Αν κάποιοι πιστεύουν πως «Δύση» και κανονικότητα σήμερα είναι οι πολιτικές και οικονομικές «ελίτ» της Αμερικής και η γραφειοκρατία μαζί με το μετέωρο νεοφιλελεύθερο βήμα των Βρυξελλών, ίσως λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο. Πολλοί ψηφοφόροι σκέφτονται αλλιώς.
Αν, για να το πούμε διαφορετικά, οι ισχυρότερες χώρες του πλανήτη παραμένουν οι ΗΠΑ, η Κίνα και η Ρωσία, τότε γιατί να μην πιστέψουμε ότι με τον Τραμπ και τον Πούτιν πρωταγωνιστές, ο κάθε εκδοχής «αντισυστημισμός» όχι μόνο δεν θα υποχωρήσει, αλλά αντιθέτως θα θεριέψει;
Αυτά σκεφτόμουν, διαβάζοντας κάποια από τα όχι λίγα ρεπορτάζ που θέτουν το ζήτημα αν το κοινό του 2015 θα μπορούσε να εμπιστευθεί ξανά τον Αλέξη Τσίπρα. Και αλήθεια εκείνο το ετερόκλητο κοινό πώς βλέπει τα πράγματα σήμερα;
Δικαίως θα πείτε πως αυτά εξαρτώνται από πολλούς παράγοντες, όπως η γενικότερη κατάσταση της κοινωνίας, οι αλλαγές που επήλθαν στο πολιτικό σκηνικό, οι προσαρμογές του ίδιου και η -ανύπαρκτη μέχρι σήμερα- αυτοκριτική του.
Το κομμάτι που έχει απομείνει, από το πιστό στον Τσίπρα κοινό του 2015, ως πλήθος ψηφοφόρων υπό διεκδίκηση, έχει πλέον δείξει αυξημένη πολιτική κινητικότητα αλλά και σκεπτικισμό.
Άλλοι ψήφισαν, στο μεταξύ, Αχτσιόγλου και Βαρουφάκη, άλλοι Κασσελάκη, άλλοι προτίμησαν τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, ενώ ένα όχι ευκαταφρόνητου μεγέθους τμήμα, χλιαρά στηρίζει ΣΥΡΙΖΑ και Φάμελλο σε αυτά τα πέτρινα χρόνια.
Θα μπορούσε, λοιπόν, ο πάλαι ποτέ «άχαστος» και στη συνέχεια πολλαπλά ηττημένος πρώην πρωθυπουργός να «καβαλήσει» στο κύμα ενός νέου αντισυστημισμού ή θα ήταν πιο βολικό γι’ αυτόν να εμφανιστεί «ρεαλιστής», θυμίζοντας το τρίτο μνημόνιο και την «κωλοτούμπα» της μετατροπής του «όχι» του δημοψηφίσματος σε «ναι»;
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει ηγετικά χαρακτηριστικά που δεν βρίσκεις σήμερα εύκολα στο άχρωμο πολιτικό σκηνικό. Πολλά, επομένως, θα εξαρτηθούν -αν επιχειρήσει τελικά επάνοδο- από την ικανότητά του να επανιδρύσει τον ΣΥΡΙΖΑ, πράγμα σχεδόν αδύνατο, ή να φτιάξει νέο πολιτικό φορέα.
Το πρώτο, αν δεν βρεθούν νέα άφθαρτα στελέχη, μάλλον σαν ανέκδοτο ακούγεται. Θέλει, δηλαδή, λάμψη και ταλέντο κάτι σαν τον Κωνσταντέλια, τον Μουζακίτη και τον Καρέτσα της πολιτικής, διότι με Γεροβασίλη, Φάμμελο και Παππά γρήγορα θα κατέβει η παράσταση.
Το δεύτερο, ακούγεται πιο δελεαστικό, αφού αν επαναπατρίσει απογοητευμένους, ενώσει ένα κομμάτι της αριστεράς και κερδίσει την προσοχή της νεολαίας, προσφέροντας όραμα και ανανέωση, θα έχει μία βάση για «πάλης ξεκίνημα και νέους αγώνες».
