Της Άννας Κοκκινίδου
«Δεν είναι αυτό που νομίζεις, άκουσέ με, δεν είναι αυτό που νομίζεις»…κάπως έτσι θα εξελισσόταν η κατάσταση σε μία δραματική κομεντί (άρα δραμεντί), όπου πιάνουμε στα πράσα έναν άπιστο/μια άπιστη σύζυγο ή σύντροφο, ή όπως θέλετε να το πούμε. Politico, o φόβος και ο τρόμος των Βρυξελλών, μη βγει κανείς στα ηλεκτρονικά μανταλάκια, καθώς είναι αμέτρητοι οι συνδρομητές και αναγνώστες της εφημερίδας και λειτουργεί καταλυτικά για την αντίληψη και την ενημέρωσή μας, τέλη Ιούνη 2025:
«Ο φάκελος της EPPO έφτασε τελικά στο ελληνικό κοινοβούλιο αυτή την εβδομάδα, και οι Έλληνες βουλευτές έχουν πρόσβαση σε αυτόν, παρόλο που είναι παράνομο να δημοσιοποιηθεί.
Ο φάκελος, που αριθμεί 3.000 σελίδες, περιγράφει μία «εγκληματική οργάνωση» αποτελούμενη από κρατικούς αξιωματούχους του ΟΠΕΚΕΠΕ -του οργανισμού που είναι υπεύθυνος για τις πληρωμές της ΕΕ- καθώς και από ιδιώτες και βουλευτές, οι οποίοι εκμεταλλεύτηκαν ευρωπαϊκά κονδύλια λαμβάνοντας παράνομα γεωργικές επιδοτήσεις, σύμφωνα με αξιωματούχους που έχουν δει τον φάκελο» […] «Στον φάκελο της υπόθεσης κατονομάζονται 15 βουλευτές -13 από το κυβερνών κόμμα Νέα Δημοκρατία (ΝΔ), και από έναν από τα κόμματα της αντιπολίτευσης ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ -καθώς και περιφερειακούς αξιωματούχους και πρώην στελέχη δημόσιων οργανισμών».
Kαι προβάλλεται η ανάγκη να παίρνουμε λίγο χρόνο για τον εαυτό μας και να σκεφτόμαστε. Να σκεφτόμαστε με όσο «νιονιό» μας έχει δώσει η φύση, η ζωή, η πορεία. Είναι πολυτέλεια το να σκέφτεσαι, ενώ το να αντιδράς συναισθηματικά (με τόσες εικόνες και ερεθίσματα, που πότε είσαι θεατής, πότε το αντίκειμενο της εικόνας, και πάμε πάλι από την αρχή, σε ένα π.χ. ινσταγκραμικό μέρος, είσαι θεατής των στιγμών και των εικόνων των άλλων, ίσως και μπακγράουντ στη σέλφι και μετά ο ίδιος/η ίδια πρωταγωνίστρια ενός «εικονικού» θεάματος) είναι...άμεσο: συγκινήσεις με το κιλό. Με τόσες δηλώσεις «θα πιάσουμε τους κλέφτες», άρα θα πιάσετε τον εαυτό σας, όπως επιτάσσει η λογική, γιατί εδώ η υπόθεση δεν αφορά απλώς συγκάλυψη, αλλά συνεργία, άμεση εμπλοκή.
Να σκεφτούμε, π.χ. ότι η χώρα γέμισε βοσκοτόπια, και κοπάδια, και πλέον με σκάνδαλα, ούτε ένα, ούτε δύο, ούτε καν τρία. Ποια η διαφορά; Η ενημέρωση; Σίγουρα. Δηλαδή ένα τέτοιο, μείζον σκάνδαλο, καλύπτεται από την επικοινωνιακή πρόθεση και τα τικ-τοκ; Δηλαδή, αυτές οι ιστορίες σαν να είναι βιντεοταινία με τον Στηβ Ντούζο, τον Μπίλια και άλλους ωραίους καρατερίστες μας, με τον Φραπέ, πώς να την κουκουλώσεις;
Μία τέλεια αναλογία θα ήταν με το παραμύθι ο «Βασιλιάς είναι Γυμνός» ή με το «Φωνάζει ο Κλέφτης» ή δεν ξέρω με τί άλλο από την κουλτούρα μας. Είναι απίστευτη ιστορία. Δηλαδή πλέον τί να μας σοκάρει;
Δεν μας σοκάρει το γεγονός -είναι αναμενόμενο σε μία τέτοια πολιτική κουλτούρα που συνενοχικά αφήσαμε να ανθίσει στη μεταπολιτευτική Ελλάδα- αλλά μπορεί να μας σοκάρει η ένταση, το μέγεθος του σκανδάλου; Είναι πια σαν τους σεισμούς τα σκάνδαλα στην Ελλάδα: συχνά και με πολλές εστίες, και πάντα με μετα-σκανδαλική ακολουθία εν αναμονή ποιου πράγματος ακριβώς; Του μέγα-σκανδάλου. Αυτού που θα τα γκρεμίσει όλα. Ποιο θα είναι αυτό και γιατί δεν είναι ένα από όλα αυτά που ήδη έχουν δώσει στη χώρα τη στάμπα της διαφθοράς; Ντόπια διαφθορά, μεγαλωμένη στα βοσκοτόπια τα επιδοτούμενα.
