Σε θερμό κλοιό η χώρα - Έρχεται καύσωνας διαρκείας
Ο κίνδυνος για φωτιά μεγαλώνει λόγω των ισχυρών ανέμων
H μεταμόσχευση δεν είναι απλά μία δύσκολη πολύωρη επέμβαση που ενέχει κινδύνους. Είναι μία δεύτερη ευκαιρία για ασθενείς που ταλαιπωρούνται για έτη και ξυπνούν καθημερινά με τον φόβο να φύγουν από τη ζωή, αποτελεί μία γενναία πράξη από συγγενείς που λαμβάνουν την απόφαση να προχωρήσουν σε δωρεά οργάνων και φόρο τιμής στους θανόντες. Είναι η αλήθεια πως η κοινωνία για πολλές δεκαετίες δεν ήταν εξοικειωμένη με τη δωρεά οργάνων, ωστόσο τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μία ενθαρρυντική αύξηση στη διάθεση των πολιτών να δηλώσουν δωρητές οργάνων, αλλά και στις οικογένειες που αποφασίζουν να χαρίσουν δώρα ζωής μέσα από τον χαμό ενός δικού τους ανθρώπου.
Τα ρεκόρ που δείχνουν αλλαγή
Χαρακτηριστικό στη στροφή αυτή είναι το ρεκόρ που σημειώθηκε στον αριθμό των αποβιωσάντων δοτών οργάνων τον Νοέμβριο του 2024, καθώς καταγράφτηκαν 100 δότες μέσα σε ένα έτος, ξεπερνώντας το πανελλήνιο ρεκόρ των 98 δοτών οργάνων του 2008. H απόφαση των γονέων του 14χρονου και του 12χρονου που πνίγηκαν στον Άραχθο συγκίνησε την κοινή γνώμη και αποτέλεσε πράξη θαυμασμού που μέσα στο βαρύ πένθος τους αποφάσισαν να δώσουν ελπίδα και μία καλύτερη ποιότητα ζωής σε τουλάχιστον 8 συνανθρώπους μας. «Θέλω να πω ένα ‘ευχαριστώ’ στην οικογένεια του παιδιού. Περίμενα αρκετό καιρό για να βρεθεί μόσχευμα. Τώρα που έγινε η μεταμόσχευση νιώθω πολύ καλά, χαρούμενος», δηλώνει στη «ΜτΚ» ο 32χρονος που έλαβε τον έναν νεφρό του 14χρονου.
Βαθιά συγκίνηση, ευγνωμοσύνη αλλά ταυτόχρονα και θλίψη ένιωθε η μητέρα του 11χρονου την ώρα που λάμβανε τον κερατοειδή του 14χρονου χάθηκε στα νερά του Άραχθου. Συνομιλώντας μαζί της την ώρα της επέμβασης, δεν μπορούσε να πιστέψει πόσο τυχεροί ήταν που βρέθηκε μόσχευμα τη στιγμή που το χρειαζόταν άμεσα ο γιος της, αλλιώς θα έχανε την όρασή του, αλλά από την άλλη, δεν μπορούσε να διαχειριστεί την τραγωδία και τον τρόπο που χάθηκαν τα δύο άτυχα παιδιά στον Άραχθο. Ο γιος της, σύμφωνα με όσα είπε στη «ΜτΚ», λίγο πριν την επέμβαση που ολοκληρώθηκε με επιτυχία, τη ρώτησε αν θα γίνει και αυτή δωρήτρια οργάνων και τους απάντησε… «πλέον, αυτό είναι το μόνο σίγουρο».
Κάθε χρόνο, δεκάδες άνθρωποι στη χώρα μας κερδίζουν μία μάχη που έμοιαζε χαμένη, ωστόσο υπάρχουν πολλοί ακόμη που βρίσκονται σε λίστες αναμονής και περιμένουν να χτυπήσει ένα τηλέφωνο. Άνθρωποι που δέχθηκαν το τηλεφώνημα και άλλαξε η ζωή τους, μιλούν στη «ΜτΚ» και συγκλονίζουν με όσα αφηγούνται.
Από το πένθος στην προσφορά
Ομολογουμένως από γιατρούς, συγγενείς δωρητών αλλά και λήπτες η ιστορία της 21χρονης Έμμας που παρασύρθηκε από 26χρονο οδηγό στην Εγνατία και έχασε τη ζωή της, συγκίνησε, αλλά και ευαισθητοποίησε, δίνοντας ένα παράδειγμα γενναιότητας, με αποτέλεσμα να αυξηθούν οι δωρεές οργάνων στην Ελλάδα και οι μεταμοσχεύσεις μέσα σε τρία χρόνια.
