Γράφει
Μιχάλης Αλεξανδρίδης
Για όλους είχε κάτι καλό το πακέτο των οικονομικών μέτρων που ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης από το βήμα της ΔΕΘ την προηγούμενη βδομάδα. Πρώτα από όλα η μείωση φόρου κατά 2% που αφορά όλους τους εργαζόμενους ιδιωτικού και δημόσιου τομέα και που επιφέρει ελάφρυνση του φορολογικού βάρους, για όλους όσοι βρισκόμαστε εισοδηματικά, πάνω από το όριο του αφορολόγητου.
Από εκεί και πέρα, είχε αρκετά συνοδευτικά μέτρα -μην επεκταθώ καθώς όλοι οι ενδιαφερόμενοι τα έμαθαν- που επιδιώχτηκε να αφορούν λίγο-πολύ, όλους τους μεσαίους οικονομικά. Εκείνους δηλαδή που έχουν εισοδήματα 30.000 περίπου τον χρόνο (από 20 έως 50 χιλ. ευρώ).
Όλοι αυτής της οικονομικής κατηγορίας, οι μεσαίοι, κάπου μας ακουμπά και ένα ακόμη από τα μέτρα του πακέτου. Άλλον ο ΕΝΦΙΑ στους μικρούς οικισμούς, άλλον η επιπλέον φορολογική ελάφρυνση λόγω παιδιών, άλλον από την σημαντική μείωση του φόρου στα σημαντικά έσοδα από νοίκια και πάει λέγοντας.
Πέραν του οφέλους που θα έχω ως άτομο -το οποίο και φυσικά με ικανοποιεί- θα ήθελα να σημειώσω ότι θεωρώ ως σημαντικότερα τα δύο από τα μέτρα που δεν με αφορούν. Αυτό για τις οικογένειες με τέσσερα παιδιά (θα ήθελα να υπάρχει ένα ανώτερο πλαφόν εισοδήματος για την πλήρη απαλλαγή) και το άλλο για την μηδενική έως πολύ μικρή φορολόγηση για νέους έως τριάντα ετών. Αυτό για τις οικογένειες των τεσσάρων παιδιών, θεωρώ πως αποτελεί ένα ελκυστικό κίνητρο για νέα ζευγάρια που έχουν κάποια οικονομική δυνατότητα να αποφασίσουν να γίνουν πολύτεκνοι, ενώ το μέτρο για τους κάτω των τριάντα ετών, εκτιμώ ότι βοηθά κάποιον νέο που σκέφτεται να φύγει μετά τις σπουδές του στην δυτική Ευρώπη, να ξαναμετρήσει τα δεδομένα του.
Από τα πρόσθετα μέτρα του πακέτου της φετινής ΔΕΘ, εξαιρέθηκαν οι αγρότες (δεν υπάρχει κάτι ειδικά για αυτούς) που προφανώς λόγω σκανδάλου ΟΠΕΚΕΠΕ αφέθηκαν στην άκρη και οι πλούσιοι που έτσι κι αλλιώς έχουν πάρει σημαντικότατες ρυθμίσεις τα προηγούμενα χρόνια (φόρος μερισμάτων, μείωση ΕΝΦΙΑ, κλπ).
* Επειδή ό,τι και να παίρνει κάποιος, ποτέ δεν είναι αρκετό καθώς πάντα θα υπάρχει και το περισσότερο, αντί για εκδηλώσεις ικανοποίησης, έχουμε γκρίνιες και παράπονα. Γκρίνιες της εστίασης (που επιτέλους η κάρτα εργασίας περιορίζει δραστικά το φαινόμενο της «μαύρης εργασίας»), γκρίνιες των καταστημάτων για το κυνήγι της κλοπής ΦΠΑ, γκρίνιες των ελεύθερων επαγγελματιών για τα τεκμήρια.
Από την δεξαμενή των παραπόνων και της συνακόλουθης κριτικής που δέχονται τα μέτρα του «πακέτου Μητσοτάκη», ξεχωρίζω τρία που κατά τη γνώμη μου έχουν μεγάλη βάση και κατά συνέπεια θα έπρεπε να αποτελέσουν πεδίο μελέτης και παρέμβασης του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης. Το κόστος της ενέργειας, η αντιμετώπιση της ακρίβειας και η στήριξη αυτού που περιγράφεται ως ανάπτυξη.
