Ως καθηγητής πνευμονολογίας έχει καθημερινή επαφή με το νήμα της ζωής των άλλων, το σώμα και το όριό του. Άρα γνωρίζει καλά τι σημαίνει υγεία, αρρώστια, θάνατος, αγωνία για την επιβίωση. Ο Κωνσταντίνος Σπυρόπουλος όμως δεν είναι μόνο ένας πολύ καλός γιατρός, αλλά και ένας διακεκριμένος εικαστικός. «Ο εικαστικός πρέπει να γνωρίζει πολύ καλά τον εαυτό του και την υπόσταση του κόσμου για να τον αποτυπώνει παράγοντας μηνύματα. Ο γιατρός μπορεί να γνωρίζει πως παράγονται οι αισθήσεις που πληροφορούν τον εγκέφαλο περί του κόσμου. Θα φέρω ένα παράδειγμα. Βλέπουμε, γιατί φωτόνια με ενέργεια E = h.v διεγείρουν ειδικά κύτταρα του αμφιβληστροειδούς (κωνία) ,όπου (h) η σταθερά του Plank και (v) η συχνότητα της ακτινοβολίας.
Ο άνθρωπος εκ κατασκευής μπορεί να αποκρυπτογραφήσει φωτόνια που χαρακτηρίζονται από περιορισμένες τιμές συχνότητας (v)(ορατό φάσμα). Τις υπόλοιπες άπειρες συχνότητες δεν μπορεί να τις αντιληφθεί. Έτσι ο ανθρώπινος εγκέφαλος βλέπει τον κόσμο από μια στενή χαραμάδα. Ο εικαστικός σπάει τους περιορισμούς ευρισκόμενος πάνω στο άρμα της δημιουργικής του φαντασίας. Γνωρίζει όμως ότι γνωρίζει ελάχιστα ατενίζοντας τον ωκεανό του αγνώστου», λέει στη «ΜτΚ» ο Κωνσταντίνος Σπυρόπουλος για τη διπλή του αυτή η ιδιότητα.
Έτσι τώρα μας δίνει μια… «Προσωρινή Αθανασία» μέσα από την ομότιτλη ατομική έκθεση ζωγραφικής του. Κάτι σχεδόν αυτονόητο, αφού η ίδια η ζωή από μόνη της είναι αυτό ακριβώς. « Η ζωή εμπεριέχει αθανασία που αναμένει τον θάνατο. Τον θάνατο που είναι η μοναδική βεβαιότητα της ζωής. Έτσι είναι τα πράγματα είτε το θέλουμε είτε όχι και βεβαίως το όνειδος του θανάτου δεν αρέσει σε κανέναν. Η επιστήμη ερευνά με εργαλείο τη λογική κυρίως.
Η τέχνη ίπταται με τα φτερά της φαντασίας και μη κάνοντας επανάσταση την προετοιμάζει. Προετοιμάζει την επανάσταση του τρόπου που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο μέχρι σήμερα. Η τέχνη βλέπει μακρύτερα. Δεν περιορίζεται στα όρια μιας γενιάς. Διαπαιδαγωγεί όλες τις γενιές που θα έλθουν. Έτσι μας έχει δείξει η ιστορία . Αν η τέχνη εμπνεύσει τους νεότερους να αγαπήσουν τη ζωή τόσο που να αφιερωθούν στην έρευνα που θα έχει στόχο να αναστείλει τη δράση των τελομερασών ώστε τα τελομερή του DNA να μην μειώνονται μετά από κάθε διαίρεση των κυττάρων και γι αυτό να μην γερνάνε, τότε θα κερδηθεί η πραγματική αθανασία», επισημαίνει ο καλλιτέχνης.
