Γράφει
Δημήτρης Κατσαντώνης
… ή αλλιώς στη δίνη της κρίσης του μέσου της θητείας (mid- term crisis).
Είναι γνωστό ότι δεν είναι μόνο εθνικό μας φαινόμενο ούτε ,βέβαια, τωρινό. Σχεδόν σε όλες τις κυβερνήσεις διεθνώς παρατηρείται στη μέση της θητείας τους πτώση της δημοτικότητας ή της αποδοχής τους από τον πληθυσμό.
Αρκετές φορές, οι κυβερνητικές θητείες αποτελούνται από τρία στάδια τα οποία συνολικά σχηματίζουν μία καμπύλη σε σχήμα U: υψηλή αποδοχή στην αρχή, πτώση στο μεσοδιάστημα και μεγαλύτερη ή μικρότερη άνοδος κοντά στις νέες εκλογές.
Το σχήμα αυτό, όμως, στις δεύτερες θητείες της ίδιας κυβέρνησης εμφανίζεται συνήθως «κουτσουρεμένο» ως προς το τρίτο στάδιο. Η επάνοδος σε υψηλά επίπεδα αποδοχής για την κυβέρνηση καθίσταται δυσχερέστατη. Είτε προσφέρεις παροχές (όπως συνέβη με τον αείμνηστο Κ. Σημίτη) είτε διασπείρεις υπόνοιες πως αποτελείς στόχο μεγάλων δυνάμεων (θα μπορούσε ο πρωθυπουργός να ρωτήσει και τον Κ. Καραμανλή, ίσως βέβαια όχι αυτήν την περίοδο...).
Αυτή η κατάσταση θα μπορούσε να ονομαστεί ως «στάδιο αιμοφιλίας». Η παραμικρή αμυχή δημιουργεί αιμορραγία, η οποία γίνεται όλο και πιο δύσκολο να αντιμετωπιστεί. Και δεν συζητάμε για τις εσωτερικές αιμορραγίες που αντιμετωπίζονται ακόμα πιο δύσκολα ούτε, βέβαια, όταν δημιουργούνται μεγάλες πληγές (Τέμπη, ΟΠΕΚΕΠΕ, ακρίβεια) οι οποίες μόνο ως αμυχές δεν μπορούν να χαρακτηριστούν.
Η προσωπική μου αίσθηση είναι ότι η κυβέρνηση βρίσκεται στο στάδιο της άρνησης. Δεν αναγνωρίζει αυτήν την πολιτική ασθένεια ή πιστεύει ότι δεν την αφορά. «Είναι και αυτή μια στάσις, νιώθεται», που λέει και ο ποιητής. Όμως, μία ματιά τριγύρω της θα την έκανε να συνειδητοποιήσει πως αιμορραγεί. Και δεν αποτελούν φάρμακα ούτε οι ηρωικές ρητορικές επελάσεις λαλίστατων υπουργών ούτε η φαντασίωση ότι η καλή επικοινωνιακή παρουσία του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ αντιστρέφει το κοινωνικό κλίμα δυσαρέσκειας. Ο κόσμος πάει στα super markets και την επαύριο της συνέντευξης…
Η κυβερνητική παράταξη οφείλει να προβληματιστεί από τις μετρήσεις κοινής γνώμης (ας διαλέξει κάποιες από αυτές) όχι μόνο για τη γενική αίσθηση δυσαρέσκειας αλλά και για τις απαντήσεις σε συγκεκριμένους τομείς πολιτικής: οικονομική κατάσταση των πολιτών, Υγεία, Παιδεία, στεγαστικό και Κράτος Δικαίου. Τα ποσοστά αποδοχής των κυβερνητικών πολιτικών απέχουν από πολύ έως αρκετά στο να θεωρηθούν προδιάθεση θετικής ψήφου, τουλάχιστον στα επίπεδα όπου θρυλείται ότι έχει βάλει τον πήχη το κυβερνών κόμμα.
Συνεπώς, το «φάρμακο» είναι η αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων μέσω άσκησης συγκεκριμένων πολιτικών. Ίσως, η κυβέρνηση γνωρίζει τα «μυστικά» αυτών των πολιτικών. Αν τα γνωρίζει, είναι πολύ εχέμυθη…
Και εδώ, προκύπτουν τρία ερωτήματα:
1. Αν πάψει η κυβέρνηση να είναι «εχέμυθη» και ξεδιπλώσει τα «κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα» για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα, προλαβαίνει;
2. Μήπως, όπως ισχυρίζονται κάποιοι που αυτάρεσκα αυτοαποκαλούνται ρεαλιστές, τελικά οι εκλογές είναι θέμα κυρίως σύγκρισης μεταξύ «πρωθυπουργήσιμων» προσώπων (και συνεπώς αρκεί η αποδοχή από το εκλογικό σώμα της «πολιτικής περσόνας») και όχι πολιτικών προτάσεων ικανών να δημιουργήσουν κοινωνικές προσδοκίες;
3. Γιατί στις δημοσκοπήσεις δεν φαίνεται να απειλείται η πρωτιά της ΝΔ από την αντιπολίτευση (κυρίως την αξιωματική αντιπολίτευση);
Η προσωπική μου γνώμη για αυτά τα ερωτήματα, θα καλύψουν μελλοντικούς χώρους της ιστορικής και φιλόξενης «Μακεδονίας».
*Δημοσιεύθηκε στη «ΜτΚ» στις 13-14.09.2025