Πρώτα-πρώτα θα πρέπει να τεθεί το ερώτημα: Χρειάζεται το ΠΑΣΟΚ να κτίσει τις άμυνές του απέναντι στο φημολογούμενο κόμμα Τσίπρα; Υπάρχει κοινός -προς διεκδίκηση- χώρος; Μπορεί το 2025 να μην έχει καμιά σχέση με το 2011-2012, όμως των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν. Κοινός χώρος υπάρχει και ο Αλ. Τσίπρας θα προσπαθήσει να υφαρπάξει ένα μέρος του, το κατά το δυνατόν μεγαλύτερο. Αν δεν το πετύχει, το εγχείρημά του είναι καταδικασμένο σε αποτυχία, διότι η λεηλασία της ριζοσπαστικής αριστεράς και δύσκολη είναι και κυρίως δεν του αρκεί για αυτό που επιζητεί. Ο Αλ. Τσίπρας δεν θέλει απλώς να δηλώσει την παρουσία του ως αρχηγός κόμματος στην επόμενη Βουλή. Θέλει να είναι και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, διότι μόνον έτσι θα δώσει στο νεοσύστατο κόμμα του τον αέρα της εξουσίας. Με άλλα λόγια δεν τον ενδιαφέρει να ιδρύσει ακόμα ένα κόμμα της αριστεράς.
Σε αυτήν την προσπάθειά του, απέναντι θα βρεθεί, εκτός από τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, και το ΠΑΣΟΚ. Δύο εντελώς ξεχωριστές περιπτώσεις που όμως αισθάνονται στο πρόσωπο του Αλ. Τσίπρα μία υπαρξιακή απειλή. Στο ΠΑΣΟΚ είναι λογικό να ξυπνήσουν οι μνήμες του 2011-2012, πολύ δε περισσότερο αν το νέο κόμμα το πλαισιώσουν στελέχη του, έστω παροπλισμένα. Εκείνη η περίοδος είναι τραυματική, διότι έκτοτε το Κίνημα, ουσιαστικά, ουδέποτε συνήλθε. Συνεπώς, είναι επιβεβλημένο το ΠΑΣΟΚ να περιχαρακώσει τον χώρο του με τη μεγαλύτερη δυνατή σαφήνεια και αποφασιστικότητα, για να μην υπάρξουν παρανοήσεις πονηρές ή καλοπροαίρετες.
Δεν είναι δύσκολο αυτό το έργο, διότι ο Αλ. Τσίπρας δεν είναι καινούριος. Έχει ένα βεβαρημένο πολιτικό μητρώο και όσες προσπάθειες και αν κάνει για να το καλλωπίσει, τα πεπραγμένα του δεν τον βοηθούν. Και αυτά ακριβώς θα αναδείξει -ή αυτό πιστεύω ότι θα κάνει- το όλον ΠΑΣΟΚ. Γιατί γράφω για «το όλον ΠΑΣΟΚ;». Διότι υπάρχει μία τάση -δεν γνωρίζω τη δύναμή της- που θα καλοέβλεπε τη συνεργασία με το κόμμα Τσίπρα. Πιθανόν, σε πρώτη φάση να μην εκδηλωθεί, περιμένοντας να δει την απήχηση του νέου κόμματος, αλλά πάντα θα έχει στραμμένη την προσοχή της προς τα εκεί. Σχηματικά, αυτή η τάση έχει ως πρότυπο πολιτικής πρότασης τη συνεργασία με την οποία ο δήμαρχος Αθηναίων κέρδισε τις δημοτικές εκλογές. Υπάρχουν και πολιτικοί και σχολιαστές οι οποίοι εκτιμούν πως αν δεν συνεργαστεί ένα μέρος της ριζοσπαστικής αριστεράς με το ΠΑΣΟΚ, τότε η Νέα Δημοκρατία -ανεξαρτήτως ηγέτη- θα εξακολουθήσει να αποτελεί το κέντρο των εξελίξεων. Μία εκτίμηση που δεν απέχει από την πραγματικότητα, αλλά το τίμημα αυτής της επιλογής θα το καταβάλλει το ΠΑΣΟΚ διότι θα διασπαστεί. Είναι γνωστό πως ένα εξίσου σημαντικό κομμάτι του είναι βαθύτατα απέναντι σε οτιδήποτε θυμίζει τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και ως εκ τούτου και απέναντι στον ίδιο τον Αλ. Τσίπρα.
Συνεπώς, θα δούμε το προσεχές διάστημα να κορυφώνεται ο διμέτωπος αγώνας του ΠΑΣΟΚ, μία τακτική με ιστορικές ρίζες. Αυτός ο διμέτωπος αγώνας είναι η απαραίτητη προϋπόθεση, ώστε το Κίνημα να αναδειχθεί σε μία αξιόπιστη κυβερνητική εναλλακτική, περιορίζοντας το κόμμα Τσίπρα σε ρόλο κομπάρσου.
*Δημοσιεύθηκε στη «ΜτΚ» στις 06-07.09.2025