Πρωινός καφές με τον νέο πρόεδρο του Βιοτεχνικού, Μάριο Παπαδόπουλο (βίντεο)

Γλυκός ο σημερινός πρωινός καφές. Όχι γιατί βάλαμε πολύ ζάχαρη στον καφέ, αλλά γιατί η κουβέντα μας με τον νέο πρόεδρο του Βιοτεχνικού Επιμελητηρίου Θεσσαλονίκης Μάριο Παπαδόπουλο είχε στο επίκεντρό της και τη ζαχαροπλαστική. «Όταν παίζεις με τη ζάχαρη δεν υπάρχει όριο», είναι μία από τις φράσεις που μας έμεινε από έναν επαγγελματία που εδώ και πολλά χρόνια επιχειρεί σε ένα από τα παλαιότερα ζαχαροπλαστεία της πόλης, όπως είναι αυτό του «Αβέρωφ».

Για τη δημιουργία απαντά ότι «και μες στον ύπνο μας όταν κοιμόμαστε ονειρευόμαστε την επόμενη ημέρα και το τι θα φτιάξουμε», ενώ όταν τον ρωτάμε για το αγαπημένο του γλυκό καταλήγει με μια ερώτηση. «Μπορείς να περάσεις το καλοκαίρι χωρίς να φας ένα καλό αρμενοβίλ παγωτό;»

Όσο για το Βιοτεχνικό Επιμελητήριο τονίζει με νόημα ότι «η ραχοκοκαλιά της οικονομίας είναι η μικρομεσαία επιχείρηση» και ότι «χωρίς ραχοκοκαλιά δεν υπάρχει σώμα».

Υπάρχει πρωινός καφές στη ζωή σας;

Ο πρωινός καφές υπάρχει μέσα στη δουλειά μου. Μην ξεχνάτε ότι η δουλειά μου είναι το φαγητό, οπότε μαζί με την πρωινή τυρόπιτα υπάρχει και ο καφές.

Από ότι κατάλαβα και από την παραγγελία προτιμάτε εσπρέσο.

Το χειμώνα εσπρεσσάκι ζεστό, αλλά και ελληνικός. Το καλοκαίρι ένας ελληνικός είναι πάντα καλύτερος.

Το καθημερινό σας πρόγραμμα πώς είναι;

Απλά γεμάτο (γελάει). Εκείνο που ψάχνω να βρω είναι τα κενά του χρόνου, που δεν είναι και πολύ εύκολα. Πρόεδρος στο Επιμελητήριο, πρόεδρος στη Συντεχνία Καταστηματαρχών-Ζαχαροπλαστών και αντιπρόεδρος στην Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία: καταλαβαίνετε ότι έχουμε πάρα πολλή δουλειά. Αλλά και «πρόεδρος» σε εισαγωγικά στην οικογένεια, με 3 παιδιά.

Το εγερτήριο δηλαδή, τι ώρα είναι;

Το εγερτήριο είναι κατά τις 6.30 το πρωί και ο ύπνος είναι ότι ώρα τελειώσουμε. Απλά -όπως αναρωτιέται και η γυναίκα μου- «πού βρίσκω τόση δύναμη» (γελάει).

Γεννηθήκατε στη Θεσσαλονίκη. Σε ποια περιοχή ακριβώς;

Εδώ στην Ευζώνων.

Οι γονείς ήταν ζαχαροπλάστες, σωστά;

Ο μπαμπάς μου ασχολήθηκε με το ζαχαροπλαστείο, όχι όμως στην τεχνική του μορφή όπως εγώ, καθώς ήταν πιο πολύ στο επιχειρείν. Ο μπαμπάς μου ήταν μεγάλος σε ηλικία, γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και η οικογένεια της μαμάς μου έχει έρθει από τη Μικρά Ασία και συγκεκριμένα από το Ικόνιο.

Η μαμά με αγάπη στην πολίτικη κουζίνα. Ισχύει;

Η μαμά μαγείρευε πάντα με την καραμανλίδικη κουζίνα και αν θέλετε αυτό είναι το μεγάλο μου στοίχημα, γιατί όταν μάθεις σε μια κουζίνα δύσκολα πηγαίνεις σε μια άλλη. Και όταν έχεις δύο αδερφές, οι οποίες επίσης έχουν πάρει τα μαθήματα της μαμάς, πάντα το σπίτι μυρίζει πολύ μπαχάρι.