Στην περίπτωση της φοιτήτριας από την Κρήτη, η απόφαση δεν ήταν της οικογένειάς της αλλά της ίδιας, που είχε εκφράσει την επιθυμίας της σε ανύποπτο χρόνο να γίνει δωρήτρια οργάνων. «Για κάποιον λόγο το συμβάν με την Εμμανουέλα και τη δωρεά που προχωρήσαμε, όπως μας λένε οι ειδικοί, αύξησε τις εγγραφές και τις δωρεές οργάνων. Εμείς δεν είχαμε καμία ιδέα τι σημαίνει δωρεά οργάνων και μεταμόσχευση. Ήταν η επιθυμία της κόρη μου και εμείς την κάναμε πράξη», λέει η μητέρα της Έμμας, Κέλλυ Καμπάκη, στη «ΜτΚ».
Η κ. Καμπάκη έχει συναντήσει τους περισσότερους λήπτες οργάνων της κόρης της και μέχρι σήμερα δεν μπορεί να εκφράσει με απλές λέξεις τα συναισθήματα που νιώθει κάθε φορά. «Δεν μπορώ να περιγράψω πως με έναν παντελώς άγνωστο για εμένα, νιώθω τόσο οικεία, νιώθω μια ζεστασιά… Οι λέξεις δεν εξηγούν τα συναισθήματά μου. Βλέπω ότι το παιδί μου με τον τρόπο σκέψης της, τις αξίες της και με την πράξη που είχε επιλέξει να κάνουμε, βοήθησε κάποιους ανθρώπους που η ζωή τους κρεμόταν από μία κλωστή. Οι ίδιοι οι άνθρωποι τώρα χαμογελάνε και μπορούν να χαρούν τη ζωή. Το είχε στον χαρακτήρα της η Έμμα να προσφέρει και αυτό το έκανε και μέχρι την τελευταία στιγμή», αναφέρει.
«Μέχρι να συμβεί το μοιραίο, δεν ήμασταν ενημερωμένοι για τη δωρεά οργάνων, στην πορεία μάθαμε και συνειδητοποίησα τι μπορεί να σημαίνει η αναμονή σε ένα τηλέφωνο που σου αλλάζει τη ζωή. Συνειδητοποιώ το μεγαλείο αυτής της πράξης, ποσό μοναδικό ήταν το παιδί μου και καταλαβαίνω ότι μου έδωσε έναν στόχο να παλεύω για τις μεταμοσχεύσεις μέχρι να τη συναντήσω ξανά», εξομολογείται η κ. Καμπάκη.
Η καρδιά της Έμμας χτυπάει ακόμη
Η μητέρα της Έμμας πρόσφατα συνάντησε τη Σάντυ Λέντη που έλαβε την καρδιά της 21χρονης. Το τηλεφώνημα για τη μεταμόσχευση ήταν για την ίδια μία ανακούφιση, αλλά ταυτόχρονα και ένα ρίσκο: ή θα έβγαινε δυνατότερη ή μπορεί και να έχανε τη ζωή της.
Για την κ. Λεντή όλα ξεκίνησαν στα 32 της, όταν προσπαθώντας να κάνει εξωσωματική, διαπίστωσε ότι πάσχει από μυοκαρδίτιδα. «Στην αρχή δεν ήταν μεγάλη ζημιά, οπότε κατάφερα να μείνω έγκυος και να γεννήσω τον γιο μου το 2015. Όμως μετά από λίγο τα πράγματα δυσκόλεψαν και άρχισε η φθίνουσα πορεία που δυσκόλευε τη ζωή μου και δεν μπορούσα να κάνω πολλά πράγματα. Το 2018 μου έβαλαν τον πρώτο απιδινωτή και τρία χρόνια μετά υπήρχε αναβάθμιση, καθώς είχα υποστεί ανακοπές. Το καλοκαίρι του 2022 κατέρρευσα, δεν μπορούσα να πάω ούτε μέχρι την τουαλέτα. Μου έβαλαν δεύτερο απιδινωτή και πλέον είχα μικρά ποσοστά επιβίωσης μέχρι που δέχθηκα το τηλέφωνο για το μόσχευμα από την Έμμα», εξιστορεί στη «ΜτΚ» η Σάντυ Λέντη.
