραστης θέας που προσφέρει στον επισκέπτη στέκει εκεί από το 1864, επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και εντάχθηκε στο Ελληνικό Φαρικό Δίκτυο το 1913. Στην διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου παρέμεινε σβηστός ενώ το 1975 ηλεκτροδοτήθηκε. Απόψε κάτω από το ολόγιομο φεγγάρι ο Σύλλογος Παραθεριστών Ποσειδίου και οι Οικιστές Πανεπιστημιακών ΑΠΘ Φούρκας διοργανώνουν, όπως κάθε χρόνο, μουσική βραδιά μνήμης και τιμής, αφιερωμένη στην μνήμη φίλων που έφυγαν, αλλά και προσώπων με σημαντική προσφορά στην κοινωνία. Λαϊκές μουσικές Θεοδωράκη, Χατζηδάκη και Ξαρχάκου με την εξαιρετική ερμηνεία του Παναγιώτη Καραδημήτρη και της μουσικής παρέας του θα «ανάψουν» τον φάρο της μνήμης χαρίζοντας αξέχαστες στιγμές.
Ας γυρίσουμε όμως, στην ιστορία μας. Τι αναστάτωση! Μαμάδες να φωνάζουν τα παιδιά τους, μικροί και μεγάλοι να μαζεύουν βιαστικά ομπρέλες, καρέκλες, πετσέτες, ξαπλώστρες, τσάντες, ο κόσμος να τρέχει πανικόβλητος προς τα αυτοκίνητα που ήταν παρκαρισμένα το ένα δίπλα στο άλλο στον δρόμο κατά μήκος της παραλίας . Σωστό πανδαιμόνιο. Χονδρές στάλες βροχής άρχισαν να πέφτουν στην αρχή αραιά και μετά αυτό που λέμε τουλούμι. Τα αυτοκίνητα να στρίβουν το ένα μετά το άλλο, ώστε να φύγουν βιαστικά -κι εμείς το ίδιο- και πρέπει να σας πω ότι παραμείναμε μέσα στο σταματημένο μπροστά στο σπίτι μας αμάξι, πάνω από μισή ώρα μέχρι να κοπάσει η καταιγίδα. Πραγματικό πανδαιμόνιο!
Το «πανδαιμόνιο» είναι λέξη που επινόησε ο Άγγλος ποιητής Τζον Μίλτον και την διαβάζουμε στο επικό του ποίημα, «Ο Χαμένος Παράδεισος» όπου το Πανδαιμόνιο είναι η πρωτεύουσα της Κόλασης και το βασίλειο των δαιμόνων.
Βέβαια εμείς την χρησιμοποιούμε όταν θέλουμε να περιγράψουμε ένα σκηνικό μεγάλης σύγχυσης, πανικού, θορύβου που συνήθως πρωταγωνιστεί ένα πλήθος ανθρώπων όπως τα όσα περιέγραψα πιο πάνω.
Το «πανδαιμόνιο» του Μίλτον
Το έπος του Μίλτον που δημοσιεύτηκε το 1667 έχει ως θέμα του την απώλεια του Παραδείσου, τόσο από τον Αδάμ και την Εύα, όσο και από τους επαναστάτες αγγέλους με αρχηγό τους τον Σατανά. Θεωρείται το σπουδαιότερο έργο του Μίλτον και ένα από τα σημαντικότερα της αγγλικής και γενικότερα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Η μεγάλη φιλοδοξία του Μίλτον, ήταν να συγγράψει ένα εθνικό έπος για τον βασιλιά Αρθούρο. Μόλις επέστρεψε από το ταξίδι του στην Ιταλία δημιούργησε έναν κατάλογο περίπου εκατό θεμάτων, με υποθέσεις παρμένες από τη βιβλική ή τη βρετανική ιστορία, που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για τη συγγραφή δραματικών έργων.
…και ο «Χαμένος Παράδεισος»
Ο «Χαμένος Παράδεισος», ξεκινάει με τους αγγέλους που επαναστάτησαν κατά του Θεού να βρίσκονται στο πυρ της Κόλασης. Ο αρχηγός των εκπεσόντων αγγέλων, ο Σατανάς, τους εμψυχώνει και οργανώνει την ανασύνταξή τους. Σε συμβούλιο αποφασίζεται ο Σατανάς να επισκεφθεί την γη, για να ερευνήσει τις πιθανότητες για αντεκδίκηση κατά των πλασμάτων του Θεού. Φτάνοντας στη γη, βρίσκει το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος στον Παράδεισο της Εδέμ και μαθαίνει για την απαγόρευση να φάνε τον καρπό του δέντρου της γνώσης του καλού και του κακού, που τους επιβλήθηκε από τον Θεό. Με δόλιο τρόπο καταφέρνει να τους ξεγελάσει, παρά τις προειδοποιήσεις που είχαν δεχθεί. Το έργο τελειώνει με την έξωση του Αδάμ και της Εύας από τον Παράδεισο, αφού όμως προηγείται η διαβεβαίωση της λύτρωσης του ανθρώπου μέσω του Ιησού Χριστού, και η φανέρωση στον Αδάμ όλης της πορείας της ανθρώπινης ιστορίας μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού.
*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Μακεδονία της Κυριακής" στις 10.08.2025