Η αγάπη για τη ζαχαροπλαστική από τον μπαμπά σας προήλθε;

Όταν ξαφνικά σου έρχεται η πρόταση «ή ακολουθείς το δρόμο του πανεπιστημίου ή έρχεσαι στο ζαχαροπλαστείο» πρέπει να αποφασίσεις. Σε μια εποχή που το επιχειρείν στην Ελλάδα ήταν σε καλύτερο level σε σχέση με τις οικονομικές του απολαβές, η επιλογή ήταν πολύ πιο εύκολη. Κανείς βέβαια δεν ξέρει τι θα συνέβαινε αν ακολουθούσα τον άλλο δρόμο.

Παιδικές αναμνήσεις από την περιοχή εδώ έχετε;

Πολύ παιχνίδι στα πεζοδρόμια, πολλούς φίλους τους οποίους και σήμερα ακόμη τους έχουμε και μια Θεσσαλονίκη, όπου προλάβαμε να πηγαίνουμε να παίξουμε στην Κρήνη κρυφτό, γιατί ακόμη τότε χτίζονταν εκεί η περιοχή και είχε πολλές οικοδομές υπό ανοικοδόμηση.

Από την Ευζώνων πως βρεθήκατε στο Ε’ γυμνάσιο;

Γιατί μετά τους σεισμούς αλλάξαμε σπίτι και πήγαμε στην οδό Συνδίκα.

Δημοτικό;

Δημοτικό πήγα στην Ακαδημία. Και μια και μιλάμε για το Ε’, αυτό το γυμνάσιο μού έδωσε το ερέθισμα για να μάθω και τα γαλλικά. Γιατί το Ε’ είχε ως γλώσσα τα γαλλικά. Όταν πήγα στην τρίτη γυμνασίου έπρεπε ή να μάθω γαλλικά ή να πάρω αναβολή. Δε θα έπαιρνα όμως για πολύ καιρό, οπότε προτίμησα να τα μάθω.

Το πρώτο γλυκό που φάγατε;

Δεν το θυμάμαι. Εκείνο που θυμάμαι είναι πώς όταν μετά από μια εκπαίδευση που έκανα στην Ελβετία γύρισα πίσω και είπα στον μπαμπά μου ότι θα σου φτιάξω ένα πάρα πολύ ωραίο γλυκό και τού έφτιαξα κάτι, μού απάντησε ως εξής: «Θα σου πω κάτι. Ξέρεις ποιο είναι το πιο ωραίο γλυκό;» «Όχι, ποιο είναι;» τού είπα. «Αυτό που πουλάει». Τελικά δεν ξέρουμε αν υπάρχουν ωραία ή γλυκά που πουλάνε (γελάει).

Πως γίνεται κανείς καλός ζαχαροπλάστης; Σίγουρα δε γεννιέται.

Θέλει καταρχήν να αγαπήσεις την τέχνη και να προσπαθήσεις να δεις πώς αυτή η τέχνη μεταφράζεται στο επιχειρείν. Πράγμα που σημαίνει ότι αν δεν γνωρίζεις βαθιά τη ζαχαροπλαστική τέχνη για να μπορέσει και να την εφαρμόσεις ποτέ δε θα είσαι τίποτα άλλο παρά ένας καλός πωλητής. Η γνώση μου λοιπόν, σε αυτό ήταν γιατί ήθελα να ξέρω εκ βάθους την παραγωγή των προϊόντων και να μπορώ με τους ανθρώπους που συνεργάζομαι, με την ομάδα μου πίσω στην παραγωγική διαδικασία, να κάνουμε τις καλύτερες εφαρμογές των γλυκών που θέλουμε να φτιάξουμε.

Πότε ξεκίνησε ο παλιός «Αβέρωφ»;

Από το 1960 είμαστε εδώ.

Τι θυμάστε από τότε;

Θυμάμαι μικρός τα τραπεζάκια έξω στον μεγαλύτερο πεζόδρομο της Βασιλέως Γεωργίου, μια και ο δρόμος ήταν πολύ πιο στενός τότε. Θυμάμαι πολύ κόσμο να πίνει καφέ και γλυκό και εγώ σαν παιδάκι να με αγαπάνε όλοι. Και πολλοί από αυτούς να μου δίνουν εκείνα τα περίφημα 50 λεπτά της δραχμής για να μπορέσω να αγοράσω μια τσίχλα φιλαράκι. Άλλες εποχές. Και πολλές χτισμένες πολυκατοικίες δεν είχε, αλλά και ο κόσμος ήταν πιο ανοιχτός. Να σημειώσω επίσης ότι επειδή εμείς σαν οικογένεια δεν είχαμε αυτοκίνητο, χαιρόμασταν να βλέπουμε τους φίλους του μπαμπά μου που μόλις είχαν αγοράσει αυτοκίνητο να μάς πηγαίνουν βόλτα. Για να δούμε με τι χαίρονταν τα παιδιά τότε, με απλά πράγματα δηλαδή.