«Ο πραγματικός εικαστικός θα πρέπει να είναι ‘ερασιτέχνης’»
Σε μια εποχή που οι κρίσεις, οι πόλεμοι, το οικολογικό ζήτημα απειλούν την καθημερινότητα αλλά και την ίδια τη ζωή κάποιων, ο καλλιτέχνης θέλει η έκθεσή του να λειτουργήσει για τους επισκέπτες της όπως θα ήθελαν εκείνοι. «Το λέω αυτό, γιατί ένα έργο τέχνης έχει πάρα πολλές αναγνώσεις και δημιουργεί άπειρες εκδοχές. Εκδοχές που σχετίζονται με την υπόσταση του παρατηρητή και γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο ένα σημαντικό έργο τέχνης μπορεί και συνομιλεί με ανθρώπους διαφορετικών εθνικοτήτων, θρησκευτικών πεποιθήσεων, κοινωνικών διαφοροποιήσεων κλπ. Το πραγματικό έργο τέχνης δεν παράγει ένα μήνυμα αλλά τόσα μηνύματα όσοι είναι αυτοί που το γνώρισαν. Γιατί έχει τη διεισδυτική ικανότητα να συνομιλεί με τη ‘βαθειά προσωπική’ προσωπικότητα. Οι άλλες δύο προσωπικότητες, του καθ’ ενός, είναι η ‘δημόσια’ και η ‘ιδιωτική’. Τη δημόσια τη γνωρίζει η κοινότητα. Την ιδιωτική ο στενότερος κοινωνικός κύκλος. Ενώ την ‘προσωπική’ τη γνωρίζει αυτός και μόνον ο εαυτός του που κάποιες φορές μπορεί και κατεβαίνει στα σκοτεινά βάθη της ψυχής . Εκεί που κανένας άλλος δεν μπορεί να φθάσει», τονίζει πολύ εύστοχα αναλύοντας την ανθρώπινη ύπαρξη.
Για εκείνον ο ρόλος του εικαστικού σήμερα πρέπει να είναι συγκεκριμένος: «Ο πραγματικός εικαστικός θα πρέπει να είναι ‘ερασιτέχνης’, δηλαδή να είναι εραστής, να είναι ερωτευμένος με την τέχνη. Και όλοι γνωρίζουμε τη δύναμη του έρωτα. Κάνει συνέχεια ανατροπές μέχρι να μας αποκαλύψει το πραγματικό του πρόσωπο, αν ποτέ το αποκαλύψει. Έτσι και ο εικαστικός, όντας ερωτευμένος θα παίζει συνεχώς και θα αναθεωρεί διαρκώς τις φόρμες και τα μηνύματα, με τελικό σκοπό να σκιαγραφήσει την ουτοπία της ζωής. Και αν όμως ποτέ δεν το καταφέρει, η πορεία που θα έχει διαγράψει θα αποτελεί για όλους φωτεινό σημείο αναφοράς και έμπνευσης. Έμπνευσης, τέτοιας που θα αποτελεί παρηγοριά και ελπίδα για τον άνθρωπο. Τον άνθρωπο που το κύριο μέρος της ιστορίας του αποτελείται από τους συνεχείς πολέμους που έχει πραγματοποιήσει από την εμφάνισή του στον Παράδεισο και μετά. Γιατί ο Αδάμ έφαγε το μήλο και τότε έγινε μέλος της διατροφικής αλυσίδας που είναι σκληρή, γιατί το ένα πλάσμα είναι υποχρεωμένο να τρώει το άλλο για να προσπορίζεται την αναγκαία ενέργεια για να ζήσει. Η ευτυχία θα ήταν μία. Να συλλαμβάνει ο άνθρωπος φωτόνια απ’ ευθείας από την ηλιακή ακτινοβολία και να ικανοποιεί τις ενεργειακές του ανάγκες. Τότε ο άνθρωπος ελεύθερος θα είχε ανάγκη όχι να έχει αλλά να είναι», καταλήγει.
Η έκθεση γίνεται σε συμπαραγωγή του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης και του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης, ενώ τελεί υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού
Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης (Φουαγιέ 3ου ορόφου)
Διάρκεια έως 15 Ιανουαρίου
Είσοδος ελεύθερη
Κυριακή Τσολάκη
