Η 28χρονη μιλάει για για τις σημαντικότερες αθλητικές της στιγμές έως σήμερα, αλλά και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει στην καθημερινότητά της
Η Δώρα Πασχαλίδου είναι μια αθλήτρια με πάθος και ψυχική δύναμη που θυμίζει «λέαινα». Αγωνίζεται με πίστη και αποφασιστικότητα στο τατάμι, έχοντας ως μεγαλύτερό της όνειρο να υψώνεται η ελληνική σημαία ψηλά χάρη στις επιδόσεις της. Όμως, η 28χρονη Θεσσαλονικιά είναι πάνω απ’ όλα ένας υπέροχος άνθρωπος, που σε καμία στιγμή της ζωής της δεν το έβαλε κάτω παρά την σχεδόν ολοκληρωτική απώλεια όρασης που έχει.
Ως έμβρυο ήταν αρτιμελές, ωστόσο, ένα ιατρικό λάθος την ώρα της γέννας τής δημιούργησε μεγάλη οπτική ατροφία στο κέντρο όρασης, με αποτέλεσμα να χάσει σχεδόν ολοκληρωτικά την όρασή της. Είναι κάτι, όμως, που δεν την ζόρισε κατά τη διάρκεια της ζωής της, αφού με πολλή δουλειά, κόπο και θυσίες έχει καταφέρει να δοξάζει τη χώρα μας εκτός συνόρων μέσω της ενασχόλησής της με το αγαπημένο της άθλημα, το τζούντο.
Η Δώρα έγινε το 2023 η πρώτη Ελληνίδα αθλήτρια με απώλεια όρασης που κατάφερε να κατακτήσει την κορυφή της Ευρώπης. Έκτοτε, η μία επιτυχία διαδέχεται την άλλη, με την πιο πρόσφατη να αφορά στην κατάκτηση για δεύτερη συνεχή χρονιά του χρυσού μεταλλίου στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα που διεξήχθη στη Γεωργία, σημειώνοντας ιστορική διάκριση για την Ελλάδα.
Η ίδια μιλάει για τις σημαντικότερες αθλητικές της στιγμές έως σήμερα, τα όνειρά της με φόντο τους Παραολυμπιακούς Αγώνες στο Λος Άντζελες, αλλά και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι πρωταθλητές μας και για την έλλειψη κουλτούρας και παιδείας του λαού σε θέματα αναπήρων.
Πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σου με το τζούντο;
«Από μικρή μου άρεσε να δοκιμάζω διάφορα αθλήματα. Μεγαλώνοντας γνώρισα τον προπονητή μου, τον Θεόκλητο Παπαχρήστο, ο οποίος ήταν τέσσερις φορές Παραολυμπιονίκης, και ο οποίος θα ξεκινούσε το διάστημα εκείνο ένα τμήμα. Αυθόρμητα τότε του είπα: «Θα γίνεις ο προπονητής μου. Θα είμαι η πρώτη σου μαθήτρια». Και κάπως έτσι ξεκίνησε το ταξίδι μου στο χώρο του τζούντο. Στην ουσία αυτοπροτάθηκα και μου βγήκε σε καλό. Ξεκινήσαμε προπονήσεις πριν από τους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο και όταν είδαμε ότι δεν προλαβαίνουμε να δώσουμε το παρών, καθώς τα πράγματα αλλιώς τα υπολογίζαμε και αλλιώς πήγαν, θέσαμε ως στόχο την παρουσία μας στους επόμενους στο Τόκιο το 2020».
Σχεδόν πέντε χρόνια μετά την έναρξη της ενασχόλησής σου με το τζούντο κατάφερες να «φωνάξεις» παρών στο κορυφαίο αθλητικό γεγονός στον κόσμο, τους Παραολυμπιακούς Αγώνες. Ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα; Πώς βίωσες αυτήν την εμπειρία;
«Η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς και του Παραολυμπιακούς Αγώνες αποτελεί το μεγαλύτερο όνειρο για κάθε αθλητή και αθλήτρια. Έτσι ακριβώς ήταν και για μένα. Ωστόσο, στο Τόκιο κλήθηκα να αντιμετωπίσω στον πρώτο αγώνα μια τζουντόκα από την Ιαπωνία και δυστυχώς βίωσα μια καθαρή αδικία, με αποτέλεσμα να κατακτήσω την έβδομη θέση στο τουρνουά, μένοντας μακρά από τον στόχο μου. Ευτυχώς ήμουν μέσα στην πρώτη οκτάδα. Έφυγα πικραμένη από το Τόκιο, απογοητευμένη και όχι σε κατάσταση που να μπορώ να το διαχειριστώ όλο αυτό, καθώς ήμουν μόνη στους Αγώνες, χωρίς τον προπονητή μου, γεγονός που επιδείνωσε την ψυχολογία μου. Δυστυχώς, η τότε Ελληνική Παροαλυμπιακή Επιτροπή αποφάσισε ότι δεν μπορούσε να έρθει για οικονομικούς λόγους ο προπονητής μου μαζί μου».