Αλήθεια, γιατί ονομάστηκε το ζαχαροπλαστείο «Αβέρωφ»;

Γιατί η συζήτηση να φτιαχτεί τότε το ζαχαροπλαστείο, την οποία την έκανε ο πατέρας μου μόνος του, αλλά με άλλους δύο συνεταίρους, έγινε σε ένα εστιατόριο που το έλεγαν «Αβέρωφ» επί της Εγνατίας. Και τότε αποφάσισαν να το ονομάσουν «Αβέρωφ». Για να είμαι ειλικρινής στην πορεία των πραγμάτων ήταν κάτι που δεν είχε νόημα να το αλλάξουμε και η συνέχεια είχε και πάρα πολλά ευτράπελα.

Όπως;

Ίσως από τα πιο τελευταία ευτράπελα ήταν όταν ήρθε εδώ το πλοίο Αβέρωφ και μας έπαιρνε στο τηλέφωνο πάρα πολύς κόσμος για να κλείσουν ραντεβού. Όχι με εμάς, αλλά με το πλοίο (γελάει).

Ο Ευάγγελος Αβέρωφ έχει έρθει ποτέ εδώ;

Ο Αβέρωφ ο ίδιος ποτέ. Όμως θυμάμαι ότι στην αρχή της καριέρας μου μού είχε κάνει μεγάλη εντύπωση το γεγονός ότι με είχε καλέσει ένας υψηλόβαθμος του Ναυτικού, ο διοικητής στο μουσείο πλέον Αβέρωφ και μου είχε ζητήσει για μια εκδήλωση 200 τυλιχτά κεράσματα που να γράφουν «Αβέρωφ». Δεν σας κρύβω λοιπόν, ότι με μεγάλη χαρά τα έστειλα και παρότι ήθελε να τα πληρώσει τα δώσαμε δωρεάν και αυτός μας έστειλε το θυρεό του Αβέρωφ.

Τα σπεσιαλιτέ σας ποια είναι; Τα τσουρέκια, οι τυρόπιτες, τα προφιτερόλ ή μήπως ο ιδιοκτήτης δεν μπορεί να πει ποιο είναι το σπεσιαλιτέ του μαγαζιού του;

Νομίζω ότι η ιδιαιτερότητά μας είναι ότι είμαστε ένα κλασικό ζαχαροπλαστείο, όπου όλες οι συνταγές έχουν μια βαθιά στο χρόνο πορεία και ότι οι πελάτες μας είναι ευχαριστημένοι, γιατί προσπαθούμε να κρατήσουμε τις συνταγές μας αλώβητες στην πορεία του χρόνου. Ο καθένας λοιπόν, έχει τη δική του προτίμηση. Ακόμη και το τσουρέκι που είπατε διαφέρει από τα άλλα, είναι ένα τσουρέκι παραδοσιακό πολίτικο και δεν έχει σχέση με ό,τι υπάρχει σήμερα στην αγορά. Βλέπουμε ότι όσο περνά ο χρόνος τόσο διαφοροποιούνται τα ζαχαροπλαστεία, ενώ τα καταστήματα που είναι παραδοσιακά ζαχαροπλαστεία σαν τα δικά μας μπορεί μεν να γίνονται λιγότερα, αποκτούν όμως σιγά σιγά μεγαλύτερη βαρύτητα στην επιχειρηματική τους ύπαρξη.

Το μαγαζί είναι και λίγο ρετρό. Και η διακόσμηση και η αισθητική.

Είμαστε πολύ ρετρό και μάς αρέσει αυτό. Πιστεύουμε ότι αυτό που έχει σημασία στον καταναλωτή δεν είναι μονάχα το προϊόν που παίρνει, αλλά και οι θύμησες που γεννιούνται μέσα από αυτό. Όταν έρχονται λοιπόν, στο μαγαζί οι άνθρωποι που έχουν να έρθουν στη Θεσσαλονίκη χρόνια, χαίρονται που μάς βλέπουν να είμαστε ανοιχτά μετά από σχεδόν 60 και χρόνια και να παράγουμε ένα προϊόν εξαιρετικό σε σχέση με το ό,τι δοκιμάζουν. Για εμάς αυτό είναι η μεγαλύτερη εκτίμηση

Η επιτυχία για ένα μαγαζί και για ένα προϊόν πού έγκειται; Στο σημείο, στο προϊόν, στην εξυπηρέτηση;

Στη διαχρονικότητα και στη σταθερότητα της ποιότητας. Από εκεί και πέρα οι νέοι καταναλωτές αλλάζουν καταναλωτικές συνήθειες, το καλό όμως είναι πάντα καλό.