Η κατάσταση της υγείας της ήταν τόσο κρίσιμη που την είχε τοποθετήσει πρώτη στη λίστα αναμονής. «Ένιωσα μεγάλη ανακούφιση, αλλά πηγαίναμε για όλα ή τίποτα. Υπήρχαν δύο σενάρια, αυτό που θα πήγαιναν όλα καλά και αυτό που θα ήταν η τελευταία μας προσπάθεια», σημειώνει. Η κ. Λέντη γνώριζε εκ των προτέρων την ταυτότητα της δότριας και αυτό την οδήγησε σε μία σειρά από σκέψεις. «Ήξερα ότι η καρδιά ήταν της Έμμας. Ένιωσα μία αμφιβολία ηθικού χαρακτήρα, επειδή ήταν ένα νέο παιδί που χάθηκε. Χάθηκε μία ζωή και αυτό πάντα σε στεναχωρεί, πόσο μάλλον στην περίπτωση της Έμμας. Χάρη σε αυτήν, όμως, σήμερα είμαι καλά. Δεν θα την ξεχάσω πότε. Μπορεί να μην την γνώρισα, αλλά πλέον τη θεωρώ έναν δικό μου άνθρωπο», δηλώνει η λήπτρια της καρδιάς της Έμμας.
Η ζωή της κ. Λέντη άλλαξε ραγδαία, μετά τη μεταμόσχευση και πλέον βλέπει το μέλλον με μεγαλύτερη αισιοδοξία. «Έχω μία φυσιολογική καθημερινότητα, μπορώ να γυμνάζομαι, να μην χάνω δραστηριότητες και να σκέφτομαι το μέλλον. Πριν δεν μπορούσα να σχεδιάσω για μεγάλο χρονικό διάστημα. Σκεφτόμουν μόνο τον κίνδυνο θανάτου. Έπεφτα στο πάτωμα και περίμενα το μηχάνημα για να σηκωθώ. Τώρα ζω και χαίρομαι το παιδί μου».
Η κ. Λεντή παροτρύνει στη δωρεά οργάνων, λέγοντας πως «είναι πολύ πιθανό να βρεθεί κάποιος σε ανάγκη και να αναζητά μόσχευμα πάρα να δώσει. Να αγκαλιάσουν όλοι την ιδέα της δωρεάς οργάνων και μυελού των οστών, γιατί, όταν φτάσουμε σε κατάσταση που δεν υπάρχει επιστροφή, είναι κρίμα να χάνονται όργανα, ενώ μπορούν να σώσουν ζωές».
Έξι μοσχεύματα, μία ζωή: Η σπάνια περίπτωση της Μαρίας Ασλαμάζη
Η Μαρία Ασλαμάζη είναι από μία από τους δύο ασθενείς σε όλη την Ευρώπη που έχει υποβληθεί με μία επέμβαση σε μεταμόσχευση πέντε οργάνων. Ενώ, το καλοκαίρι του 2022 υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση νεφρού με δότρια τη μητέρα της. Την πρώτη μεταμόσχευση των πέντε οργάνων την πραγματοποίησε το 2018 στην Αμερική, στο Κέντρο Μεταμοσχεύσεων του Cleveland Clinic του Ohio με τον Αιγύπτιο γιατρό, χειρουργό μεταμοσχεύσεων Kareem Abu-Elmagd.
Όπως λέει και η ίδια, μετά την περίπτωσης της Έμμας, παρατηρεί μία αλλαγή στον τρόπο σκέψης πολλών ανθρώπων για τη δωρεά οργάνων. «Βλέπω μία αύξηση στις μεταμοσχεύσεις και χαίρομαι πολύ γι’ αυτό. Νομίζω ότι η περίπτωση της Έμμας ήταν καθοριστική, ήταν ένα πολύ όμορφο νέο δυναμικό κορίτσι που έφυγε από τη ζωή και οι γονείς σεβάστηκαν την επιθυμία της. Επηρέασε πολύ την κοινή γνώμη και η ενημέρωση για τη δωρεά οργάνων έγινε καλύτερη», παρατηρεί.
Η 43χρονη από τη Θεσσαλονίκη είναι γιατρός και βρίσκεται στην ειδίκευση για αναισθησιολόγος. Η περιπέτεια της υγείας της άρχισε σε ηλικία 10 ετών, όταν διαγνώστηκε με σάρκωμα, το οποίο αφαιρέθηκε και στη συνέχεια υποβλήθηκε σε ακτινοθεραπεία που προκάλεσε βλάβη στα αγγεία της κοιλιακής χώρας και στη συνέχεια υπέστη στένωση στην άνω μεσεντέρια αρτηρία, η οποία έπαθε θρόμβωση. Το 2018, μετά από 5,5 έτη αναμονής, υποβλήθηκε σε μία πολύ σπάνια πολυσπλαχνική μεταμόσχευση στομάχου, δωδεκαδακτύλου, ήπατος, παγκρέατος και λεπτού εντέρου. Όλα τα μοσχεύματα προήλθαν από μία γυναίκα που έχασε τη ζωή της σε τροχαίο.