Θεωρείς ότι η αδικία αυτή που βίωσες στο Τόκιο, σού έδωσε ένα έξτρα κίνητρο για τη συνέχεια;
«Σαφώς. Μετά τους Παραολυμπιακούς Αγώνες του 2021 ακολούθησε μία «νεκρή» περίοδος, αλλά το 2022 μπήκαμε δυναμικά, δοκιμάζοντας διαφορετικούς τρόπους προπόνησης. Έτσι, το 2023 ήρθε το πρώτο μου χρυσό μετάλλιο στους πανευρωπαϊκούς αγώνες στο Ρότερνταμ και ακολούθησαν έκτοτε τέσσερα χρυσά, δύο ασημένια και δύο χάλκινα σε γκραν πρι. Ήταν μια μαγική χρονιά κατά την οποία ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Αθλητικού Τύπου μού έκανε την τιμή και με ψήφισε ως την κορυφαία αθλήτρια τη χρονιάς.
Ακολούθησε το 2024, που ήταν μια Ολυμπιακή χρονιά, κατά τη διάρκεια της οποίας κατέκτησα τρία ασημένια μετάλλια σε γκραν πρι και ένα χάλκινο μετάλλιο σε αγώνα πριν από το Παρίσι, με αποτέλεσμα να καταλάβω τη δεύτερη θέση στον κόσμο στη ranking list».
Και φτάνουμε στο Παρίσι, όπου ετοιμάζεσαι για τη δεύτερη συνεχόμενη συμμετοχή σου σε Παραολυμπιακούς Αγώνες. Ήταν διαφορετική αυτή η εμπειρία από εκείνη στο Τόκιο;
«Πολύ διαφορετική. Καταρχάς, η Παραολυμπιακή Επιτροπή με ψήφισε να είμαι η σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής. Ήταν ένα όνειρο που δεν πίστευα ποτέ ότι θα πραγματοποιηθεί. Τις έζησα έντονα εκείνες τις στιγμές και δεν ήθελα να τελειώσουν. Χάιδευα τη σημαία, έκλαιγα, ήταν όλα πολύ έντονα. Στο Ολυμπιακό Χωριό περάσαμε όμορφες μέρες, γνώρισα αθλητές από όλο τον κόσμο και στο σύνολό της ήταν μια πολύ καλή διοργάνωση. Δεν μας έλειψε τίποτα. Ώσπου στις 6 Σεπτεμβρίου κατέκτησα το χάλκινο Παραολυμπιακό μετάλλιο και ήταν μια μεγάλη στιγμή για εμένα».
Πρόσφατα δόξασες για μια ακόμα φορά την Ελλάδα στο εξωτερικό με την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα που διεξήχθη στη Γεωργία. Έχεις «ταβάνι»;
«Πριν από αυτήν την πρώτη θέση στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα είχε προηγηθεί η κατάκτηση δύο ασημένιων μεταλλίων σε γκραν πρι και παγκόσμιο κύπελλο, αλλά και η ανάδειξή μου σε ασημένια πρωταθλήτρια κόσμου στην Αστάνα τον περασμένο Μάιο. Τον Σεπτέμβριο κατέκτησα back to back το χρυσό μετάλλιο στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα και επρόκειτο για μια ιστορική στιγμή για την Ελλάδα, αφού είμαστε το πρώτο δίδυμο μαζί με τον προπονητή μου που αμφότεροι δεν έχουμε όραση και καταφέρνουμε αυτά τα αποτελέσματα».
Πώς γίνεται η προπόνηση όταν τα δύο συμμετέχοντα άτομα, δηλαδή εσύ και ο προπονητής σου, ο Θεόκλητος Παπαχρήστος, είναι άτομα χωρίς όραση; Τι δυσκολίες έχει;
«Καταρχάς, η προπόνηση βασίζεται στην άπταιστη συνεργασία που έχουμε με τον προπονητή μου, ο οποίος και ο ίδιος υπήρξε πολλά χρόνια πρωταθλητής, και στη συνεννόηση που έχουμε με τα λόγια. Αυτό σημαίνει ότι γνωρίζει πολύ καλά πώς να μου δείξει κάτι, ώστε να το αφομοιώσω καλύτερα. Επίσης, όταν έχω κάποια απορία, με βοηθάει να τη λύσω γιατί τα πέρασε και ο ίδια. Νιώθω μεγάλη ασφάλεια μαζί του».