Θεσσαλονίκη και γλυκό το είπατε και εσείς έχουν γίνει Brand Name: πέστε μας ένα καθημερινό μενού σε γλυκό.

Aυτό που υπάρχει πάντα μέσα μου σαν απορία είναι αν δεν ήμουν ζαχαροπλάστης και ήμουν ένας καταναλωτής ποιο θα ήταν το μαγαζί που θα ψώνιζα και ποιο θα ανταποκρίνονταν στις γευστικές μου απαιτήσεις. Η Θεσσαλονίκη έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα. Συναντάς εδώ το πολύ μοντέρνο γλυκό, μαζί με το πολύ παραδοσιακό. Και εκείνο που αναζητάει ο καθένας είναι να βρει την ποιότητα του προϊόντος που να διαφοροποιείται από το βιομηχανικό προϊόν. Δεν θα καταφέρει κανείς λοιπόν, εκτός από έναν καλό ζαχαροπλάστη, να κάνει έναν ωραίο μπαμπά, ένα ωραίο καζάν ντιπί και κατά την περίοδο που πρέπει ωραία μελομακάρονα, έτσι όπως έχουμε μάθει να τα τρώμε εμείς οι εθισμένοι στα της πόλης. Όσο δε για το τσουρέκι, ε, νομίζω ότι αυτό έχει φτάσει σε επίπεδο πανεπιστημίου στη Θεσσαλονίκη.

Το μενού σας πάντως δεν περιλαμβάνει μπουγάτσα και τρίγωνα Πανοράματος.

Ξέρετε ότι εδώ και καιρό προσπαθούμε τα τρίγωνα Πανοράματος να τα ονομάσουμε και προϊόντα γεωγραφικής ένδειξης. Και προφανώς λέω Ναι και στην μπουγάτσα. Όμως ο επισκέπτης, αλλά και ο κάτοικος της πόλης, έχει κάνει τις επιλογές του σε όλα αυτά. Εμείς ως ζαχαροπλάστες της πόλης χαιρόμαστε για το ότι η Θεσσαλονίκη δεν είναι γνωστή για ένα προϊόν, αλλά για πολλά.

Η δημιουργία πώς έρχεται; Και πότε;

Υπάρχουν πάντα οι εμπνεύσεις από το εξωτερικό. Εδώ να κάνουμε μια παρένθεση, καθώς τον τελευταίο καιρό έχουμε και το «Ντουμπάι chocolate». Έχουμε πρωτοτυπήσει πολλές φορές: θα σας θυμίσω ότι ως επιχείρηση και ως ζαχαροπλάστης είχαμε φτιάξει την περίοδο του κορωνοϊού τον περίφημο λαγό με τη μάσκα. Με αποτέλεσμα να ακουστούν και να παίξουν στο Ρόιτερ και στο CΝΝ, αλλά και αλλού.

Η δημιουργία έχει να κάνει και με την καθημερινότητα;

Όταν παίζεις με τη ζάχαρη δεν υπάρχει όριο.

Πότε είναι στο φόρτε της η δημιουργικότητα;

Και μες στον ύπνο μας όταν κοιμόμαστε ονειρευόμαστε την επόμενη ημέρα και το τι θα φτιάξουμε. Αυτή είναι η ατέρμονη διαδικασία ενός ανθρώπου που τη δουλειά του δεν τη βλέπει ως υποχρέωση, αλλά ως αγάπη.

Μια και το αναφέρατε: το «Ντουμπάι chocolate» θα αντέξει;

Mια φετινή μόδα είναι. Δεν ξέρω πόσο καιρό θα παραμείνει ως μόδα, αλλά ξέρετε η κλασική αμυγδάλου με τα αμυγδαλάκια γύρω γύρω και με την κρεμ πατισερί είναι της μόδας τα τελευταία 50 με 60 χρόνια (γελάει).

Υπάρχει κάτι νέο στη ζαχαροπλαστική της εποχής; Μια καινούργια τάση;

Θα δούμε πολλά πράγμα. Τα προϊόντα χωρίς ζάχαρη, τα προϊόντα με διαφορετικές ύλες και με σοκολάτα που προέρχεται από συγκεκριμένες φυτείες, οι λεγόμενες origin chocolate. Αυτό που λέω είναι ότι η ζαχαροπλαστική είναι μια τέχνη συνεχώς αναπτυσσόμενη, στην οποία δεν θα βάλουμε όρια και γωνίες. Ο καθένας προσπαθεί να παράγει προϊόντα, τα οποία να τα αγαπάει ο κόσμος.

