Διακεκριμένος παλιός συνάδελφος δημοσιογράφος, έκανε μία ανάρτηση με αφορμή την εντύπωση που του έκανε ένα σύγχρονο άγνωστο στους πολλούς, επάγγελμα.
«Σήμερα, γράφει, έκανα διαδικτυακή φίλη μία κυρία της οποίας το επάγγελμα είναι Pet Loss Grief Specialist.
Η γυναίκα αυτή είναι ειδικός στο να βοηθάει ανθρώπους να επουλώσουν τις πληγές τους μετά την απώλεια ενός αγαπημένου κατοικίδιου ζώου. Προσφέρει συμπονετική υποστήριξη και στρατηγικές αντιμετώπισης.
Η εποχή και κυρίως η Τεχνητή Νοημοσύνη έρχεται να καταργήσει πολλά επαγγέλματα. Δημιουργεί όμως άλλα τόσα, που προκύπτουν από την προσαρμογή στα νέα δεδομένα.
«Δεν θα μας στερήσει τη δουλειά η τεχνολογία», γράφει ο συνάδελφος.
«Θα προσαρμοστούμε. Άλλωστε, κατά τη θεωρία της φυσικής επιλογής δεν επιβιώνουν τα ισχυρότερα είδη αλλά τα πλέον ευπροσάρμοστα. Οπότε βρείτε τρόπους να προσαρμοστείτε. Δεν χρειάζεται να είστε δυνατοί».
Σήμερα υπάρχουν επαγγέλματα όπως ο Ειδικός Βιωσιμότητας (Sustainability Consultant) που συμβουλεύει επιχειρήσεις πώς να μειώσουν το αποτύπωμά τους στο περιβάλλον.
Επίσης ο Ψηφιακός Ψυχολόγος / Online Therapist, αλλά και ο Virtual Reality (VR) Designer / Game Designer που ασχολείται με εικονικούς κόσμους ή παιχνίδια σε VR/AR πλατφόρμες.
Οι νέοι σε νέα επαγγέλματα έχουν αυτοπεποίθηση, ξέρουν πράγματα που η πλειοψηφία ακόμα δεν κατανοεί και όχι σπάνια βγάζουν πολλά λεφτά.
Σήμερα βλέπουμε νέους 22-25 ετών να ζουν από το YouTube, να εργάζονται εξ αποστάσεως για εταιρείες του εξωτερικού και να δημιουργούν startups χωρίς πτυχίο, πανελλήνιες ή «σταθερό επάγγελμα». Και αυτό φέρνει πολλές φορές μία αίσθηση «διαφορετικότητας» -ακόμα και υπεροχής απέναντι σ’ αυτούς που ακολούθησαν την «κλασική» οδό.
Ο παραδοσιακός -ας τον πούμε έτσι -νέος από την πλευρά του σου λέει:
«Έκανα φροντιστήρια και ιδιαίτερα» και ύστερα πολλά χρόνια σπουδών. Πήρα μεταπτυχιακά, διδακτορικά κ.λπ. για να κάνω τελικά τι;
Βρέθηκα να βγάζω λιγότερα χρήματα από συνομηλίκους μου που κινήθηκαν εκτός του γνωστού συστήματος, αφού δεν έδωσαν Πανελλαδικές και δεν πήγαν σε κλασική σχολή».
Παρακολούθησα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον την εκδήλωση της Πολιτιστικής Εταιρείας για τη Generation Z (Gen Z), (άνθρωποι δηλαδή που γεννήθηκαν από το 1997 έως το 2012 (ηλικίες 13 έως 28 ετών σήμερα).
Ακούσαμε εκπροσώπους της να ξεδιπλώνουν τις αγωνίες τους, τις προτεραιότητες που βάζουν για το μέλλον τους και το πως σκέφτονται.
Μου φαίνεται πως εμείς οι μεγαλύτεροι δεν δώσαμε την πρέπουσα σημασία στο γεγονός ότι πρόκειται για την πρώτη γενιά που μεγάλωσε σε μια απολύτως ψηφιακή εποχή, όπου το διαδίκτυο, τα social media τα games και τα smartphones ήταν απλώς η καθημερινότητά τους και η κανονικότητα. Σε αντίθεση με μας που σταθερά απορούμε και χάσκουμε, μπροστά ακόμα και σε μικρά νέα τεχνολογικά επιτεύγματα.
Άκουσα μεταξύ άλλων στην εκδήλωση αυτή ότι:
*Αυτό που κάνεις είναι πια αυτό που μετράει και όχι το αντικείμενο των σπουδών σου. Το τι γράφει το πτυχίο σου δεν ορίζει το ποιος είσαι.
Είμαστε μπροστά σε μία σαρωτική αλλαγή. Το πόσα πτυχία μάζεψες δεν σημαίνει και κατάκτηση της επαγγελματικής επιτυχίας και της καριέρας.
* Το 73% των νέων επίσης δεν δέχεται να δουλέψει σε μία επιχείρηση που είναι αντίθετη με τις κοινωνικές τους πεποιθήσεις. Η ηθική ευτυχώς αντέχει στις νέες γενιές.
* Η τεχνολογία δεν είναι πια στοιχείο δέους, αλλά συνηθισμένο εργαλείο για τη γενιά αυτή. Σύμμαχος στις σπουδές, στην προσωπική ζωή και στην επαγγελματική αποκατάσταση. Μέσο, καθρέφτης και επιταχυντής.
* Αυτό που ήταν άγνωστο κατά τις προηγούμενες δεκαετίες αλλά σήμερα τείνει να γενικευθεί ως παρουσία στη ζωή των νέων είναι το πόσο θεωρεί η Gen Z απόλυτα σωστό να καταφύγεις στον ψυχολόγο αν έχεις ψυχολογικά προβλήματα.
Σε μία έρευνα, το 74% των διευθυντών και των επιχειρηματικών ηγετών δήλωσαν ότι η συνεργασία με τη Γενιά Ζ είναι πιο δύσκολη από ό,τι με άλλες γενιές. Σημεία των καιρών.
*Δημοσιεύθηκε στη «ΜτΚ» στις 25.05.2025