Δυστυχώς στην Ελλάδα πολλά αθλήματα, ιδίως τα λιγότερο «δημοφιλή», αντιμετωπίζουν συχνά προβλήματα που έχουν να κάνουν με τους χώρους των προπονήσεων κτλ. Τι ισχύει στην περίπτωση του τζούντο;
«Οι προπονήσεις του τζούντο γίνονται σε ιδιωτικούς χώρους. Περάσαμε τα προηγούμενα χρόνια μια τεράστια δυσκολία, καθώς έπρεπε να αποδεικνύουμε ότι μπορούμε να προπονηθούμε, γιατί οι ιδιοκτήτες των χώρων έχουν την ευθύνη να μην χτυπήσω, να καταλάβουν ότι μπορούμε να σταθούμε. Πλέον, προπονούμαι στον αθλητικό σύλλογο «Ωρίων», όπου η Μαρία Νικολαΐδου είναι η προπονήτρια του συλλόγου και μου εμπιστεύεται τον χώρο της, ενώ παράλληλα γυμνάζομαι και στο γυμναστήριο».
Υπάρχουν δυσκολίες που αντιμετωπίζεις ως αθλήτρια;
«Οι δυσκολίες είναι οικονομικής φύσης, αφού το κράτος δεν μπορεί να μας υποστηρίζει αρκετά. Το τζούντο δεν είναι καθόλου δημοφιλές άθλημα, δεν «πουλάει». Συγκρίνοντας την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα με άλλες χώρες, ακόμα και πιο αδύναμες οικονομικά, διαπιστώνω ότι εκεί οι πρωταθλητές έχουν έναν κανονικό μισθό, ενώ και οι αμοιβές για τις επιτυχίες είναι πολύ μεγαλύτερες».
«Εξαργύρωσες» την επιτυχία σου στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού και την παρουσία σου στην πρώτη οχτάδα στη διοργάνωση στο Τόκιο;
«Μετά τους Παραολυμπιακούς Αγώνες, συμπληρώσαμε και καταθέσαμε τους φακέλους μας, αλλά είμαστε ακόμα σε στάση αναμονής. Δεν έχω διοριστεί στο Δημόσιο. Περιμένω. Φαντάσου, πάντως, ότι εγώ ανήκω και στις «τυχερές», αφού αθλητές από τους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο είναι ακόμα αδιόριστοι. Επιπλέον, δεν έχουμε λάβει ακόμα τα χρήματα από τα πριμ του Παρισιού ούτε από το 2022. Προσπαθούμε να βρούμε χορηγίες από ιδιώτες, καθώς αυτοί κρατούν «ζωντανό» το μεγαλύτερο κομμάτι των αθλητών και πρέπει να γίνονται παραδείγματα για άλλους. Προσδοκούμε μια δυνατή χορηγία, ώστε να μη χάσουμε κανένα τουρνουά και καμία διοργάνωση, για να διατηρηθούμε ψηλά στη raking list, καθώς όσο πιο ψηλά είσαι τόσο πιο ευνοϊκή είναι η κλήρωση. Οι στόχοι μας είναι υψηλοί για τους Παραολυμπιακούς Αγώνες στο Λος Άντζελες, όπερ σημαίνει ότι πρέπει να έχει προηγηθεί μια δυνατή προετοιμασία».
Ως αθλήτρια με προβλήματα όρασης, θα χαρακτήριζες ως «συμπεριληπτική» την ελληνική κοινωνία;
«Δυστυχώς όχι, όσο και εάν θέλουμε να υποστηρίζουμε το αντίθετο. Δεν υπάρχει προσβάσιμη πόλη στην Ελλάδα, δεν έχουμε την κουλτούρα για κάτι τέτοιο. Μέχρι ενός σημείου αντιλαμβάνομαι ότι έχει να κάνει με τη ρυμοτομία της κάθε πόλης, αλλά από εκεί και πέρα είναι καθαρά προσωπική μας ευθύνη. Δυσκολεύουμε τους ανθρώπους με αναπηρία παρκάροντας για παράδειγμα σε ράμπες αναπήρων. Αυτό έχει να κάνει με την έλλειψη κουλτούρας και παιδείας, κάτι που δεν συναντάς στο εξωτερικό. Οι άνθρωποι δεν αντιλαμβάνονται ότι η ζωή όλων θα ήταν ευκολότερη εάν απλώς ακολουθούσαμε κάποιους κανόνες».
*Δημοσιεύθηκε στη «ΜτΚ» στις 12.10.2025
«Ο αθλητισμός δεν είναι πολυτέλεια. είναι δικαίωμα κάθε πολίτη και υποχρέωση της Πολιτείας», τονίζεται σχετικά - Ποια είναι τα αιτήματά τους
Η πρόταση του Betarades.gr για τους αγώνες της Πέμπτης
Ο Γάλλος δικηγόρος πέθανε σαν σήμερα στις 16 Οκτωβρίου του 1956 αφήνοντας μια τεράστια κληρονομιά στο άθλημα
Ο Δικέφαλος νίκησε την Τρέπτσα με 85-74 στην Πυλαία