Η τάση για υγιεινή διατροφή και περιορισμό της ζάχαρης για παράδειγμα σάς επηρεάζει; Πώς τη βλέπετε;

Οι αρχαίοι το είχαν πει πολύ καιρό πριν αυτό: «ουκ εν τω πολλώ το ευ», αλλά «το ευ εν τω πολλώ». Δεν χρειάζεται υπερκατανάλωση, αυτό έχει σημασία. Να φάει ο κόσμος αυτό που θέλει, να πληρώσει αυτό που θέλει και αυτό είναι επαρκές. Δεν χρειάζεται να φάει 10 πάστες την ημέρα.

Εσείς τρώτε γλυκά;

Τρώω, αν και συνήθως για να αποφύγω αυτή την ενοχή λέω ότι δοκιμάζω (γελάει).

Προτιμήσεις;

Δεν υπάρχει κάτι το οποίο μπορώ να ξεχωρίσω, όμως όλα είναι παιδιά μου και φυσικά είναι και ανάλογα με την ώρα.

Το πρωί τι τραβάει ο οργανισμός σας;

Το πρωί δεν έχω τον χρόνο να απολαύσω το γλυκό, γιατί το πρωί δοκιμάζω. Το γλυκό το απολαμβάνω κάποια στιγμή που ηρεμώ και αφού έχουμε ένα καλό γεύμα ή δείπνο τότε μπορούμε να έχουμε και ένα καλό γλυκό. Μπορείς τώρα να περάσεις το καλοκαίρι χωρίς να φας ένα καλό αρμενοβίλ παγωτό (γελάει);

Η ενασχόληση με το Βιοτεχνικό Επιμελητήριο πότε και πως ξεκίνησε;

Τυχαία, όταν του 2011 ο αείμνηστος Παναγιώτης Παπαδόπουλος με πλησίασε και μού ζήτησε να ασχοληθώ ενεργά. Οφείλω να ομολογήσω ότι ήταν κάτι το οποίο δεν είχε κάποια προηγούμενη επιτυχία, μια και ο τελευταίος εκλεγμένος ζαχαροπλάστης στο Επιμελητήριο ήταν από το 1985.

Ποιος ήταν;

Ο κύριος Αργυρόπουλος. Γενικά ο κλάδος δεν είχε δυναμική στο εκλέγεσθαι. Σκεφτείτε ότι όταν το 2011 εκλέχθηκα για πρώτη φορά από τον τομέα των τροφίμων στα 61 μέλη του Επιμελητηρίου υπήρχαν μονάχα 2. Εγώ και ένας ακόμη συνάδελφος που ασχολείται με σαλάτες. Τώρα από τον άμεσο τομέα των τροφίμων είμαστε 6 στους 41.

Πώς αισθανθήκατε όταν τον Δεκέμβριο εκλεγήκατε για πρώτη φορά φέτος πρόεδρος;

Ιδιαίτερη χαρά για την ομάδα, η οποία πίστεψε στο πρόσωπό μου και μάς στήριξε. Ταυτόχρονα και μια πολύ μεγάλη ευθύνη γιατί μάς επέλεξαν και μάς ψήφισαν πάρα πολλοί άνθρωποι οι οποίοι προσδοκούν από εμάς πραγματικά να πράξουμε πράγματα που ίσως δεν ολοκληρώθηκαν τα τελευταία χρόνια.

Το κυριότερο πρόβλημα σήμερα του Επιμελητηρίου, αλλά και των βιοτεχνών ποιο είναι;

Να βγάλουμε το Επιμελητήριο στην επιφάνεια και να αναδείξουμε τα πολλαπλά προβλήματα των μικρομεσαίων επιχειρήσεων τις οποίες εμείς εκπροσωπούμε. Θα πρέπει να γίνει κατανοητό τόσο από τη μεριά της πολιτείας όσο και από την υπόλοιπη κοινωνία για το ότι να είναι κανείς τεχνίτης-ελεύθερος επαγγελματίας ή το να έχει μια μικρή βιοτεχνική επιχείρηση δεν είναι έγκλημα, αλλά τιμή.