Το come back του Τσίπρα θα μείνει άσκηση επί χάρτου και απλώς ευσεβής πόθος κάποιων, αν συμβούν μαζί και ταυτόχρονως οι παρακάτω εξελίξεις:
1. Αν η ΝΔ αποδειχθεί ανθεκτική παρά τα σκάνδαλα και τα αυτογκόλ που βάζει με την αλλοπρόσαλλη πολιτική της, κυρίως στα θέματα ακρίβειας και διαφθοράς, και το ΠΑΣΟΚ διατηρηθεί, έστω σε ποσοστά 13-15%.
2. Αν συνεχίσουν να έχουν την πρωτοκαθεδρία στον «αντισυστημισμό αλά Γκρέκα» η Ζωή Κωνσταντοπούλου και ο Κυριάκος Βελόπουλος.
3. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ανακόψει την κατρακύλα του επικοινωνιακά και δημοσκοπικά, συγκρατώντας κάπως ένα 7%.
Οι τελευταίες παρεμβάσεις του Αλέξη Τσίπρα στα δημόσια πράγματα δεν επιφύλασσαν εκπλήξεις. Ήταν ο παλιός, γεμάτος αυτοπεποίθηση αλλά και ευχολόγια, μετά πολλών αοριστολογιών, ρήτορας.
Πολύ συναίσθημα, πιασάρικες ατάκες και πάντα η άνεση που σου παρέχει η ευλογία του να μην κυβερνάς. Βέβαια, με νωπές τις δραματικές αναμνήσεις που μας άφησαν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, πάντα θα αντιμετωπίζει τον κίνδυνο να μη γίνεται πιστευτός.
Ο Τσίπρας επιχειρεί ένα ιδιότυπο rebranding, κάνοντας άνοιγμα και σε όσους άνετα μιλάνε για πατρίδα και ελπίζοντας, ίσως, ότι κάποιοι άλλοι θα ξεχάσουν τις εξελίξεις μετά τις Πρέσπες και το ποιος έδωσε γήπεδο στη Βόρεια Μακεδονία με «ταυτότητα», «γλώσσα» και «εθνότητα».
Είναι μόλις 51 ετών. Αν πριν από μισό αιώνα ο Ζαμπέτας προφητικά έλεγε πως ο πενηντάρης «είν’ ένας νέος της εποχής», σήμερα είναι σχεδόν τζόβενο.
Είναι 23 χρόνια νεότερος από τον Αντώνη Σαμαρά ο οποίος, επίσης, είναι πρώην πρωθυπουργός και φαίνεται, επίσης, έτοιμος να ιδρύσει κόμμα.
Μόνο που ο Αλέξης φαίνεται να βιάζεται πολύ. Και τίποτα δεν δείχνει πως είναι πρόθυμος να ζήσει σε πολιτική έρημο για καμιά δεκαετία, όπως ο Μεσσήνιος πολιτικός. Όσο και αν το χάπι χρυσώνεται με διαλέξεις στο Χάρβαρντ, κονέ με υψηλόβαθμους της ΕΕ και πρώην ηγέτες.
Χώρια ο πιθανολογούμενος κίνδυνος να μείνεις και εκτός Βουλής…
Από την άλλη, πάλι, όποιος βιάζεται σκοντάφτει…
Η Ελλάδα ψάχνει ένα ανοιχτό παράθυρο στον 21ο αιώνα με πολιτικό σκηνικό και προσωπικό που ελάχιστα ενθουσιάζουν τους πολίτες
Σε δέκα χρόνια από σήμερα, για ποια κόμματα εκ των ΣΥΡΙΖΑ, Πλεύση Ελευθερίας, Ελληνική Λύση, Κίνημα Δημοκρατίας, Νέα Αριστερά, ΜέΡΑ25, Φωνή Λογικής, ΝΙΚΗ και Σπαρτιάτες θα στοιχηματίζατε πως θα είναι στη Βουλή;
*Δημοσιεύθηκε στη «ΜτΚ» στις 15.06.2025