* Για το πρώτο, τα πράγματα είναι απολύτως σαφή. Δεν μπορεί στην Ελλάδα των χαμηλών -σε σύγκριση με τις άλλες χώρες της Ευρώπης- εισοδημάτων, του ήλιου και των αέρηδων του Αιγαίου, να πληρώνουμε τόσο ακριβό ρεύμα. Όπως και δεν μπορεί σε αυτήν την Ελλάδα, οι πάροχοι του ηλεκτρικού ρεύματος (οι εταιρείες δηλαδή που έχουν αδειοδοτηθεί να εγκαθιστούν αιολικά πάρκα ή φωτοβολταϊκά) να έχουν τόσο μεγάλο περιθώριο κέρδους και σίγουρη διάθεση του προϊόντος τους στη ΔΕΗ με τόσο υψηλό τίμημα. Όπως και θεωρώ τελείως κουτό -η ηπιέστερη έκφραση είναι αυτή- να καλούνται να πληρώνουν ίδια τιμή ενέργειας οι κάτοικοι των περιοχών με βαρύ χειμώνα έναντι των υπολοίπων, όπως και τα ενεργοβόρα εργοστάσια έναντι των άλλων επιχειρήσεων.
* Για το θέμα της ακρίβειας, δεν υπάρχει καμιά απολύτως δικαιολογία τόσο για τα σούπερ μάρκετ που έχουν τις τιμές τους στον Θεό, όσο και για την κυβέρνηση που δεν επιβάλλει αυστηρούς ελέγχους και πρόστιμα για εναρμονισμένες πολιτικές. Δεν υπάρχει καμιά απολύτως δικαιολογία να έχουμε στα ράφια τιμές Νορβηγίας και Γερμανίας που έχουν τριπλούς και διπλούς μισθούς και να έχουμε δύο και τρεις φορές ακριβότερες τιμές ακόμη και στα προϊόντα ελληνικής παραγωγής, από τα σούπερ μάρκετ της Αλβανίας, της Βουλγαρίας, της Ρουμανίας. Δεν χρειάζεται να θησαυρίζουν οι σουπερμαρκετάδες σε τόσο σύντομο διάστημα. Ας δουλέψουν λίγο περισσότερα χρόνια… Στην τελική, για να πιάσουν τόπο τα όποια θετικά οικονομικά μέτρα ανακοίνωσε την προηγούμενη βδομάδα η κυβέρνηση, ας φροντίσει, μην εξαφανίσει το όποιο όφελός μας η ακρίβεια στο κρέας, τα μακαρόνια και τα λαχανικά. Έλεος κάπου με τα κεράσια, τα σύκα και τον καφέ…
*Αναφορικά με το τεράστιο ζήτημα της «ανάπτυξης», αυτό που οφείλουμε να δούμε είναι το αν και σε ποιο βαθμό τα μέτρα που ανακοινώθηκαν, βοηθήσουν σε κάποιον βαθμό στο επιχειρείν. Στην προσέλκυση δηλαδή επενδύσεων ή στην στήριξη των νέων να αποτολμήσουν την ίδρυση μιας εταιρείας, ενός καταστήματος, ή μιας οποιασδήποτε δουλειάς εν πάση περιπτώσει. Γι αυτά χρειάζονται τρία πράγματα: κίνητρα (κυρίως φορολογικής φύσης), διευκόλυνση διαδικασιών (όχι ταλαιπωρία για έκδοση άδειας και ούτε κοστοβόρες διαδικασίες στη συνέχεια- τήρηση βιβλίων, πιστοποιητικά, βεβαιώσεις κλπ) και οικονομική στήριξη από το τραπεζικό σύστημα το οποίο μαζεύει τζάμπα το χρήμα από την αποταμίευση και χρεώνει πανάκριβα κάθε χρηματοδότηση την οποία μάλιστα συνειδητά επιλέγει (για αποφυγή ενδεχόμενου κινδύνου) να κατευθύνει κυρίως στους μεγάλους και στους κάνοντας μπίζνες με το δημόσιο.
*Με αυτά και με εκείνα, εκτιμώ ότι ο πρωθυπουργός πέτυχε κατά το ήμισυ τουλάχιστον τον στόχο που είχε θέσει, που δεν ήταν άλλος από την επανασύνδεσή του με τους μεσαίους οικονομικά και τους κεντρώους πολιτικά. Τους μεσαίους οικονομικά λίγο- πολύ όλους κάπου μας έπιασε. Τους μεσαίους πολιτικά -τους κεντρώους δηλαδή- δεν νομίζω να το κατάφερε. Αυτοί θα ήθελαν μέτρα για την ορθότερη λειτουργία του κράτους -των δημόσιων υπηρεσιών και κυρίως της δικαιοσύνης και των μηχανισμών ανάθεσης των συμβάσεων του δημοσίου- μέριμνα για την κοινωνική πολιτική (υγεία, παιδεία, ασφάλιση) και σημαντική ενίσχυση της υγειούς επιχειρηματικότητας με ταυτόχρονη μείωση της επιρροής των καρτέλ, της αισχροκέρδειας, των λαμογιών, των παραβατών.
Ίσως του χρόνου, καθώς η ελπίδα πάντα πεθαίνει τελευταία…..
* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 13-14/9/2025