Ποιο είναι το στοίχημα για εσάς και τη θητεία σας;

Όλα είναι μια συνάρτηση. Όταν λέμε να αναδειχθεί ο χώρος και η μικρομεσαία επιχείρηση εννοείται ότι το επιχειρείν θα πρέπει να είναι επικερδές. Αλλά όχι γιατί το λέμε εμείς, αλλά γιατί έτσι πρέπει να είναι και να στηρίζονται οι οικονομίες. Μην ξεχνάμε ένα πράγμα: ραχοκοκαλιά της οικονομίας είναι η μικρομεσαία επιχείρηση, χωρίς ραχοκοκαλιά δεν υπάρχει σώμα.

Πόσα μέλη έχετε;

Εγγεγραμμένα είναι 32.000 επιχειρήσεις. Στις τελευταίες εκλογικές διαδικασίες δικαίωμα ψήφου είχαν περίπου 10.000.

Είστε γνωστός για τα αστεία σας και τα πειράγματα. Από πού προέρχεται η τάση;

Γιατί χαίρομαι που ο Θεός μου δίνει δύναμη και κουράγιο κάθε μέρα να ξυπνάω και να βλέπω τον ήλιο. Θεωρώ ότι ο άνθρωπος που παρεξηγεί και είναι σκυθρωπός, όπως λέει και ένας καλός μου φίλος, είναι κοντός ο νους του.

Είδα μια φωτογραφία σας με τον Πάπα Φραγκίσκο. Πώς προέκυψε και πώς κύλησε η συνάντηση;

Ήταν μια ιδιωτική συνάντηση που προέκυψε μέσα από μια έντονη σχέση με την ιταλική Ομοσπονδία Αρτοποιών, η οποία κάποια στιγμή ζήτησε τη βοήθειά μας για ένα εγχείρημα που έγινε στην Ιταλία. Και επειδή σε αυτή τη σχέση βοήθησε και η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία υπήρξε μια επιθυμία του Πάπα Φραγκίσκου να συναντήσει αυτούς που βοήθησαν γι’ αυτό. Επειδή ήμουν από τους πρωτεργάτες αυτής της διαδικασίας, έτσι έγινε η συνάντησή μας. Νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό το να συναντά κάποιος όχι απλά έναν θρησκευτικό ηγέτη, αλλά έναν πολιτικό αρχηγό, μια και ο Πάπας όπως ξέρετε είναι ο πολιτικός αρχηγός του Βατικανού.

Πώς ήταν η συνάντηση;

Όταν έχει κανείς στη ζωή του την τιμή και την ευκαιρία να γνωρίσει τον δεύτερο σε αναγνωσιμότητα στον κόσμο άνθρωπο, όλα αυτά αποδίδουν ένα κύρος. Επίσης είναι σημαντικό κάθε πράγμα να το βλέπει κανείς στην εποχή του και να βλέπει πως ένας άνθρωπος που έχει τόσο υψηλό αξίωμα στην κοινωνία αντιμετωπίζει θέματα της καθημερινότητας και γνωρίζει καλά τα ζητήματα που είτε αφορούν τη χώρα είτε αφορούν τον ευρύτερο κόσμο.

Στα ιταλικά συνεννοηθήκατε;

Στα ισπανικά.

Ένα δημόσιο πρόσωπο που θα θέλατε να συναντήσετε και να του προσφέρετε ένα ωραίο γλυκό ποιο θα ήταν;

(Σκέφτεται). Όπως ξέρετε, είχα την τιμή να συναντήσω τον κύριο και την κυρία Mακρόν. Μάλλον αυτό που έχει σημασία τώρα είναι πως πάντα οι πολιτικοί αρχηγοί αποτελούν ένα κομμάτι που προσδίδει κύρος, όμως πολύ θα ήθελα να συναντήσω από κοντά και να συζητήσω μαζί του για το πώς σκέφτεται για τον κόσμο αυτό τον εξαιρετικό επιχειρηματία Έλον Μασκ (γελάει).

Δύσκολο να συμβεί αυτό.

Με ρωτήσατε τι θα ήθελα να συναντήσω, όχι αν αυτό είναι εφικτό (γελάει).

Στον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη τι γλυκό θα προσφέρατε;

Θα του σύστηνα να δει όλα εκείνα που δεν έχει συναντήσει στη Θεσσαλονίκη. Δε σας κρύβω ότι έχει τύχει να συναντηθούμε αρκετές φορές, όχι όμως στο κατάστημά μου. Ευελπιστώ ότι την άλλη φορά που θα έρθει θα κάνει τον κόπο να περάσει και από εμάς.

