Ξαναζεστάθηκε αυτές τις ημέρες η συζήτηση για το 2015 και όλη εκείνη τη δύσκολη περίοδο. Είναι γεγονός ότι ο χρόνος γιατρεύει πολλές από τις πληγές του παρελθόντος και είναι γνωστό ότι ο άνθρωπος ξεχνά εύκολα.
Όμως, λίγο το βιβλίο του Τσίπρα με τις αναφορές του σε εκείνο το καλοκαίρι, λίγο οι δύο σχεδόν ταυτόχρονοι θάνατοι δύο ανθρώπων που από τελείως διαφορετικές πλευρές είχαν ρόλο εκείνη την εποχή, όπως ο Δημήτρης Σταμάτης και ο Αλέκος Φλαμπουράρης, και το θέμα «Ελλάδα 2015» επανήλθε στη δημόσια κουβέντα.
Ως δημοσιογράφος αλλά και ως πολίτης, τέσσερις είναι οι σκηνές που μου έρχονται στο μυαλό από εκείνη την περίοδο. Η πρώτη ήταν το περίφημο ραντεβού του Βαρουφάκη με τον επικεφαλής του Εurogroup, Γιαρούν Ντάισελμπλουμ, ένα ραντεβού που τελείωσε με εκείνη τη μυθική χειραψία. Η δεύτερη έρχεται από την ημέρα μετά την ανακοίνωση του δημοψηφίσματος.
Θυμάμαι το πρωί που βγήκα από το σπίτι μου αισθάνθηκα μία παγωμάρα στην ατμόσφαιρα, που είπα μέσα μου ότι κάπως έτσι θα ήταν και το 1940, όταν οι Έλληνες αντιλήφθηκαν την έναρξη του πολέμου. Μία περίεργη ησυχία επικρατούσε παντού, λίγα τα αυτοκίνητα που κυκλοφορούσαν και το μόνο που ακουγόταν ήταν χαμηλόφωνες συνομιλίες ανθρώπων που ήταν φοβισμένοι. Και μετά, ήρθαν οι κλειστές τράπεζες και οι ουρές στα ΑΤΜ.
Τέταρτη σκηνή. Πάλι ένα πρωινό του καλοκαιριού του 2015, που ξύπνησα με την αγωνία του αποτελέσματος της τελικής διαπραγμάτευσης. Ευτυχώς ήταν θετικό…
Σήμερα, είναι πολύ θετικό το ότι στη θέση του Ντάισελμπλουμ ενδέχεται να δούμε τον δικό μας Κυριάκο Πιερρακάκη. Δεν είναι και λίγο πράγμα, δέκα χρόνια μετά την περιπέτεια του 2015, ένας Έλληνας υπουργός να είναι υποψήφιος για να τεθεί επικεφαλής του πιο σημαντικού Οικονομικού Συμβουλίου που υπάρχει στην Ευρώπη σε πολιτικό επίπεδο.
Εξαιρετικά κρίσιμος ο ρόλος, πολύ σημαντική, αν και συμβολική, η θέση για την Ελλάδα. Ακόμα και αν δεν εκλεγεί, τελικά, ο Πιερρακάκης, και μόνο το σενάριο είναι αποθεωτικό για τη χώρα μας. Σκεφτείτε πού βρισκόμασταν 10 χρόνια πριν...
Όμως, ας δούμε και τα δικά μας, τα τοπικά. Γιατί και εδώ υπάρχουν αισιόδοξες νότες. Όπως η εκκίνηση αυτήν την εβδομάδα του Δυτικού Προαστιακού, ενός έργου που έγινε σε χρόνο dt, καθώς οι ράγες υπήρχαν, και το μόνο που χρειαζόταν να γίνει ήταν η συντήρησή τους και κάποιες αναπλάσεις στους σταθμούς.
Δεν είναι λίγο πράγμα το έργο. Ανοίγει μία γραμμή γρήγορης επικοινωνίας που από την επόμενη χρονιά θα ενώνει το ένα άκρο της Θεσσαλονίκης, που είναι η Καλαμαριά, με το άλλο, που είναι η Σίνδος. Και θα δίνει τη δυνατότητα στους πολίτες να μετακινούνται γρήγορα, άνετα και κυρίως με ασφάλεια. Ας το αγκαλιάσουμε. Γιατί αλλιώς θα επιβεβαιώσουμε τη φήμη ότι η πόλη ξέρει μόνο να γκρινιάζει.