Ημέρα δέκατη τρίτη: Ψυχή και στόμα

Δεν είναι λίγες οι φορές που η κακή μας ψυχολογία αδικεί το φαγητό που τρώμε ή που το φαγητό που τρώμε υπερτιμάται, ακριβώς επειδή τυχαίνει να βρισκόμαστε σε μία στιγμή προσωπικής ευτυχίας. Ας μην κοροϊδευόμαστε: Η καλή ή η κακή μας διάθεση παίζει καθοριστικό ρόλο στο αν θα χαρούμε ένα πιάτο φαΐ.

Ο αντίλογος, βέβαια, θα μπορούσε εύκολα να υψώσει το ανάστημά του και να μας θυμίσει ότι το ίδιο το φαγητό είναι αυτό που μπορεί να βελτιώσει την κακή μας ψυχολογία, αν μας δημιουργήσει με τη νοστιμιά, την εικόνα και τη συνολική του σύλληψη έκπληξη και ευφορία, απομακρύνοντάς μας -έστω και παροδικά- από τα βάσανα που μας φορτώνει η δύσκολη καθημερινότητα.

Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, του κάθε ανθρώπου χωριστά, με μύριες τις συνιστώσες που διαμορφώνουν τις συνθήκες της στιγμής μιας γευστικής δοκιμής. Ας το λάβουμε σοβαρά υπόψη μας όλο αυτό, και όταν μαγειρεύουμε και σερβίρουμε, και την ώρα που δοκιμάζουμε και κρίνουμε.

Και επειδή κι εμείς οι μάγειρες έχουμε ψυχή, οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι αφήνει και αυτή το αποτύπωμά της στις δημιουργίες μας. Μαγειρεύοντας με μία μίζερη διάθεση, με νεύρα και βαρεμάρα, με διεκπεραιωτικό τρόπο, κάτι απ’ όλα αυτά θα φανεί στο πιάτο που σερβίρουμε. Και αν ο σερβιτόρος -που ως ενδιάμεσος- βρίσκεται σε μια αντίστοιχη κατάσταση, τότε ήδη η μυρωδιά της αποτυχίας θα αρχίζει να αναδύεται, καθώς το φαγητό οδεύει προς το τραπέζι. Ότι ισχύουν και τα ακριβώς αντίθετα είναι αυτονόητο, με καθολικό συμπέρασμα ένα και μοναδικό: Ψυχή και στόμα επικοινωνούν και αλληλοεπηρεάζονται έτσι, ώστε αν τα ξεχωρίσεις, αρνείσαι μάλλον την ίδια την ανθρώπινη φύση σου.

* Δημοσιεύτηκε στη "Θεσσαλονίκη" στις 20.02.2020.

Loader