Είστε και αντιπρόεδρος στην Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία Αρτοποιών και Ζαχαροπλαστών. Ποιες οι διαφορές της ελληνικής με την ευρωπαϊκή ζαχαροπλαστική;

Η αποστολή της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας είναι να βοηθήσουμε στις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του Ευρωκοινοβουλίου για θέματα που αφορούν στη βιοτεχνική αρτοποιία και ζαχαροπλαστική. Άρα, δεν πάμε να δούμε αν υπάρχουν διαφορές στις συνταγές, πάμε να βρούμε ποια είναι τα κοινά προβλήματα και πώς μπορούμε να τα λύσουμε. Και να ξέρετε ότι υπάρχουν κοινά προβλήματα είτε είναι η ζαχαροπλαστική της Ευρώπης είτε είναι η ζαχαροπλαστική και η αρτοποιία του Νότου. Η παρουσία μας εκεί είναι πάρα πολύ σημαντική, διότι αυτό που παλεύουμε είναι να δείξουμε ότι σε αυτό το Ευρωκοινοβούλιο, που έχει πάρα πολύ κόσμο από όλη την Ευρώπη, δεν μπορούμε να στηρίζουμε μόνο τη βιομηχανική παραγωγή, αλλά πρέπει να στηρίξουμε και τη βιοτεχνική παραγωγή.

 

Ήσασταν και πρόεδρος στην Κριτική Επιτροπή του Coupe du Monde de la Boulangerie 2022, ένα Παγκόσμιο Κύπελο Αρτοποιίας και Ζαχαροπλαστικής. Τι είναι αυτό; Κάτι σαν Παγκόσμιο Κύπελλο ζαχαροπλαστικής;

Αυτό ήταν μια εξαιρετική εμπειρία. Είναι ένας θεσμός στον οποίον ομάδες που έχουν περάσει από πανηπειρωτικούς αγώνες, δηλαδή παναφρικανικούς, πανευρωπαϊκούς ή παναμερικανικούς και οι οποίες συγκεντρώνονται κάθε δύο χρόνια για το περίφημο Παγκόσμιο Κύπελλο, Coupe du Monde. Εκεί είχα την τιμή να είμαι πρόεδρος στην 22^η διοργάνωση, τώρα έγινε και η 23η και ήταν η πρώτη φορά που σε αυτούς τους 23 διαγωνισμούς υπήρξε Έλληνας πρόεδρος της Κριτικής Επιτροπής. Αυτό είναι πολύ σημαντικό τόσο για το κλάδο της αρτοποιίας όσο και για τη ζαχαροπλαστική τέχνη.

Φαντάζομαι ότι εκεί δοκιμάσατε διάφορα πράγματα.

(Γελάει). Είναι πολύ σημαντικό να είσαι πρόεδρος σε μια Κριτική Επιτροπή που προέρχεται από τις 5 ηπείρους του κόσμου και όπου η Ελλάδα ακούγεται και να προεδρεύεις σε ένα γεγονός το οποίο το παρακολουθεί σχεδόν όλη η Γαλλία, αλλά και όλος ο κόσμος.

Η Θεσσαλονίκη τι χρειάζεται σήμερα; Να γίνει Αθήνα; Ή είμαστε Οκ ως Θεσσαλονίκη; Τι λέτε;

Αγάπη από τους Θεσσαλονικείς. Πρέπει εμείς οι ίδιοι να πιστέψουμε στις δυνάμεις μας. Δεν μας φταίει κανείς άλλος για ό,τι μας συμβαίνει, παρά εμείς οι ίδιοι. Ας κάνουμε λοιπόν, μια προσπάθεια να επιλέγουμε αυτούς που για κάθε θεσμό και για κάθε θεσμικό όργανο, είτε λέγεται Βουλή είτε Περιφέρεια είτε δήμος είτε σωματείο είτε Επιμελητήριο θα έχουν στο νου τους να αναπτύξουν τα εξαιρετικά καλά πράγματα που έχει αυτή η πόλη.

Πάμε στον ιδιώτη Μάριο Παπαδόπουλο. Σύζυγος και 3παιδιά, σωστά;

Σωστά. Και ακόμα παντρεμένος (γελάει).

Τι ηλικίας τα παιδιά;

20, 17 και 13.