«Υπήρχαν κάποια χαρακτηριστικά μου που ήταν δύσκολο να βρούμε μοσχεύματα και συμβατό δότη. Τέσσερις φορές μας πρόσφεραν όργανα, αλλά δεν ήταν συμβατά. Μάλιστα, μία φορά με πήγαν ως το χειρουργείο και με γύρισαν πίσω λόγω ασυμβατότητας. Όταν με πήραν και μου είπαν ότι βρήκαν δότρια για τα πέντε μοσχεύματα, δεν με άφησαν να το σκεφτώ. Απλά μου είπαν ‘έλα σε δύο ώρες στο νοσοκομείο’. Θυμάμαι λειτούργησα εντελώς μηχανικά, σαν να υπνοβατούσα. Από τη μία χαιρόμουν που επιτέλους έφτασε η ώρα της μεταμόσχευσης, από την άλλη μου ήταν δύσκολο να το διαχειριστώ, γιατί λόγω της ειδικότητάς μου ήξερα καλά τις επιπλοκές που μπορούν να συμβούν. Όπως συνέβησαν, είχα πάθει ανακοπή για τέσσερα λεπτά στο χειρουργείο, ωστόσο το ξεπέρασα», αφηγείται η κ. Ασλαμάζη.
Για τρεις μήνες νοσηλευόταν σε νοσοκομείο της Αμερικής και έπειτα από ένα έτος ήταν πλέον στη θέση να επιστρέψει στη Θεσσαλονίκη. Το 2022 η μητέρα της προχώρησε σε ένα ακόμα δώρο ζωής προς αυτήν, προσφέροντάς της το ένα νεφρό της. «Ήμουν λειτουργική με έναν νεφρό από παιδί, ωστόσο ανέπτυξα ανεπάρκεια λόγω των φαρμάκων. Αυτό που φοβόμουν ήταν η αιμοκάθαρση, γιατί στη σχολή έβλεπα ότι είναι μία επίπονη διαδικασία. Τελικά, όμως, έκανα για 6 εβδομάδες. Αν και μου έλεγαν στην αρχή ότι η μητέρα μου δεν μπορεί να είναι συμβατή λόγω ομάδα αίματος, τελικά προχωρήσαμε στη μεταμόσχευση. Ανησυχούσα περισσότερο για τη μαμά μου που θα μπει στο χειρουργείο και θα της πάρουν τον νεφρό, παρά για έμενα».
Δεν μπορεί να συγκρίνει τις δύο μεταμοσχεύσεις, όπως λέει, καθώς στην πρώτη ο φόβος την έκανε να εύχεται ακόμα και να ακυρωθεί. Σήμερα, η ζωή της με έξι μοσχεύματα έχει βελτιωθεί, αλλά, όπως λέει, όποιος κάνει μεταμοσχεύσεις είναι σαν να «παντρεύεται» για πάντα τους γιατρούς. «Η ποιότητα ζωής μου έχει βελτιωθεί πάρα πολύ. Έχουμε κάποια θέματα ακόμα, αλλά, δυστυχώς, η μεταμόσχευση δεν είναι απολυτή θεραπεία. Στην ουσία ανταλλάζεις πακέτων προβλημάτων. Είναι σαν ένας γάμος με τους γιατρούς, γιατί πάντα πρέπει να σε παρακολουθούν», σημειώνει.
«Είναι ανήθικο να μη δωρίσεις τα όργανά σου»
«Άξιζε τον κόπο και είμαι ευγνώμων», λέει η 43χρονη και τονίζει για την άξια της δωρεάς ότι «δεν υπήρχαν λόγια για να ευχαριστήσω την οικογένεια της δότριας μου. Φανταστείτε στην Αμερική ότι 18 άτομα πεθαίνουν στη λίστα αναμονής τον μήνα. Επομένως, είναι ανήθικο να μην δώσεις τα όργανα σου, αφού μετά θάνατον δεν τα χρειάζεσαι. Μπορεί ο καθένας να σώσει μέχρι και 8 ζωές και να βελτιώσει τη ζωή 75 ανθρώπων με τη δωρεά ιστών».
*Δημοσιεύθηκε στη «ΜτΚ» στις 29.06.2025