Ας σκεφτούμε, όμως, λιγάκι. Ας πάρουμε μία ανάσα από τον βιοπορισμό, τη δουλειά, τα χρέη, την ακρίβεια, τη ζέστη, το μπετόν που ζέχνει και αντανακλά την απόγνωση, τις ρεζερβέ καρέκλες και ξαπλώστρες στην παραλία, την κίνηση, τα 100 κιλά νεύρα που είναι δύσκολα μέσα στη ζέστη, και ο καύσωνας τα κάνει ακόμη χειρότερα, τις υποχρεώσεις, την ευθύνη μας την ίδια, και δούμε τί γίνεται... Πόσοι έντιμοι και εργατικοί αγρότες θα την «πληρώσουν»; Πόσοι πραγματικοί δικαιούχοι; Ποιος θα πληρώσει τη ταμπακέρα; Πόση αξιοπιστία έχει μείνει κάτω, στα κατακάθια, όπως η ελπίδα στο Κουτί της Πανδώρας; Πώς είναι συνέχεια... να απολογείσαι για την πατρίδα σου, λες και είσαι πάντα ο «άτιμος», το «μαύρο πρόβατο», ο συνεχώς απολογούμενος για το τι έγραψε το Politico, μα τί έγινε πάλι στην Ελλάδα; Και η μάρτυρας δημοσίου συμφέροντος, η υπάλληλος που ξεσκέπασε το σκάνδαλο;
Στον ελληνικό Τύπο αυτή τη φορά: «Οι αγρότες ανησυχούν, καθώς οι ενισχύσεις για το 2025 βρίσκονται στον ‘αέρα’ ή θα μειωθούν κι άλλο, εξαιτίας του πάρτι διαφθοράς και των προστίμων που θα επιβάλλει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στην Ελλάδα».
Είμαστε συνώνυμοι μίας γενικευμένης διαφθοράς -και η συγκριτική αξία αυτής της πραγματικότητας, δεν έχει αξία (ποιος είναι πιο διεφθαρμένος κ.λπ.). Η αυταξία μετρά. Αυτό δεν είναι το χειρότερο, όμως: είμαστε συνώνυμοι μίας σχεδόν συνενοχικής απάθειας, ανοχής και τελικά... πολιτικής ανέχειας. Αν είσαι δε καλεσμένος στο πάρτι διαφθοράς ή οικοδεσπότης, μετά δικαιολογείσαι τικτοκικά και μηντιακά να δηλώνεις «παραπλανημένος», «αθώος», «αγανακτισμένος» και σίγουρα αυτός που αναζητά τη δικαιοσύνη και εγγυάται την απόδοσή της. Μα σε ποιον τα πουλάς αυτά;
Πολιτικός -για κάποιους από εμάς- άξιος είναι το λαμόγιο ολκής, ο φασίστας που το παίζει δικαιωματιστής, το alter-ego του πατρίς-θρησκεία-οικογένεια, να μια σέλφι με τα παιδάκιά μου, και κάτω από το τραπέζι λαδώνομαι ασύστολα. Και κάπου το διάβασα... τί στέλνει τα «παιδιά μας έξω»; Η διαφθορά. Και η έλλειψη ευκαιριών και αξιοκρατίας (π.χ. το να αξιολογείς προσωπικό σχολείου που δεν έχει ίντερνετ, γιατί δεν πλήρωσε ο δήμος... είναι μεγάλη επιτυχία: κανονικά πρώτα φροντίζεις για τις υποδομές, το περιβάλλον, και μετά για το προσωπικό, δεν λειτουργεί το προσωπικό σωστά με τόσες υλικοτεχνικές ελλείψεις).
Να σκεφτούμε λίγο. Με την πρώτη γουλιά από φρέντο, έτσι μπαϊλντισμένοι που είμαστε. Τι συνέβη (πάλι); Και γιατί αυτό το «πάλι» να μένει απάλευτο; Να έχει έδαφος γόνιμο και τρόπο να επανέρχεται; Και γιατί ο αυτουργός αυτής της επανάληψης, να αρνείται την ενοχή/συνενοχή με τέτοια αλαζονεία; Τι είναι αυτό που πείθει για το απυρόβλητο; Ο από παντού θωρακισμένος νόμος περί ευθύνης υπουργών, οι προβατόσχημοι λύκοι... ή αυτή η άτιμη νοοτροπία «φροντίζουμε τους ημέτερους».
Μια που υμέτεροι δεν υπάρχουν πια. Τους έφαγαν τα ποσοστά. Μα ας σκεφτούμε λιγάκι. Τί κάνει μπε-μπε στα κεραμίδια που είναι κι αυτά παρανόμως επιδοτούμενα;