Τα μάθατε να τρώνε γλυκά;

Και τα τρία μου παιδιά έχουν περάσει από τη γνώση τι είναι ένα ζαχαροπλαστείο. Τα έχω μάθει να τρώνε καλά και ποιοτικά και αυτό είναι το πιο σημαντικό. Δεν τρώμε απλά για να φάμε, τρώμε για να απολαύσουμε. Ο μεγάλος μου ο γιος έχει διαλέξει ένα διαφορετικό δρόμο στην επαγγελματική του καριέρα και νομίζω ότι ο ίδιος μαρτυρεί -μια και οι άλλοι είναι ακόμη στο σχολείο-ότι η επαφή του με το ζαχαροπλαστείο ως επιχειρηματική δράση θα τον βοηθήσει πάρα πολύ στο μέλλον και στις επιλογές που θα κάνει.

Έχω διαβάσει ότι χαλαρώνετε με ταξίδια και βιβλία.

Αυτό είναι μια αλήθεια. Έχω και μια κρυφή παρέα, που είναι οι φίλοι μου, οι εκτός των επιμελητηριακών δρώμενων, οι οποίοι είναι πάντα το καταφύγιό μου όταν θέλουμε να χαλαρώσουμε και να πούμε πέντε πράγματα εκτός Επιμελητηρίου και δουλειάς.

Είναι και η κατάδυση ανάμεσα στα χόμπι σας;

Ασχολήθηκα πολύ με πράγματα που μπορούσαν να με απομονώσουν. Πιο ωραία απομόνωση από το να είσαι κάτω από τη θάλασσα και να μη χτυπάει το κινητό και να μη σε ενοχλεί κανένας δεν υπάρχει.

Το κάνετε ακόμα;

Το κάνω με πολλή αγάπη. Λιγότερο βέβαια από αυτό που θα ήθελα. Φανταστείτε ότι έχω καταδυθεί σε διάφορες θάλασσες και με διάφορα ψαράκια και με καρχαρίες -επειδή σίγουρα θα με ρωτήσετε. Τώρα πια συνηθίζω να καταδύομαι στην ελληνική θάλασσα. Ξέρετε ποιο είναι το επικίνδυνο ψάρι στην ελληνική θάλασσα;

Ποιο;

Ο αχινός (γελάει).

Ομάδα αγαπημένη υπάρχει;

Εμείς πάντα ΠΑΟΚ ήμασταν (γελάει).

Μότο ζωής;

(Σκέφτεται). Καλή ερώτηση. Να ζούμε κάθε μέρα σα να είναι η τελευταία μας. Αυτό θα μας βοηθήσει να γινόμαστε κάθε μέρα και καλύτεροι και να μην αφήνουμε τα πράγματα στο μέλλον, αλλά να είμαστε χρήσιμοι και χρηστικοί στον εαυτό μας, στην οικογένειά μας και στην κοινωνία.

Για το τέλος η ερώτηση για το μαγικό ραβδί. Αν το είχατε τι θα κάνατε για να αλλάξει και να βελτιωθεί η ζαχαροπλαστική στην Ελλάδα;

Νομίζω ότι ο μαγικός κόσμος της ζαχαροπλαστικής στην Ελλάδα το μόνο που μπορεί να έχει είναι να παραμείνει ο ίδιος. Δε νομίζω ότι χρειάζονται μαγικές συνταγές και δη στη Θεσσαλονίκη, την πόλη του γλυκού. Εξάλλου και με τη φετινή προβολή του δήμου την περίοδο των Χριστουγέννων που ονόμασε τη Θεσσαλονίκη «The sweet city», είδαμε πραγματικά ότι η ζαχαροπλαστική είναι μια υψηλή τέχνη. Πάντα χρειάζεται βοήθεια το επιχειρείν και μάλιστα με την ιδιότητα και του προέδρου του Βιοτεχνικού Επιμελητηρίου λαμβάνοντας τη ζαχαροπλαστική ως ένα από τα πιο δυνατά βιοτεχνικά επαγγέλματα θα σας πω ότι εκείνο που πρέπει να κάνουμε είναι να στηρίξουμε την μικρομεσαία επιχείρηση. Πώς την στηρίζουμε; Βελτιστοποιώντας την οικονομική τους δυνατότητα, βελτιστοποιώντας το δικαίωμα στο επιχειρείν και βελτιστοποιώντας την εύρεση ανθρώπων που να αγαπήσουν την τέχνη. Διότι όλοι μας είμαστε μεν επαγγελματίες, αλλά κατά βάθος εραστές της τέχνης. Και αυτό είναι ίσως το πιο σημαντικό. Θα ήθελα λοιπόν, με το μαγικό μου ραβδί να κάνω τους νέους ανθρώπους να πιστέψουν στα τεχνικά επαγγέλματα και να πιστέψουν ότι από εκεί θα βρουν και καλύτερη οικονομική αποζημίωση και σίγουρη επαγγελματική αποκατάσταση.